Eens in de zoveel tijd plaats ik een persoonlijk verhaal van een Beautylabber. Vandaag is het de beurt aan Lisa, die sinds een paar maanden nieuwe borsten heeft. Men is vaak verrast als men hoort dat iemand een borstvergroting heeft ondergaan. Je denkt misschien al snel aan Pamela Anderson, Lolo Ferrari of aan van die overdreven Hollywoodvrouwen. Lisa verteld hieronder graag wat haar bewoog om de stap te zetten tot een borstvergroting. Is het allemaal zo oppervlakkig als we denken?
Borsten. Je hebt ze in allerlei soorten en maten. Groot of klein, ze hangen of ze steken pront vooruit. We houden van ze en op sommige momenten haten we ze. Om eerlijk te zijn heb ik die van mij nooit mooi gevonden. Ik vond ze te klein en dat was ik zat. En dan zijn er maar twee oplossingen: therapie of een borstvergroting. Dus lieve lezers van Beautylab: Let’s talk boobies!
Twee verjaardagen
Allereerst zal ik mij even voorstellen. Ik ben Lisa en ben 21 winters jong. Sinds november heb ik twee verjaardagen, die van mezelf (op 21 december) en die van mijn gloednieuwe borsten, op 4 november. Een borstvergroting is een enorme stap om te zetten, zowel emotioneel als lichamelijk. Persoonlijk wilde ik mijn borsten al laten vergroten vanaf mijn veertiende. Ik voelde me niet prettig in mijn eigen lichaam en zag ook dat ik wat dat betreft echt achterliep op andere meisjes. Moeder Natuur had mij een beetje overgeslagen toen ik in de rij stond voor borsten, denk ik. Ik was erg onzeker en hierdoor heb ik ook geen leuke middelbare schoolperiode gehad. Ik heb therapie geprobeerd, maar ook hierna wist ik 100% zeker dat ik mijn borsten wilde laten vergroten.
Gepest
Ik ben sinds de basisschool echt enorm gepest. Echt, echt heel erg. Ik was anders. Dun, droeg een bril en andere kleren. Ik weet niet precies waarom eigenlijk. Maar als mensen 100 keer op een dag zeggen dat jij niet mooi bent of leuk bent, ga je dit geloven. En als je dan in de spiegel kijkt, vind je de persoon die jou aanstaart helemaal niks. Op de leeftijd dat mijn borsten moesten gaan groeien, kwamen ze niet. In de rest van de klas wel. En omdat het gepest doorging, dacht ik dat het daar o.a. mee te maken had. Ik zag er niet als een viertienjarige uit. En dat deed best pijn allemaal. Sindsdien wilde ik dus altijd borsten. Niet alleen door het gepest, maar ook omdat het met uitgaan zo lastig was. Ik werd vaker gewoon geweigerd omdat met dacht dat ik 14 was, terwijl is als 18-jarige voor de uitsmijter stond. Ik had mijn altijd ID bij me, maar men dacht dan dat ik de ID van mijn oudere zus bij me had.
Vooroordelen
Als ik bij Hunkemoller naar binnen stapte konden ze me niet helpen. ‘Je hebt te kleine borsten’. Ik heb er zelfs nog een tijdje gewerkt, als bijbaantje. Ik was met een klant bezig, maar toen zei ze heel bits dat ze geen hulp van mij wilde, omdat ik er niets van af wist aangezien ik toch geen BH kon dragen. Ik heb bijna huilend in de winkel gestaan. Ik was die ‘discriminatie’ en onzekerheid gewoon zó zat. Ik wilde dat mijn bikinis mooi zaten, dat ik leuke lingerie setjes kon uitkiezen en dat mijn kleren goed zouden passen. Dat ik niet meer onzeker hoefde te zijn over mijn eigen lichaam en dat ik dat verleden als het ware een trap onder de klote kon geven en kon zeggen: Zo, zie je wel. Klinkt misschien een beetje raar, maar na alles wat ik al die jaren heb meegemaakt (niet alleen het gepest, maar ook met mannen die vreemdgingen en me verlieten), wilde ik eindelijk eens een keer lekker in mijn vel zitten.
Therapie
Ik ben een tijdje in therapie gegaan. Dit omdat mijn ex, mijn eerste liefde, was vreemdgegaan en ik kon het gewoon geen plekje geven. Ook omdat ik, op de dag van vandaag, nog steeds niet weet waarom. En dat deed echt pijn. Met de psycholoog heb ik het over een borstvergroting gehad. Dit waren één of twee sessies. Ze begreep me wel, maar kaatste de bal een beetje terug: ‘Er is helemaal niks met jou, dit zit gewoon in je hoofd. Je vind nu je borsten niet mooi, maar wat als je de borstvergroting hebt gedaan. Ga je dan op zoek naar andere dingen van je lichaam die niet mooi zijn? Of dat je er spijt van krijgt’. Ze had natuurlijk een punt, maar omdat ik zeker wist dat ik dit wilde is ze er verder niet meer op doorgegaan.
Hoe kijk ik dan naar andere meiden en vrouwen met weinig borst? Celebs met kleine borsten vind ik juist goed! Je wordt doodgegooid met plastische chirurgie en het moet allemaal maar groter. Keira Knightley is een goed voorbeeld van een zelfverzekerde vrouw die lekker in haar vel zit en zich vrouwelijk voelt, ondanks de kleine cup. Kleine borsten zijn ook mooi (plus, ze zitten minder in de weg). Maar neem Kelly Rowland. Zij had cup A en heeft haar borsten laten vergroten naar een B-cup. Ze zegt dat dit het beste is wat ze ooit in haar leven heeft gedaan. Keira voelt zich goed in haar lichaam en vind het bij zichzelf niet nodig, Kelly voelde zich niet goed en heeft haar boobies laten vergroten. Men zeg vaak dat je trots moet zijn op wat je hebt, maar de een heeft dat heel sterk en de ander niet. Ik had dat dus niet.
De eerste stap
Zodoende had ik op 1 december 2010 mijn eerste intakegesprek in het ziekenhuis. Ik had natuurlijk ook naar een privékliniek kunnen gaan, maar het ziekenhuis gaf mij een veiliger gevoel. In dit intakegesprek werd mij uitgelegd hoe de operatie zou verlopen, waar de siliconen geplaatst zouden worden, etc. Om eerlijk te zijn heb ik daar eigenlijk niet veel van meegekregen, ik was zenuwachtig en vond het toch wel erg spannend. Het was de eerste stap naar de operatie. Ik heb wel de protheses gezien en gevoeld, het is raar om te bedenken dat deze pudding-dingen later in je lichaam terecht zullen komen. Toen het gesprek ten einde liep heb ik een vervolgafspraak gemaakt met de plastische chirurg voor een aanmeting. Hier heb ik echt heel lang mee gewacht omdat de operatie dan toch wel heel erg dichtbij zou komen… Ik wilde het zo graag, maar ik heb nooit eerder in het ziekenhuis gelegen en om heel eerlijk te zijn was ik bang voor de operatie. Ik zag er erg tegenop.
Steun
Na mijn intakegesprek heb ik de belangrijkste personen in mijn leven verteld over mijn plannen. Mijn moeder, tante, vader, broertje en mijn beste vriendinnen. Iedereen vond het knap en men had er niks op tegen, behalve mijn vader dan een beetje. Hij vond het toch wel belachelijk om in een gezond lichaam te snijden waar volgens hem niks mee aan de hand was en hij was stiekem ook een beetje bang dat ik als een soort Lola Ferrari thuis zou komen na de operatie. Maar het fijnste wat ik van iedereen hoorde was: ‘Goed zo Lisa. Als jij dit wilt doen, dan steun ik je. Ik ben trots dat je dit wilt doen. En ik vind dit erg knap van je.’ Natuurlijk als je iets heel graag wilt, moet je het vooral ook doen en je niks van andere mensen aan trekken. Maar steun en een hart onder je riem krijgen is toch wel erg fijn.
De tweede stap
Op 5 september 2011, pas 9 maanden na mijn intakegesprek, had ik een afspraak met de chirurg voor de aanmeting. Ik kreeg een BH aan met hierin het formaat van de silliconen, maar dan wel zodat het leek alsof ze al in mijn lichaam zaten. Omdat ik graag wilde dat het er natuurlijk uit zou komen te zien en niet pornoster-achtig, kon ik kiezen uit twee maten, namelijk een B- of C-cup. Het zag er allebei supermooi uit en ik wilde die BH dan ook niet meer uitdoen. Ik voelde me opeens meer vrouw. Dat klinkt misschien echt heel raar, maar ik wilde gewoon niet meer zonder. Mijn chirurg was er ook samen met mij van overtuigd dat ik hierdoor beter in mijn vel zou gaan zitten. Na dit gesprek werden er voor-operatie-foto’s gemaakt, moest ik bloed laten prikken en had ik een gesprek met de anesthesist. Dit is een arts die zorgt voor de pijnbestrijding tijdens en een stukje na de operatie. In dit gesprek worden gewoon de standaard dingen gevraagd. Mijn gewicht, lengte, medicatie-gebruik en of ik bang was.
En ik was bang.
Ze probeerde mij een beetje gerust te stellen, maar dat hielp toch niet echt. Ik hield maar gewoon het eindresultaat voor ogen en ging ervan uit dat het allemaal goed zou komen, en dat ik in een ziekenhuis in goede handen ben.
De grote dag!
Op 4 november 2011 was het eindelijk zo ver! Ik moest om kwart over zeven in het ziekenhuis zijn. Ik was op tijd, raakte in mijn bange paniek totaal de weg kwijt en was pas om acht uur op de afdeling waar ik moest zijn. Het zweet brak me uit en had erg klamme handen. Ik moest me meteen operatieklaar maken, zo’n charmant operatie-pakje aan natuurlijk en hoppa richting de operatietafel. Het is wel echt zo’n ER-moment op het moment dat ze je wegrijden, leuk die lampen…
In ieder geval, voordat ik echt op de tafel lag, kwam ik in een soort tussenruimte terecht. Hierin tekende de chirurg op mijn lichaam waar de incisies moesten komen. Dat kietelt best wel en op een of andere manier luchtte het een beetje op. Ik ging dit doen, ik was er klaar voor. Daarna kreeg ik een infuus. Maar omdat ik zo gespannen was en klamme handen had, konden ze in mijn hand geen goede ader vinden om het infuus in aan te brengen. Dit moest dan maar in de holte van mijn elleboog, in het begin voelde dit raar en ook best eng. Op de operatietafel werd ik vastgebonden, om er zeker van te zijn dat ik niet zou bewegen in mijn schoonheidsslaapje, en werd ik aan het infuus gelegd. En ja, ik was nog steeds hartstikke bang. Gelukkig waren de chirurg, de anesthesist en de operatieassistentes allemaal heel erg aardig.
‘Zoek maar een mooie droom uit, we gaan goed voor je zorgen.’
Op dat moment werd de verdoving in het infuus gespoten en voelde ik een koude vloeistof in mijn aderen lopen. Hierna werden al snel mijn ogen heel zwaar en viel ik in een diepe slaap.
Pijn
De operatie duurt gemiddeld 90 minuten. Hierna werd ik wakker op de zogenoemde uitslaapzaal. Alles voelde heel zwaar, pijnlijk en duf. Het enige wat ik me hiervan ook goed kan herinneren is dat ik heel veel pijn had en heel nodig naar de toilet moest. Ik had eigenlijk al genoeg morfine gekregen en ik mocht niks meer, maar omdat ik zon pijn had, kreeg ik toch nog een beetje. Hierna ben ik gewoon weer in slaap gevallen. En dat heb ik ook heel veel in het ziekenhuis gedaan. Geslapen. Ik was ook echt bang dat ik misselijk zou worden van de verdoving, gelukkig was dit allemaal niet het geval.
Ik lag trouwens op een kamer met twee andere dames die beide kanker hadden gehad en in het ziekenhuis lagen voor een reconstructieve operatie. Ze vonden het heel knap van me dat ik mijn borsten ging vergroten omdat ik ermee zat. Een goede reden vonden ze. Om dat van deze vrouwen te horen, die er niet net als ik voor cosmetische doeleinden waren, deed me erg veel goed. Ik had veel respect voor ze. Ik bedoel, die ziekte, al die chemotherapie, borstamputatie. En dan toch nog al die ellende van een reconstructieve borstoperatie ondergaan. Ik vind het maar knap. Wij vrouwen zijn sterk.
De weken erna
De eerste twee weken na de operatie kon ik niks. Niet zelf opstaan, gaan liggen en laat staan douchen. Zelfs mijn billetjes afvegen na een toiletbezoekje was erg lastig of mijn oksels scheren. Lekker fris idee, maar om maar even aan te geven dat de dagelijkse dingen gewoon echt niet gaan. Ik woon nog thuis, dus ik had gelukkig hulp van mijn allerliefste moeder om me te helpen met opstaan. Je snapt natuurlijk wel dat ik mijn eigen billetjes af wilde vegen. Na ongeveer drie dagen kreeg ik enorm veel spierpijn. Mijn implantaten zitten onder mijn borstspieren, hierdoor kreeg ik spierpijn. Dit was echt heel pijnlijk en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik merkte ook dat mijn lichaam echt veel rust nodig had, dus ik heb echt heel veel geslapen. . Maar al met al heb ik minder pijn gehad dan ik verwacht had, gelukkig maar. Na deze twee weken ging het langzamerhand beter en na ongeveer een maand kon ik weer gewoon lekker werken als apothekersassistente. Na ongeveer vier weken mochten de hechtingen eruit en dit was eigenlijk helemaal niet pijnlijk. Ik heb 24/7 voor zes weken lang een sportbeha gedragen voor de nodige steun. Hierna mocht ik gewoon elke bh dragen die ik wilde. Het duurt ongeveer wel ongeveer een jaar voordat je borsten echt als borsten voelen. De eerste drie maanden zijn ze best hard en heel erg gevoelig.
Na zes weken kon ik dus mijn eerste echte beha kopen. Ik heb mezelf ook lekker getrakteerd op een beha van Victoria Secret. Vroeger vond ik het verschrikkelijk om een beha uit te zoeken of laat staan kleren te kopen, alles zat net niet. En nu is het: WOW. Mijn kleren zitten beter, ik heb niet alleen maar zwarte beha’s in mijn laatje liggen (zelfs nu een met bloemen) en mijn bikini’s zitten geweldig. Ik had er een hekel om naar een openbaar zwembad te gaan en dus in mijn bikini te lopen. Nu kan ik echt niet wachten totdat het weer lekker zomer is. Terugkomend op de therapiesessies. Mijn therapeute was bang dat ik na de operatie weer iets anders zou ‘zoeken’ aan mijn lichaam wat verbetering nodig had. Ben ik op zoek gegaan naar een ander lichaamsdeel wat niet ‘mooi’ is? Nee. Heb ik er spijt van? Absoluut niet. Dit was het enige wat ik graag wilde, grotere borsten, en ik zit sindsdien een stuk lekkerder in mijn vel. Ik ben eindelijk blij met mijn lichaam.
Ook nieuwe borsten?
Dus lieve dames, mochten jullie hierover dubben denk er goed over na. Ik heb om eerlijk te zijn niet aan de consequenties gedacht omdat ik het zo graag wilde, maar ik heb er helemaal geen spijt van. Lees je goed in over de mogelijkheden, de risico’s en praat er met (professionele) mensen over om erachter te komen of dit is wat je echt wilt doen! Vaak kunnen anderen (zowel psychologen, maar ook plastische chirurgen en familieleden) een objectievere en eerlijke mening geven en bepalen of er bijvoorbeeld niet meer ‘achter’ zit.
Mochten jullie meer info willen, niet zomaar googlen! Je kan dan namelijk ook op amateursites terecht komen met onjuiste informatie. Hieronder heb ik een paar tips voor jullie waar ik zelf veel aan heb gehad;
- Vraag bij verschillende klinieken folders aan. In niet elke folder staat hetzelfde.
- Je kunt naar www.borstvergroting.nl gaan
- www.cosmedic.nl – hier heb ik het laten doen
- Op www.borstenforum.nl kun je praten met lotgenoten of gewoon dingen opzoeken
Ik hoop van harte dat jullie hier iets aan hebben!
Veel liefs,
Lisa
Allereerst vind ik het super knap van je dat je dit verhaal zo open deelt met ons en ben ik blij dat het je heeft geholpen.
Ik vind zelf wel dat het altijd beter is om jezelf te accepteren zoals je bent ipv blij zijn met de verandering aan jezelf, Maar daar moet je misschien wat sterker voor in je schoenen staan en door het gepest was die mogelijkheid bij jou er niet zo.
Hoop wel dat dit niet jonge meiden te snel aanzet om dezelfde stap te nemen. Het lijkt nu natuurlijk een instant wondermiddel om jezelf goed te voelen en in jou geval was dit gelukkig ook zo! Maar dat is best uitzonderlijk en veel anderen zullen hun onzekerheid niet in 1 klap kunnen elimineren want onzekerheid komt allereerst VAN BINNENUIT. Daar doelde de therapeut ook op denk ik, je kunt jezelf totaal veranderen behalve je binnenkant, daar moet je mee leven.
Verder had ik nog een vraagje, je vertelt dat je niet echt nagedacht hebt over de consequenties, wat voor consequenties bedoel je daarmee? Zijn er gevaren of dingen waar je nu erg op moet letten zodat de implantaten “goed” blijven?
Echt, bij het zien van die eerst foto van jou.. Als ik het verhaal erboven niet had gelezen, had ik echt nooit opgemerkt dat jij kleine borsten zou hebben. Het eerste wat ik daar zag was een ontzettend mooie meid. Respect voor wat je gedaan hebt en dat je je verhaal deelt. Ik vind je echt heel moedig.
Mooi verhaal!
Ik wilde u even wijzen op 2 spelfouten:
gewoon geweigerd omdat met dacht dat ik 14 was, terwijl is als 18-jarige voor de uitsmijter stond
Het moet zijn
gewoon geweigerd omdat men dacht dat ik 14 was, terwijl ik als 18-jarige voor de uitsmijter stond
ik vind dat iedereen lekker moet doen wat ze zelf willen vind t harstikke goed voor lisa
Heftig zeg. Zoiets zou ik echt nooit durven! Alleen het vooruitzicht van de pijn al.. Heb er echt respect voor 😉
Sorry misschien raar, maar ik snap niet wat er nou ‘respect’ of ‘knap’ aan is. Ze was niet tevreden over haar lichaam, en heeft er siliconen in gedaan. Wat is daar knap en respectvol aan dan? Ik vind het niet respectvol om in een gezond lichaam te snijden. Ik vind het niet knap dat je je jezelf niet kon accepteren en jezelf daarom maar verandert hebt. Ik heb zelf ook kleine borsten, ben zelf 1,57. Dat vind ik ook niet altijd even fijn. Jammer dan, iedereen is anders, en ik laat mijn lengte niet mijn leven bepalen.
Het is niet raar dat jij je hier niet in kunt leven, want het is namelijk niet “normaal” om je zo zorgen te maken om hoe je eruit ziet (als je er gewoon uitziet zoals zij), maar… probeer je in te leven. Sommige mensen hebben nou eenmaal aanleg voor erge onzekerheid, en als je heel je leven erg bent gepest wordt dit natuurlijk veel erger. Dat zij zich zo voelde was niet haar schuld, maar een samenspel van verschillende factoren. Dat zij haar leven/manier van zichzelf te ervaren zo heeft weten om te gooien is gewoon knap. Vooral omdat er zo weinig begrip is voor psychologische stoornissen (een negatief zelfbeeld is niet gewoon “ergens niet blij mee zijn”, maar kan echt hinderen).
Zoals al eerder gezegd, maar ik wil het toch nog graag een keer benadrukken, de onzekerheid waar ze mee zat is misschien geen kanker, maar kan net zo goed ‘ongeneeslijk’ zijn! Wat vreselijk dat meiden dan gaan roepen van ‘je snijdt in een gezond lichaam, dat doe je toch niet!’ Lezen jullie her verhaal dan niet? Ze is in therapie geweest, dat wil toch zeggen dat het zo diep is dat je er anders niet mee zou kunnen leven? Wat moet ze dan doen volgens ieders ‘ideaal’ beeld, voor eeuwig naar een therapeut, de rest van haar leven in de put blijven zitten? Wat vreselijk dat meiden elkaar zoiets aan willen doen zeg!
Als meiden met dezelfde mening als ik zeggen ‘nou ik heb respect voor je’, bedoelen we daar denk ik vooral mee, dat we het zo geweldig vinden voor haar dat er een einde is aan al haar ellende, door een relatief ‘kleine’ ingreep, niet dat we plastische chirurgie a là heidi montag toejuichen!
Nou, ik heb echt vreselijk veel respect voor haar, en mocht ik in dezelfde situatie zitten, hoop ik dat ik het net zo aan zou gepakt hebben!
Ik vind het wel knap hoor wat je hebt gedaan. Ik snap daarintegen ook best wel waarom de reacties hierover gemengd zijn. Maar je hebt het helemaal voor jezelf gedaan, een feelgoodboost. Dat is toch net als 3 repen chocolade opeten. Je voelt je dan veel beter, maar je ziet het ook een beetje (bij je buik haha). Oke, nee laat maar. dit is toch niet hetzelfde, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel 🙂
Liefs,
Knap dat je je verhaal hier zo open verteld. Ik weet precies hoe het voelt. Ik zeg ook vaak, als ik het geld er voor had zou ik graag een vergroting nemen, helaas is dat niet het geval en heb ik het nu geaccepteerd. Ik ben blij dat jij je er een stuk beter door voelt nu! 🙂
Echt heel leuk om te lezen, ik vind het best sterk van je! Ik ben blij dat je je nu zelfverzekerder voelt. Maar weet je wat het is, dit vind ik eigenlijk anders dan bv. van een b-cup naar een c te gaan.
Interessant artikel! Ik vind het net heel veel moed vragen om die stap te nemen. Als vrouwen die al een grote B of C hebben groter willen gaan gewoon om dikke borsten te hebben daar ben ik geen voorstander van maar ik kan me heel goed voorstellen dat als je echt zo goed als plat bent dat je heel graag ‘iets’ wil hebben. En zoals ik het op jouw foto’s kan zien ziet het er heel natuurlijk en mooi uit 🙂 Je ex zal nu wel spijt hebben als hij je ziet!
Wat stoer dat je dit durfde op zo’n jonge leeftijd! Het ziet er ook helemaal niet nep uit ofzo, respect!
snap vet goed dat je het gedaan hebt, net alsof je een neus mist. Logisch dat je die er dan ook aan laat zetten. Ook leuk geschreven trouwens; heb het van begin tot eind gelezen!
Wauw, wat knap dat je hier je hele verhaal vertelt! Ik vond je op de voor-foto’s al een heel mooi meisje en op de na-foto’s al helemaal! Weet je waarom? Niet per se om je borsten, maar om hoe je op de na-foto’s straalt! 🙂 Veel geluk ermee en ik ben heel blij voor je dat je deze stap hebt gezet, je kunt heel trots op jezelf zijn!
Liefs Iris
Lisa ik vind het hartstikke knap van je dat je er gewoon voor bent gegaan, het moet heel beangstigend zijn om de keuze te maken om een borstvergroting te nemen, een operatie is niet niets. Het is leuk om te lezen dat het inderdaad een goede keuze voor je was en dat je niet nu iets anders hebt gevonden :). Ik vind dat borstvergrotingen vaak een veel ste negatief beeld hebben.
Een vriendin van mijn moeder had nooit een grote cup en had er geen problemen mee, maar na borstvoeding aan haar tweeling had ze twee kleine lege theezakjes hangen ( haar eigen woorden ) en heeft ze ook implantaten genomen, het staat heel mooi en natuurlijk. In situaties zoals jullie begrijp ik het helemaal! 🙂 Fijn dat je wilt schrijven voor beautylab en hopelijk sommige mensen kan laten inzien dat implantaten niet alleen voor pornosterren zijn en dat ze ook in hele mooie, kleinere, en natuurlijk ogende maten mogelijk zijn 🙂
Prachtig hoe je ziet dat je toch meer zelfvertrouwen hebt op de ‘na’ foto’s.
In mijn ogen was je ook al voor de operatie een mooie meid!
Ik heb respect voor je dat je deze grote stap durfde te zetten en het heeft zeer zeker een mooi resultaat!
Wat fijn en knap van je!
RESPECT!! ik denk dat ik dat over een aantal jaar ook wel zal doen (als ze niet meer gaan groeien).
ik heb wel een aantal vragen:
hoe duur was het voor jou? (dan weet ik wanneer ik moet gaan sparen)
wat is de minimale leeftijd voor de operatie?
is het echt zo pijnlijk?..
ik ben echt blij voor je, dat je je nu beter voelt!
het is idd zo dat mensen meteen vooroordelen krijgen als je over een borstvergroting vertelt, maar ik denk dat dat komt omdat ze niet kunnen zien wat het eerst was. dus dan kunnen ze zich er niets bij voorstellen, en dat is bij heel veel dingen. om wat voorbeelden te noemen: schelden met kanker, homo en dat soort dingen of het gedrag van mensen (door dingen die gebeuren/gebeurd zijn in hune leven) ect…
goed verhaal!
Ik kan me best voorstellen dat je heel onzeker wordt van kleine borsten, en dat je daarbij ook heel erg gepest wordt maakt het niet beter.
Ik ben vroeger ook veel gepest en snap absoluut wat dat met je eigen waarde kan doen.
Ik heb zelf een aantal jaren geleden een kaakoperatie gehad (ik had zo’n erge overbeet dat ik vanaf mijn 8e een beugel heb gehad en dat ik rond mijn 14e toch een operatie ervoor moest, voor mijn gezondheid) en ondanks dat ik er heeeeeel erg blij mee ben (echt enorme verbetering) heb ik nog steeds heel veel pijn in mijn kaken. Ik zou dus ook niet zo snel ervoor kiezen om in gezond vlees te gaan snijden.
Maar ik ben wel heel erg blij met het resultaat, net als jij met je borsten.
Ik vind verhalen als deze heel erg goed! Het is zo makkelijk om vooroordelen te hebben, terwijl je eigenlijk niet weet wat erachter zit. Ik vind dat je een goede keuze hebt gemaakt, je hebt het niet overdreven gedaan maar gewoon een normale cup.
Ik wens je heel veel geluk toe, and show off those girls! 😛 😉
Ik heb echt gelachen om die foto op de homepage van dit artikel. Die sjaal wil ik ook wel! Verder een mooi verhaal. Knap van je!
Ik laat nooit zo vaak een reactie achter, maar wilde toch even zeggen dat ik het erg mooi geworden vind!
Jeetje, wat een belachelijke opmerking van die klant in de Hunkemoller zeg.
Ik zelf heb ook een hele kleine A-cup, en heb er (en nog steeds wel eigenlijk) wel eens over nagedacht… maar de risico’s en de kosten zijn voor mij te groot. Ik vind het heel knap dat je dit gedaan hebt 🙂 Zou soms zelf ook wel wat meer willen, al was het maar 1 maatje!
Wat een toeval, het is net alsof ik mezelf hoor praten! Ik heb afgelopen dinsdag een borstvergroting ondergaan! Ook ik had geen cupmaat. Droeg Victoria’s Secret BH’s met 2 cupmaten aan foam er in, om het optisch wat te laten lijken en zodat kleding mij mooier zat, maar zodra die bh uit ging voelde ik me ongelukkig en wilde ik eigenlijk niet in de spiegel kijken. Ik ben 20, dan hoor je langzaam van meisje vrouw te worden, maar dat is lastig als je lichaam er nog uit ziet alsof je 6 jaar bent.
Pijn heb ik eigenlijk totaal niet, alleen soort van spierpijn als ik opsta. Ik kan niet wachten tot ik over 5 weken ook op bh-jacht kan gaan hahaha!
Wat supersuper goed van je! Ik heb echt respect voor je.
Ik ben 14 en ik heb dubbel d, dat is ook niet leuk haha..Wil later ook een borstverkleining want het blijft maar doorgroeien, meh 🙁
Wauw, ik vind het goed dat je het heb gedaan! Mijn kijk op plastische chirurgie is heel groot, open en ik zou iemand gewoon nemen zoals hij/zij is. Stiekem heb ik er een grote bewondering voor, als ik zelf het geld ervoor zou hebben en de pijn kan incasseren, zou ik ook gewoon doen wat ik graag zou willen. Echt amazing job, fijn dat je nu ook gewoon lekkerder in je vel voelt, dat is toch wel het belangrijkste! 😀
Super mooi verhaal, wat dapper en slim dat je de stap gewaagd hebt.
Wat knap van je, en wat goed/knap dat je dit verhaal met ons deelt! en wat fijn voor je dat je je eindelijk goed voelt!
Mooi verhaal, respect en have fun with the boobs ^_^
Ik vind het super knap wat je hebt gedaan en voor mijn gevoel is dit ook echt een reden om voor een borstvergroting te kiezen, als je nog niet eens ‘normale’ bh’s kon dragen.
Fijn voor je dat je nu zelfverzekerd bent, super!!!
Dapper dat je, je verhaal hebt gedeeld op Beautylab! Vind het goed dat je dit hebt laten doen. Ik wil het later ook laten doen, maar ik ben nu 16, dus misschien nog even wachten, maar ik weet het eigenlijk bijna wel zeker!
Wat ben je mooi! Ik snap niet dat je zo onzeker was. Maar ik vind dat je zo’n ingreep helemaal zelf moet weten, alsof iets verandert als iemand neppe of echte borsten heeft.
En ik zou trouwens iedereen willen aanraden (of dat nou een vergroting of verkleining is) om er serieus over na te denken mocht je er aan denken. Ik denk dat iedereen die zoiets heeft gedaan om dit soort redenen er nog geen spijt van heeft gehad. Het is echt een verademing 🙂
Wat een mooi verhaal om te lezen! Het doet mij erg aan mezelf denken, ondanks dat het bij net andersom is geweest: 4 jaar geleden heb ik een borstverkleining gehad. Toch herken ik echt heel veel punten in je verhaal: het is lelijk, niet mooi, bh’s zoeken is een ramp, een bikini vinden al helemaal vervelend en je krijgt veel opmerkingen. Het was niet eens zo dat ik erg veel lichamelijke klachten had, het was meer dat ik het echt heel, heel lelijk vond.
Ook ik wilde vanaf mijn veertiende eigenlijk al een borstverkleining, maar natuurlijk was ik veel te jong. In september 2007 ben ik naar de huisarts gegaan en vanaf daar liep het traject, ik werd in februari 2008 geopereerd. Ook daarna 6 week lang 24/7 sport bh aan, en kon de dagen na de operatie ook vrij weinig. Ik liep helemaal gebogen, moest wachten tot mijn moeder kon helpen met douchen and so on..
Ik heb nu een cupmaat die perfect bij de rest van het lichaam past. Als ik het mensen vertel zijn ze verbaasd want voor veel mensen oogt het nog ‘groot.’ Toch hangt het niet meer (wat het al op m’n 14e deed) en kan ik gewoon leuke bh’s en bikini’s vinden!
Super tof dat je je verhaal online hebt durven zetten! En nu dus lekker genieten van mooie bh’s en bikini’s!
in ieder geval knap dat je het online wilt vertellen, wetende dat de reacties nogal uiteen zullen lopen.
Met dat basisschool was dan weer andersom bij mij. Ik werd ´gepest´ omdat ik borsten had, zo zie je maar ook al heb je t of niet je zal altijd wel opmerkingen krijgen.
Maar ben blij voor je dat je er gelukkig mee bent, dat is het belangrijkste of ze nou nep of echt zijn.
Wat een mooie meid ben je!
Ook ik heb jaren geleden deze stap gezet, op mijn 19e, alweer ruim 7 jaar geleden. Ik werd niet gepest ofzo maar ik vond mn AA-cupje vreselijk! En was er zelf gewoon ontzettend onzeker over. Nu heb ik een ruime B/kleine C en het is het beste wat ik ooit heb gedaan, ik ben nog elke dag trots op ze..!
Gek als ik jou verhaal zo lees, dan denk ik: ja ik zou vast ook best wel een tijdje veel pijn hebben gehad.. maar ik ben het helemaal vergeten denk ik..!
Veel plezier met ze! 😉
wat super dat je het hebt gedaan, lijkt me een hele heftige stap!
Goed dat je dit wilde delen!
Zelf heb ik ook maar een A cup, maar ik ben niet zoals jou gepest en op zich ben ik niet heel onzeker (wel een beetje) maar ik snap best dat jij het gedaan hebt omdat je je gewoon echt niet goed voelde.
Zelf zou ik het niet laten doen omdat ik het niet heel erg vindt. Ik denk maar zo: mensen moeten het maar doen met hoe ik ben en ik ga niet voor hun veranderen. Niemand is perfect.
Wat een aangrijpend verhaal! Erg goed dat je het durft te uiten, er zijn veel meiden die bang zijn om er over te praten.
Ik heb zelf last van het omgekeerde. Moeder natuur heeft mij in mijn ogen te veel gegeven. ik ben zelf 1,75 lang, weg 60 kilo en ben 20 jaar. Tot nu toe heel normaal, maar als ik je vertel dat ik zelf een bh maat heb van 70H, is het toch net even anders.
Ik heb ook altijd al ‘last’gehad van mijn grote borsten. Ook mij maakte het onzeker, omdat jongens/mannen altijd wel meer oog voor je borsten hadden/hebben ipv jou en het gesprek wat ze met je voeren.
Toen ik op de middelbare school zat, maakte het mij helemaal onzeker. Er is hier en daar mij direct wel gevraagd of ze echt waren, maar het ergste is als je langs loopt en je hoort iemand zeggen ‘Zij vult echt wel haar BH op!’ En vaak kwamen er dan wat scheldwoorden achteraan. Het ergste moment was toen ik in mijn laatste jaar zat, en mijn vriendje destijds groot stond te verkondigen aan zijn vrienden ‘Ze zijn echt hoor jongens! Echt lekker, zo’n wijf met grote borsten!’ Ik heb me die dag huilend opgesloten in de wc. Ook dat vriendje was meteen einde verhaal.
tot op de dag vandaag heeft die uitspraak invloed op mij, Ik verberg mijn borsten door altijd T0shirts met een hoge kraag of een jurkje met een hoog gesloten nek te dragen. Verder ook geen blousjes met zakken op de voorkant (op de borst) of kleding met hele drukke prints. Hoe leuk het misschien staat, altijd als ik zelf in de spiegel kijk, zie ik eerst mijn borsten en dan mezelf. Altijd maar rekening houden met die borsten, je wordt er moe van.
Wat jij had met een kleine cup en geen BH vinden, heb ik ook, alleen juist met een grote maat. Geen leuke bloemetjes, geen sexy onderjurkjes. Nee, grote stevige BH’s die alleen maar in huidskleur of zwart te verkrijgen zijn.
Zelf denk ik over een borst verkleining na, maar die stap is nog erg ver weg.
ZUCHT! sorry, na je verhaal zit ik zo vol met emoties dat ik even me verhaal kwijt wilde.
Ik heb echt HEEL ERG veel respect voor je en dat je het gedaan hebt voor jezelf en niemand anders. Ik ben ook trots op je dat je het zo kunt vertellen, het ontroerd mij enorm!
Ik vind het heel knap dat je het hebt gedaan! Fijn dat je nu lekkerder in je vel zit. 🙂
Heel knap dat je dit hebt gedaan.
ik overweeg het ook al jaren.
Mijn borsten zijn erg ongelijk, hier zit ik behoorlijk mee..
Alleen ik ben bang dat het dus nooit mooi word, omdat ik ook nog eens dun ben.
Ik ben bang dat je ze ziet zitten, of rechtop blijven staan als je ligt.. hierdoor twijfel ik heel erg of ik het zal doen ja of nee.
Ik ben met de vorm heel tevreden het zijn mooie borsten, alleen te klein en erg ongelijk 🙁
Mensen denken ook vaak dat ik ong. 18 ben terwijl ik dit jaar alweer 25 wordt.. ik denk dat het mede aan m’n borstmaat ligt, dat ik erg jong lijk..
Ik vind, dat als je ongelukkig bent met je uiterlijk er gewoon iets aan moet laten doen als je dat wilt. En daar hoeft niemand een mening over te geven, want het zijn jouw borsten!
Helemaal mee eens!
Super knap van je! Het is een enorme stap denk ik die jij met succes hebt afgelegd. Super goed!
Bijzonder verhaal om te lezen! Respect dat je dit op het www hebt durven delen.
Ik vind het zo vreselijk om te lezen, dat er heel wat mensen zijn die zo laag zijn, om je te gaan pesten, als je een kleine cupmaat heb.
Je bent echt een prachtige meid Lisa! Ik vind het heel erg moedig dat je dit heb geschreven voor Beautylab en er zelfs foto’s bij heb geplaatst. Ik denk dat heel wat mensen zich in jouw situatie kunnen verplaatsen. Ik zelf kan er niet over mee praten. Ik heb ook niet de grootste cupmaat, maar bij mij is alles wel in verhouding.
Ik ben blij dat je borstvergroting je een stuk zekerder laat voelen over jezelf.
Wauw, respect dat je het gedaan hebt!
Ik kan me heel goed voorstellen dat je je onzeker kunt voelen over zoiets..
Zelf ben ik gezegend (zo voel ik het zelf) met een goede borstpartij en dit geeft mij zoveel vrouwelijkheid… Ik snap dus dat jij dit hebt gemist en dat je nu blij bent dat jij je nu ook veel meer vrouw kunt voelen om het zo maar even te zeggen!
Wat anderen al gezegd hebben, heel goed van je dat je dit hebt gedaan. Als je jezelf echt niet goed voelt in je lichaam moet je daar wat aan doen.
Ik heb het tegenovergestelde, ik ben 17 en heb als bh maat 70G. Hier heb ik best wel last van, mensen hebben dan al snel het idee dat je de eerste beste sloerie bent (not true). Ook heb ik erg vaak last van mijn rug als ik lang (30min) sta, door het gewicht.. Zodra ik dus kinderen gehad heb, wil ik mijn borsten laten verkleinen. Niet naar een cup A of B, wel naar een D. Grote borsten horen nu eenmaal bij me, maar maat G vind ik toch wel een beetje overdreven…
Sterk verhaal!
Leuk om je verhaal te lezen! Klinkt alsof je er goed aan gedaan hebt 🙂 En goed dat je nog even benadrukt dat je er best wel veel pijn van hebt gehad. Als er geen pijn aan vast zou zitten, zou ik het wel doen. Maar het is niet ‘echt’ nodig bij mij, zou het alleen mooier vinden (70b).
Wat goed van je dat je je droom hebt vervult! Persoonlijk vind ik het mooier om bij een vrouw ‘echte’ borsten te zien, en niet alsof het een beginnende cup is. Dit is natuurlijk voor iedereen anders, ik ben nu 15 en heb dus nog wel even een poosje te gaan, maar zelf zou ik ze nooit vergroten, omdat ik ze nu wel goed genoeg vind (: