Opkrabbelen

Door Angel – Met een gerust hart durf ik te zeggen dat ik ben uitgegroeid tot een zelfstandige, zelfbewuste, sterke volwassen vrouw. Ik heb langdurige relaties, kortstondige affaires, wilde avonturen en een carrière waar ik blij mee ben. Ik kan gaan en staan waar ik wil en doe waar in zin heb. Ik leid een grote- mensen-leven, doe grote-mensen-dingen en sta stevig in mijn zelfbetaalde pumps waar ik inmiddels 34 jaar op rond loop. Dit alles verdween als sneeuw voor de zon toen papa ziek werd en overleed.

De zelfbewuste vrouw bleef voor de buitenwereld zichtbaar. Van binnen was ik een klein, bang, onzeker kind van tien en voelde me veel te jong om geen vader te hebben. Iemand verliezen waar je veel van houdt, is één van de grootste uitdagingen van het leven. Wekenlang had ik al mijn vrienden en kennissen voorbereid op zijn sterven.

‘’Luister goed. Als je straks zover is, wil ik dat je 24/7 voor me klaar staat.’’
‘’Natuurlijk.’’
‘’Ik heb geen idee wat me te wachten te staat en ik ben bang voor mezelf. Mijn eigen handelingen kan ik altijd feilloos voorspellen maar dit is nieuw voor me en het is te groot. Ik kan het niet aan. Ik weet niet hoe ik zal reageren. Ik ben gewoon bang dat…’’
‘’Angel, ik sta stand-by.’’
‘’Echt?’’
‘’Echt.’’
‘’Beloofd?’’
‘’Beloofd.’’

Hij sterft om 05:07 in de ochtend. Als ik beneden kom, is het bed waar hij lag leeg. Het regelen van de uitvaart is zo gepiept. Uurtje ouwehoeren over bloemen, volgauto’s en kisten en het is voorbij. En dan komt op zondagmorgen om 09:00 ‘s ochtends het moment dat ik mezelf voor het eerst sinds weken afvraag wat ik eens zal gaan doen met mijn dag. Mijn vader is net overleden, iedereen is klaar met zorgen en verplegen, ik heb geen afspraken en geen verplichtingen. En dit is dat ene moment waar al mijn lieve vrienden al dagen voor in de startblokken staan. Stuk voor stuk staan ze klaar om hun agenda’s leeg te vegen en mij op wat voor manier dan ook te ondersteunen.

Ik bel niemand.

Niemand.

Mijn lichaam staat al weken stijf van de adrenaline en dat blijft nog even zo. Een mooi trucje van het menselijk lichaam om ervoor te zorgen dat je niet bezwijkt aan de stress. Ik ben dan ook bijzonder kalm als ik mezelf permitteer me af te vragen wat ik nu het liefst zou willen doen. Het antwoord komt snel; ik wil naar huis en werken. Gewoon thuis zijn en doen alsof het een doodgewone zondag is. Van al mijn vrienden besluit ik er maar eentje te bellen, die ene vriendin mij de meeste rust geeft. Waarvan ik zeker weet dat ze precies zal doen wat ik van haar vraag.

‘’Hi Astrid. Papa is net overleden.’’
‘’Wat kan ik doen? Hoe is het gegaan?’’
‘’Het klinkt raar, maar ik wil er niet eens over praten. Geen zin in. Ik wil eigenlijk gewoon naar huis en aan de kerstpakketten voor de webshop werken. Ik wil verder ook niemand zien of spreken. Wil je me helpen?’’
‘’Ik ben al onderweg.’’

Natuurlijk vraag ik me af of ik mezelf in een rondje struisvogelpolitiek stort. Maar ik realiseer dat het helemaal niets uitmaakt of ik er vandaag mee deal of het juist weg stop en besluit mijn gevoel te volgen. Ruim een jaar heb ik tot aan mijn nek in de kanker gestaan en vandaag wil ik een doodgewone dag zonder tranen, zonder pijn en zonder angst. De eerste weken kom ik goed door. Mijn brein heeft alle emotie uitgeschakeld en ik handel puur op ratio en logica. ‘Gaat eigenlijk prima zo!’, denk ik bij mezelf en ik redeneer dat ik het meeste rouwen waarschijnlijk al vòòr zijn dood heb gedaan. Maar eind december begint dan toch de ellende. De barrière om mijn emoties is compleet verdwenen waardoor ik één grote blootliggende zenuw ben. Werkelijk alles komt als een kernbom binnen. Ik kan geen minuut naar de tv kijken zonder te janken en als ik per ongeluk op een slak sta, barst ik in tranen uit. Om het minste geringste sta ik een brullen als een klein kind.

We hebben allemaal wel eens een dip. En we weten allemaal wat we moeten doen om die dip te bestrijden.

1. Maak jezelf mooi.
2. Ruim je huis op.
3. Ga sporten.
4. Onderneem leuke dingen met vrienden.
5. Maak een moodboard met doelstellingen.
6. Verwen jezelf met een spa dagje.
7. Kijk een feel-good film.
8. Etc…
9. Etc..
10. Etc…

Ik probeer alles. Niets helpt. Op een donkere avond zit ik in de auto en kijk naar de bomen die voorbij zoeven.

‘Als ik mijn stuur nou eens heel even los laat… wat zou er dan… ‘

Twee seconden later realiseer ik me wat voor gruwelijke gedachte ik had en besluit de volgende ochtend de huisarts te bellen. Er moet iets gebeuren en wel nu.

‘’Mijn vader is overleden. Het jaar ervoor mijn opa en oma en ik heb het echt zelf geprobeerd maar ik kan er niet mee omgaan. Ik wil therapie. Iedereen in Hollywood heeft het dus het zal wel ergens goed voor zijn.’’

Een week later word ik uit de wachtkamer gehaald door Mary, mijn psycholoog. Een oude rot in het vak met het vriendelijkste gezicht dat ik ooit heb gezien. Compleet afgetrapt, zonder make-up en met vet haar laat ik mezelf, als een slappe vaatdoek, in de stoel tegenover haar zakken. Omdat ik uitgeput ben en nauwelijks kan praten, besluit ik Mary het zware werk te laten doen. Zij mag de vragen stellen, liefst gesloten vragen, en ik geef zo beknopt mogelijk antwoord. Ik ben namelijk zo moe als een hond en ik wil dat zij me bij elkaar raapt en opknapt. Succes ermee, Mary!

‘’Zo, vertel maar eens waarom je hier bent.’’

Het is precies 12:00 als ik begin met praten en precies 13:00 als ik een punt achter mijn laatste zin zet. Ze krijgt een onafgebroken waterval van woorden over zich heen gespoten. Onsamenhangende gebeurtenissen, tranen, hier en daar een kleine paniekaanval afgewisseld door een emmer stront die ik nog kwijt moest en tot slot weer een vracht verdriet. Al die tijd blijft ze me vriendelijk aankijken en af en toe maakt ze een korte aantekening.

Ik zie haar eens in de week en elke week kijk ik uit naar onze afspraak. Het is een verademing om eindeloos tegen iemand te kunnen praten die alleen maar wil luisteren. Ik vraag me regelmatig af wanneer Mary me nou eens gaat onderbreken. Wanneer ze me sturing of opdrachten mee gaat geven. Dat doet ze niet. Mary luistert alleen maar. Als ik er nu op terug kijk, lijkt het erop alsof ik mezelf heb zitten behandelen. Aan het begin van het uur draag ik een probleem aan en aan het eind heb ik het zelf alweer opgelost. Met Mary als getuige.

Door onze gesprekken, of eigenlijk door mijn monologen, kom ik er gaandeweg achter dat alle clichés kloppen. De tijd doet zijn werk en sterven hoort bij het leven. Ook als iemand te vroeg sterft, het is The Circle of Life.

Gaandeweg ga ik me beter voelen en pak mijn sociale leven weer op. Ik kan het iedereen aanraden. Het liefst lig ik elke week bij een psycholoog op een lederen Chesterfieldbank mijn ellende van me af te kotsen maar ik heb het niet meer nodig. Mary krijgt binnenkort een grote appeltaart en een bos bloemen van me en mocht ik haar ooit nog nodig hebben, dan weet ik haar te vinden.

Het beste advies dat ik heb gekregen is; verwerk je verdriet op je eigen manier. Niets is goed of fout. Wil je in de ontkenning en even helemaal naar de klote gaan? Goed. Wil je het gelijk aanpakken en de confrontatie aangaan? Net zo goed. Er is maar één ding fout en dat is niet luisteren naar je gevoel. Ik weet het, klinkt zo cryptisch als de pest. Maar zelfs als je niet weet wat je goed voor je is, vraag je dan gewoon af waar je zin of juist geen zin in hebt. Nergens zin in? Dan doe je lekker niets. Ook goed.

Je gevoel is in alle gevallen je beste vriend.

Dan nu even een fast forward naar het heden. Het is ondertussen Mei, de lente laat zich zien en het leven ziet er inmiddels alweer heel anders uit. Na alle ellende ga ik jullie natuurlijk ook weer meenemen in het nieuwe hoofdstuk van mijn leven. Als opwarmertje hieronder vast een teaser.

– WHATSAPP CONVERSATIE EERDER DIT JAAR, ERGENS LAAT IN DE AVOND –

‘’Hello darling, how are you?’’
‘’Ik ga stukken beter. En jij?’’
‘’Ik wacht nu al een half jaar. Wanneer ga ik je zien?’’
‘’Weet ik niet. Ergens volgende week?’’
‘’Ergens nu?’’
‘’Nee. Ik kan niet meer rijden, heb iets teveel champagne op.’’
‘’Zeg me waar je bent. Ik stuur een auto met chauffeur om je op te halen.’’
‘’… … …’’

Ja, je leest het goed. Het moest er toch een keer van komen. Ik heb me weer in het de oneindige afgrond van het avontuur gestort.

Tot volgende week!

Lfs,
Angel