Nieuw jaar, nieuw begin, nieuw leven

Dat ik een kinderwens had, wist ik al toen ik een klein meisje was. Natuurlijk, als je nog zelf een kind bent uit dat zich vooral in vadertje-moedertje spelen, maar later in de puberteit is dat gevoel nooit veranderd. Ik zei dan ‘later als ik groot ben zou ik graag kinderen willen’. Later, later, later. Toen ik 16 was dacht ik dat ik op mijn 25e al gesetteld zou zijn. Huisje, mooie man aan mijn arm, een stel poezen en een baby. En toen ik eenmaal 25 werd vond ik baby’s iets voor als ik 30 zou zijn. Eenmaal 30 zat het helaas niet mee in de liefde. De kinderwens is nooit verdwenen, maar hoe bepaal je dat je er écht klaar voor bent? Op wel moment neem je het besluit om er écht voor te gaan?

Mijn moeder zei altijd dat je pas serieus over kinderen moest gaan nadenken als je hart en je portemonnee er beiden klaar voor zijn. Daarmee bedoelt ze dat je het opvoeden van een kind zowel financieel als emotioneel moet aankunnen. Financieel zit het al een paar jaar goed, maar hoe zat het met de emotionele kant? Voor mij, en ik denk veel leeftijdgenoten met mij, een moeilijke beslissing. Want, het leven is zo leuk nu. Niet dat het NIET leuk is met een baby, maar je moet toch een deel van je vrije leventje opgeven. In elk geval in het begin. En spontaan ergens heen gaan zit er voorlopig niet meer in. Uiteraard spreek ik niet uit persoonlijke ervaring, maar dit is wat ik hoor van vrienden om me heen. Dus, op welk punt in je leven besluit je om je leventje zoals het nu is op te geven en de stap te maken naar een volgende levensfase?

Bij mij is dit gevoel het afgelopen jaar heel langzaam en gestaag opgebouwd. Het begon met iets onschuldigs, zoals een foto zien van een té schattige baby en dan denken ‘had ik er ook maar zo één’. Of dat ik in een flits ineens voor me zag hoe ik eten aan het klaarmaken was voor mijn toekomstige kinderen. Of dat je op een verjaardag een kind op schoot geschoven krijgt en alleen maar kan denken ‘die neem ik straks stiekem mee naar huis’. Het meest doorslaggevend was misschien wel een droom die ik had, waarin ik een superlief baby’tje op schoot had en ik wist (en voelde) dat dit MIJN baby was. Echt zo’n lekker dik hompie met een bos donker haar. Ik werd wakker en had er gewoon kriebels van in mijn buik. Diep van binnen wist ik het: ik was er klaar voor om moeder te worden.

Maar was George dat ook? En was mijn lichaam dat ook? George is 4 jaar jonger dan ik, dus ik vond het spannend om het er met hem over te hebben. Ik kan me namelijk erg goed inbeelden dat je als gozer van 29 nog helemaal niet klaar bent om vader te worden. Dat je nog wilt reizen, de wereld zien, stappen met vrienden, gamen tot diep in de nacht en ‘s weekends wil uitslapen. I GET IT! Het laatste wat ik wilde was mezelf opdringen. George reageerde echter heel lief en begripvol en ook nog eens positief. ‘We gaan er gewoon voor’ zei hij.

Ik weet dat het heel normaal is dat een stel er gemiddeld een jaar over doet om zwanger te raken, maar toch was ik elke maand weer hoopvol en oprecht teleurgesteld als ik dan toch ongesteld werd. Ik baalde ervan dat ik zo teleurgesteld was, want dat vond ik niet eerlijk tegenover de stellen die al jaren aan het proberen waren, maar ik kon er niets aan doen. Ik sprak mezelf toe dat ik het niet te graag moest willen, omdat ik had gelezen dat het dan stressvol kon worden en dat het dan al helemaal niet wil lukken. En ik wilde ook niet ongeduldig zijn, want dat voelde ook niet eerlijk. Maar toch… ik kon het gevoel niet van me afschudden.

Elke maand wachtte ik in spanning af tot ik NIET ongesteld zou worden. Er verstreken een aantal maanden en toen ineens was het RAAK! Voor de zekerheid wachtte ik een week tot na mijn gebruikelijke ongesteldheidsdag voordat ik de test deed en ja hoor, hartstikke preggers! Ik kon het niet geloven, ik was ZO blij en dankbaar. Vlinders in mijn buik en zweven op een roze wolk, zo voelde ik mij. Ik glom van trots en had de hele dag een smile van oor tot oor. Ik voelde mij zo speciaal en bijzonder ik vond het leuk om samen met George een geheimpje te hebben.

Zoals je wellicht weet kan het eerste trimester zwaar zijn vanwege misselijkheid en vermoeidheid, maar ik heb me er gelukkig redelijk goed doorheen geworsteld. Ik heb totaal geen last gehad van ochtendmisselijkheid, wat een geluk! En omdat ik vanuit huis werk kon ik ‘s middags een dutje doen als ik moe werd. Het plan was om het werk ‘s dan avonds in te halen, maar eenmaal ‘s avonds bleek ik daar vaak toch te moe voor. Ik heb het eerste trimester dan ook vooral érg veel geslapen, maar verder voelde ik me top!

Wel heb ik regelmatig bloedingen gehad in de eerste 3 maanden, en elke keer was ik in lichte paniek en brak ik uit in tranen. Soms was het weinig bloed, maar soms ook best veel en helderrood met stolsels en dan dacht ik echt ‘nu is het voorbij’. Krampen bleven uit en de bloedingen zijn nooit erger geworden, dus dat gaf me goede hoop en zo stelde ik mezelf gerust. Ook de verloskundige, die ik een paar keer heb gebeld na zo’n bloeding, stelde me gelukkig gerust. Toch was het elke keer weer flink schrikken en huilen geblazen. Ik weet dat er vrouwen zijn die hun hele zwangerschap last hebben van bloedingen en dat alles verder in orde is, maar toen de bloedingen plotseling gestopt waren na het eerste trimester, moet ik zeggen dat het een enorme opluchting was.

Het eerste trimester ging dus niet geheel vlekkeloos (see what I did there?), maar ik heb me (buiten de paniek van de bloedingen om dan) erg goed gevoeld. Mijn borsten hebben trouwens ook een flinke groeispurt meegemaakt, ik denk dat ik een cupmaat ben gegroeid. Ze zijn vooral wat voller aan de bovenkant. Jammer dat dat straks niet meer het geval is! De eerste twee maanden waren ze best gevoelig (ik hield ze vast als ik snel de trap op- of afliep, anders deden ze pijn), maar daarna voelden ze weer normaal. Ik voelde me echt weer een pubermeisje van wie haar borstjes ineens gingen groeien, haha!

Inmiddels heb ik weer wat meer energie en voel ik me minder moe, dus dat is hartstikke fijn. De laatste weken is mijn buik enorm gaan groeien. Ik heb helemaal geen sterke buikspieren en ik had al een laagje spek, dus ik denk dat mijn buik daardoor wat groter is dan gemiddeld. Vind ik helemaal niet erg (geen enkel lichaam is hetzelfde), sterker nog, ik vind het juist heel leuk! Ik vind het nog steeds een onwerkelijk idee dat er baby’tje in mijn buik aan het groeien is. Op sommige dagen kan ik het nog steeds niet geloven!

Het liefst hadden George en ik mijn zwangerschap zo lang mogelijk voor onszelf gehouden, want het is nu eenmaal zo mooi en bijzonder en het was heerlijk om daar met een select clubje van te kunnen genieten. Maar, mijn buik is best aanwezig nu, en ik had geen zin om het nog langer te moeten verstoppen op social media. Dus weg met die wijde truien en foto’s van de voorkant, iedereen mag het weten! Vanaf nu kan ik lekker strakke kleding dragen en trots mijn baby bump met jullie delen.

George en ik zijn ontzettend blij en heel dankbaar dat ik binnen een jaar op een natuurlijke manier zwanger ben geraakt. Dit is niet voor iedereen vanzelfsprekend, en daarom doe ik mee met Moeders voor Moeders. Dit kan alleen tot de 15e week van je zwangerschap, dus als je dit leest en er net zelf achter bent gekomen dat je zwanger bent (gefeliciteerd!), geef je dan ook zeker even op. Het enige wat je hoeft te doen is plassen in een maatbeker en dit overschenken in een grote fles. Elke week worden de flessen opgehaald en uit jouw urine wordt dan het hormoon HCG gefilterd. HCG helpt toekomstige moeders om zwanger te raken met behandelingen zoals IUI. Hoe mooi is dit initiatief? Plassen moet je toch, dus het is een kleine moeite, en het geeft mij in elk geval een fijn gevoel dat ik andere vrouwen indirect help om zwanger te kunnen raken.

Beautylab blijft natuurlijk gewoon een beautyblog en zal heus niet ineens transformeren naar een mommy blog, maar zo nu en dan zal ik een kleine baby update geven om jullie op de hoogte te houden.

Bedankt voor alle support door de jaren heen. Jullie waren er voor me als ik minder leuk nieuws had, en ik vind het dan ook superleuk (en ook een beetje spannend) om dit goede nieuws met jullie te kunnen delen. Dit is het allerbeste nieuws wat ik tot nu toe heb gedeeld!

Until next time,
Serena Verbon