Mijn verhaal: ‘ik had een burnout’

Een burnout, dat is toch iets voor mannen van 50? Voor mensen die jarenlang de workaholic hebben uitgehangen en dan ineens op zijn. Het vlammetje uit. Nienke uit Utrecht is 28 jaar en werd 4 jaar geleden gediagnostiseerd met een burnout. Hoe serieus wordt je genomen wanneer je een burnout hebt op je 24e? Je bent een jonge meid, dan kun je toch wel wat hebben?

Helaas komt het de laatste tijd steeds vaker voor dat juist jonge mensen, waar zo veel van wordt verwacht, en die zich zo graag willen bewijzen, kampen met burnout klachten. Ze nemen te veel hooi op hun vork, hebben te laat door wat er aan de hand is en worden uiteindelijk niet snel serieus genomen, waardoor ze doorgaan tot ze niet meer verder kunnen. Er rust een taboe op het fenomeen burnout. Maar is het echt iets om je voor te schamen, omwille je leeftijd? Nienke vindt van niet.

Ze heeft na haar burnout een speciale site opgericht voor jonge mensen met een burnout, burnout klachten hebben of graag willen voorkomen een burnout te krijgen. Op haar site wisselt ze tips en ervaringen uit om met minder stress in het leven te staan.

Hieronder Nienke’s verhaal:

“Met beide handen houd ik me vast aan de radiator, terwijl ik voel hoe mijn truitje doorweekt raakt van zweet. Mijn hart slaat in een razend tempo. Ik heb mijn adem niet meer onder controle. Ik heb mijn gedachten niet meer onder controle. Ik vecht tegen de zware paniek die nu met een niet te vermijden rotvaart mijn hele wezen overneemt. Ik huil met lange uithalen. Een onwerkelijk geluid dat ik niet herken als mezelf. En toch ben ik het. Ik zak in elkaar op de grond en krul me op mijn zij tot een klein balletje. Meer dier dan mens. Overgenomen door een primitieve oerangst. Opgesloten in de donkerste hoek van mijn eigen geest.

Ze zeggen weleens: je kunt van alles wegrennen, behalve van jezelf. Toen ik op mijn 24ste de diagnose burnout kreeg, ontdekte ik de waarheid van die spreuk. Ik ontdekte ook dat deze waarheid kan voelen als een vloek, maar eigenlijk een zegening is. Als je bereid bent tot het diepst in jezelf te gaan en kleur te bekennen.

Ongeveer anderhalf jaar daarvoor liep mijn ex-relatie op de klippen. Ik verhuisde naar een andere stad. Om het verdriet over de verbroken relatie niet te hoeven voelen stortte ik me voor 150 procent op mijn werk. In die organisatie lag de werkdruk erg hoog en niemand zette vraagtekens bij mijn enthousiasme. Ik maakte meerdere keren per week dagen van 14 uur en ook in het weekend werkte ik soms door. Mijn avonden vulde ik met etentjes en feestjes. Ik sliep veel te weinig. Daarbij kwam dat ik een internationale functie had, waarvoor ik veel moest reizen. Al deze dingen bij elkaar bleken een gevaarlijke mix.

Ik had pas laat door wat er met me aan het gebeuren was. Met mijn ex was ik een keurig huisvrouwtje en eigenlijk is dat niet mijn aard. Dus toen die relatie ophield nam ik me voor alles uit het leven te halen wat er in zat. De internationale baan, de zestigurige werkweek, alle feestjes en etentjes: aan de buitenkant had ik het leven van een powervrouw. Jong en succesvol. Maar weinigen hadden door dat ik aan de binnenkant aan het wegkwijnen was, niet genoeg at en sliep en zoveel stress had dat mijn lichaam het begon op te geven. Mijn lichaam trok uiteindelijk aan de noodrem. Na drie keer griep in anderhalve maand tijd, een koortslip over mijn hele bovenlip, ondergewicht, hyperventilatie, hartkloppingen en middernachtelijke paniekaanvallen had ik geen andere keuze meer dan naar de huisarts gaan met een waslijst aan symptomen. Ik was opgebrand.

Mijn huisarts stelde onmiddellijk de diagnose burnout, wat later na wat tests bij een psychologe bevestigd werd. Gek genoeg was het een enorme opluchting voor me. Eindelijk wist ik wat er mis met me was. Ik was niet zwak, ik was juist lange tijd te sterk geweest. Ik had mijn werkelijke ik volkomen verdrongen. Het glamourleven dat ik lange tijd probeerde te leiden was niet alleen een masker om aan de buitenwereld niet te laten merken dat ik pijn had. Het was ook een masker naar mezelf. Ik heb anderhalf jaar lang geprobeerd mezelf wijs te maken dat het goed met me ging. Waardoor het juist slechter ging en ik nog harder werd voor mezelf. Een destructieve vicieuze cirkel.

Met mijn fantastische psychologe (Nicky Heins) ben ik rustig aan begonnen laagjes af te pellen. De eerste opdracht was: doe iedere dag een halfuurtje iets helemaal voor jezelf waar je echt van ontspant. Heel confronterend dat ik niet wist wat ik moest gaan doen. Vroeger zou ik zijn gaan shoppen of feesten, maar dat biedt geen rust. Ik ben toen maar begonnen met een simpel computerspelletje. Ook hebben we gekeken naar mijn energiebalans en hoe ik inspanning en ontspanning kan afwisselen.

Daarnaast heb ik heel veel lange gesprekken gevoerd, soms midden in de nacht, met mijn lieve vriend en ouders. Ik ben hen dankbaar voor heel veel dingen, maar in de eerste plaats het gevoel dat ik een veilige plek had om te landen.

De belangrijkste boodschap voor mij was dat ik mezelf veel meer moest gaan gunnen. Geen materiële zaken, maar dingen die wezenlijk zijn voor mij. Zo begon ik voor het eerst in jaren weer met yoga en meditatie. En later ben ik ook in opleiding gegaan om zelf yogadocent te worden. Ik gun mezelf de kleine pleziertjes: even een luxe kop koffie halen als ik op mijn werk ben. Buiten wandelen als het lekker weer is. Binnen met Netflix en een zak Maltesers op de bank hangen in mijn pyama, terwijl de afwas huizenhoog op het aanrecht staat. Ik durf nu te zeggen: ‘dat komt morgen wel’. Ik gun mezelf ademruimte. Leefruimte.

Ik heb ontdekt dat ik twee kanten heb. Een harde, go-getter kant en een zachte, liefdevolle, kwetsbare kant. Waarschijnlijk geldt dat voor de meeste mensen. Het is van levensbelang om deze beide kanten te voeden en te geven wat nodig is. Alleen dan kun je groeien. Als je een kant voedt en de ander links laat liggen groei je scheef.

Omdat er nauwelijks informatie van ervaringsdeskundigen op internet te vinden is ben ik een website gestart: www.jongburnout.nl. Daarop deel ik al mijn tips en ervaringen om met minder stress in het leven te kunnen staan, en dichter bij jezelf te kunnen blijven. Ook staat er veel informatie over burnout en overspannenheid op. Geen overbodige luxe in deze tijd.

Of ik het niet spannend vind om zo mijn gezicht en naam aan het woord burnout te verbinden? Eerst wel, maar nu helemaal niet meer. Als het mijn imago schaadt zegt dat meer over de wereld waar we in leven dan over mij.

Bovendien geeft mijn huidige werkgever me het gevoel dat ik nergens bang voor hoef te zijn. Sterker nog, mijn hoogste baas weet van mijn website en ook dat ik bereid ben mijn verhaal in andere media te vertellen. Hij zegt: ‘het is zo’n onzin dat we in een maatschappij leven waarin het lijkt alsof alles altijd perfect moet zijn. De waarheid is namelijk dat iedereen weleens ergens mee worstelt. Mensen verliezen geliefden of raken ernstig ziek. Jij kreeg een burnout. Het is alleen maar mooi dat je met jouw verhaal probeert anderen te helpen.’

Mijn werkgever rekent me niet af op wat ik heb meegemaakt. Er wordt gekeken naar mijn huidige prestaties. Zoals het overal zou moeten zijn. Ik hoop dat door het doen van mijn verhaal ik het taboe kan helpen doorbreken, zodat we kunnen leven en werken in een maatschappij waar plaats is voor begrip van onszelf en anderen.”

Nienke heeft gelijk. We leven in een maatschappij waarin er zo veel van (jonge) mensen wordt verwacht. Ik hoor steeds vaker om me heen dan mensen onder de 30 een burnout krijgen, of er in elk geval dicht bij in de buurt zijn gekomen. Het is zo belangrijk dat je goed naar je lichaam en geest luistert en af en toe een stapje terug doet.

Heb jij wel eens gedacht dat je een burnout zou kunnen hebben? Wordt er in deze tijd echt te veel van ons verwacht?

Until next time,
Serena Verbon