Door Angel – Met mijn nagels tik ik nerveus op tafel. Ik heb ze vandaag al drie keer opnieuw gelakt. Regelmatig sta ik gehaast op om gelijk weer te gaan zitten. Als ik een regel heb geschreven, sta ik toch weer op voor een missie in de keuken. In de wetenschap dat ik niets nodig heb, kijk ik onrustig in de alle kastjes en vind na vijf minuten wat ik zoek; niets.
Afgelopen maandag is er iets verschrikkelijks gebeurd. Toen ik aan het eind van de dag terug kwam, merkte ik dat mijn telefoon uit mijn tas was gesprongen. Ook zat hij niet in mijn jaszak, in mijn broekzak of in mijn reservetas. Hij lag niet in mijn auto, lag niet bij mijn zus en hij zat ook niet in mijn bilspleet; jawel, elke denkbare kier heb ik opengebroken. Hij is gewoon, van de één op de andere dag vetrokken. Zonder aanleiding, zonder waarschuwing.
Verbijsterd en vol onbegrip slijt ik mijn uren. We hadden het toch goed samen? Ik was stapelgek op hem en hij op mij. Hij wist alles van me, de enige ter wereld voor wie ik geen enkel geheim had, tot aan mijn bank- en creditcardgegevens aan toe. Ik nam hem overal mee naartoe, altijd. Als ik slaap, ligt hij naast me. Als ik wakker word, is hij de eerst die mijn aandacht krijgt. Als ik in het restaurant in een diep gesprek verwikkeld zit en hij vraagt mijn aandacht, ben ik er gelijk. Nooit zeg ik “even je mond houden nu!”. Vanaf onze eerste dag samen ben ik goed voor hem geweest. Als ik buiten de deur ben en zie dat hij nog maar 20% energie heeft, leg ik hem direct aan het infuus. Desnoods bel ik aan bij vreemden om ervoor te zorgen dat hij niet langzaam sterft zonder zijn dagelijkse dosis stroom. Als er een nieuwe update is, hoeft hij maar te knipperen en hij krijgt hem. Werkelijk alles heb ik hem gegeven en nu is hij weg. Niets meer te updaten, niets meer om voor te zorgen.
Na vijf dagen piekeren over het bekende “waarom?” denk ik het antwoord gevonden te hebben. Het is mevrouw Karma die nog een rekeningetje met me te vereffenen had. Het zal een jaar of vijftien geleden zijn, Dewi en ik waren nog jong. Tijdens ons wekelijkse bezoekje aan opa en oma, lagen Dewi en ik ons te vervelen op de grond. We speelden ons zelfbedachte spelletje “Au!”. Daarbij mochten we elkaar om beurten knijpen, krabben, plukken haar uit het hoofd trekken, anything. Net zo lang tot de ander het niet meer hield en “Au!” riep. Degene die de marteling het langst vol hield, had gewonnen. Mijn ouders en opa en oma waren al maanden bezig ons deze idiotie te verbieden maar wij deden er elke week vrolijk nog een stapje bovenop.
Terwijl ik met mijn hoofd in een wurggreep tussen Dewi’s benen geklemd lag, kwam oma thuis met een tas vol lekkere boodschappen voor haar kleindochters. Met haar zware tas, stapte oma over ons heen. Ze zag mijn bedrukte hoofd paars aanlopen en keek in het vrolijke gezicht van Dewi.
“Ha lieffie, niet te lang hè… ze wordt een beetje blauw.”
Dewi gaf antwoord in de vorm van een harde scheet.
“Jan, kijk eens wat ik heb gevonden.”
“Marie, schiet nou op met die boodschappen! De aardappelen moeten op!”
“Jahaaan, kijk eens wat ik heb gevonden.”
Opa liep naar haar toe.
“Wat is dat? Een rekenmachine?”
“Ik geloof een telefoon.”
Dewi liet me onmiddellijk los, ik nam een diepe teug verse zuurstof en nadat de sterretjes voor mijn ogen verdwenen waren, sprongen ik direct op.
“Oma! Geef eens hier! Kijken! Oma! GEEF NOU!”
“Nee, niks ervan. Die telefoon is iemand kwijt geraakt en die komen ze ophalen.”
“Natuurlijk niet! Ze weten toch niet dat hij hier ligt?”
“Ik heb hem gevonden voor de supermarkt en heb op het advertentiebord een briefje opgehangen. Ze bellen wel.”
Telefoons waren in die tijd nog een stuk primitiever. Zelf liep ik toen nog met een Pocket Line Swing.
Je kon ermee bellen en daar hield het zo´n beetje mee op. Het exemplaar dat oma had gevonden was de allernieuwste Nokia. Minuscuul klein (want daar ging het in die tijd om. Hoe kleiner, hoe beter) compleet met kleurenscherm en heel veel verschillende ringtones. State of the art. Mijn ogen begonnen te glanzen. Dewi en ik keken elkaar aan.
“Oma, moet je kijken zo’n verrotte telefoon ik heb. Mag ik hem hebben? Please? Please? Please?”
“Nee, natuurlijk niet! Deze telefoon is iemand verloren. Die ga ik terug geven.”
En daarom heb ik zoveel van opa en oma gehouden. Als ze een vuile muts vonden, brachten ze die naar het politiebureau. Een koffer geld? Naar de politie. En zo hoort het. Je moet je kinderen en je kleinkinderen het juiste voorbeeld geven. Echter, wij waren nog te jong en te hebberig om die boodschap op te pikken en we gaven ons niet zomaar gewonnen. Na een halve dag aan haar kop getrokken te hebben, was dit het resultaat.
“Ik houd hem een week hier. Als ze dan nog niet hebben gebeld, mogen jullie hem hebben.”
En zo begingen we onze eerste grote misdaad. Terwijl ik dit zit te schrijven, staat nog steeds het schaamrood op de kaken. We maakten op de smerigste manier misbruik van een generatiekloof van ruim 70 jaar tussen goudeerlijke mensen en de hebberige graaicultuur van de onze. Wij wisten dat als er al werd gebeld, opa en oma niet eens het ‘opneemknopje’ zouden kunnen vinden. Toch namen we het zekere voor het onzekere. We pakten de Nokia in een onbewaakt moment van tafel en met een paar behendige drukken op wat knoppen, werd hij op de vliegtuigstand gezet. Zo, bereik weg. Hier wordt niet meer op gebeld. Een maand later liep ik (of Dewi, dat weet ik niet eens meer) triomfantelijk rond als trotse eigenaar van de nieuwste Nokia.
En nu, vijftien jaar later, word ik genadeloos gestraft voor deze onvergeeflijke actie en ergens ben ik blij dat ik eindelijk de rekening heb kunnen betalen. Die kan ik vast afvinken. Desalniettemin ga ik gebukt onder heftige ontwenningsverschijnselen. Sinds de smartphone heb ik nooit meer een seconde op iets of iemand hoeven wachten. Je pakt je telefoon en neemt de krantjes even door, kijkt wat op Facebook en check nog onbeantwoorde berichtjes. Op het toilet vermaakt ik me prima, zolang ik mijn beste vriend maar bij me heb. Mijn telefoon is mijn financieel adviseur, mijn agenda, mijn wekker, mijn dagboek, mijn fotoalbum, mijn externe harde schijf. Ergens begrijp ik niet dat zoiets belangrijks, zoiets onmisbaars, nog niet permanent vast zit aan de mens. Als een wake-board aan de enkel. Gewoon, met een snoer in je navel pluggen of iets dergelijks. En verplicht door de overheid.
Aan de andere kant heeft het me verbaasd hoeveel werk ik deze week heb kunnen verzetten. Het is een stuk rustiger in mijn hoofd en ik schenk meer aandacht aan persoonlijke contacten. Misschien, heel misschien, houd ik het er wel in. Eens per maand een telefoonvrije week (maar ik denk het niet hoor).
Hoe lang kun jij zonder je telefoon?
Lfs,
Angel
Mijn telefoon was 4 maanden door mijn ouders afgepakt omdat ik anders niet over ging naar 5 vwo.. Ik kan dus ( met moeite) 4 maanden zonder m’n telefoon
momenteel dient mijn telefoon als camera voor mijn blog. Dus niet heel lang. anders word het een hele lege blog.
Leuk geschreven
liefs Cora
Wel hou ik geregeld een telefoonloze dag. Dat dan weer wel
God ik ben net mijn telefoon (eventjes dan…) kwijt! Hij wilde niet meer opladen en toen schoot ik in de stress! Wat als mn ouders me willen bellen? En ik niet bereikbaar ben? Wat dan?! Dus snel mn vader gebeld en het verhaal verteld, hoefden die zich geen zorgen meer te maken… eerst hoopte ik echt nog dat het de oplader was, dus nog een oplader en nog een stopcontact verder. Maar NEE! mijn telefoon wilde gewoon niet meer opladen! Ik heb meteen een vervangend (lees oud) exemplaar bij mijn ouders opgehaald die nog van mijn broer is geweest. Ik ben weer bereikbaar en daar gaat het om, ik kan zelfs appen! Als mijn vrienden mij eerst geappt hebben dan, want ik ben alle nummers wel kwijt. Oh en mijn agenda, maar daar kwam ik pas een paar dagen later achter. Stiekem is het ook wel grappig, alle oude gesprekken van mijn broer staan nog in deze telefoon en oude foto’s. En ondertussen heeft mijn vader een wonder verricht en is de telefoon weer opgeladen, maar voor hoelang?
Ik kan dus niet zonder! En ik vind dat stiekem eigenlijk belachelijk dat we zo afhankelijk zijn van techniek. Daarom moest ik wel lachen over die quote van je. Maagdelijkheid kwijtraken is minder belangrijk dan je telefoon… en zo is het helaas maar net!
Hahaha, moest echt lachen om dit stukje :’)
Ik heb ook een keer een weekend zonder telefoon moeten doen, omdat ik hem bij iemand had laten liggen, maar ik vond het eerlijk gezegd wel bevrijdend! Even vrij van dat ding!
Hahahaha, ik heb weer heerlijk moeten lachen om je geweldige artikel!! xD
Steeds weer, als ik zie staan : Geschreven door Angel! Dan maak ik een klein sprongetje haha.
Ik kan echt NIET zonder mijn telefoon.. ik heb een Note 2, en hij is 2x kapot geweest doordat ik hem liet vallen, en het hele beeldscherm barste!
Ik moest allebei de keren 2 dagen zonder mijn smartphone, en moest een oud prut ding gebruiken waar geen apps op zaten, en waar ik alleen mee kon bellen en smsen..
Nou… ik dacht dat de wereld verging!! Wat was dat verschrikkelijk haha.
wauw een week zonder telefoon
ik heb zelf een iphone 5s en ik kan er evhr niet zonder , we hebben een kleffe relatiw
eigenlijk best schandalig ik ben 17 en helemaal verslaafd aan me smartphone
ik denk dat ik hem nog wel iets belangrijker vind dan me vriend
Ik heb geen smartphone en het simpele telefoontje wat ik wel heb gebruik ik ook niet veel, 10 euro prepaidtegoed in 6 maanden noem ik althans geen overmatig gebruik hahaha.
Ik heb geen smartphone en ik ben er nog steeds van overtuigd dat dat geweldig is 🙂
Facebook doe ik thuis op de laptop, nieuws lezen ook, en bellen doe ik via skype. Emailen kan ook thuis of op het werk. Als ik onderweg muziek wil luisteren gebruik ik een ouwe, fijne mp3-speler. Ik heb geen flauw idee waarvoor ik een smartphone nodig zou hebben.
Ben altijd bang dat het net is alsof ik iets wil bewijzen als ik dat zeg (net als van die mensen die heel elitair zeggen dat ze nooit tv kijken), maar het is gewoon zo. Als ik mensen op straat zo verdronken in hun schermpjes zie, krijg ik bijna medelijden… Maargoed 🙂 iedereen zijn eigen ding!
Wat een leuk stuk om te lezen! Je hebt helemaal gelijk, ik kan zelf ook niet zonder mijn telefoon leven. Die telefoonvrije week vind ik opeens helemaal nog niet zo’n slecht idee!
Super leuk geschreven! Ik denk stiekem dat ik niet lang zonder zou kunnen..
Leuk verhaal weer.
Een week zonder telefoon? Ja misschien wel als ik op vakantie ben maar niet zomaar in het dagelijkse leven…
Haha heerlijk verhaal weer. Ik herinner mw die swing nog mn moeder had een witte en daarna een doorzichtige groene :,)
Oo die swing had ik in het blauw! Lang geleden zeg!! Geweldig.. Succes met zoeken naar je (nieuwe) telefoon!
Haha dit artikel is weer heel leuk, maar helaas herken ik het probleem. Mijn telefoon is een jaar of 2 geleden gestolen (ik had hem nog geen 2 maanden..) en dat deed toch wel even pijn. Toevallig doe ik op dit moment al zo’n 4 weken zonder mobiel, omdat hij niet meer op wil laden en ik zit in Amerika dus het is niet zo makkelijk te fixen als in Nederland waar ik de winkels ken en ouders heb die me daarbij willen helpen :p Gelukkig gaan we hem donderdag weer tot leven brengen.
G e w e l d i g !
Mijn telefoon is stuk gegaan en het is zo rustig zonder whatsapp. Vind het echt heerlijk. Lekker weer een telefoon waar je alleen mee kan bellen en sms’en. Het enige wat ik mis als ik ergens in mijn uppie aan het wachten ben, dat ik dan niks te doen heb. Niemand die ik kan stalken, het nieuws niet kunnen lezen etc.
Angel, wat ben je toch een geweldig wijf ! Ik hou normaal niet van die lange lappen tekst op blogs, maar jouw artikelen lees ik echt met plezier weg.
X
HAHA! en hoe gat het met je liefde??
xx
Ontzettend leuk stukje! Ik reageer niet vaak, maar moest hier wel echt om lachen. Vooral om: Ergens begrijp ik niet dat zoiets belangrijks, zoiets onmisbaars, nog niet permanent vast zit aan de mens. Als een wake-board aan de enkel. Gewoon, met een snoer in je navel pluggen of iets dergelijks. En verplicht door de overheid.
Dit verhaal heb ik ook aan mijn moeder laten lezen, erg leuke schrijfstijl heb je Angel!
Veel dingen zijn (helaas) erg herkenbaar, en wat ik met de onderstaande reactie van Sue deels wel eens ben is dat het wat betreft ‘fatsoen’ een achteruitgang KAN zijn. Maar ik denk dat er ook moet worden stilgestaan bij alle positieve gevolgen / de vooruitgang van de mobiele telefoons (met name smartphones).
Heb je ondertussen al een vervangende smartphone? 😉
Ik heb gewoon geen mobiele telefoon moet daar bij zeggen wel een ipad waar ik bijna alles op doen maar toen ik een mobiel had werd ik helemaal gek van het feit dat iedereen maar verwacht dat je bereikbaar bent. Een middagje met je vriendin naar de stad , en je wordt weer gebeld en als je dan je voicemail laat opnemen denken mensen minstens dat je aan een infuus ligt omdat je niet bereikbaar bent. Als mensen me willen bellen ik heb een vaste lijn thuis en als ik daar niet opneem dan sorry mensen maar dan ben ik er gewoon even niet….
Ik ben begin februari mijn toen net 1 maand oude Samsung s4 kwijtgeraakt.
Huilen kon ik er van! (Niet gedaan, had me nog net groot kunnen houden) maar ik was wel een stuk minder vrolijk door.. Een hell vond ik het, heel me sociale leven weg, niemand kunnen bereiken, iedereen die me spontaan vergeet, niet altijd en overal kunnen weten wat iedereen beleefd (op fb), geen idee hebben wanneer ik waar moest zijn. Verschikkelijk.
Oke dit is misschien iets overdreven maar overal zit wel een kleine waarheid in.
Na een week begon het een beetje te wennen. Maar oh oh wát was ik blij na 12 dagen eindelijk een nieuwe van de verzekering gekregen te hebben!
Ik heb een hekel aan mobiele telefoons. Ik heb er zelf wel een maar dat was meer uit pure noodzaak om bereikbaar te kunnen zijn toen mijn vader op sterven lag. Het is een oudje, een Samsung uit 2008. Ik gebruik hem zelden. Heb een pre-paid sim en ik verbruik misschien 15 euro per jaar. In mijn ogen is de vooruitgang van de mobiele telefoon, een achteruitgang voor de mens wat fatsoen betreft. Je kunt nergens meer komen of er zitten wel een aantal mensen met hun ogen vastgepind op zo’n ding. Diep triest ook dat men tegenwoordig zo afhankelijk is van zo’n apparaat. Nee, dank je wel.
Ik ben eens 2x 1 maand telefoonloos geweest, het was stiekem best fijn ;’)