Verslag ooglidcorrectie Velthuis kliniek

Op vrijdag 10 juni – zo’n 2,5 week geleden – reed ik een ietwat zenuwachtige moeder naar de Velthuis kliniek in Hilversum. Ze was een beetje stilletjes merkte ik, maar wel vastberaden om met haar ooglidcorrectie door te gaan. Een aantal weken daarvoor hadden we een consult gehad bij Dr. Laban waaruit inderdaad bleek dat een ooglidcorrectie de beste oplossing voor haar was. Dr. Laban vroeg namelijk wat mijn moeder van de operatie verwachtte en kon hieruit opmaken dat hij met de operatie aan haar verwachtingen kon voldoen.

Wat mama namelijk wilde bereiken was een minder vermoeide blik en een minder vermoeid gevoel als je opstaat. Ze verwachtte niet dat ze ineens zou transformeren naar een jonge blom, maar ze wilde er gewoon iets frisser en minder moe uitzien dan normaal. Nou, daar kon Dr. Laban voor zorgen! Mijn moeder en ik vinden Dr. Laban erg vriendelijk en vooral heel rustig, zelfverzekerd, ervaren en geruststellend. Eigenlijk net zoals elke medewerker van de kliniek. Iedereen is zo behulpzaam, zorgzaam en meelevend. Er heerst een hele fijne sfeer en daar valt veel voor te zeggen als je zoiets spannends gaat doen als een operatie.

Let op, er komen naalden en bloed voor op de foto’s die ik jullie nu ga laten zien. Niets heftigs, maar dan weten jullie dat. Voor elke foto geef ik het duidelijk aan zodat je er eventueel snel langs kunt scrollen.

Goed, de operatie. Wat gebeurt er eigenlijk precies tijdens een ooglidcorrectie? Allereerst werd mama naar een kamer gebracht waar ze een haarnetje en een wegwerpschortje moest aantrekken.

Mama is er klaar voor!

Daarna kwam de operatie assistente om mijn moeder nogmaals te vertellen wat er zou gaan gebeuren, en om haar tegelijkertijd op haar gemak te stellen en haar bril aan te nemen. Daarna werd mama naar de operatiekamer gebracht, waar Dr. Laban op haar stond te wachten. De operatiekamer bestaat uit een middelgrote kamer met een ligstoel (denk aan de tandartsstoel) en een apparaat om bloedvaatjes dicht te branden. Dan was er ook nog een operatieassistente aanwezig en natuurlijk een wastafel en een tafeltje met gereedschap. Het leek letterlijk op behandelkamer bij de tandarts, dus wat dat betreft zag alles er heel vertrouwd uit.

Dr. Laban begon allereerst met het tekenen op mijn moeder’s oogleden. Ze moest allerlei richtingen op kijken zodat hij precies kon zien hoeveel overtollige huid hij weg moest halen voor het gewenste resultaat. Dit tekende hij met stift op haar oogleden (dit deed hij overigens terwijl ze stond, niet lag). Ik vond het best veel wat er af zou moeten en dacht hardop ‘zo, dat is niet niets!’. ‘Ja’ zei Dr. Laban ‘maar anders was ze hier ook niet’.

The man’s got a point!

***NAALD ALERT***

Met een injectienaald bracht hij een verdovend middel aan in mama’s oogleden. Dit zag er eventjes een beetje naar uit, want hierdoor zwollen haar oogleden helemaal op. De verdoving werkt meteen en omdat de oogleden als ware zijn opgevuld en bol staan met deze verdovende vloeistof zijn de oogleden mooi glad en kan er dus extra netjes in gesneden worden.

Zodra Dr. Laban de verdoving had ingespoten pakte hij zijn scalpel om het gewenste stuk overtollige huid weg te snijden.

***BLOED ALERT***

Hierna brandde hij de bloedvaatjes dicht – dit maakt een beetje een knetterend geluid – met het apparaatje, om bloedingen en verdere zwellingen te voorkomen. Een kleine 5 minuten laten begon hij aan het volgende oog. Het ging allemaal zo snel.

***BLOED ALERT***

Hierna hechtte hij alles netjes en secuur dicht in sneltreinvaart. Hij gebruikte één doorlopende hechting (de draad wordt als waren door de huid gezigzagd) want dit levert uiteindelijk het mooiste en meest cleane resultaat op.

Al die tijd bleef mama gewoon rustig liggen en gaf geen kik. Want ze voelde ook letterlijk niets. Alleen het eerste prikje voelde ze, maar dit deed nog minder pijn dan een tandartsprik vertelde ze me. Wat ik persoonlijk erg fijn vond was dat Dr. Laban elke stap rustig uitlegde aan mijn moeder. Dan hoorde ik hem zeggen ‘ik ga beginnen’ of ‘dit voelt nu misschien wat koud’ of ‘ik ga nu snijden dus misschien voelt u wat druk op uw oog’ zodat mama gewoon wist waar ze aan toe was en niet voor verrassingen kwam te staan. Ik kan me trouwens ook voorstellen dat je dit niet allemaal wilt weten, in dat geval kun je dat van te voren aangeven bij de dokter, ze houden overal rekening mee.

Na de hechtingen werden er speciale hechtpleisters aangebracht en was mama good to go! In totaal zijn we denk ik niet langer dan 15 tot 20 minuten in de behandelkamer geweest. Het ging echt supersnel voorbij, wow! Dr. Laban heeft alles zo secuur, kundig en vooral snel gedaan, alsof het de duizendste keer was dat hij dit deed. En misschien is dat ook wel zo! Hij kwam in elk geval zeer zeker en ervaren over en bovenooglidcorrecties zijn dan ook zijn specialiteit. Ik had van te voren al het gevoel dat mama in erg goede handen was bij hem, en nu achteraf denk ik daar precies hetzelfde over.

Ik was bang dat mama helemaal bont en blauw zou zijn, maar dat viel echt mee. Ik zag al wel wat zwelling, maar het zag er in elk geval niet uit alsof ze in elkaar was gebeukt. Mama werd rustig naar de verkoeverkamer gebracht waar haar ogen meteen werden gekoeld met een gelmasker om verdere zwelling zo veel mogelijk te voorkomen. Ze voelde geen pijn vanwege de verdoving en vanwege de paracetamolletjes die ze van te voren had genomen. Gelukkig maar. Ik was mee voor mental support, maar ook om mama naar huis te rijden. Na een ooglidoperatie mag je namelijk niet zelf rijden, dus je moet iemand hebben die je thuis kan brengen. Nou, mama thuis afgezet en dat was dat. Het was gebeurt! Ik kon niet wachten op het uiteindelijke resultaat. Ik was zo benieuwd hoe mama er straks uit zou komen te zien!

Een week na de operatie mochten de hechtingen er al weer uit, maar tot die tijd moest mama het vooral rustig aan doen en voorkomen dat er te veel druk op haar ogen zou komen. Ze kreeg een aantal richtlijnen mee die ik hieronder even zal vermelden;

– de eerste 24 uur volledige rust
– na 24 uur mag er gedoucht worden (kort en lauw, en water gewoon langs je gezicht laten stromen)
– ten minste 2 dagen lang ieder uur je ogen koelen
– ogen koelen kun je het beste met zakjes gevuld met diepvrieserwtjes. Mama had van te voren zakjes geprepareerd (echt slim, een voorbereid mens telt voor twee!)
– slaap met een extra kussen om zwellingen te voorkomen
– de eerste week geen zware of inspannende werkzaamheden zoals tillen; voorkom dat je voorover bukt
– voorkom ook dat je naar beneden kijkt (houd bijvoorbeeld je laptop en telefoon op ooghoogte)
– na de eerste week mag je ontspannen fietsen en beginnen met werken
– na 2 weken mag je voorzichtig beginnen met sporten (maar geen contactsporten)

Wat mama erg fijn vond is dat de Velthuis kliniek nog even nabelde om te vragen hoe alles was bevallen en hoe alles ermee ging. Stel dat er nog vragen waren, dan had ze die tijdens het gesprek kunnen stellen.

Had mama veel pijn na de operatie? Nee, totaal geen pijn. Zo’n 2 uur voor de operatie had ze 2 x 500 mg paracetamol geslikt. Na de operatie heeft ze in de middag nog 2 x 500 mg paracetamol geslikt, en voor de zekerheid nog eens 2 x 500 mg paracetamol voor het slapen gaan. De ochtend erna, dus de dag na de operatie, voelde ze totaal geen pijn meer en sindsdien heeft ze dan ook geen pijnstillers meer geslikt. Wel voelde ze na een paar dagen een beetje jeuk en moest ze zich erg inhouden om niet aan de hechtingen te pulken. Ze hield zelfs haar bril op tijdens het slapen om te voorkomen dat ze tijdens haar slaap in haar ogen zou wrijven (of dat papa er per ongeluk tegenaan zou komen). Gelukkig is mama een rustige slaper, haha!

Nou, na een week was ze het zat en gelukkig mochten de hechtingen er dan ook uit. Door die hechtpleisters kon mama haar ogen niet volledig openen en daar wordt je best vermoeid van. Plus ze verveelde zich een beetje omdat ze hierdoor ook niet zo lang op internet kon surfen als gewoonlijk, en in het huishouden kon ze ook al niets doen. Dus na een week was het de hoogste tijd! De hechtingen waren er zo uit. Vanwege de manier van hechten hoefde de assistente alleen maar aan het draadje te trekken en floep! Dat was het. In totaal nam het zo’n minuutje in beslag. De littekens zagen eruit als dunne, fijne streepjes. En haar oogleden… wow!

Ineens had mijn moeder ooglid. Zo mooi en fris! Meer ooglid dan ze ooit heeft gehad in haar leven. Ze heeft nu zelfs meer ooglid dan ik! Ik zei meteen, ah mama, nu kan je ook een winged eyeliner dragen! Toen begon ze helemaal te glunderen. ‘Echt?’.

Op de foto hierboven zijn haar oogleden nog wel wat gezwollen trouwens, dit moet de komende weken wegtrekken. Maar wat een verschil al hè?

De hechtingen zijn er nu zo’n anderhalve week uit en dat betekent dat mama vanaf nu ook oogcrème mag gebruiken (om de littekens verder te vervagen) en zich op mag maken.

Zo zag mama er voor de ooglidcorrectie uit:

En zo na de operatie, zonder make-up:

Ik moet toegeven dat de belichting niet zo goed is, in normaal licht zien haar ogen er niet zo ‘kaal’ uit.

En zo ziet mama er uit nadat ik haar heb opgemaakt – jawel, mét winged eyeliner! –

Is het niet mooi!?

Ik kan me voorstellen dat je, wanneer je zelf ook een ooglidcorrectie overweegt, met bepaalde vragen zit. Bijvoorbeeld, loop je de eerste week niet voor schut met van die hechtingen en gezwollen, blauwe ogen? Mijn moeders ervaring is dat ze allereerst niet zo bont en blauw waren als ze had verwacht. Alleen haar bewegend ooglid was een beetje rood en dat zakte gedurende de week uit richting haar traanbuis (binnenooghoeken). Qua zwelling viel het ook wel mee, maar ze zijn absoluut dikker dan normaal. Zelfs nu zijn haar oogleden nog lichtelijk gezwollen. Ik moet er wel bij zeggen dat dit per persoon verschilt. De één heeft er meer last van de ander, maar met de eerder genoemde maatregelen verminder je de zwelling aanzienlijk.

Nu heeft mijn moeder ook het ‘geluk’ dat ze een bril heeft, dus ze is vrolijk vanaf haar huis naar mijn huis gelopen met de hechtpleisters erop. Zo’n bril camoufleert toch wel een hoop, want niemand die het zag. Mocht ze wel iemand zijn tegen gekomen dan had ze het gewoon verteld. Een ooglidcorrectie is niet iets om je voor te schamen, vind ze. En daar ben ik het zeker mee eens. Wel leuk om te vermelden is dat ze iemand tegen kwam nadat haar hechtingen eruit waren gehaald, en die vond dat mijn moeder er heel goed uit zag. Kijk, dat zijn leuke complimentjes! Sinds de ooglidcorrectie willen mijn tantes (de zussen van mijn moeder) er ook van alles over weten. Ze zijn ontzettend geïnteresseerd en stellen veel vragen. Er wordt erg positief op gereageerd en er is veel belangstelling voor, merkte ze.

Mocht je een ooglidcorrectie overwegen, dan is het raadzaam om een consult in te plannen. Voor mij werd de operatie bijvoorbeeld afgeraden, omdat mijn huid nog zo jong en elastisch is waardoor het nooit over het litteken zou gaan zakken en ik dus de komende jaren met een litteken zou rondlopen die altijd zichtbaar is (vandaar dat ik ook aan de slag ben gegaan met botox, maar daarover later meer).

Maar zo’n consult is in elk geval erg handig omdat je dan weet of het iets voor je is, of niet. Ze geven eerlijk advies en zullen je echt geen operatie ‘aansmeren’ als dat niet nodig is, en het je eerder afraden als ze merken dat je er hele andere verwachtingen van hebt dan wat zij voor je kunnen betekenen. Je doet – als het goed is – slechts één keer in je leven een ooglidcorrectie en dan wil je wel dat het goed gebeurt. De Velthuis Kliniek staat goed aangeschreven en daarbij zijn de mensen supervriendelijk, begripvol en behulpzaam. Ze stellen je heel erg op je gemak en je voelt je er prettig. En dat is iets wat in onze ogen erg belangrijk is bij het kiezen van een kliniek. De algehele experience voelde hiermee gewoon goed.

Had mama dit eerder willen doen? Niet per se. Ze heeft net zo lang gewacht tot ze het echt nodig vond. Al vind ik het persoonlijk helemaal niet vreemd als mensen het al eerder doen dan dat. Mama begon nu echt last te krijgen, zich vermoeid te voelen en merkte ook op foto’s dat ze er steeds zo moe uitzag. Ze kreeg ook steeds meer moeite om die hangende oogleden en de vermoeide blik te verdoezelen met make-up. Het had wellicht eerder gekund, maar het is toch een ingreep, en ze is blij dat ze het gewoon nu heeft gedaan.

Mama kan een ooglidcorrectie aanraden aan iedereen die net als zij last heeft van overhangende oogleden en die zich daar aan irriteren (of het nu puur om esthetische redenen is of omdat je er moe van wordt). De operatie zelf viel reuze mee, achteraf gezien heeft ze totaal geen pijn gehad, en na 2 weken zie je eigenlijk alleen een heel fijn littekentje. Ja, je loopt een week met hechtpleisters op je ogen, en daarna met ietwat gezwollen ogen, maar hee, wat zijn nou 2 weken op de komende 10-15 jaar dat je er plezier van hebt? Het resultaat is prachtig en absoluut de moeite waard!

Hoe nu verder? In september heeft mama nog een nacontrole staan waarbij er gekeken wordt hoe het litteken is geheeld en of er nog eventuele vragen zijn, en dat is het eigenlijk. Ook worden er dan officiële nafoto’s gemaakt dus dan kunnen we de voor- en nafoto’s goed met elkaar vergelijken. De foto’s in dit verslag geven je natuurlijk ook al een goed beeld, maar tegen die tijd zal ik jullie nog een kleine update geven!

Al met al is mama super tevreden met het resultaat. Het hangt niet meer, ze ziet er vrolijker en frisser uit. Ze voelt zich zekerder en heeft het gevoel niet meer zo veel make-up nodig te hebben om vermoeidheid te verdoezelen. Ook papa vind het resultaat erg mooi. Ik vind het ook echt supermooi geworden! Ik was ergens bang dat ze door haar andere oogopslag een compleet andere mama zou worden, maar dat is helemaal niet zo. Mama is nog steeds mama 🙂

De kosten voor een bovenooglidcorrectie bij de Velthuis kliniek zijn €1250,- (lokale verdoving, zoals mama heeft gehad) of €1600,- (als je compleet onder narcose wilt gaan). Meer informatie vind je op de website van de Velthuis Kliniek. Via de website kun je ook een consult aanvragen.

Mochten er nog vragen zijn, stel ze gerust bij de comments dan doe ik mijn best om ze voor jullie te beantwoorden!

Wat vinden jullie van het resultaat van de ooglidcorrectie van mijn moeder? En is deze operatie iets dat jij zelf ook wel eens in overweging hebt genomen?

Until next time,
Serena Verbon