Door Angel – Met mijn nagels tik ik nerveus op tafel. Ik heb ze vandaag al drie keer opnieuw gelakt. Regelmatig sta ik gehaast op om gelijk weer te gaan zitten. Als ik een regel heb geschreven, sta ik toch weer op voor een missie in de keuken. In de wetenschap dat ik niets nodig heb, kijk ik onrustig in de alle kastjes en vind na vijf minuten wat ik zoek; niets.
Afgelopen maandag is er iets verschrikkelijks gebeurd. Toen ik aan het eind van de dag terug kwam, merkte ik dat mijn telefoon uit mijn tas was gesprongen. Ook zat hij niet in mijn jaszak, in mijn broekzak of in mijn reservetas. Hij lag niet in mijn auto, lag niet bij mijn zus en hij zat ook niet in mijn bilspleet; jawel, elke denkbare kier heb ik opengebroken. Hij is gewoon, van de één op de andere dag vetrokken. Zonder aanleiding, zonder waarschuwing.
Verbijsterd en vol onbegrip slijt ik mijn uren. We hadden het toch goed samen? Ik was stapelgek op hem en hij op mij. Hij wist alles van me, de enige ter wereld voor wie ik geen enkel geheim had, tot aan mijn bank- en creditcardgegevens aan toe. Ik nam hem overal mee naartoe, altijd. Als ik slaap, ligt hij naast me. Als ik wakker word, is hij de eerst die mijn aandacht krijgt. Als ik in het restaurant in een diep gesprek verwikkeld zit en hij vraagt mijn aandacht, ben ik er gelijk. Nooit zeg ik “even je mond houden nu!”. Vanaf onze eerste dag samen ben ik goed voor hem geweest. Als ik buiten de deur ben en zie dat hij nog maar 20% energie heeft, leg ik hem direct aan het infuus. Desnoods bel ik aan bij vreemden om ervoor te zorgen dat hij niet langzaam sterft zonder zijn dagelijkse dosis stroom. Als er een nieuwe update is, hoeft hij maar te knipperen en hij krijgt hem. Werkelijk alles heb ik hem gegeven en nu is hij weg. Niets meer te updaten, niets meer om voor te zorgen.
Na vijf dagen piekeren over het bekende “waarom?” denk ik het antwoord gevonden te hebben. Het is mevrouw Karma die nog een rekeningetje met me te vereffenen had. Het zal een jaar of vijftien geleden zijn, Dewi en ik waren nog jong. Tijdens ons wekelijkse bezoekje aan opa en oma, lagen Dewi en ik ons te vervelen op de grond. We speelden ons zelfbedachte spelletje “Au!”. Daarbij mochten we elkaar om beurten knijpen, krabben, plukken haar uit het hoofd trekken, anything. Net zo lang tot de ander het niet meer hield en “Au!” riep. Degene die de marteling het langst vol hield, had gewonnen. Mijn ouders en opa en oma waren al maanden bezig ons deze idiotie te verbieden maar wij deden er elke week vrolijk nog een stapje bovenop.
Terwijl ik met mijn hoofd in een wurggreep tussen Dewi’s benen geklemd lag, kwam oma thuis met een tas vol lekkere boodschappen voor haar kleindochters. Met haar zware tas, stapte oma over ons heen. Ze zag mijn bedrukte hoofd paars aanlopen en keek in het vrolijke gezicht van Dewi.
“Ha lieffie, niet te lang hè… ze wordt een beetje blauw.”
Dewi gaf antwoord in de vorm van een harde scheet.
“Jan, kijk eens wat ik heb gevonden.”
“Marie, schiet nou op met die boodschappen! De aardappelen moeten op!”
“Jahaaan, kijk eens wat ik heb gevonden.”
Opa liep naar haar toe.
“Wat is dat? Een rekenmachine?”
“Ik geloof een telefoon.”
Dewi liet me onmiddellijk los, ik nam een diepe teug verse zuurstof en nadat de sterretjes voor mijn ogen verdwenen waren, sprongen ik direct op.
“Oma! Geef eens hier! Kijken! Oma! GEEF NOU!”
“Nee, niks ervan. Die telefoon is iemand kwijt geraakt en die komen ze ophalen.”
“Natuurlijk niet! Ze weten toch niet dat hij hier ligt?”
“Ik heb hem gevonden voor de supermarkt en heb op het advertentiebord een briefje opgehangen. Ze bellen wel.”
Telefoons waren in die tijd nog een stuk primitiever. Zelf liep ik toen nog met een Pocket Line Swing.
Je kon ermee bellen en daar hield het zo´n beetje mee op. Het exemplaar dat oma had gevonden was de allernieuwste Nokia. Minuscuul klein (want daar ging het in die tijd om. Hoe kleiner, hoe beter) compleet met kleurenscherm en heel veel verschillende ringtones. State of the art. Mijn ogen begonnen te glanzen. Dewi en ik keken elkaar aan.
“Oma, moet je kijken zo’n verrotte telefoon ik heb. Mag ik hem hebben? Please? Please? Please?”
“Nee, natuurlijk niet! Deze telefoon is iemand verloren. Die ga ik terug geven.”
En daarom heb ik zoveel van opa en oma gehouden. Als ze een vuile muts vonden, brachten ze die naar het politiebureau. Een koffer geld? Naar de politie. En zo hoort het. Je moet je kinderen en je kleinkinderen het juiste voorbeeld geven. Echter, wij waren nog te jong en te hebberig om die boodschap op te pikken en we gaven ons niet zomaar gewonnen. Na een halve dag aan haar kop getrokken te hebben, was dit het resultaat.
“Ik houd hem een week hier. Als ze dan nog niet hebben gebeld, mogen jullie hem hebben.”
En zo begingen we onze eerste grote misdaad. Terwijl ik dit zit te schrijven, staat nog steeds het schaamrood op de kaken. We maakten op de smerigste manier misbruik van een generatiekloof van ruim 70 jaar tussen goudeerlijke mensen en de hebberige graaicultuur van de onze. Wij wisten dat als er al werd gebeld, opa en oma niet eens het ‘opneemknopje’ zouden kunnen vinden. Toch namen we het zekere voor het onzekere. We pakten de Nokia in een onbewaakt moment van tafel en met een paar behendige drukken op wat knoppen, werd hij op de vliegtuigstand gezet. Zo, bereik weg. Hier wordt niet meer op gebeld. Een maand later liep ik (of Dewi, dat weet ik niet eens meer) triomfantelijk rond als trotse eigenaar van de nieuwste Nokia.
En nu, vijftien jaar later, word ik genadeloos gestraft voor deze onvergeeflijke actie en ergens ben ik blij dat ik eindelijk de rekening heb kunnen betalen. Die kan ik vast afvinken. Desalniettemin ga ik gebukt onder heftige ontwenningsverschijnselen. Sinds de smartphone heb ik nooit meer een seconde op iets of iemand hoeven wachten. Je pakt je telefoon en neemt de krantjes even door, kijkt wat op Facebook en check nog onbeantwoorde berichtjes. Op het toilet vermaakt ik me prima, zolang ik mijn beste vriend maar bij me heb. Mijn telefoon is mijn financieel adviseur, mijn agenda, mijn wekker, mijn dagboek, mijn fotoalbum, mijn externe harde schijf. Ergens begrijp ik niet dat zoiets belangrijks, zoiets onmisbaars, nog niet permanent vast zit aan de mens. Als een wake-board aan de enkel. Gewoon, met een snoer in je navel pluggen of iets dergelijks. En verplicht door de overheid.
Aan de andere kant heeft het me verbaasd hoeveel werk ik deze week heb kunnen verzetten. Het is een stuk rustiger in mijn hoofd en ik schenk meer aandacht aan persoonlijke contacten. Misschien, heel misschien, houd ik het er wel in. Eens per maand een telefoonvrije week (maar ik denk het niet hoor).
Hoe lang kun jij zonder je telefoon?
Lfs,
Angel
Haha ze reageerde met een scheet, hilarisch!
Ik ben hem ook 2 weken geleden kwijtgeraakt (/gestolen?) en vind het nog steeds verschrikkelijk. Al merk ik inderdaad dat die sociale contacten wel beter werden 🙂
Het is een verslavend ding!
Maar ik denk dat zo’n detech niet mis is en iedereen zeker eens moet doen..
al weten we allemaal dat je daar verdomd uithoudingsvermogen voor nodig hebt
Liefs,
Karlien
Herkenbaar!! Ik zou ook echt in paniek raken. LOL!
Hahaha ZO herkenbaar! Ik kan echt niet meer zonder mijn telefoon. Ja, misschien een uurtje of als ik aan het werk ben bij mijn bijbaantje, maar anders.. No way josé!
Leuk geschreven weer, Angel!
Mijn telefoon is vorige maand met de carnaval gestolen. Ik wad zo trots op mijn week oude Samsung s4 . En weg was die inclusief mijn geheugenkaart waar van 5 jaar lang foto’s en filmpjes op stonden dat brak me het meeste telefoon is maar martiaal maar zulke dingen krijg je nooit meer terug. De les die ik heb geleerd was dat je dus elke week even een back-up maakt op je laptop. Inmiddels heb ik weer een nieuwe s4 maar ik mis alles nog steeds. Haha sorry voor dit hele verhaal. Succes angel en wie weet komt ie nog terug!
Ze zou een boek moeten schrijven , je kan het zo leuk neerzetten !!
Wat een geweldig geschreven verhaal! En ik zou zelf denk ik ook niet lang zonder mijn telefoon kunnen. Onbedoeld kijk je er toch vaak op en dat zou ik missen.
haha wat een geweldig geschreven verhaal weer! Ik zie het altijd helemaal voor me 🙂
Met jouw talent moet je boeken gaan schrijven!!
Geen telefoon betekent RUST
Hmm, toen mijn telefoon gejat werd heb ik meteen die dag een nieuwe simkaart geregeld en vervolgens in m’n tablet gestopt, als een idioot overal dat ding meezeulend. Ga maar eens in het openbaar bellen met je tablet aan je oor… Juist. Ik mag dus ook wel oprecht zeggen dat ik verslaafd ben aan bereikbaar zijn.
Wat een heerlijk stuk weer! Ik zou wel flink balen als ik mijn telefoon kwijt was!
Haha jij schrijft zo leuk!
Angel ik hou zo veel van jou artikels, ge-wel-dige schrijfstijl heb je! Xx
Mijn telefoon is een tijdje stuk geweest. Aan het begin was het echt heel erg afkicken want ik ging echt noooooit de deur uit zonder mijn telefoon. Daardoor ben ik er achter gekomen hoe rustgevend het eigenlijk is om even niet bereikbaar te zijn en sindsdien laat ik mijn telefoon dan ook vaak genoeg gewoon thuis liggen
Ook ik miste je vorige bericht Angel! Wat een heerlijke post weer. En voor mij ook rel herkenbaar. Helaas was ik wel de oma in het verhaal, en heb een telefoon heel braaf teruggebracht na het vinden en het thuis nummer te hebben gedraaid. Een jaar later werd mijn spiksplinternieuwe iPhone 4 uit mijn jaszak gevist in Utrecht! Eerst baalde ik ook enorm, maar later was het inderdaad toch wel rustig haha! Heerlijk omschreven weer! Ben wel benieuwd hoe het met ” die leuke man” gaat!
Haha leuk stuk 🙂 Ik vind het wel moeilijk hoor, zonder mobiel. Het is toch wel handig als je je verveelt of als – heel erg belangrijk – je favoriete youtuber/blogger iets nieuws heeft gepost.
Op schiphol geweest toevallig? Heb daar vorige week een iphone 5 gevonden ;p
Mijn telefoon is op dit moment kapot, en eigenlijk mis ik hem niet. Het is soms wat onpraktisch maar het gaat allemaal wel prima zo.
ik krijg al een mini hartaanval als ik hem niet op mijn standaard plekjes kan vinden.. en al helemaaal als ik hem binnen een minuut niet uit mijn tas heb kunnen vissen..
als ik hem uit mezelf weg leg, duurt het niet lang voor ik hem weer pak
Maaaarrr… moet ik hem per se weg laten (tijdens colleges) dan kan ik er wel van afblijven. Soms ook wel met moeite haha!
Geweldig weer Angel! Ik miste je artikel vorige week al! 🙁
Ik kan ook niet zonder mijn phone, wel jammer want zou best terug willen naar de tijd dat deze minder belangrijk was en alleen voor nood om te bellen!
Maar helaas, dit is de realiteit! Ik hou van mijn phone! Hij helpt me bij alles! 😀
Fijn weeeekend! Lieffsx
Als het echt moet dan kan ik een paar dagen zonder telefoon en dan kom ik er ook achter hoe lekker dat soms is.
Ik vind het altijd heel leuk als je over scheten schrijft Angel xxx
Voordat ik heel hard KARMA roep, vind ik het ergens wel een zielig verhaal….
Geniale blog weer! Echt balen dat je je telefoon kwijt bent. Ik raak al in paniek wanneer de batterij leeg is, laat staan dat ik hem vergeten ben. Kijken hoe laat de bus komt. Kan niet. Bellen dat je later bent omdat je de bus hebt gemist. Kan niet. Je banksaldo checken. Kan niet. Facebook checken. Kan niet. Kan gewoon allemaal niet!
(Best erg eigenlijk dat ik/we zo afhankelijk ben/zijn geworden van zo’n apparaatje!)
Je hebt bij de bushalte nog prachtige blaadjes hangen waar de tijd op staat..
Elke week lach ik weer om jouw fijne blogs. Ok de aanleiding is wat minder, maar je schrijfstijl blijft super! Helaas ken ik je gevoel, heb het zelf een paar maanden geleden meegemaakt. En ondanks dat ik niet hard genoeg naar de winkel kon rennen om een nieuwe te kopen (kon gelukkig mijn abbo verlengen) soms, heel soms is het ook wel eens lekker zonder telefoon.
Geen enkel probleem…. Ik kan dagen zonder mijn telefoon… Vaak vergeet ik hem toch thuis, en ja ik heb een smartphone, alleen vaak wil ik niet bereikbaar zijn… overal op antwoorden, iedereen die iets via een app wilt weten, als het facebook niet is dan whatssapp, etc. Ja ik weet als ik gewoon al die app-jes niet download heb ik dat probleem ook niet… Maar dan begint het gezeur dat het met mij praten ”geld” kost… vandaar dat ik deze app-jes heb… Al bij al maakt technologie ons alleen maar afhankelijk van iets dan onafhankelijk leven 🙂 …
Heerlijk die artikelen! Ik kan ook niet zonder, we merken het misschien niet altijd, maar we gebruiken hem bijna overal voor!
Hahah pocket line swing had ik in het blauw in groep 7. 12 jaar geleden
Kan niet meer zonder! Vooral nu me laptop het begeven heeft (minder erg hihi). Nu kan ik gelukkig nog blogs lezen en bellen, appen, Facebook you name it.
Haha heel leuk geschreven! Wel jammer dat je je mobiel bent kwijt geraakt. Ik kon eerst makkelijk zonder telefoon, maar sinds ik een smartphone heb is mijn telefoon voor mij onmisbaar.
Eigenlijk vindt ik het best wel erg dat we met zn allen zo verslaafd zijn aan elektronisch kastjes.
Ik heb het zelf ook wel hoor, vooral als ik echt moet leren, dan moet ik hem echt onder mijn kussen leggen zodat ik er niet bij kan.
En ik heb aan het begin van een vakanties wel eventjes last van ontwenningsverschijnselen. Stiekem schaam ik dan wel 🙂
Maar uiteindelijk is het alleen maar fijn om er eens een periode niet naar te kijken!
Maarja er zijn ergere ‘verslavingen’ 😉
Ik kan ook echt niet meer zonder mijn telefoon, soms laat ik hem wel eens bewust thuis als ik boodschappen ga doen ofzo, maar dan heb ik het over maximaal een half uurtje. Laatst moest ik in het weekend werken en dat zijn altijd hele saaie diensten. En toen was ik thuis mijn telefoon vergeten, nou dat waren acht heeeele lange uren.
Behalve op vakantie, dan mag ie gerust 3 weken uitstaan.
Haha, herkenbaar. In december is mijn gestolen en omdat ik toch een beetje bereikbaar wilde blijven, maar in Rusland geen nieuwe smartphone wilde kopen heb ik toen een weekje of twee enkel met een primitief nokiatje rondgelopen. Bellen en sms’en en dat was het zo ongeveer. Eigenlijk een hele opluchting, en ik kreeg inderdaad meer werk verzet 🙂
Haha superleuk geschreven!
Hahahah geweldig! jij schrijft zooo leuk he!! Heerlijk!
Haha wat leuk om dit te lezen!
haha, super leuk om te lezen!
Goed begin van mijn weekend, heerlijk verhaal! 😉
Haha hilarisch dit. Ik kan btw prima zonder telefoon. Hij ligt op een vast plekje en daar kijk ik dan een paar keer op per dag. That’s it.
Hilarisch stuk weer! Geweldige schrijfstijl! Heb je ook n eigen blog?
Pfoe ik zou ook helemaal gek worden! Al geloof ik wel dat je zo veel meer werk kan verrichten!
Hahaha heerlijk dit verhaal!
Ik vind het vaak heerlijk om even zonder telefoon te zijn. zoveel rust en aandacht voor de echte wereld..
Angel, wat schrijf jij toch ontzettend leuk! Heerlijk haha kan niet wachten totdat er een boek verschijnt;)
Haha, geweldig stukje om te lezen. Ik was vroeger heel erg anti-mobiele telefoon, maar toen ik naar Maastricht verhuisde kreeg ik er één cadeau van mijn mams om contact te houden 😉 Nu kan ik haast niet meer zonder!
Erg leuk geschreven en leuk om te lezen!
Laten we het op maximaal 4 uur houden…
hahah wauw leuk om te lezen, ik vraag ook vaak aan een vriendin of zij een dag zonder haar telefoon kan, totdat die van mij zelf stuk ging en ja hoor er moest gelijk een andere komen want ik kon niet zonder ;P
Ik kan NIET zonder mijn mobiel… de langste tijd dat ik zonder kan zijn de acht uren die ik ‘s nachts lig te pitten. Overdag zou ik het nog geen 5u uithouden zonder mijn mobiel. Mijn mobiel en ik houden van elkaar 😉