Mijn bevallingsverhaal | een razendsnelle droombevalling

Na een hele poos radiostilte ben ik weer even terug om verslag te doen van de geboorte van onze tweede zoon: Cameron Conor. Hij is vandaag pas twee weken oud, maar ik wil jullie zo graag vertellen over mijn tweede bevalling dat ik het niet kon laten om achter mijn laptop te kruipen.

Jeetje, waar moet ik beginnen? Allereerst had ik nooit verwacht dat Cameron in 2020 geboren zou worden. Mijn uitgerekende datum was 7 januari, maar omdat Marshall met 38 weken en 2 dagen geboren werd, verwachtte ik min of meer dat deze baby ook ietsje eerder zou komen. Net zoals Marshall was ook deze baby met 36 weken al goed ingedaald. Ik wachtte Kerst en vervolgens Oud & Nieuw in spanning af, maar nope, NOTHING. Ondanks het feit dat ik de baby eerder had verwacht, werd ik niet ongeduldig. Ik voelde me goed en vond het wel prima dat ik nog een beetje de hort op kon gaan met Marshall, want na de bevalling zou dat toch een stuk lastiger worden, wist ik.

Maar toen brak 7 januari aan, de uitgerekende datum. Ja, en vanaf dat punt ga je toch onbewust een beetje aftellen. ‘Voel je al wat gerommel?’ kreeg ik dagelijks via Whatsapp te horen van vrienden en familie. “Nee hoor, helemaal niets!” antwoordde ik dan terug. Maar wat houdt ‘gerommel’ überhaupt in? Een beetje kramp? Een onrustig gevoel? Ik had eerlijk gezegd geen idee. Ik googelde ‘voortekenen van de bevalling’ en concludeerde dat ik absoluut nog geen voortekenen had meegemaakt. Bij Marshall was het voorteken overduidelijk (mijn vliezen braken), maar nu waren mijn vliezen nog intact en ik had voor zover ik wist ook geen slijmprop verloren.

Omdat ik er HE-LE-MAAL geen zin in had om pas met 42 weken te bevallen of om ingeleid te worden (ik hoorde dat de kans op een zeer zware bevalling en een weeënstorm dan erg groot is), gaf ik bij de verloskundige aan dat ik het niet wilde afwachten, maar dat ik graag gestript wilde worden. Normaliter doen ze dit pas vanaf 40 weken en 5 dagen zwangerschap, maar ik had gelezen dat het strippen niet altijd werkt en dat ze het dan om de dag herhalen. ‘Zal je net zien dat het bij mij 3 keer herhaald moet worden’ dacht ik, en daarom had ik gevraagd of ik ietsje eerder gestript kon worden. Dat kon geregeld worden, en wel op 8 januari om half 11 ‘s ochtends (1 dag na mijn uitgerekende datum).

Die ochtend kwam mijn vader Marshall halen rond een uurtje of 8, voor het geval het strippen diezelfde dag nog voor weeën zou gaan zorgen. Gewoon, uit voorzorg.

Om kwart voor 10 ‘s ochtends merkte ik op dat mijn buik anders aanvoelde. En inderdaad, ik kreeg kort hierna lichte krampen onderin mijn buik, precies zoals je menstruatiekramen zou omschrijven.

Of… was het loos alarm?

Om 10.15u belde ik de verloskundigepraktijk op omdat de krampen weer terug waren gekomen en ik me niet zo lekker voelde. In elk geval niet fit genoeg om in de auto te stappen en naar ze toe te rijden. “Dan kom ik wel naar jou toe” zei de dienstdoende verloskundige, “ik bel je over 10 minuten terug”.

Ondertussen appte ik nog even in de familie app;

Toen de verloskundige terugbelde, had ik net mijn eerste wee gehad. Ik voelde heel duidelijk een opbouw en een afbouw, dus dit kon niet missen: dit was echt een wee. Huilend nam ik op. Ik weet nog dat ik zei ‘ik heb geen pijn hoor, ik ben gewoon heel emotioneel, ik denk door de hormonen’. En dat was ook zo! De wee voelde gelukkig veel minder heftig aan dan de weeën die ik bij Marshall had, maar ik was gewoon heel erg overweldigd door het feit dat het vandaag dan eindelijk zou gebeuren. En typisch iets voor mij om de verloskundige gerust te willen stellen. Gelukkig stelde ze mij ook gerust, want ze zei ‘ik trek mijn jas aan en kom meteen naar je toe’.

Zal je net zien, ga je bevallen, nemen allebei je zusjes én George niet op. Al weken staan ze op scherp voor het geval ik ze bel, en net op le moment suprême zijn ze alledrie onbereikbaar. Gelukkig heeft mijn moeder ze flink gestalkt en appte ze kort hierna meteen dat Tara onderweg was naar mij. Dat stelde me gerust. Larissa bleef thuis en George was nog steeds onbereikbaar.

Tussen de weeën door poetste ik nog even snel mijn tanden, haalde ik een borstel door mijn haren, stopte ik mijn telefoonlader, huissleutel en pasjes in mijn vluchtkoffer en zette ik de voordeur op een kier. Daarna schuifelde ik naar de bank omdat ik dit een fijne plek vond om mijn weeën op te vangen. Ze waren in die korte tijd al flink wat heftiger geworden. Zo’n 5 minuten later stond de verloskundige in de huiskamer. Ik wilde meteen weten hoeveel ontsluiting ik had, dus hoppa, broek omlaag en languit op de bank. ‘Oh! Nou, je gaat vandaag bevallen hoor!’ riep ze triomfantelijk. ‘Je zit nu op 5 cm!’. Ze moet een lichte paniek in mijn ogen hebben bespeurd want daarna zei ze meteen ‘maar we hebben nog tijd om naar het ziekenhuis te gaan, hoor’. We hadden namelijk besproken dat ik HEEL GRAAG in het ziekenhuis wilde bevallen. Ik kon alleen maar denken ‘Holy shit, ik ben al op de helft!’.

Op dat moment kwam Tara binnen gesjeesd. De verloskundige wilde geen minuut verspillen en gaf Tara de opdracht om matjes te zoeken. Die matjes leg je dan op de stoel in de auto, zodat je bekleding niet naar de mallemoeren gaat mochten mijn vliezen onderweg breken. In de tussentijd belde de verloskundige met het Diakonessenhuis in Utrecht om te kijken of er een verloskamer vrij was. En yes, er was een kamer vrij! Tara belde Larissa om te vertellen dat we naar het Diak zouden rijden. Toevallig was Larissa daar net om de hoek boodschappen aan het doen, dus ze zou er lopend naartoe komen. Tara en ik sprongen in mijn Jeep en de verloskundige reed achter ons aan. In de tussentijd zou Larissa proberen George te bereiken.

Tijdens de rit naar het ziekenhuis kreeg ik een paar weeën en Tara heeft ze stiekem zitten timen. Toen we aankwamen hoorde ik haar tegen de verloskundige zeggen dat er maar 2 minuten tussen zat. Larissa stond al voor de ingang van het ziekenhuis te wachten (met haar boodschappentasje, haha) en kreeg de opdracht om een rolstoel te halen. Ik zei ‘nee joh, ik loop wel’ en de verloskundige zei ‘ECHT NIET! JIJ GAAT ZITTEN!’. Nou, zo gezegd, zo gedaan, dus een paar minuten later werd ik naar binnen gerold en pakten we de lift naar de kraamafdeling.

Eenmaal in de kamer kleedde ik me meteen uit en hees Tara me in het bevallingsjurkje. Larissa stond op de gang met George te bellen en legde hem uit in welke kamer we waren. Ik wilde weer erg graag weten hoeveel ontsluiting ik had. ‘Hoeveel zou het zijn, 6 cm inmiddels?’ dacht ik. ‘We zitten op 8 cm! Het gaat nu heel hard.’ zei de verloskundige. Holy moly, tijdens de autorit naar het ziekenhuis heb ik er gewoon 3 cm extra bijgekregen. Dat is toch niet normaal, zo snel? De verloskunduge kwam naast me staan en keek me heel serieus aan. ‘Serena’ begon ze ‘ik denk oprecht dat je binnen nu en een half uur gaat bevallen. Als ik je vliezen breek, gaat het nog sneller. Wil je dat ik dat doe?’.

George was er bijna, volgens Larissa, dus ik wilde daar nog even mee wachten.

Ineens werd ik heel emotioneel. Ik was ZO ZO ZO dankbaar dat mijn zusjes er allebei waren, daar in die kamer. Ik klampte me aan ze vast, met mijn linkerhand hield ik Tara vast en met mijn rechter Larissa. ‘Ik ben zo blij dat jullie er zijn’ zei ik. Op deze manier ving ik weer een heftige wee op, en toen ik daarna naar ze opkeek, pinkten ze allebei een traantje weg.

Een paar minuten later kwam George de kamer binnen razen. Pfff, eindelijk! Ik was zo blij dat hij er was, en gelukkig nog op tijd. Inmiddels had ik 9 cm ontsluiting. Omdat we er nu allemaal waren gaf ik de verloskundige de opdracht om mijn vliezen te breken. De weeën werden al snel daarna nóg heftiger en volgden elkaar sneller op.

George stond links van me, Larissa en Tara stonden rechts en achter me. Ik had mijn ogen veel dicht en was nu ook erg in mezelf gekeerd. Ik wist wie er in de kamer waren, ik hoorde hun geruststellende stemmen, voelde de verkoelende washandjes die in mijn hals en op mijn voorhoofd werden gelegd, de bemoedigende kneepjes in mijn handen, maar toch leek alles op dat moment net een soort droom. Toen hoorde ik ineens de stem van de verloskundige. ‘Je hebt volledige ontsluiting, Serena. Het is nu wachten op jou. Zodra je persdrang voelt, kun je gaan persen’.

‘Voel ik dan al persdrang?’ dacht ik. Ik wist het even niet zo goed meer. Bij Marshall was het overduidelijk. Ik voelde van de ene op de andere wee ineens een ONWIJZE niet te stoppen druk, inderdaad alsof je moet poepen, maar dan anders. Nu voelde ik wel een beetje druk, maar het was niet te vergelijken met de persdrang die ik voelde tijdens Marshall’s bevalling. Misschien maar gewoon proberen te persen, dan?

Ik gaf aan dat ik liggend wilde persen, met mijn benen in de beugels. Na één of twee keer persen zei de verloskundige dat ze zag dat het mij te veel energie kostte (misschien omdat ik geen hele sterke persdrang voelde?) en ze stelde voor of ik niet op mijn linkerzij wilde liggen. ‘Wow, dat klinkt relaxt’ dacht ik, dus hop, beugels aan de kant en als een aangespoelde walvis werd ik op mijn zij geduwd.

George stond voor me en ik klampte me aan hem vast. Daarnaast stond de verpleegster die mijn rechterbeen in de lucht hield. Tara en Larissa stonden achter me en duwden mijn kin op mijn borst tijdens het persen, zodat ik goed naar beneden perste. De verloskundige stond aan het voeteneinde aanwijzingen te geven en me aan te moedigen als een overenthousiaste cheerleader (daar had ik om gevraagd!) en ik had het hartstikke heet en zweette als een otter.

Als ik een wee voelde aankomen nam ik een zo groot mogelijke hap lucht en ik probeerde steeds zo’n 3 à 4 keer te persen in een wee. Al vrij snel voelde ik wat ‘beweging’; ik kon echt voelen dat de baby langzaam steeds verder naar onderen werd gedrukt. Wat een opluchting, dit ging al zoveel sneller dan bij Marshall.  ‘Nog één keer persen en dat staat het hoofdje’ zei de verloskundige op een gegeven moment, ‘IK WIL GEEN GELUID VAN JE HOREN SERENA, HOOR JE ME?! GÉÉN GELUID’. Ja, ze was streng, die verloskundige van mij. Maar het bleek goed advies, want door geen kreuntjes en schreeuwtjes te laten ontsnappen kon ik mijn oerkrachten bundelen en me veel beter focussen op het persen. In deze wee heb ik maar liefst 5 keer kunnen persen, en pffff ja hoor, het hoofdje was erdoorheen. Vanaf dit punt werd ik weer op mijn rug gerold.

‘Duwen, duwen, duwen!’ riep de verloskundige. Mijn benen trilden van de adrenaline en ik greep mezelf stevig beet voor wat houvast. ‘JA! KOM OP!’ schreeuwde ik. Ik wist dat het bijna voorbij was. Ik moest nog even doorzetten en ALLES geven. ‘Duwen, duwen, duwen!’ riep de verloskundige weer. Ik deed mijn uiterste best, voelde heel even een pijnscheut (het schoudertje) gevolgd door wat geglibber, en toen… toen was het voorbij.

‘YES! I DID IT!’. Ik had mijn ogen nog steeds dicht, maar hoorde de baby huilen. ‘Hij leeft!’ dacht ik. Opluchting, blijdschap, van alles gaat er door je heen. Maar wat ik me nog goed kan herinneren waren de vreugdekreetjes van George, Tara en Larissa.

Ik deed mijn ogen open en zag dat de verloskundige bezig was met de navelstreng. Die zat niet alleen om zijn nek, maar ook als een soort lasso om zijn schouders gedraaid. Toen de navelstreng was verwijderd werd de baby meteen op mijn borst gelegd. ‘ALSJEBLIEFT!’. Ik weet nog dat Marshall heel veel huilde en pas na een half uur rustig werd, maar deze baby werd meteen kalm. Wow, daar lag hij dan. Grijzig en met gezwollen ogen. Hij kreeg snel een dekentje over zich heen en een mutsje op. Ik kon het nog amper bevatten, maar ik had er gewoon een tweede zoon bij.

Toen de navelstreng uitgeklopt was mocht hij doorgeknipt worden. George gaf de eer aan mijn zusjes, die samen de schaar vasthielden. Dat was een mooi en bijzonder moment.

De sfeer in de kamer was super relaxt en alles liep ook echt van een leien dakje. De placenta kwam er gemakkelijk uit, er hoefde niets gehecht te worden, Larissa en Tara werden heel erg betrokken bij het uitvoeren van de apgar score, mochten de babykleertjes uitzoeken (ik had iets van 3 setjes in de vluchtkoffer gemikt want ik kon niet kiezen) en helpen met verschonen en aankleden.

George bekommerde zich over mij (en was natuurlijk druk bezig whatsappen van het grote nieuws aan vrienden en familie). De verpleegkundige bracht thee, koffie en beschuit met muisjes. Ik ging me lekker douchen, opfrissen en omkleden, en in de tussentijd maakte George huid-op-huidcontact met de baby. En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het was zo zen allemaal.

Wow, deze bevalling ging echt als een speer, maar ik had me geen betere bevalling kunnen wensen. Vanaf de eerste echte wee tot aan de geboorte duurde het op de kop af precies twee uur. Ondanks de snelheid redde ik het toch om in het ziekenhuis te kunnen bevallen en was iedereen aanwezig die ik er graag bij wilde hebben. Ook de verloskundige vond ik prettig. Simone, zo heet ze, is een hele jonge meid. Vaak denk je dan ‘oh, oh, heeft zij wel genoeg ervaring?’, maar ze was juist goed kordaat, helder in haar communicatie en ze kon mij en de situatie perfect inschatten en heeft daarom ook razendsnel gehandeld. Daarnaast was ze erg lief en heeft ze me supergoed aangemoedigd.

Ik was met Marshall bijna 50 minuten aan het persen en ik hoopte ZO erg dat het deze keer veel korter zou zijn. Vaak is dat ook wel zo bij een volgende bevalling, maar goed, je weet maar nooit hoe het zal gaan. Ik was nu slechts 9 minuten aan het persen, wat een verademing. Heerlijk, zo snel. Ik heb wel eens gelezen dat vrouwen hun bevalling té snel vonden gaan en dat ze achteraf nog van alles moeten verwerken, nou ik heb dat niet hoor. Wat mij betreft was dit echt een droombevalling. Ik ben wederom een topervaring én een prachtig kindje rijker.

Welkom op de wereld, lieve Cameron Conor Chvojka. Geboren op 8 januari om 12:22 uur met een gewicht van 3590 gram.

Until next time,
Serena Verbon