Door Angel – Met een gerust hart durf ik te zeggen dat ik ben uitgegroeid tot een zelfstandige, zelfbewuste, sterke volwassen vrouw. Ik heb langdurige relaties, kortstondige affaires, wilde avonturen en een carrière waar ik blij mee ben. Ik kan gaan en staan waar ik wil en doe waar in zin heb. Ik leid een grote- mensen-leven, doe grote-mensen-dingen en sta stevig in mijn zelfbetaalde pumps waar ik inmiddels 34 jaar op rond loop. Dit alles verdween als sneeuw voor de zon toen papa ziek werd en overleed.
De zelfbewuste vrouw bleef voor de buitenwereld zichtbaar. Van binnen was ik een klein, bang, onzeker kind van tien en voelde me veel te jong om geen vader te hebben. Iemand verliezen waar je veel van houdt, is één van de grootste uitdagingen van het leven. Wekenlang had ik al mijn vrienden en kennissen voorbereid op zijn sterven.
‘’Luister goed. Als je straks zover is, wil ik dat je 24/7 voor me klaar staat.’’
‘’Natuurlijk.’’
‘’Ik heb geen idee wat me te wachten te staat en ik ben bang voor mezelf. Mijn eigen handelingen kan ik altijd feilloos voorspellen maar dit is nieuw voor me en het is te groot. Ik kan het niet aan. Ik weet niet hoe ik zal reageren. Ik ben gewoon bang dat…’’
‘’Angel, ik sta stand-by.’’
‘’Echt?’’
‘’Echt.’’
‘’Beloofd?’’
‘’Beloofd.’’
Hij sterft om 05:07 in de ochtend. Als ik beneden kom, is het bed waar hij lag leeg. Het regelen van de uitvaart is zo gepiept. Uurtje ouwehoeren over bloemen, volgauto’s en kisten en het is voorbij. En dan komt op zondagmorgen om 09:00 ‘s ochtends het moment dat ik mezelf voor het eerst sinds weken afvraag wat ik eens zal gaan doen met mijn dag. Mijn vader is net overleden, iedereen is klaar met zorgen en verplegen, ik heb geen afspraken en geen verplichtingen. En dit is dat ene moment waar al mijn lieve vrienden al dagen voor in de startblokken staan. Stuk voor stuk staan ze klaar om hun agenda’s leeg te vegen en mij op wat voor manier dan ook te ondersteunen.
Ik bel niemand.
Niemand.
Mijn lichaam staat al weken stijf van de adrenaline en dat blijft nog even zo. Een mooi trucje van het menselijk lichaam om ervoor te zorgen dat je niet bezwijkt aan de stress. Ik ben dan ook bijzonder kalm als ik mezelf permitteer me af te vragen wat ik nu het liefst zou willen doen. Het antwoord komt snel; ik wil naar huis en werken. Gewoon thuis zijn en doen alsof het een doodgewone zondag is. Van al mijn vrienden besluit ik er maar eentje te bellen, die ene vriendin mij de meeste rust geeft. Waarvan ik zeker weet dat ze precies zal doen wat ik van haar vraag.
‘’Hi Astrid. Papa is net overleden.’’
‘’Wat kan ik doen? Hoe is het gegaan?’’
‘’Het klinkt raar, maar ik wil er niet eens over praten. Geen zin in. Ik wil eigenlijk gewoon naar huis en aan de kerstpakketten voor de webshop werken. Ik wil verder ook niemand zien of spreken. Wil je me helpen?’’
‘’Ik ben al onderweg.’’
Natuurlijk vraag ik me af of ik mezelf in een rondje struisvogelpolitiek stort. Maar ik realiseer dat het helemaal niets uitmaakt of ik er vandaag mee deal of het juist weg stop en besluit mijn gevoel te volgen. Ruim een jaar heb ik tot aan mijn nek in de kanker gestaan en vandaag wil ik een doodgewone dag zonder tranen, zonder pijn en zonder angst. De eerste weken kom ik goed door. Mijn brein heeft alle emotie uitgeschakeld en ik handel puur op ratio en logica. ‘Gaat eigenlijk prima zo!’, denk ik bij mezelf en ik redeneer dat ik het meeste rouwen waarschijnlijk al vòòr zijn dood heb gedaan. Maar eind december begint dan toch de ellende. De barrière om mijn emoties is compleet verdwenen waardoor ik één grote blootliggende zenuw ben. Werkelijk alles komt als een kernbom binnen. Ik kan geen minuut naar de tv kijken zonder te janken en als ik per ongeluk op een slak sta, barst ik in tranen uit. Om het minste geringste sta ik een brullen als een klein kind.
We hebben allemaal wel eens een dip. En we weten allemaal wat we moeten doen om die dip te bestrijden.
1. Maak jezelf mooi.
2. Ruim je huis op.
3. Ga sporten.
4. Onderneem leuke dingen met vrienden.
5. Maak een moodboard met doelstellingen.
6. Verwen jezelf met een spa dagje.
7. Kijk een feel-good film.
8. Etc…
9. Etc..
10. Etc…
Ik probeer alles. Niets helpt. Op een donkere avond zit ik in de auto en kijk naar de bomen die voorbij zoeven.
‘Als ik mijn stuur nou eens heel even los laat… wat zou er dan… ‘
Twee seconden later realiseer ik me wat voor gruwelijke gedachte ik had en besluit de volgende ochtend de huisarts te bellen. Er moet iets gebeuren en wel nu.
‘’Mijn vader is overleden. Het jaar ervoor mijn opa en oma en ik heb het echt zelf geprobeerd maar ik kan er niet mee omgaan. Ik wil therapie. Iedereen in Hollywood heeft het dus het zal wel ergens goed voor zijn.’’
Een week later word ik uit de wachtkamer gehaald door Mary, mijn psycholoog. Een oude rot in het vak met het vriendelijkste gezicht dat ik ooit heb gezien. Compleet afgetrapt, zonder make-up en met vet haar laat ik mezelf, als een slappe vaatdoek, in de stoel tegenover haar zakken. Omdat ik uitgeput ben en nauwelijks kan praten, besluit ik Mary het zware werk te laten doen. Zij mag de vragen stellen, liefst gesloten vragen, en ik geef zo beknopt mogelijk antwoord. Ik ben namelijk zo moe als een hond en ik wil dat zij me bij elkaar raapt en opknapt. Succes ermee, Mary!
‘’Zo, vertel maar eens waarom je hier bent.’’
Het is precies 12:00 als ik begin met praten en precies 13:00 als ik een punt achter mijn laatste zin zet. Ze krijgt een onafgebroken waterval van woorden over zich heen gespoten. Onsamenhangende gebeurtenissen, tranen, hier en daar een kleine paniekaanval afgewisseld door een emmer stront die ik nog kwijt moest en tot slot weer een vracht verdriet. Al die tijd blijft ze me vriendelijk aankijken en af en toe maakt ze een korte aantekening.
Ik zie haar eens in de week en elke week kijk ik uit naar onze afspraak. Het is een verademing om eindeloos tegen iemand te kunnen praten die alleen maar wil luisteren. Ik vraag me regelmatig af wanneer Mary me nou eens gaat onderbreken. Wanneer ze me sturing of opdrachten mee gaat geven. Dat doet ze niet. Mary luistert alleen maar. Als ik er nu op terug kijk, lijkt het erop alsof ik mezelf heb zitten behandelen. Aan het begin van het uur draag ik een probleem aan en aan het eind heb ik het zelf alweer opgelost. Met Mary als getuige.
Door onze gesprekken, of eigenlijk door mijn monologen, kom ik er gaandeweg achter dat alle clichés kloppen. De tijd doet zijn werk en sterven hoort bij het leven. Ook als iemand te vroeg sterft, het is The Circle of Life.
Gaandeweg ga ik me beter voelen en pak mijn sociale leven weer op. Ik kan het iedereen aanraden. Het liefst lig ik elke week bij een psycholoog op een lederen Chesterfieldbank mijn ellende van me af te kotsen maar ik heb het niet meer nodig. Mary krijgt binnenkort een grote appeltaart en een bos bloemen van me en mocht ik haar ooit nog nodig hebben, dan weet ik haar te vinden.
Het beste advies dat ik heb gekregen is; verwerk je verdriet op je eigen manier. Niets is goed of fout. Wil je in de ontkenning en even helemaal naar de klote gaan? Goed. Wil je het gelijk aanpakken en de confrontatie aangaan? Net zo goed. Er is maar één ding fout en dat is niet luisteren naar je gevoel. Ik weet het, klinkt zo cryptisch als de pest. Maar zelfs als je niet weet wat je goed voor je is, vraag je dan gewoon af waar je zin of juist geen zin in hebt. Nergens zin in? Dan doe je lekker niets. Ook goed.
Je gevoel is in alle gevallen je beste vriend.
Dan nu even een fast forward naar het heden. Het is ondertussen Mei, de lente laat zich zien en het leven ziet er inmiddels alweer heel anders uit. Na alle ellende ga ik jullie natuurlijk ook weer meenemen in het nieuwe hoofdstuk van mijn leven. Als opwarmertje hieronder vast een teaser.
– WHATSAPP CONVERSATIE EERDER DIT JAAR, ERGENS LAAT IN DE AVOND –
‘’Hello darling, how are you?’’
‘’Ik ga stukken beter. En jij?’’
‘’Ik wacht nu al een half jaar. Wanneer ga ik je zien?’’
‘’Weet ik niet. Ergens volgende week?’’
‘’Ergens nu?’’
‘’Nee. Ik kan niet meer rijden, heb iets teveel champagne op.’’
‘’Zeg me waar je bent. Ik stuur een auto met chauffeur om je op te halen.’’
‘’… … …’’
Ja, je leest het goed. Het moest er toch een keer van komen. Ik heb me weer in het de oneindige afgrond van het avontuur gestort.
Tot volgende week!
Lfs,
Angel
Lieve Angel,
wat een prachtig stuk weer.
Zo knap dat je je emoties nu zo kan verwoorden!
X
lieve angel
ik verheug me altijd weer op jouw artikelen.
Je schrijft zooooo goed en ik moet altijd lachen:)
misschien is het idee om schrijfster te worden want ik denk dat veel mensen verslaafd aan je boeken zouden zijn X
Oh Angel, het is leuk om te lezen dat je erboven op bent en terug gekke dingen doet die ons allemaal doet lachen. Tijd heelt inderdaad de wonden maar de liefde en de littekens blijven. Top dat je terug bent!
xx
Wat goed Angel, dat je dit met ons wil delen. En weer herkenbaar. De golf van adrenaline die je voortstuwt, je overeind houdt, je in de waan laat dat je smooth door die ellendige periode heen gaat komen, tot je in de branding van je wankele plankje stort. Depressie. Bam.
Been there. Ook bij de therapeut in de stoel trouwens. Voor zover Angel’s verhaal nog bijval nodig heeft, aan iedereen in een vergelijkbare situatie die twijfelt over de gang naar huisarts/psycholoog: gun jezelf dat.
Dit was precies wat ik vandaag nodig had. Dank dank dank voor het delen van je ervaringen, wijsheid en humor!
Liefs,
D.
Angel.. Ik vind dat jij zo geweldig schrijven kan! Doe er alsjeblieft meer mee dan eens in de zoveel tijd een artikel schrijven! Ik koop al je romans! 🙂
Brace yourselves.. Angel is weer aan het daten 😉
Mooi stuk, fijn om te lezen dat je de dingen weer op pikt. Heel veel succes en sterkte en veel plezier met je nieuwe liefde !
Liefs
Je bent zo tof.
Wat heb je dit mooi geschreven Angel. Een powervrouw ben je. You Hit Like A Bitch..die zin vind ik heel mooi!
Mooi geschreven. Heel herkenbaar allemaal, knap dat je het zo goed kunt verwoorden.
Luisteren naar je gevoel, ik heb dat na het verlies van mijn moeder ook heel hard geroepen, en roep het nog steeds. Soms merk ik dat dat makkelijker is gezegd dan gedaan.
Goed om te lezen dat het weer de goede kant op gaat met je, erg knap!
Ik zit momenteel in huis opgesloten met een depressie waar de honden geen brood van lusten en een team aan psychotherapeuten die niet weten wat ze moeten doen. Uiteindelijk is het toch aan jezelf hoe je eruit komt. “You hit like a bitch.” indeed. Je bent een powervrouw.
En dan lees ik dit en denk ik jemig wat is ze sterk en wijs en grappig!! En als alle clichés kloppen dan moet ik misschien gewoon geduld hebben en dan gaat de pijn misschien wel weg? Dinsdag dan toch maar eens de huisarts bellen? Ik herken het struisvogelgedrag. Ik herken het moe zijn. Het niet meer kunnen. Het ondernemen en blijven doorgaan maar niet meer weten hoe. Want ik krijg geen energie en ik ben moe. Maar jouw stuk. Het lezen geeft me troost en ergens ook moed maar ook verdriet omdat ik dan denk. Die pijn dat is zo vreselijk maar ook dat gaat dus soort van voorbij. Ik hoop op die dag. Wakker worden en naar bed gaan zonder een traan te hebben gelaten die dag. Bedankt!
super mooi geschreven! en leuk die teaser;)
Wat mooi geschreven Angel!
Wat een goed stuk weer!
Jouw teaser klinkt alsof deel 4 van Vijftig tinten grijs is uitgekomen…. 🙂
Ik wacht in spanning het vervolg af.
Wat fijn dat het weer goed met je gaat en super dat je dat allemaal met
ons wil delen. Bedankt daarvoor!
Ja lekker he zo’n psycholoog?! Ik snap ook niet hoe het werkt, maar het werkt gewoon om af en toe even te kunnen praten zonder vragen, zonder oordelen, en zonder uitleg.
Heel erg bijzonder dat je dit met ons deelt <3
Je zou een boek moeten schrijven
Knap dat je naar een therapeute bent gegaan. Ik wil dat ook maar ik durf dat ergens niet..
Het kan je alleen maar beter maken, geloof me <3
Het is een stap die je moet nemen, en misschien ben je bang dat mensen rare dingen van je gaan denken, maar dat is NIET waar. Je bent juist sterk als je naar de therapeut gaat. En het is toch sociaal geaccepteerd om jezelf te verbeteren? Dan is naar de therapeut zijn ook sociaal geaccepteerd 🙂
Succes!
PS
Wat ben jij een sterke en mooie vrouw Angel! Respect!
Dankjewel voor je support 😉
Heel mooi geschreven, wat ben je een krachtige vrouw.. pff respect.
En gaat dit over de man met de allstars?
Heerlijk! Je hebt mijn dag weer gemaakt!
Krachtig geschreven Angel! Super hoe je beschrijft hoe je weer aan het opkrabbelen bent. Ik kijk uit naar je volgende stukje!
Mooi geschreven Angel…
en ohh.. benieuwd naar je volgende verhaal!
Ik vind jou zo’n sterke vrouw Angel! Je flikt het toch maar weer elke keer! En wat fijn dat je je hart hebt kunnen luchten! Misschien een beetje raar om te zeggen… maar ik kijk elke week weer uit naar jou mooie en bijzondere verhalen!! Wanneer komt er inderdaad een boek van jou uit :p ik kan niet wachten tot je volgende verhalen!
Angel, je bent a-ma-zing! Ik ben stiekem heel erg blij dat je weer bij ons terug bent en je vaak hilarische en soms ook een huilbui van een uur veroorzakende artikelen. Ik hou er van dat je zo ongelooflijk eerlijk bent. Je bent fantastisch en blijf vooral naar je gevoel luisteren <3
Knap hoe je je zelf weer hebt opgeraapt en zo sterk bent gebleven! Je hoofd laten hangen en toegeven aan de verslagenheid is makkelijk, maar jij bent weer opgestaan en hebt er voor gekozen om jezelf te helpen. Ben blij dat ‘t nu zo veel beter gaat met je.
wow erg goed artikel !
Gaaf artikel!
Mooi artikel Angel!
You go girl! Sterke vrouw dat je bent.
OEI is dit de foute man uit eerdere verhalen?!
Een auto met chauffeur, is een taxi toch?
Nee echt heel goed dat je nu op een punt bent dat je weer een beetje de bloemetjes kunt buitenzetten!! Je hebt keihard naast je papa gestaan toen hij zo ziek was & het is heel knap dat je zo goed kunt terugblikken op het hele proces. Ik hoop dat je nu echt weer vooruit komt met het besef dat je papa altijd trots op je zal zijn!
… Een auto met chauffeur die even wordt langsgestuurd…? Whoa, haha. Als je het doet, doe je het goed, he? Zeg maar wel even tegen manlief dat hij zich niet ontpopt tot een Christian Grey, die al zijn jeugdtrauma’s op jou botviert. Verder: go for it en geniet. Je verdient het 😀
Wat fijn dat het nu beter gaat met je. Het zal altijd moeilijk blijven, maar ik weet wel dat tijd alle wonden een beetje heelt.. Ik ben echt benieuwd naar je volgende avontuur, auto en chauffeur, klinkt goed!
Liefs, Iris
Lieve Angel, wat goed dat je in therapie bent gegaan en dat het daadwerkelijk heeft geholpen! En ik ben heel benieuwd naar het volgende hoofdstuk in je leven. Je teaser is spannend, en hoopvol!
Wat fijn dat het praten zo geholpen heeft! En ik ben heel benieuwd naar de komende verhalen!
Wauw… jij kunt het zooo goed verwoorden! Je leven lijkt wel een sneltrein, mijn vader overleed in juli vorig jaar, maar ik heb het idee dat ik nog niet eens goed besef wat er gebeurd is, laat staan dat ik al ben begonnen met rouwen (en ondertussen ook een ongerust/schuldig gevoel: is dat wel normaal? Waarom heb ik niet méér verdriet? Komt die slag nog of blijft het zo?…) Volg je gevoel, da’s een goeie, maar dan moet je wel iets voelen he…
Wauw, maak hier een boek van! Je schrijfstijl is zo prettig om te lezen!
Wat ontzettend knap van je dat je jezelf weer bijeen geraapt hebt!! En dat je hulp hebt gezocht. Echt heel sterk, ben trots op je! X
Echt jouw schrijfstijl is geweldig! Wat een heftig verhaal, maar ik ben blij dat je zelf hulp hebt ingeschakeld. En oh, wat ben ik benieuwd naar het verhaal van volgende week, haha! Xx
Angel je bent zo ontzettend stoer en een voorbeeld voor velen denk ik dat je je verhaal zo fantastisch weet te vertellen zodat anderen er kracht uit kunnen putten. Knap dat je om hulp hebt gevraagd en the only way is up. Dikke knuffel
Wat knap dat je hulp hebt gezocht. Er ligt zo’n taboe op, terwijl het iets normaals is en de meeste mensen er baat bij hebben.
Jij kan echt zo mooi schrijven. Je zou er eigenlijk een boek van moeten maken.
Knap van je dat als het zelf niet lukt, je hulp inschakelt. Daar ligt in Nederland echt nog een taboe op, terwijl het je zo kan helpen!
En nu het volgende hoofdstuk.. Ik ben erg benieuwd en hoop dat je ontzettend gelukkig wordt 😀
Jeetje wat een indrukwekkend verhaal. Ik heb denk ik nog nooit eerder een stuk gelezen waarbij wordt beschreven hoe therapie verloopt en wat je gedachten daarbij zijn, heel mooi. Overigens wil ik je wel mijn medeleven geven met je verliezen; het heeft je wel tegen gezeten zeg 🙁
Knap dat je er voor hebt gekozen om er hulp bij te zoeken, dat kan ik met heel goed voorstellen. Ik zou me niet eens kunnen indenken hoe het moet zijn om te leven zonder één van je ouders. Dat is zoiets onvoorstelbaars en daar zou ik ook niet mee kunnen dealen. Heel mooi hoe je dit beschrijft. Heel veel sterkte Angel!
Wat goed dat je hulp hebt gezocht. Heel veel mensen, waaronder eerst ook ik, denken dat we dit allemaal zelf maar aan moeten kunnen en verwerken, maar er is niks mis met hulp vragen. Super sterk van je, eerlijk waar. Opkrabbelen is niet makkelijk, zeker niet als je naar het lijkt de bodem wel hebt geraakt, maar uiteindelijk, hoe lang het ook duurt, we komen er wel. xxx Lucinda
Knap dat je hier over verteld. Hulp zoeken is absoluut niet verkeerd, dit brengt je vaak alleen maar verder
Wat super fijn dat t weer een stuk beter met je gaat! Een psycholoog helpt je echt. Zelfs als je als enige aan t woord bent. Tegen een vriendin is t toch anders…. Ik kijk uit naar volgende week!
Ik ben blij dat het beter met je gaat, Angel!