Een burnout, dat is toch iets voor mannen van 50? Voor mensen die jarenlang de workaholic hebben uitgehangen en dan ineens op zijn. Het vlammetje uit. Nienke uit Utrecht is 28 jaar en werd 4 jaar geleden gediagnostiseerd met een burnout. Hoe serieus wordt je genomen wanneer je een burnout hebt op je 24e? Je bent een jonge meid, dan kun je toch wel wat hebben?
Helaas komt het de laatste tijd steeds vaker voor dat juist jonge mensen, waar zo veel van wordt verwacht, en die zich zo graag willen bewijzen, kampen met burnout klachten. Ze nemen te veel hooi op hun vork, hebben te laat door wat er aan de hand is en worden uiteindelijk niet snel serieus genomen, waardoor ze doorgaan tot ze niet meer verder kunnen. Er rust een taboe op het fenomeen burnout. Maar is het echt iets om je voor te schamen, omwille je leeftijd? Nienke vindt van niet.
Ze heeft na haar burnout een speciale site opgericht voor jonge mensen met een burnout, burnout klachten hebben of graag willen voorkomen een burnout te krijgen. Op haar site wisselt ze tips en ervaringen uit om met minder stress in het leven te staan.
Hieronder Nienke’s verhaal:
“Met beide handen houd ik me vast aan de radiator, terwijl ik voel hoe mijn truitje doorweekt raakt van zweet. Mijn hart slaat in een razend tempo. Ik heb mijn adem niet meer onder controle. Ik heb mijn gedachten niet meer onder controle. Ik vecht tegen de zware paniek die nu met een niet te vermijden rotvaart mijn hele wezen overneemt. Ik huil met lange uithalen. Een onwerkelijk geluid dat ik niet herken als mezelf. En toch ben ik het. Ik zak in elkaar op de grond en krul me op mijn zij tot een klein balletje. Meer dier dan mens. Overgenomen door een primitieve oerangst. Opgesloten in de donkerste hoek van mijn eigen geest.
Ze zeggen weleens: je kunt van alles wegrennen, behalve van jezelf. Toen ik op mijn 24ste de diagnose burnout kreeg, ontdekte ik de waarheid van die spreuk. Ik ontdekte ook dat deze waarheid kan voelen als een vloek, maar eigenlijk een zegening is. Als je bereid bent tot het diepst in jezelf te gaan en kleur te bekennen.
Ongeveer anderhalf jaar daarvoor liep mijn ex-relatie op de klippen. Ik verhuisde naar een andere stad. Om het verdriet over de verbroken relatie niet te hoeven voelen stortte ik me voor 150 procent op mijn werk. In die organisatie lag de werkdruk erg hoog en niemand zette vraagtekens bij mijn enthousiasme. Ik maakte meerdere keren per week dagen van 14 uur en ook in het weekend werkte ik soms door. Mijn avonden vulde ik met etentjes en feestjes. Ik sliep veel te weinig. Daarbij kwam dat ik een internationale functie had, waarvoor ik veel moest reizen. Al deze dingen bij elkaar bleken een gevaarlijke mix.
Ik had pas laat door wat er met me aan het gebeuren was. Met mijn ex was ik een keurig huisvrouwtje en eigenlijk is dat niet mijn aard. Dus toen die relatie ophield nam ik me voor alles uit het leven te halen wat er in zat. De internationale baan, de zestigurige werkweek, alle feestjes en etentjes: aan de buitenkant had ik het leven van een powervrouw. Jong en succesvol. Maar weinigen hadden door dat ik aan de binnenkant aan het wegkwijnen was, niet genoeg at en sliep en zoveel stress had dat mijn lichaam het begon op te geven. Mijn lichaam trok uiteindelijk aan de noodrem. Na drie keer griep in anderhalve maand tijd, een koortslip over mijn hele bovenlip, ondergewicht, hyperventilatie, hartkloppingen en middernachtelijke paniekaanvallen had ik geen andere keuze meer dan naar de huisarts gaan met een waslijst aan symptomen. Ik was opgebrand.
Mijn huisarts stelde onmiddellijk de diagnose burnout, wat later na wat tests bij een psychologe bevestigd werd. Gek genoeg was het een enorme opluchting voor me. Eindelijk wist ik wat er mis met me was. Ik was niet zwak, ik was juist lange tijd te sterk geweest. Ik had mijn werkelijke ik volkomen verdrongen. Het glamourleven dat ik lange tijd probeerde te leiden was niet alleen een masker om aan de buitenwereld niet te laten merken dat ik pijn had. Het was ook een masker naar mezelf. Ik heb anderhalf jaar lang geprobeerd mezelf wijs te maken dat het goed met me ging. Waardoor het juist slechter ging en ik nog harder werd voor mezelf. Een destructieve vicieuze cirkel.
Met mijn fantastische psychologe (Nicky Heins) ben ik rustig aan begonnen laagjes af te pellen. De eerste opdracht was: doe iedere dag een halfuurtje iets helemaal voor jezelf waar je echt van ontspant. Heel confronterend dat ik niet wist wat ik moest gaan doen. Vroeger zou ik zijn gaan shoppen of feesten, maar dat biedt geen rust. Ik ben toen maar begonnen met een simpel computerspelletje. Ook hebben we gekeken naar mijn energiebalans en hoe ik inspanning en ontspanning kan afwisselen.
Daarnaast heb ik heel veel lange gesprekken gevoerd, soms midden in de nacht, met mijn lieve vriend en ouders. Ik ben hen dankbaar voor heel veel dingen, maar in de eerste plaats het gevoel dat ik een veilige plek had om te landen.
De belangrijkste boodschap voor mij was dat ik mezelf veel meer moest gaan gunnen. Geen materiële zaken, maar dingen die wezenlijk zijn voor mij. Zo begon ik voor het eerst in jaren weer met yoga en meditatie. En later ben ik ook in opleiding gegaan om zelf yogadocent te worden. Ik gun mezelf de kleine pleziertjes: even een luxe kop koffie halen als ik op mijn werk ben. Buiten wandelen als het lekker weer is. Binnen met Netflix en een zak Maltesers op de bank hangen in mijn pyama, terwijl de afwas huizenhoog op het aanrecht staat. Ik durf nu te zeggen: ‘dat komt morgen wel’. Ik gun mezelf ademruimte. Leefruimte.
Ik heb ontdekt dat ik twee kanten heb. Een harde, go-getter kant en een zachte, liefdevolle, kwetsbare kant. Waarschijnlijk geldt dat voor de meeste mensen. Het is van levensbelang om deze beide kanten te voeden en te geven wat nodig is. Alleen dan kun je groeien. Als je een kant voedt en de ander links laat liggen groei je scheef.
Omdat er nauwelijks informatie van ervaringsdeskundigen op internet te vinden is ben ik een website gestart: www.jongburnout.nl. Daarop deel ik al mijn tips en ervaringen om met minder stress in het leven te kunnen staan, en dichter bij jezelf te kunnen blijven. Ook staat er veel informatie over burnout en overspannenheid op. Geen overbodige luxe in deze tijd.
Of ik het niet spannend vind om zo mijn gezicht en naam aan het woord burnout te verbinden? Eerst wel, maar nu helemaal niet meer. Als het mijn imago schaadt zegt dat meer over de wereld waar we in leven dan over mij.
Bovendien geeft mijn huidige werkgever me het gevoel dat ik nergens bang voor hoef te zijn. Sterker nog, mijn hoogste baas weet van mijn website en ook dat ik bereid ben mijn verhaal in andere media te vertellen. Hij zegt: ‘het is zo’n onzin dat we in een maatschappij leven waarin het lijkt alsof alles altijd perfect moet zijn. De waarheid is namelijk dat iedereen weleens ergens mee worstelt. Mensen verliezen geliefden of raken ernstig ziek. Jij kreeg een burnout. Het is alleen maar mooi dat je met jouw verhaal probeert anderen te helpen.’
Mijn werkgever rekent me niet af op wat ik heb meegemaakt. Er wordt gekeken naar mijn huidige prestaties. Zoals het overal zou moeten zijn. Ik hoop dat door het doen van mijn verhaal ik het taboe kan helpen doorbreken, zodat we kunnen leven en werken in een maatschappij waar plaats is voor begrip van onszelf en anderen.”
Nienke heeft gelijk. We leven in een maatschappij waarin er zo veel van (jonge) mensen wordt verwacht. Ik hoor steeds vaker om me heen dan mensen onder de 30 een burnout krijgen, of er in elk geval dicht bij in de buurt zijn gekomen. Het is zo belangrijk dat je goed naar je lichaam en geest luistert en af en toe een stapje terug doet.
Heb jij wel eens gedacht dat je een burnout zou kunnen hebben? Wordt er in deze tijd echt te veel van ons verwacht?
Until next time,
Serena Verbon
Ik kreeg op mijn 27e een burnout. Een leidinggevende functie en een te groot verantwoordelijkheidsgevoel waren de oorzaak. Nu ik een stapje terug heb gedaan ben ik na 1,5 jaar weer volledig aan het werk. Restklachten zijn vermoeidheid en tinnitus. Ik heb mijn lesje wel geleerd!
Ik ben 20 en zit er middenin. Sinds februari moeten stoppen met m’n studie. Nu een terugval na een week vakantie vol activiteiten. Wat valt het af en toe zwaar tegen zeg. Gun je niemand. Onze maatschappij en wijzelf zijn veel te veeleisend geworden. Niet te doen
Beste Brenda, wat ontzettend naar om te horen van je burn-out. Hopelijk heb je na de terugval van vorige maand de draad weer een beetje kunnen oppakken. Op het moment ben ik bezig met een minor Journalistiek en Nieuwe Media en schrijf ik achtergrondverhaal over burn-outs bij jongeren tussen de 15 en 25 jaar. Jij valt onder deze doelgroep. Naast dat ik met een psycholoog spreek over mogelijke oorzaken en oplossingen, zou ik ook graag een persoonlijk verhaal van iemand in de leeftijd 15-25 willen horen. Zou jij mij (per email of Fb messenger) kunnen (en willen) vertellen hoe heb jij het allemaal hebt ervaren? Stuur mij een berichtje (per mail of facebook) als je mij zou willen helpen of als je het niet ziet zitten uiteraard. Alvast heel erg bedankt! Groet, Lars van der Waarden.
Prachtig verteld! Wat een sterke meid 🙂
Helaas ken ik het ben nu 23 en toen ik 21 was kreeg ik een burn-out. Ja 21 jaar zo jong ik zelf kon het niet accepteren. Maar als ik keek naar me verleden en hoe ik op me.19 een eigen huis had en vanf toen tot me 21 een dag vrij had in de maand door studie werk stage en dan nog de gewoon huishouden wer te veel kreeg ook hartkloppingen hyperventileren en paniekaanvallen durfde op.een geven moment niet eens meer naar buiten maar nu gaat het veel beter en doe ik lekker rustig aan dit verhaal heeft me veel geholpen
Super leuk om dit te lezen, want zit nu in het zelfde schuitje en dat had ik nooit verwacht. Dat zoiets mij kon overkomen.. even de website checken xx
pfff dat was ook bij mijn vader,hij is een zakenman
hij is nu 37 jaar oud
ma nu is het beter met hem
mvg ik
Mooi verhaal, helemaal mee eens. Het zegt meer over de wereld van over jou. Ik hoop dat veel steun aan je verhaal kunnen hebben 🙂
Dit klinkt voor mij heel herkenbaar, in ieder geval de conclusies die door de psycholoog zijn getrokken. Ik vind het inspirerend om hierover te lezen. Het doet me ook beseffen dat ik ook op moet letten dat ik niet te veel wil doen.
Herkenbaar, dat verhaal van Nienke. Stoer dat zij dit niet alleen zo open durft te delen, maar er ook een site voor heeft opgericht! Ik denk dat veel mensen wat aan deze persoonlijke verhalen, informatieve artikelen en inspirerende tips zullen hebben.
Ik ben 25 en vorig jaar ben ik overspannen geraakt, hoge werkdruk en ik wilde, ik moest! Had uiteindelijk aangegeven dat de emmer aan het overlopen was; ja het is altijd wel eens druk, kreeg ik te horen. Na werktijd is dat weer voorbij, kreeg ik te horen.
Er werd niet naar mij geluisterd, alles werd weggeschoven alsof ik het niet had gezegd, of dat ik me aanstelde.
Een maand later werd ik naar huis gestuurd door mijn huisarts met de diagnose overspannenheid. 4 weken thuis zei de bedrijfsarts uiteindelijk. Verder werd er niks ondernomen, ik wist niet beter. Het zou wel weer gaan daarna.
Een half jaar later… Opnieuw overspannen, weer 4 weken thuis en daarna weer langzaam de uren opbouwen.
Dit keer een andere bedrijfsarts, wat was ik blij, hij snapte me, stelde vragen, beantwoordde mijn vragen, gaf advies, tips en steun.
Ik kon er weer tegen aan, een afspraak met een psycholoog was gemaakt.
Tweede dag weer aan het werk; gesprek met manager….
Je contract wordt volgende maand niet verlengt, je functioneert niet goed.
BAM!
En dan zak je compleet terug in je ongelukkige situatie waarin je je machteloos voelt.
Ik heb geleerd dat uit elk dieptepunt uiteindelijk altijd weer een hoogtepunt(je) komt, want; ik heb nieuw werk gevonden en begin daar binnenkort en hier komt vast iets heel moois uit!
Twijfel niet aan jezelf als je je zo voelt als bovenstaand verhaal van Nienke… Kom op voor jezelf en probeer sterk te zijn en het komt uiteindelijk weer goed, geef het tijd, maar doe er wat mee en trek aan de bel. En als je werkgever je niet helpt, zoek steun elders om er toch uit te komen.
Liefs,
Let
Altijd handig om te lezen, vooral als je in een soort gelijke situatie zit. Ik ben inmiddels een halfjaar verder en kan alleen maar bevestigen dat dit meemaken vooral ontzettend leerzaam en confronterend is.
Hoi Nienke,
Wat super dat je dit doet! Ook heel dapper dat je hebt besloten te laten zien wie je bent. Het lijkt me heel eng, maar ik denk dat mensen er heel veel aan hebben. Ik vind het zelf heel fijn om je verhaal en de goede reacties te lezen omdat ik dezelfde achtergrond heb als jij en momenteel ook thuis zit en het soms moeilijk is om jezelf daarin te accepteren en jezelf tijd te gunnen. Ik wilde deze week alweer gaan solliciteren (op een internationale functie zoals jij die beschrijft) maar besef door jouw artikel dat ik mezelf weer overschreew en dat ik toch meer tijd nodig heb, en dat dat prima is. Ga zo door!
En Serena, geweldig dat je op Beautylab ruimte maakt voor het verhaal van Nienke, zo gaat het taboe/schaamtegevoel er steeds een beetje meer vanaf en misschien herkennen mensen nog bepaalde aspecten van zichzelf in dit verhaal, zodat ze misschien ook wat bewuster zullen gaan leven.
Heel herkenbaar verhaal Nienke. En wat een goede werkgever heb jij. Vertel het hen ook regelmatig, want het zijn er maar weinig die er zo goed mee omgaan. Voor burn-out is het nog steeds de verwarring (komt door de testen zoals de UBOS) dat je alleen een burn-out kunt krijgen als je werkt. Maar ook schoolgaande kinderen bezoeken onze praktijk met een burn-out en steeds meer studenten aan HBO opleidingen. Ook zij komen steeds vaker thuis te zitten met een burn-out tijdens hun studie. Of in de eerste twee jaar van hun eerste baan omdat de werkende wereld echt heel anders is dan de opleiding je had voorgeschoteld. Zoals je al aangeeft zijn we de balans kwijt tussen ratio en gevoel. Steeds meer mensen zoeken het plezier en vertier buiten zichzelf en de lat om overal aan mee te doen ligt steeds hoger. Shoppen, uitgaan, televisie, social media en overal bij willen zijn nekt steeds meer mensen.
Een burn-out is echt niet voor watjes, alleen de sterkste die het langst volhouden overkomt het. En dat maakt het ook een zege want, je gaat er niet dood aan en het reset je systeem. Door deze reset kunt weer nieuwe keuzes maken. Bijna iedereen geeft achteraf aan heel veel geleerd te hebben van de burn-out en ze het niet graag hadden gemist.
mijn belangrijkste tip is dagelijks in bijvoorbeeld je agenda bij te houden wat voor cijfer je je dag geeft en daarbij kort op te schrijven wat er goed was aan je dag. Je komt er dan vanzelf achter wat de dingen zijn in je werk en je privé leven die je energie geven. Je kunt dan met deze activiteiten aan de slag en proberen daar meer van te krijgen door andere keuzes te gaan maken en te zoeken naar een baan waarin dit soort activiteiten de hoofdmoot vormen.
Veel succes Leon Brinkers burn-outspecialist @deopening.nl
Ik was 21, bijna 22. Toen ik te horen kreeg dat ik depressief was. Ik heb medicijnen moeten slikken ervoor en voor alles de tijd moeten nemen. Ik heb mijn opleiding op een laag pitje moeten zetten omdat ik het niet meer redde, en het jaar over gedaan dat omdat mijn thuis situatie niet goed zat. Ik ben toen ook hals over kop op me eigen gaan wonen. Nu, heb ik het jaar overgedaan met goed reaultaat. Al kamp ik wel nog steeds met angsten. Maar al met al gaat het stukke beter. Ik ben nu 23 en als ik na ga, mensen verwachten inderdaad veel van jonge mensen. Maar er zijn ook mensen die er begrip voor opbrengen en je de tijd gevrn om aan te sterken. Op zulke momenten leer je de aller kleinste dingen waarderen.
Liefs Cynthia
Herkenbaar!!! Ik heb meerdere malen een burnout gehad wegens omstandigheden! Mijn leven was 1 grote rotzooi…
Nu heb ik mijn geloof in Jezus, daar krijg ik rust en kracht van! Nu ben ik getrouwd, heb ik een heeele lieve echtgenoot en samen zijn we echt aan het bouwen. En dan niet 21e eeuws aan een carrière, maar heel ouderwets aan een familie!
Ik denk ook dat daar het probleem ligt: de foxus van mensen is verschoven naar prestaties ipv liefde, rust en een vaste basis… terwijl we daar wel voor gemaakt zijn!
*foxus = focus natuurlijk 😉
Heel herkenbaar. Mijn heeft net zijn derde achter de rug, gelukkig heeft therapie hem weer op de been geholpen… Maar blijft een zwakke plek… Dus hopelijk was dit de laatste keer. (Behalve voor hem was het voor het gezin ook zwaar… )
Ik kreeg op mijn 23e een burn out, terwijl ik nog studeerde. 3 dagen per week liep ik stage, twee dagen had ik college en in het weekend moest ik 2 dagen werken om rond te komen. En ja, je raadt het al: alles wilde ik goed doen, beter dan best en ik sliep weinig en at slecht. Tot letterlijk mijn lichaam het opgaf. Ik had een week geen gevoel in mijn benen en huilde om de kleinste dingen. Na een half jaar rust en intensieve therapie ben ik er bovenop gekomen. Ik werk nu in totaal andere branche, maar ben gelukkiger dan ooit tevoren! Ik heb mezelf weer terug.
Ik herken me enorm in jouw verhaal en vind het echt een waanzinnig initiatief dat je de site hebt ontworpen. Ik hoop dat veel jonge en oudere meiden hier wat aan hebben. Bedankt voor je verhaal!
Wat goed dat je dit doet! Het verhaal is ook heel herkenbaar. Ik heb er ook last van gehad en ik kreeg verschillende klachten zoals hartkloppingen, chronische en acute hyperventilatie en paniekaanvallen. Ik heb een jaar lang therapie gevolgd en ik kan nu eindelijk zeggen dat ik er sterker van ben geworden en dat ik nu veel beter in mijzelf zit. Sommige momenten heb ik het nog wel moeilijk maar het gaat steeds beter. Ik heb geleerd om minder hard voor mijzelf te zijn.
Ik geloof er zeker in dat er in deze tijd veelste veel van je wordt verwacht en ik denk dat dit een van de redenen is dat er steeds meer mensen last krijgen van een burn out.
Ik vind dit zo’n goed artikel! Heel goed dat hier ook aandacht aan besteed wordt 🙂
Raar verhaal dat hierover nauwelijks wat bekend zou zijn. Je hoort eigenlijk niet anders dan dat jonge vrouwen thuis zitten omdat ze burnout zijn. Hoe vaak ik dat wel niet gehoord en gezien heb de afgelopen jaren… Een taboe ligt daar beslist niet op in mijn ervaring. Hooguit bij de mensen die niet doorhebben dat ze te veel hooi op hun vork nemen en de problemen uit de hand laten lopen.
Wat ik wel interessant vind: hoe laten mensen het zo ver komen? Te weinig eten en net doen of dat nornaal is? Denken dat je een glamourleven moet leiden? Terwijl je daarvoor een huisvrouw was? Etentjes en feestjes terwijl je moet slapen… Je weet toch dat je jezelf daarmee de vernieling in helpt?
Dat soort dingen doe je (ik) om niet aan mijn eigen problemen te hoeven denken.
Heel cliché, maar het sluipt erin.. echt waar..
Mijn vriend heeft net zijn derde achter de rug. Hij kan niet omgaan met zwaar emotionele gebeurtenissen. Eerste was zijn scheiding, tweede constatering van kanker bij zijn vader en derde door een ernstig auto ongeluk van met zwaar blijvend letsel..
Ernstig ongeluk van mij moest er staan..
Ik kan me voorstellen dat dit raar lijkt, maar als je zo lang chronische stress hebt, wen je er aan om je altijd zo te voelen. Je probeert rustiger aan te doen, maar doordat je zoveel stresshormonen in je lichaam hebt en daardoor chronisch teveel adrenaline, lukt het niet of nauwelijks meer om rustig te worden. Verder is er vaak sprake van een copingsstrategie die is ontstaan in de jeugd: een manier om met problemen om te gaan. Ik kreeg mee: altijd doorzetten en niet zeuren.
Ik heb een burnout gehad toen ik 20 was. Wat was gekomen dior mn stage en het reizen erheen (6uur slaap max per dag). Ook kreeg ik hierdoor meer lichamelijke klachten. Na een jaar rustig studeren op mn tempo en de tijd nemen. Studeer ik gelukkig deze zomer af. Een jaar rust heeft mij meer gebracht, maar je leert ook veel over jezelf. Tegenwoordig let ik erop wat ik doe.
Ben ook 20 en nu een burnout. Sinds februari m’n hbo studie stop moeten zetten. Zat in jaar 3… Ben nu een half jaar verder en heb wel stappen gemaakt maar gaat me veel te langzaam. Nu een terugval, weer angstig, benauwd, paniek en beetje somber. Ging zo goed….
Heel herkenbaar.
Ik heb geen volledige burnout gehad maar zat er wel tegen aan.. Ik werd claustrofobisch, sliep slecht of juist heel veel, altijd boos, stelde hoge eisen aan mezelf maar ook mijn omgeving, bizarre huilbuien, hartkloppingen en uiteindelijk had ik zulke erge paniekaanvallen dat ik de straat niet meer op kon. Ik ben normaal iemand die alles spontaan doet en met vanalles mee gaat, dit kan ik nu niet meer, ik moet het van te voren uitgezocht hebben, weten wat ik kan verwachten. Heb moeten leren om dingen uit handen te geven en mezelf wat rust en leuke dingen te gunnen zonder dat alles altijd naar MOET. Gelukkig wel allemaal met een psycholoog. Het heeft tijd nodig en een hoop discipline maar ik heb het vertrouwen dat het weer helemaal goed gaat komen, ik ben al een heel eind 🙂
Moet zeggen dat ik er nooit een geheim van heb gemaakt, ik kan er toch ook niks aan doen?? Daarnaast heb ik liever dat mensen weten wat er aan de hand Is dan dat ze denken dat ik een één of andere dramaqueen ben..
Ik heb op mijn 23ste een burnout gehad – wel nooit gediagnosticeerd. Ik had nergens energie voor. Nu bijna 3 jaar later heb ik nog steeds last van concentratieproblemen…
Hoi Nienke,
Bedankt voor je verhaal. Ik ga je website gelijk bekijken!
Half februari kwam ik tot de constatering dat ik tegen óf al dan niet in een burnout zit/zat. Ik ben verpleegkundige en heb daarnaast een eigen bedrijf, waar ik tegelijk ook een nieuw groots bedrijfsplan voor aan het opzetten was. Toen mijn vriend zei dat ik misschien wel eens tegen een burnout aan zat (dat zegt hij echt niet snel, want eerst moest ik mij niet zo aanstellen..).. Heb ik gelijk al mijn extra werkzaamheden laten vallen, nu richt ik mij alleen nog op dingen die ik leuk vind. En schrijf ik daar nu een blog over als ik zin heb. Maar ik vind het nog steeds moeilijk de stress in mijn werk niet binnen te laten. Kortom ik hoop dat ik wat aan je tips heb! Het is fijn om te horen dat ik niet de enigste ben met die symptomen van een burnout met deze jonge leeftijd (24). Dankjewel!
toen ik een jaar of 21! was kreeg ik een burn out.
helaas was dan nog maar het topje van de ijsberg en nu na 5-6 jaar nog steeds bezig om mezelf “ok” te houden.
Maar elke dag normaal thuis “niks” doen voelt al even zwaar als een hele dag werken.
Ik heb een tip voor iedereen met een burn out of geinteresseerd in dit onderwerp: Lees het boek ‘Neem de tijd’ van Koen Haegens!
Hoi Nienke, bedankt voor jouw verhaal. Zelf kamp ik niet zozeer met psychische klachten als wel dat ik mijn lichaam erg uitput. Zo n acht jaar geleden werd ik ernstig ziek (leukemie). Ik ben er gelukkig door heen gekomen maar word nog steeds snel moe en ben sneller ziek dan “normale” mensen. Toch push ik mezelf elke dag om op hoog niveau te werken en ook nog voldoende aandacht te besteden aan mijn vriend, familie en vrienden. Ik wil dan ook alles uit het leven halen! Met als gevolg dat ik meestal compleet uitgeput en brak ben. Ook dit gaat over je grenzen herkennen, respecteren en ook accepteren. Vooral dat laatste is moeilijk maar selectiever met tijd en energie omgaan kan ook je leven verrijken omdat je focus ligt bij mensen en dingen die echt belangrijk zijn. Ik blijf proberen :). Veel sccs met je website! Grtjs
Ik vind het heel erg knap dat je zo open je verhaal verteld! Voor mij is het ook een heel herkenbaar verhaal. Ik ben zelf op mijn 21e overspannen geraakt en kreeg ik ook paniekaanvallen. Ik heb op dat moment alleen helaas niet de hulp gekregen die ik nodig had, want ik werd naar huis gestuurd door de huisarts met de woorden van je doet het maar gewoon even iets rustiger aan en dan komt het vanzelf wel weer goed. Het ging toen alleen maar van kwaad tot erger en is er straatvrees, een generaliseerde angststoornis, paniekstoornis en ziektevrees ontstaan. Gelukkig heb ik wel heel veel aan de steun van mijn moeder en mijn oom. Daardoor gaat het steeds een stukje beter, maar ik hoop ooit wel te kunnen zeggen dat het weer echt goed gaat met mij.
Mooi verteld, en erg hekenbaar! Ik ben bang dat ik overspannen ben maar weet niet zo goed hoe ik er mee naar de dokter moet of hoe dit gediagnosticeerd word en wat ik dan moet doen. Zit momenteel in een fulltime stage en daar stop je ook niet zomaar mee.
Schrijf gewoon alles waar je last van hebt puntsgewijs op en maak een afspraak met je huisarts. Neem de lijst mee en zeg dat je graag doorverwezen wilt worden naar een psycholoog. De huisarts legt je dan uit waar je een goede psycholoog kunt vinden. Je kunt ook zelf op zoek. HSK is gespecialiseerd in overspannenheid en ze zitten door het hele land. In overleg met je psycholoog kun je proberen met wat simpele maatregelen gedurende je stageperiode de overspanningsklachten te verminderen. Het is echt niet zo dat je onmiddellijk overal mee moet stoppen. Een goede psycholoog bespreekt met jou de opties.
Los daarvan is het ook goed om in gedachten te houden dat het leven vol kansen is. Ik heb ook heel veel los moeten laten en een tijd moeten stoppen met mijn werk. Ik heb nu een heel ander soort functie. Maar ik ben gelukkiger dan ooit. Zelfs als het beter voor je zou zijn om even met alles te stoppen, dan komen er over een tijd vast weer hele mooie nieuwe dingen op je pad. Doe wat goed voelt!
Heftig zeg!
Ik denk dat de druk hoog is, ook denk ik dat een Burn-out onder de 30 inderdaad een taboe is.
Ik ben zelf bijna 22 jaar en op mijn 17e gediagnostiseerd met ptss.. Nu is dat niet hetzelfde als een burn-out maar ik ben wel van mening dat bepaalde aandoeningen in hokjes worden gestopt.
“Ptss krijgen alleen militairen” of ” burn-out kan alleen als je op leeftijd bent” allemaal van die stomme uitspraken!
Maar ook de vooroordelen over medicatie en behandelingen vind ik erg. Nu wordt er hier niet gesproken over rustgevende middelen, maar vaak word dat wel voor een korte tijd voorgeschreven.. Daar rust ook een taboe op, terwijl als je in je omgeving rondkijkt toch wel schrikbarend veel mensen eens een kalmeringsmiddel voorgeschreven heeft gekregen. Nog niet gesproken over anti depressiva waar het taboe ook op rust, terwijl heel veel mensen daar normaal op functioneren, vaak heb je wel iemand in de buurt die het slikt maar je merkt het er niet aan! (Conclusie dat je dus niet gek of een junk bent)
Natuurlijk zijn et uitzonderingen, naar waarom worden die zo belicht?
Heel goed artikel. Ik hoor het ook heel veel tegenwoordig onder jonge mensen en er zijn ook al meerdere documentaires en artikelen over geschreven die ik heb gelezen. Het is echt shocking dat dit steeds meer mensen treft, maar het verbaasd me niks in deze tijd waar alles continue van je verwacht wordt en heel vaak naar de buitenkant gekeken wordt. Ik denk dat ik er zelf ook tegenaan gezeten heb. Je werkt keihard en je weet niet waarvoor, je doet het gewoon en raakt jezelf langzamerhand kwijt. Heel naar. Sindsdien leef ik bewuster en ben ik veel minder perfectionistisch geworden en dat is heerlijk! Heel vet dat zij van haar ervaring een levensles heeft gemaakt en anderen inspireert!
Heftig verhaal! Heb het zelf gelukkig nooit meegemaakt, maar in mijn omgeving zie ik het wel. Er worden hoge verwachtingen gesteld, door anderen maar ook door mensen zelf. Denk dat het onmenselijk is om aan alle verwachtingen te kunnen voldoen. En dat het juist meer en meer voorkomt bij jonge mensen vind ik ook niet zo gek. Mensen die een baan hebben moeten er ook voor knokken om deze te behouden, op hun tenen lopen. Je loopt jezelf snel voorbij…
Heel herkenbaar verhaal. Ik kampte al vele jaren met chronische stress. Op mijn 27e raakte ik overspannen en vorig jaar, op mijn 30e, kreeg ik een zware burn-out, waarvan ik nu nog aan het herstellen ben. De paniekaanvallen vond ik het allerergste, want daardoor trok ik mij terug uit mijn sociale leven. Mensen begrijpen het niet en omdat je burn-out niet aan de buitenkant kunt zien, denken ze gauw dat je je aanstelt. Ze zeggen dan: “Ik ben ook wel eens moe”. Soms wou ik dat ik een gebroken been had, dan zouden mensen misschien wat behulpzamer en aardiger zijn. Sinds drie maanden weet ik eindelijk de oorzaak van de stress en burn-outs: een autismespectrumstoornis PDD-NOS. Omdat ik dit jarenlang niet wist en verscheidene therapeuten dit niet door hadden, heb ik mijzelf jarenlang overbelast. Ik hoop dat er meer begrip komt voor burn-outs, ook bij het UWV, die vindt dat mensen met overbelastingsklachten wel weer in 1x fulltime aan het werk kunnen.
Wat een herkenbaar verhaal. Ik had op mijn 17e al een burnout, toen nog een vrij onbekend fenomeen (13 jaar geleden). Niemand begreep het, maar ik wel: jong, twee zieke ouders en ook nog proberen op school alles goed te doen.
Ik vind het goed dat je je tips deelt. X
Knap dat je je staande houdt/hebt gehouden!
Jesus! Alsof je mijn gedachte kan lezen!
Ik zit zelf sinds afgelopen Februari thuis met een burn-out.
Ik heb er in het begin veel moeite mee gehad dat ik nog geen 30 ben (wordt dit jaar 30) en thuiszit met een burn-out.
Ik kreeg van iedereen wel te horen dat ik het wat rustiger aan moest doen, maar dat wilde ik niet horen.
Ik heb een afweerstoornis wat inhoudt dat ik geen of een slechte afweer heb en hierdoor dagelijks aan de antibiotica zit voor de rest van mijn leven.
De consequentie hiervan is dat ik maar energie heb voor max 6 dagen en deze moet verdelen over 7 dagen. Maar dat deed ik niet, al jaren niet. Ik heb het gewoonweg niet geaccepteerd (terwijl ik zei van wel) en ben door gegaan met de volle 110% die ik voor de diagnose gaf!
Extra taken? Kom maar hier, ik doe het wel? Niemand zin in de voorbereiding van die taken? Ik deed het wel.
Ik zei overal ja op om mezelf maar te bewijzen van het feit dat ik het kon, dat ik niet moe werd. Dat ik gewoon net als ieder ander meisje van 29 zo hard kan werken.
Dat ging dus niet….
Kreeg in December (in mijn 2 weken durende vakantie) te horen dat ik alleen een nieuwe groep binnen mijn werk op mocht gaan zetten. Superleuk natuurlijk! Een geweldige eer en uitdaging vond ik!
Dus wat deed ik? Stortte me volledig op de inrichting, aankleding en organisatie van deze groep…..in mijn eigen vakantie….
In Januari merkte ik al dat ik enorm moe was. Anders dan voor mij normaal moe. Vroeger sliep ik dan in het weekend (ook zoiets, maaandag tot vrijdag werken en zaterdag/zondag bijslapen en weer ertegenaan!) een paar nachten van 20:00 tot 10:00 en was het goed. Dan kon ik weer verder met mijn zelfdestructieve gedrag.
Maar deze keer merkte ik dat niets werkte, maar ging stug door.
Afspraken, intakes, vergaderingen, voorbereidingen, werken, even snel boterham wegduwen, werken, praten met collega’s, overleggen met leidinggevende, en naar huis, snel eten en naar bed.
Ik had geen leven meer! Ik was mezelf niet meer.
In het eerste weekend van februari ging het totaal mis…..zaterdag ging ik uit eten met vriendinnen en merkte al dat de grote ruimte met veel mensen en herrie me gingen irriteren, zelfs zijzelf irriteerde mij! Zondag had ik een afspraak staan waar ik eigenlijk niet naar toe wilde. Maar ik was er heilig van overtuigd dat als je een afspraak hebt staan, dat je deze niet af kunt zeggen (onzin natuurlijk, wat niet gaat, gaat niet) en ben toch gegaan. Heb hier letterlijk mijn tijd uitgezeten terwijl alles om me heen langs me heen ging. Ik kon het niet meer opbrengen om geïnteresseerd te luisteren wat het lukte me gewoonweg niet meer.
Eenmaal thuis aangekomen heb ik iets gedaan wat ik normaal nooit zou doen, ik heb mijn leidingevende gebeld en gezegd dat ik echt even rust nodig had en dat ik waarschijnlijk na een dag of 2 wel weer kwam werken. Nog steeds niet echt doorhebben wat er aan de hand is.
Woensdag ben ik toch maar naar de huisarts gegaan omdat ik voor mijn gevoel maar niet beter werd. Bleef moe….misselijk, geïrriteerd en grote ruimtes met veel mensen waren echt een drama.
Hij had voor het fatsoen wel nog wat bloedonderzoeken gedaan maar ook hij wist meteen wat er aan de hand was. Donderdag kreeg ik het verlossende telefoontje met de boodschap die ik zelf al vermoedde.
U HEEFT EEN BURN-OUT….het grote woord was eruit.
In een roes heb ik mijn moeder gebeld die samen met mij enorm begon te huilen aan te telefoon. Ik? Nee, niet! Dit kan niet!
En nu? Even een paar weekjes rust en weer door? Nog bleef ik hopen dat het een grapje was en dat ik binnen 3 weken weer kon werken.
Vriendinnen zeggen ook tegen mij dat ik pas naar 3 weken een verandering begon te maken in mijn denken. Ik zit thuis….met een burn-out….ja, ik. En nu? Vol er tegenaan en hulp zoeken. Na 3 weken heb ik ook pas een psycholoog ingeschakeld omdat ik dacht dat ik het wel even zelf zou doen…niet dus! Je kunt het niet alleen en hebt hulp nodig! Want ik wist totaal niet hoe ik anders moest gaan leven. Hoe kun je immers iets veranderen wat voor jou al jaren ‘goed’ werkte….? Ik kon het niet alleen.
Ik ben samen met de psycholoog gaan kijken naar de root van het probleem.
Zij raadde me aan om een training ‘loslaten’ te gaan doen om te leren hoe ik mezelf niet zo druk kan maken over alles en iedereen behalve mezelf. Ik was te lief voor andere en vergat daarbij mezelf. Ben cesar therapie gaan doen voor ontspanningsoefeningen en ben bezig met het oefenen van Mindfulness.
Don’t get me wrong, ik ben er nog lang niet!
Heb inmiddels in die 3 maanden ook 2 terugvallen gehad, maar leer je van! Ik moet beter naar mijn lijf luisteren, of liever gezegd: ik moet nu naar mijn lijf gaan luisteren want geloof me dit deed ik absoluut niet!
Ik heb inmiddels al wel losgelaten dat ik binnen 3 weken weer kon gaan werken 😉
Ik ben op dit moment weer begonnen met 2 uur per week en dit is voorlopig meer dan genoeg.
Ik hoop echt inderdaad dat er meer bekendheid gemaakt wordt over burn-out zijn onder je 30e.
Want zoals er inderdaad omschreven wordt in het verhaal, kreeg ook ik veel ongeloof te verduren. Mensen weten niet wat ze ermee moet of hoe ze moeten reageren. Want je ziet er toch niet ziek uit?
Hoop dat dit taboe snel doorbroken word!
Ja helemaal waar. Ik was 19 toen ik stadium 2 burn out was gediagnostiseerd. Waarbij stadium 3 een volledige burn-out is. Qua omgeving wordt daar inderdaad heel apart op gereageerd. Ten eerste weten ze niet wat het inhoud en wuiven ze het snel weg. Alsof er niks met je aan de hand is. Helaas is het iets wat je voor de rest van je leven bij je draagt en waar je altijd rekening mee moet houden. Ik vind het echt helemaal top dat hier een blogpost over online is gekomen! Heel fijn!!
Wow, mooi verhaal.
Wow wat een heftig verhaal! Ik heb eigenlijk ook nooit geweten dat burn outs ook bij jonge mensen voorkwam maar op zich is het logisch, die werken natuurlijk ook (te) hard. Heel fijn om te lezen dat het nu okee gaat en super dat je er zo over kan praten. Dat kan voor velen echt een eye opener zijn. 🙂
Mooi verhaal, blij dat je er zo open over kan zijn. Sommige stukken klinken erg herkenbaar, vooral het deeltje dat je soms jezelf ook eens wat mag gunnen. Dat durf ik wel eens vergeten.
Herkenbaar. Ik heb afgelopen september tegen overspannenheid aangezeten, heb moeten leren om de rem erop te gooien. Het is moeilijk om te begrijpen hoe het is, tot je het mee hebt gemaakt. Ik dacht altijd dat het aanstellers waren of dat je toch zelf wel duidelijk grenzen kan aangeven, maar door veel baanwisselingen, tijdelijke contracten en hoge werkdruk, kan het IEDEREEN overkomen. Heel veel succes toegewenst!
Wat een goed artikel! Laatste kreeg ik een anderediagnose te horen: een bored out. Dit icm de persterijen van een volledig management team naar de lagere regionen van het bedrijf doen een mens meer dan lichamelijk zwaar werk.
Wat een heftig verhaal! Ik vind het heel goed dat Nienke het met ons heeft gedeeld en dat je haar daar dit platform voor hebt gegeven! Zelf merk ik ook dat er veel te veel wordt verwacht en ik ben me er heel goed van bewust dat ook ik moet oppassen dat ik geen burnout krijg; soms wordt het gewoon echt teveel om alles te doen wat er van je verwacht wordt. Ik denk dat dat er mee te maken heeft dat je als mens zijnde ook tijd voor jezelf en ontspanning moet pakken, maar in de huidige maatschappij wordt er vaak gedaan alsof we als een soort robots maar door moeten werken. Af en toe vraag ik me zelfs af hoe ik moet ontspannen, als er nog veel gedaan moet worden (dan blijf ik daar toch een beetje aan denken onbewust). Ik ga zeker even op haar site kijken!
Fijn dat hier aandacht aan wordt besteed! Ik heb zelf tegen een burnout aangezeten. Ik heb gelukkig op tijd, met hulp van mijn leidinggevende, aan de bel getrokken. Ik ben nu 28 en op mijn 26 speelde dit. Net een huis gekocht in mijn eentje en daarnaast een fulltime baan. Overal goed in willen presteren en daarnaast zaken uit mijn verleden nooit goed verwerkt. Dit werd me allemaal even teveel. Gelukkig ben ik heel goed begeleid waardoor ik nooit volledig ben uitgevallen. Ook in mijn omgeving zie ik steeds meer mensen die met deze klachten kampen. Ik probeer die mensen er altijd op te wijzen dat ze op tijd aan de bel moeten trekken, hoe moeilijk dat ook is. Ik ben er nog steeds niet helemaal, er zijn nog steeds zaken waar ik wel eens tegenaan loop, maar het gaat elke keer weer een beetje beter. Het blijft echter een belangrijk onderwerp was zeker aandacht verdient!
Dankjewel voor het delen van dit verhaal. dat was een heel goed artikel!
Een jaar geleden dacht ik dat ik er tegenaan zat. Vaak hyperventilatie, constant moe en pijn in mijn lijf(erger dan de normale pijn die ik altijd al heb) en ik had tijdelijk twee banen omdat een collega ontslagen was. Achteraf heb ik daar ook helemaal geen bedankje voor gekregen of wat dan ook. We waren ook bezig met een kindje dus het was of een burn out of ik was zwanger. Het was dus (gelukkig) het laatste. Maar vgens de arts was ik wel overwerkt. Dus ik ben volledig op de rem gaan staan en aan mijzelf en vooral aan mijn kindje gaan denken. Het is lastig maar ik had zo’n goede motivatie!
Het is zo sterk van je dat je dit kan toe geven en er andere mensen mee kan helpen! Sterke madam die Nienke!
Ikzelf heb nooit last gehad van een burn-out, al kan dit ook komen omdat ik een vrij ‘rustig’ leventje heb tot nu toe. Ik heb mijn opleiding afgerond en ben toen parttime gaan werken in een parfumerie. Dat zijn niet zoveel uren, wat dus betekend dat ik ook regelmatig vrije tijd heb. Ik heb geen verplichtingen zoals een eigen huishouden of een gezin, dus dat is ook een last minder. Toch kan ik me zo onwijs goed voorstellen dat als je werkweken heb van meer dan 50/55 uur, dat dat gewoon teveel is. Je moet werken om te leven, we leven niet om te werken. Ja, ik denk wel dat er teveel wordt gevraagd van twintigers/dertigers, maar als je een carrière tijger ben dan zie je dat niet en dat is best gevaarlijk..
Momenteel woon ik (24) nu weer thuis (bij mijn ouders) na 4 jaar gestudeerd en op mezelf gewoond te hebben in een grote studentenstad. Ik kamp nu inmiddels weer met een forse burn-out en depressie. Ik heb mijn hele leven de lat voor mezelf veel te hoog gelegd en naar een bepaald ideaalbeeld gewerkt dat onhaalbaar was voor mij. Dit eindigde keer op keer altijd weer in een grote teleurstelling, vooral een grote teleurstelling in mijzelf. Het was/is ook moeilijk om weer thuis bij mijn ouders te wonen nadat je 4 jaar op jezelf gewoond hebt en je eigen plekje had. Ik voel me vaak erg eenzaam omdat ik niet meer in mijn oude vertrouwde leventje zit. Het is voor mij nu al de tweede keer in 4 jaar dat ik weer in een burn-out zit. Het is echt om moedeloos van te worden en je hebt ook geen vertrouwen erin dat het ooit nog weer goed gaat komen. Gelukkig heb ik wel lieve familie om mij heen die me hierin steunen. Ik ben nu op zoek naar een coach die mij weer een beetje op weg kan helpen en mij kan begeleiden. Ben blij te lezen dat ik niet de enige ben met dit probleem, want zo voelt dat vaak wel zo omdat je er nooit over hoort bij een bekende.
Echt er komen betere tijden!! Hopelijk vind je snel de juiste hulp om je weer op de rit te helpen!! Sterkte..
Heel goed dat hier aandacht aan wordt besteed! Voor mij ook heel herkenbaar, geprezen om mijn doorzettingsvermogen maar mijn gevoel zat niet meer op 1 lijn. Ik ben net op tijd gestopt bij mijn werkgever destijds, maar heb er nog wel maanden ‘last’ van gehad. Tegenwoordig staan mensen niet zo snel meer stil bij het eigen gevoel, fijn dat hier zo open over geschreven wordt!