Een paar maanden geleden heb ik jullie deelgenoot gemaakt van een ingrijpende gebeurtenis in mijn leven; ineens had mijn vader kanker. We zijn nu een aantal maanden verder and guess what…? Hij staat nog steeds overeind!
Nadat de diagnose werd gesteld, hebben de artsen zo snel mogelijk een behandelplan opgezet. Hij onderging een 14 uur durende operatie waarbij de tumor in zijn hals is verwijderd, al zijn tanden zijn getrokken en verschillende huid en weefseltransplantaties zijn gedaan. Niet verrassend waren de eerste 48 uur ongelooflijk pijnlijk voor hem. Hij kon niet zelfstandig ademen, eten, drinken en ontlasten. Alles ging door slangen, pijpen en kokers zijn lichaam in en uit, zoals je dat vaak ziet bij mensen die een zware operatie achter de rug hebben. Hij kon niet praten en moest opschrijven wat hij wilde of nodig had. Zwaar, pijnlijk en verdrietig maar op de derde dag zat hij alweer grapjes te maken en was de stemming optimistisch.
Twee maanden na zijn operatie was hij voldoende hersteld om aan de bestralings- en chemotherapie te beginnen. Zeven weken lang ging hij dagelijks naar het UMC voor de bestralingstherapie en om de twee weken werd hij een aantal dagen opgenomen voor een chemokuur. De meeste steun komt van zijn trouwe vrienden, van mijn moeder en van Dewi en mij. Maar op hele slechte dagen wisten wij soms ook niet hoe we hem moed moesten inpraten en dan kan hulp uit onverwachte hoek komen.
Drie keer werd hij voor zijn chemokuur opgenomen op de afdeling in het UMC. Op zijn kamer lag hij met drie andere mannelijke kankerpatienten. Eerlijk gezegd keek ik niet uit naar deze opname. Ik zag het niet zitten dat hij een paar dagen moest doorbrengen met doodzieke mensen en had verwacht dat het zijn doorzettingsvermogen geen goed zou doen. En toch werd ik gelijk de eerste keer verliefd op zijn kamergenoten. Hij lag op een kamer met drie andere kankerpatienten. De een had het in zijn darmen, de ander in zijn teelbal en weer een ander in zijn longen. Papa’s directe buurman was een jonge, opgewekte gast van een jaar of vijfendertig. Hij had net zo goed vrijwillig kaal kunnen zijn in plaats van als gevolg van de chemo want verder zag hij er zo gezond uit als een vis.
“Hoi!”
“Hoi!”
“Waarom ben jij hier?”, vroeg ik hem.
“Teelbalkanker”
“Jeetje! Last van…?”
“Nee, helemaal niet. Ja, beetje moe. Maar dat is helemaal niet erg.”
“En jullie?”
“Onze vader krijgt hier chemo. Voor de mond & hals.”
“Al weggehaald?”
“Ja, nu bestraling & chemo”
“Ooh… Komt helemaal goed! Geen gezeik, weg met die troep. Niks aan de hand.”
“Ja, dat hopen we natuu…”
Tring!
“Sorry! Deze pak ik ff… Hey pik! Ja, top. Gaat lekker, jongen. Met jou? Kom je even langs? Feestje? Wanneer? December? Ja natuurlijk ben ik erbij!”
Meneer 2 lag direct tegenover hem. Een gezellig mannetje van rond de 50 jaar oud. Hij heeft zachte donshaartjes op zijn hoofd, een extreem vriendelijk gezicht en de liefste ogen die ik ooit heb gezien. En dan nu het allerschattigste; met een tevreden glimlach op zijn gezicht zit hij neuriend op de rand van zijn bed een tafelkleedje te borduren.
“Hallo! Welkom om de afdeling.”
“Hallo! Dank u!”
“Komen jullie je vader even brengen? Wat gezellig. Dag meneer! Wat heeft u?”
Mijn vader geeft antwoord en legt kort zijn behandelplan uit.
“Oooh… dat klinkt hartstikke goed meneer! Nou, u bent er alweer bijna uit. Fijn hoor.”
De waarheid was dat we nog niet eens op de helft waren maar wat kon mij dat schelen? Deze mensen gaven mij maar vooral mijn vader het gevoel dat er geen vuiltje aan de lucht was. En ik kon er geen genoeg van krijgen!
“Wat heeft u?” vroeg ik hem.
“Darmkanker.”
“Jeetje. Al lang?”
“Nee, eigenlijk niet. Het was echt zo’n ‘komt een vrouw bij de dokter’ verhaal. Ik kwam voor een buikgriepje en en ging naar huis met darmkanker. Ik woon ook al een paar weken niet meer thuis, ik zit nu in een verpleeghuis want ik ben alleen maar ik word top verzorgd hoor. Zulke lieve mensen, net een hotel. Fantastisch! En hier ook. Het is hier zo fijn. Vriendelijke mensen om me heen, goede verpleging. Nee… niets op aan te merken. Heel prettig!”
“Goh… En wat zijn de vooruitzichten? Bent u snel weer de oude?”
“Ja, natuurlijk kom ik er bovenop! Wat denk jij nou? Volgend jaar loop ik weer voorop in de avondvierdaagse!”
Vol verbazing staarde ik hem aan. Hoe was het mogelijk dat 2 verdiepingen lager, patienten steen en been zaten te klagen over die ontstoken teen die maar niet wilde genezen en dat deze mensen hier hun levenbedreigende ziekte recht in het gezicht leken te spugen en tegen de kanker zeiden ‘Prima dat je even in mijn teelbal/darmen/hals zit maar ik heb nog een hoop te doen dus ik laat je er even uitslopen als je het goed vind. Ja? Top!’
Een Surinaamse man van goed in de zestig liep de hele dag te lachen en te zingen. Hij kwam terug van zijn lunch uit het ziekenhuisrestaurant en of hij nou hier vandaan kwam of hij kwam van het toilet, het was elke keer weer een feestje.
“Een hele goede, gezellige middag mensen!”
Dewi en ik werden altijd zo blij en vrolijk van hem dat we leuk met hem mee deden.
“Dag meneer huppeldepup!”
“Alles goed met iedereen hier? Ja, natuurlijk gaat alles goed. We hebben tenslotte maar een beetje kanker. Anders zouden ze ons niet proberen op te lappen. Ja toch buurman?! Hahaha!” En dan liep hij weer rond om iedereen te high-fiven.
Papa werd omgeven door lotgenoten waarbij de levenslust uit de oren spoot. Een betere remedie voor een kankerpatiënt is er niet. Grappig dat juist op de plek waar de concentratie dood en verderf het grootst was, wij de grootste bron van vechtlust, levenslust, doorzettingsvermogen en optimisme hebben gevonden.
Natuurlijk begon de behandeling na 7 weken zijn tol te eisen. Zijn keel is kapot, zijn huid is verbrand, zijn smaakpapillen zijn stuk en hij heeft al maanden niet gegeten. Hij heeft veel pijn, hangt slap van de morfine en baalt ervan dat al zijn tanden zijn getrokken. Maar hij is niet kaal geworden en we kunnen fase 2 afvinken! Doordat ze zijn hele kop van voor tot achter en van links naar rechts hebben opgereten zijn er waarschijnlijk bepaalde zenuwen verwijderd, waardoor de spierziekte verdwenen is waar hij al 20 jaar mee liep. Kijk, weer een pluspuntje!
Tijdens zijn laatste bestraling vroegen Dewi en ik of we mee mochten. Hij werd met zijn op maat gemaakte masker aan de tafel geschroefd en Dee en ik mochten op camera’s kijken naar hoe het allemaal in zijn werking gaat. Heel sci-fi allemaal en bloedinteressant om te zien. Ik snap nu namelijk waarom er zoveel geld voor de zorg nodig is. We zijn er nog niet maar na alles wat ik tot nu toe heb gezien, ben ik ontzettend dankbaar voor het Nederlandse zorgstelsel. En voor het verplegend personeel en de behandelend artsen die ons constant het gevoel geven papa geen nummer is. Dat is hij natuurlijk wel want de hoeveelheid kankerpatienten vormt een onophoudelijke stroom van komen en gaan maar ze weten ons het gevoel te geven dat er met man & macht wordt geknokt voor het terugwinnen van zijn gezondheid en dat hierbij kosten noch moeite worden gespaard.
Tot zover de update. De kanker heeft dankzij de operatie een stevige linkse gekregen. In de tweede fase van chemo- en bestralingstherapie een goedgemikte rechtse. Nu nog een genadeklap en dan is de strijd hopelijk gewonnen. Natuurlijk voel ik veel onzekerheid en ben ik soms bang. Maar hoe dit ook afloopt, (en ik hoop dat ik niet te zweverig klink) ik voel vooral dankbaarheid. Dankbaarheid voor zijn trouwe vrienden, voor de artsen en het verplegend personeel, voor mijn moeder en mijn zusje, voor mijn vriendinnen en vooral voor de kankerpatienten op zijn afdeling bij wie het eindeloze optimisme het beste medicijn is.
Lfs,
Angel
Volg me ook op instagram via @thebeautybakery
wow wat heftig is dit en erg moedig dat je het op deze manier deelt.
Jeetje wat heftig! Lees het pas voor het eerst, bewonder echt hoe goed je ermee om gaat! Hou je sterk, je kan het 🙂
Wauw diep respect hoe jij dit schrijft maar zeker hoe je ermee omgaat angel!
Heet buurman 1 toevallig D…. H…?
Wauw heel mooi geschreven
Vind je echt een voorbeeld hoe positief je bent en dit overbrengt.
Echt een voorbeeld wat dat betreft.
Sinds een paar dagen kijk ik af en toe even op deze site, kende deze nog niet maar echt helemaal top!
Wat fijn om te horen!
Wauw heftig, maar jij kan het echt supermooi verwoorden!
Liefs,
Sandra
Hele heftig, maar wauw wat kan je het goed onder woorden brengen
Normaal ben ik niet zo snel emotioneel. Maar door dit verhaal kreeg ik tranen in m’n ogen.
Wat een mooi verhaal ondanks de vervelende situatie.
Ik dacht even bij de titel: wil ik dit nu wel lezen, maar wat kun je toch mooi schrijven! Fijn zo’n positief artikel!
Je hebt het weer prachtig beschreven. Ik ben er nu nog stil van.
Alle goeds voor jullie!!
Wauw … Van die mensen kunnen we wat leren !
Prachtig! Verder geen woorden voor. Heerlijke instelling
Heavy.. Maar prachtig geschreven.. !
Goed te lezen dat hij nog zoveel doorzettingsvermogen heeft, want dat helpt je echt een stuk vooruit, en natuurlijk met zo een buurmannen, dat komt zeker in orde.
Nog even, dus keep it up!!
Wat een mooi artikel over een niet zo’n leuk onderwerp. Heel erg fijn dat de anderen op zijn afdeling zo positief zijn; dat moet inderdaad enorm helpen! Echt top!
Ik wens jou en je familie heel veel sterkte en uiteraard ook voor je paps. Laten we inderdaad hopen dat het laatste de genadeklap is; daar gaan we voor! Keep up the spirit!
Lieve Angel, wat jij omschrijft is zo waar en zo nodig, want zonder die positiviteit en levenslust wordt het moeilijk om het gevecht aan te gaan. Mijn vader is 5 jaar geleden overleden en een van mijn beste vrienden een jaar geleden, beiden aan kanker. Mijn vader was lang ziek, mijn vriend kort. Beiden bleven ze positief en sterk, ook al wisten ze beiden dat ze uiteindelijk de strijd zouden verliezen. Deze positiviteit inspireerde me en gaf me een boost, waardoor ik beter voor ze er kon zijn. Want als zij het positief in kunnen zien, dan moet ik dat helemaal kunnen! Maar het allermooiste wat ik geleerd heb is genieten, van de kleinste dingetjes. Dit klinkt mega cliche I know, maar zo wordt een knuffel het meest waardevolle wat je ooit hebt gehad.
Heel veel sterkte voor je paps, je familie!!! Liefs
Wauw Angel, wat onwijs mooi geschreven! En wat gaaf om te zien dat zulke mensen zo positief blijven! Heel veel sterkte ♡
Lieve Angel, ook bij mij liep er even een traantje over mijn wangen, bij het stuk waar je vertelde hoe vechtlustig deze mensen zijn. Ik herken me in je verhaal.
Mijn oma heeft 8 jaar geleden ook kanker in het mond hals gedeelte gekregen. Ze is ook in het umc zo ontzettend goed behandeld en de artsen en het personeel waren erg meelevend. Toen het een jaar geleden terug kwam, stond direct iedereen weer voor haar klaar alleen dit keer was er niks meer aan te doen. Donderdag is mijn lieve oma overleden.
Fijn dat het bij jouw vader zo goed gaat en heel veel sterkte voor je vader, jou en je familie.
Wat een mooi artikel!
Heel veel sterkte en strijdlust aan de familie en vrienden
En natuurlijk een dikke knuffel van alle lezeressen aan je paps
Wat schrijft Angel toch prachtig over de meest uiteenlopende verhalen.
Ze kan me aan het lachen krijgen maar zoals bij dit artikel liep er toch een traantje over mijn wang..
Heel veel sterkte voor de komende tijd!
Lieve Angel en familie,
Bij deze wil ik jullie veel sterkte wensen!
Heel veel sterkte voor je vader. En wat een mooie sterke mannen! Zo is het maar net, ze maken het beste van wat ze hebben.
Sterkte voor jou en je paps en de familie..
Blijf het glas halfvol zien net als de mannetjes op de afdeling bij paps!!
He wat een heerlijk verhaal. Herkenbaar ook, prettig dat je er zo open over praat, zou ik ook eens moeten doen ;). Dankje!
prachtig verhaal, heel veel succes, laat die cellen een poepie ruiken!
Potverdorie wat een mooi verhaal! Waren alle mensen maar zo ingesteld en niet pas op het moment dat het moeilijk wordt!
Lieve Angel, wat mooi dat je vader omringd wordt door zulke optimistische mensen. Dat is het enige wat je kan doen. Volhouden, kop op & kick cancer’s butt. Ik wens je en jouw vader alle sterkte en liefde toe en hoop dat onze wetenschap hem kan doen genezen.
Mooi geschreven, sterkte meid, ook voor je paps en familie x
Ik vind je vader en jullie stoer! Sterkte.
Ontzettend herkenbaar, mijn vader heeft blaaskanker en is net begonnen met chemo, straks ook nog 33 bestralingen erachteraan. Wat fijn om te lezen dat juist daar waar je tegenop kijkt -de dood en verdef afdeling- je vader juist zo ontzettend veel aan heeft. Ik hoop dat deze ellende voor jullie snel afgelopen is en je vader snel weer als vanouds rond wandelt.
Sterkte meid!
X
Sterkte de komende tijd meid!
Wat een mooi artikel, ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Je laat echt een heel mooi stukje van de wereld zien, dat optimisme bij mensen waarvan je het niet verwacht. Zo’n artikel kom je niet vaak tegen en ik ben blij dat ik het gelezen heb. Echt ontzettend respect voor je vader, z’n kamergenoten, je familie en jou! Echt wauw! En ik hoop echt dat je vaders kanker die genadeklap genadeloos krijgt!
Veel sterkte Angel, het is wel duidelijk waar je vechtlust vandaan komt 🙂
Mijn tante heeft geen facebook, ze begint met de behandeling van leukemie.
de verpleging in het UMC is geweldig lief en heb enorm veel respect voor ze!
Gelukkig gaat het goed met je vader, nog heel veel sterkte met de ‘laatste klap’ want dit kan de zwaarste zijn!