Toen ik afgelopen vrijdag het nieuwste stukje van Angel las (nog niet gelezen? klik dan hier) begon mijn bloed te koken. Met elke nieuwe zin over hoe die man tegen haar aan het praten was werd ik bozer en bozer. Hoe kon ze hem zo lang uitstaan? Wat dat betreft zijn Angel en ik totaal verschillend. Ik had hem hoogstwaarschijnlijk na de eerste vervelende opmerking al de volle wind van voren gegeven. Zo ben ik nu eenmaal, alhoewel ik niet altijd zo ben geweest.
Als klein meisje was ik heel verlegen. Zo verlegen, dat ik mensen niet eens wilde aankijken. Ik zei nooit iets uit mezelf en als iemand een gemene opmerking maakte, dan zei ik daar natuurlijk ook niets van (maar werd ik wel heel verdrietig). Mensen vragen me wel eens hoe ik van mijn verlegenheid ben afgekomen en eerlijk gezegd heb ik daar niet echt een antwoord op. Het zal een combinatie van factoren zijn geweest, de cursus toneel en improvisatietechnieken hebben me ook goed gedaan, maar ik denk dat mijn moeder nog wel de allergrootste rol heeft gespeeld. Het is gewoon waar wat ze zeggen, of je het nu wilt of niet: je gaat op je ouders lijken. Je wordt als ware je moeder.
Hieronder een foto van mijn ouders, zo’n 30 jaar geleden:
Iets wat me heel goed is bijgebleven is dat mijn moeder, zusjes en ik over het winkelcentrum liepen. Er was destijds een viaduct waarover het spoor liep en wij moesten er onderdoor. Tara in de buggy, Larissa en ik ernaast. Het viaduct had nog een soort ‘balkon’ met bankjes waar jongeren rondhingen en op het moment dat wij er onderdoor wilden lopen begonnen ze met stenen te gooien. Niet specifiek naar ons, maar gewoon random naar beneden. Ik geloof dat de eerste 2 of 3 meter naast ons neerkwam. Mijn moeder stopte abrupt.
‘Zijn jullie nou helemaal gék geworden?’ riep ze. ‘Ik loop hier met kleine kinderen!’. ‘Maar mevrouwtje, we doen toch niets verkeerd, we gooien ze toch niet op jullie?’. ‘Mevrouwtje? Mevrouwtje? Ik loop hier met kinderen en dan gooi je geen stenen. Klaar.’ Een vriend van de jongen die met mijn moeder in gesprek was kwam uitdagend naast hem staan en gooide bij wijze van protest een nieuwe steen naar beneden. ‘Oh nee’ dacht ik ‘daar gaan we’. Inmiddels waren er wat mensen stil blijven staan. Mensen stopten met fietsen en stapten van hun fiets af en sloegen ons gade. ‘Goed’ zei mijn moeder ‘als jullie problemen willen, dan kunnen jullie die krijgen. Het politiebureau is hier om de hoek.’ Ze draaide de buggy ruig 180 graden om en stevende weg. Larissa en ik hobbelden er snel achteraan. ‘Nee wacht!’ riep de jongen. ‘Het spijt ons!’ hij gaf zijn vriend een harde duw. ‘We zullen het niet meer doen, jullie kunnen onder het viaduct lopen en we zullen geen stenen gooien’. Mijn moeder draaide zich weer om. ‘Als ik merk dat jullie stenen gooien, of ze mij of mijn kinderen nu raken of niet, dan loop ik naar de politie. En als ik hier later nog eens langsloop en jullie gooien weer met stenen, dan loop ik net zo goed naar de politie. Begrepen?’. De jongen knikte. Met opgeheven hoofd liep mijn moeder onder het viaduct door. Er gebeurde niets. De mensen liepen weer door en stapten terug op hun fiets.
‘Was dat nou nodig?’ vroeg ik later aan mama. ‘Iedereen zat te kijken, mensen bleven stilstaan, stopten met fietsen’. Ik, verlegen meisje als ik was, schaamde me voor mijn moeder op dat moment. Waarom moest mijn moeder toch altijd een grote mond opzetten tegen iedereen? Ze had toch ook gewoon kunnen doorlopen, ze gooiden niet eens op ons. ‘Nee’ zei mijn moeder ‘maar ze probeerden de eenden te raken in de sloot. Iemand moest daar toch wat van zeggen? Bovendien, ze hadden ons wel kunnen raken. Malloten. Als zo’n steen op Tara’s hoofd terecht was gekomen, wie weet wat er was gebeurd? Ze had wel dood kunnen zijn’. Destijds vond ik haar reactie lichtelijk overdreven.
Altijd, deed mijn moeder dat. Als er jochies in het ijs zaten te hakken in de sloot achter ons huis, schoot ze naar buiten. ‘Hee, ophouden!’ riep ze dan. Hangjongeren die fikkie stookten in een prullenbak ging ze niet uit de weg. ‘Uitmaken die handel of ik bel de politie’. Ik liep er vaak naast en schaamde me kapot.
Een paar jaar geleden, en dan heb ik het over 10 jaar geleden, liep ik naar huis. Het was koud, er lag ijs op de sloot en toen ik bijna thuis was zag ik een stel jochies gaten maken in het ijs. Dit verpest het ijs voor de mensen die willen schaatsen, zeker omdat ze de kapotte ijsblokjes ook nog eens over de rest van het ijs aan het gooien waren, zodat je geen mooi glad oppervlak meer hebt. Voordat ik het wist was het er uit. ‘Hee! Wat zijn jullie aan het doen? Ijs kapot maken? Kap daar eens mee!’. De jochies peerden hem snel en ik besefte me opeens: ik ben mijn moeder. Ik vertelde het voorval aan mijn moeder. Ze begon te lachen ‘en dit is alleen nog maar het begin’ zei ze.
In plaats van het af te stoten, heb ik het omarmd. Mijn hele leven ben ik best verlegen geweest en wist ik niet goed hoe ik voor mezelf moest opkomen. Nu ik doorhad dat ik het in me had om wél voor mezelf op te komen, want ja het zat nu eenmaal in de genen, was het ineens een stuk makkelijker om te doen. Om eerlijk te zijn, het is voor mij nu juist een stuk lastiger om niet voor mezelf of voor een ander op te komen.
Hoewel ik het destijds niet doorhad, is mijn moeder mijn hele leven een voorbeeld voor me geweest. Ze heeft me tijdens mijn kinderjaren laten zien dat je voor jezelf moet opkomen, dat je voor anderen moet opkomen en dat je gewoon je mond moet opentrekken als iets je niet aanstaat. Ik moest er niets van hebben, schaamde me ervoor, maar ik wist wél hoe het moest. Ze heeft me ook verteld dat ze om deze reden niet heel populair was op de werkvloer en er maar weinig vriendinnen aan over had gehouden. Ze heeft me daarom geleerd net iets genuanceerder te zijn dan zij, om te weten op welke momenten je wat kunt zeggen en op welke momenten je beter je mond kunt houden. Want ja, ruzie vermijden is beter dan het opzoeken. Soms is het gewoon de moeite niet om een confrontatie aan te gaan. Je hoeft niet altijd strijdlustig te zijn.
Maar de belangrijkste les was als volgt; ‘als je op Hoog Catharijne loopt en je wordt omringd door een groep mensen, dan zeg ik: ren weg en kijk niet om. Maar als je geen uitweg ziet om weg te rennen, en ze willen je echt wat aandoen, val dan aan. Want aanval is de beste verdediging.’
Welke wijze lessen heb jij van je ouders meegekregen? En lijken jullie in bepaalde opzichten ook zo erg op je ouders?
Until next time,
Serena Verbon
Ik lijk ook grotendeels op mijn moeder, qua soft zijn dan.. Ze heeft altijd mensen geholpen en is altijd lief geweest voor iedereen. Ruzie wilde ze liever niet. Dat heb ik nu ook. Als ik bijna ruzie heb met iemand, sta ik met een mond vol tanden en de tranen voel ik dan al aan komen.
De laatste tijd, na haar exman, is mijn moeder wat meer voor zichzelf gaan opkomen. Ik hoop dat ik dat op een dag ook kan maar dan wel zonder zon nare ervaring.
En mijn moeder is trouwens ook half indonesisch, ik ben een kwartje. Mijn opa kwam uit Indonesie. Mijn oma en mijn vader zijn gewoon Nederlands.
Ze klinkt als een supergeldin!!! Mooi geschreven, deze herinneringen moet je koesteren!!!
Goed artikel! En wat een schattige foto van jouw ouders 🙂
Wat een goed verhaal, ik weet niet of ik op mn ouders lijk ik denk het persoonlijk niet maar kan best zo zijn haha. “wijze les” die ik heb meegekregen: als je wordt geslagen sla dan 10x zo harder terug ik pas het nooit toe hoor tenzij het echt nodig is :p
Ik heb best veel van mijn moeder overgenomen 🙂
En ik vind het goed dat jij voor jezelf op bent gekomen alleen snap ik dat ijs probleem niet helemaal? Het is niet heel baldadig of iets van vandalisme lijkt mij, of het ligt aan de 18jarige ik.
Wat ziet jouw moeder er jong uit! Ze had wel jouw vriendin kunnen zijn!
Ik ben altijd bang dat ik iets stoms zeg en dat mensen me gaan uitlachen. Daarom loop ik liever weg op dat soort momenten.
Ik durf nooit iets tegen vreemden te zeggen, zeker niet als ze met stenen gooien of met heel veel zijn.
Misschien leer ik het ooit nog wel. Maar ik zal nooit zo iemand worden als jouw moeder. Gelukkig maar, want als er heel veel van zulke mensen rondlopen, is dat ook weer niet veilig 😉 Stel je voor dat die jongens net zo’n grote mond hadden als jouw moeder…
Herkenbaar dit! Mijn moeder is/was net zo en ik schaamde me ook altijd een betje als ik ernaast liep als ze zo bezig was, haha. Ik was zelf altijd vrij verlegen maar dat gaat inmiddels als een stuk beter. Ik ben nog steeds vrij stil als ik bij mensen ben die ik niet ken, maar ik durf vaker m’n mond open te trekken dan vroeger. Ik heb het geluk dat ik een geweldige vriend heb die me vertelt hoe leuk ik ben op momenten dat ik het nodig heb, sinds ik hem ken (inmiddels bijna 1,5 jaar) merk ik dat ik toch een stuk zelfverzekerder ben dan ik eerst was.
Mooi verhaal! Je lijkt dus met innerlijk en uiterlijk op je moeder hihi! Van mijn ouders heb ik vooral geleerd hoe het niet moet helaas, maar ook dat zijn wijze lessen hihi
Ik herken dit echt. Ik ben nu 21 en ik begin echt heel erg op mijn moeder te lijken. We zeggen tegenwoordig soms hetzelfde op hetzelfde moment. We ergeren ons aan hetzelfde en wat ik vroeger irritant aan haar vond, snap ik nu helemaal. Ik heb een periode gehad toen ik 15 was dat ik me verschrikkelijk druk maakte om wat ik aan had, maar zij ook. Het boeit mijn moeder echt niet wat ze aan heeft en daar stoor ik me gelukkig nu niet meer aan.
Ik heb ook van mijn moeder geleerd voor mezelf op te komen. Ik herinner me nog goed, toen ik 11 of 12 was, dat ze woedend de school van mijn broer heeft opgebeld omdat hij een tentamen niet mocht maken, mocht daarna dus mooi wel. Als ik erover nadenk, heb ik echt wel een super mama :).
Mooi inspirerend stukje! Helemaal mee eens met de laatste zinnen. Je hoeft niet altijd strijdlustig te zijn, tussenweg is het beste. Ik heb dat totaal niet van mijn moeder mee gekregen. Wel van mijn vader maar die is weer te strijdlustig. Maar ik probeer van beiden iets mee te pikken, lastig hoor!
Heel mooi artikel! 🙂 Herkenbaar ook.
Wat een mooi verhaal en heel herkenbaar! Mijn moeder heeft met haar Spaanse pit ook altijd haar mondje klaar, waar ik me vroeger nogal eens voor schaamde. Tegenwoordig kan ik het alleen maar bewonderen, want veel mensen, inclusief ikzelf, vinden het vaak moeilijk om voor jezelf of anderen op te komen. Beetje bij beetje begin ik meer op haar te lijken en waar ik dat vroeger erg vond, vind ik dat nu eigenlijk wel fijn!
Mijn moeder is erg onzeker en allesbehalve assertief.Ik lijk hierin erg op haar, maar ik probeer daar verandering in te brengen. Ik heb het gevoel dat ik beetje bij beetje assertiever word en ondertussen al meer voor mezelf durf opkomen dan mijn moeder.
Heel mooi geschreven! Ik kan mezelf er wel een beetje herkennen, ik ben namelijk ook best verlegen en vind het nog steeds erg lastig om mensen recht in de ogen aan te kijken als ik tegen ze praat. En nu probeer ik ook voor mezelf op te komen, want dat durfde ik vroeger ook niet 🙂
Hahahahahahah zooo herkenbaar, mijn moeder is precies zo en ik ben precies zoals jij vroeger. Haha echt bij elke regel dacht ik; hee zo doet mijn moeder ook, vroeger en ik schaamde me ook altijd kapot.
Heel herkenbaar dit! Vroeger schaamde ik ook altijd voor mijn moeder die overal wat van zei maar nu lijk ik steeds meer op haar. Je moeder ziet er trouwens prachtig uit!
Heel mooi om te lezen!
Ik was vroeger ook zo verlegen. Gelukkig ben ik er nu (bijna) overheen. Ookal vind ik het nog steeds eng om voor mijn klas te staan 😮
Een heel mooi verhaal Serena en wat betreft verlegenheid als kind heel herkenbaar. Alleen was m’n moeder niet zoals jouw moeder, maar ook ik ben over mijn verlegenheid heen gekomen en kom nu voor mezelf op!
Mooi stukje serena! Echt inspirerend!
De laatste tijd zit een jongen de hele tijd rot opmerkingen over mij te maken in de les.
Ik ben een meisje dat heel veel vragen stelt en niet iedereen is daar nou zo blij mee.
Ik houdt de hele tijd mijn mond, maar ik heb zo’n voorgevoel dat het de volgende keer anders kan zijn.
Soms kan ik wel opeens mij zelf goed verdedigen, net zoals Angel in haar verhaal had verteld.
Dus hij kan maar beter oppassen haha
Wat een artikel… Er is een groot verschil tussen assertiviteit en agressiviteit… Leuk om over na te denken 🙂 kussie
Ik ben met de jaren juist steeds minder op mijn ouder gaan lijken, en dan met name mijn vader.
Altijd had ik een grote mond en mijn antwoord klaar, nu heb ik echt geen zin in altijd maar die confrontatie en strijd om niets. Je wint er zo weinig mee, vaak jaag je anderen alleen maar verder tegen je in het harnas.
Op mijn moeder heb ik nooit geleken, denk ook niet dat het zal gebeuren. De basis van onze persoonlijkheden zijn gewoon totaal verschillend.
Kan het met beide prima vinden hoor, over het algemeen. Zal ook vast en zeker wel wat trekjes hebben, maar in de grote lijnen dus eigenlijk totaal niet.
Nee, ik ben toch eigenlijk vooral mijzelf. Ik geloof ook niet zo in dergelijke volkswijsheden, dus denk dat het prima mogelijk is om de dans te blijven ontspringen. Mijn moeder lijkt namelijk ook niet erg op haar moeder, bijvoorbeeld.
Ik lijk ook zeker op mijn moeder! Voor mezelf opkomen begin ik te leren… Door mijn faalangst klap ik dicht en bedenk ik later pas wat ik had kunnen zeggen of doen… Ik merk wel, nu ik met agressieve mensen werk, dat ik op straat ook eerder mijn mond opentrek..
Heel leuk en goed geschreven! Ook deels herkenbaar, mijn moeder zou dit zo gezegd/gedaan kunnen hebben. Ik heb dat deel van haar ook in mezelf omarmd en ben er nu heel trots op!
Ik heb een vriendin, die haar beide ouders heeft verloren (kanker & zelfmoord), maar ze heeft van hun een hele goede les meegekregen : wees dapper, wat er ook gebeurt. En dat is ze !
Geweldig artikel! En wat een zelfreflectie 🙂
Ik vind het altijd moeilijk om voor mezelf op te komen. Ik zit nu op de middelbare school en er worden soms vervelende opmerkingen gemaakt. Ik wil dan zo graag iets terug zeggen, maar ik kan het niet. Ik kan niks bedenken, of ik ben te bang om iets terug te zeggen. Het enige wat gebeurt is dat ik knal rood word. Mijn nicht daarintegen heeft hier totaal geen moeite mee en zegt meteen iets terug, dat vind ik zo knap! XSanne
Leuk om te lezen dat je nu zo goed voor jezelf en je ideeën op kan komen. Heel herkenbaar ook, dat je acties van je ouders steeds beter gaat begrijpen en waarderen, terwijl je ze als kind zo raar kon vinden.
Het klinkt misschien een beetje gek, maar als ik deze blog zo lees, lijk jij toch een beetje meer op de meneer in Angels verhaal dan op Angel zelf. Zoals jij mensen aanspreekt op het vernielen van ijs, zo sprak hij Angel aan op het niet opruimen van hondenpoep. Helaas zijn sommige mensen gewoon niet in staat zoiets op een nette en respectvolle manier te doen, waardoor ze juist het tegenovergestelde bereiken van wat ze willen en mensen tegen zich in het harnas jagen. Ik vraag me af wat maakt dat mensen zulk commentaar van jou wel aan kunnen horen en ook luisteren, maar van die zeurende man van Angel niet.
Wat een geweldig en oh zo herkenbaar verhaal! Ik was vroeger ook stilletjes maar ben nu niet bepaald op mijn mondje gevallen. Daar maak ik niet altijd vrienden mee, sommigen vinden het maar irritant (Hou gewoon je mond en bemoei je er niet mee), maar het zit dan zo sterk in me, het móet er uit (flap, hop, raak). Ik kan daardoor wel soms bot overkomen. Het betekent ook dat ik vaak de klappen moet opvangen, omdat ik in de groep vaak de enige ben die tegen een docent in durft te gaan bijvoorbeeld (ookal is iedereen het met me eens, ze houden lekker hun mond).
Ondertussen ben ik 25 en heb het leren nuanceren, zoals jij ook zegt, op de juiste momenten je mond weten te houden. Ik vind het zwak als mensen hun mond houden terwijl er voor hun neus iets gebeurt waar ze het niet mee eens zijn maar voor het gemak maar meehobbelen met de menigte. En ik ben vaak trots dat ik wél mijn mond open durf te trekken en confrontatie niet uit te weg ga als er iets gebeurt wat ik niet vind kunnen!
wauw. Als er nog maar eens zo een ‘hangjongere’ voor mijn voeten spuugt (niet per se naar mij, ‘gewoon’ op de grond spugen), of als ze me naroepen en fluiten al was ik een hond, of vuilnis op straat gooien, begin ik ook te koken vanbinnen. Zó graag wil ik er iets tegen zeggen, maar durf dat niet. Wat gedaan als ze hun vriendjes erbij halen? Van omstaanders moet je ook niet veel verwachten, die kijken het liefst de andere kant op. Een beetje arabisch of frans gescheld (sorry, zo is het nu eenmaal in Brussel), komt er dan nog bovenop. Jezelf verdedigen in je eigen taal kan ook al niet meer, dan wordt je uitgelachen en uitgemaakt. Soms blijf ik liever thuis dan deze dagelijkse viezigheden te moeten trotseren. Politici mogen dan wel zeggen dat de criminaliteit in Brussel gedaald is, maar waar ik bijna dagelijks mee te maken heb zijn geen moorden, sackjackings of inbraken, maar die ‘kleine’ daden van slechtgemanierdheid en onhoffelijkheid, die een rondje in de stad al snel haar glans wegneemt. Dreigen met politie? Daar lachen ‘ze’ nog harder om. De politie is zelf bang. Ik weet wel dat ik boven zulk gedrag sta, maar waarom is het voor sommigen zo moeilijk om hun hoffelijkheid boven te halen en de wereld voor iedereen een aangename plek te maken?
Wat een mooi en goed verhaal!
Wat een leuk stuk. Ben met n grote mond geboren (helaas) want verhuizen naar een andere provincie (andere cultuur) geeft me veel problemen. De mensen waarderen de voorbeelden uit je stukje hier niet.
Als je ouder gaat worden gaat je mond opentrekken als je iets niet bevalt eigenlijk steeds makkelijker, ik zou, net als je moeder, behoorlijk stampij hebben gemaakt maar ik ben dan ook iemand die rustig midden op het trottoir blijft lopen en niet opzij gaat als er iemand anders op dat trottoir fietst, ik ga echt geen centimeter aan de kant en ze kunnen ook nog een opmerking krijgen ook als ze protesteren. hahahaha
Heel mooi om te lezen! Ik merk wel dat hoe ouder ik word, hoe gemakkelijker ik het vind om voor mezelf op te komen.
Wat een mooi geschreven en herkenbaar stuk! Mijn moeder is echt precies hetzelfde als jouw moeder, zij kan ook niet tegen vernieling en dat soort dingen. Ik ben in de loop van de jaren ook steeds meer op haar gaan lijken en dat vind ze heel grappig.
Mijn zusje zit nog op de middelbare school en toen haar naar mijn mening door de school onrecht aangedaan werd ben ik ook meteen gaan bellen. En daarna hebben we nog een petitie opgezet, die vervolgens weer door een pubertje compleet belachelijk gemaakt is op facebook. Op zo’n moment kook ik echt van woede. Ik heb haar geholpen zich te verweren tegen alle negatieve reacties en uiteindelijk hebben de grootste critici ons toch gelijk moeten geven. Zo zie je maar, soms moet je echt van je afbijten want anders lopen anderen gewoon over je heen!
Goed artikel!
Heel inspirerend stukje met prachtige privé foto’s!
Tot ik een kind kreeg, trok ik me niks aan van alle dingen die me eigenlijk boos zouden moeten maken. Daarna had ik het opeens gehad met mijn nare schoonfamilie en toen ik dat duidelijk liet merken, was ik niet meer welkom:)
Mijn puber krijgt ook altijd te horen dat hij voor zichzelf moet opkomen. Helaas doet hij dat voornamelijk als ik zeg dat hij naar bed moet.
Zo typisch. Ik ben ook precies mijn moeder!
Mooi geschreven! Ik moet dat soms ook nog leren..
Mooi verhaal, ik herken het wel. Kwam op het werk ook niet genoeg voor mijzelf op en ben er helaas ziek door geworden. Nu leer ik hoe belangrijk het is om ‘nee’ te zeggen en om voor jezelf op te komen. De eerste keer is altijd moeilijk maar hoe vaker je het doet hoe gemakkelijker het wordt. Ben sowieso geen allemansvriend dus maakt mij niet meer uit wie zich er aan stoort 🙂