Door Angel – Alles eraf! Weet je het nog? Een paar weken geleden moest ik van het ene op het andere moment van mijn bos haar af. Mijn handelsmerk, waar ik altijd zoveel complimenten over kreeg, voelde ineens als een blok aan mijn been. Het gebeurt niet vaak, maar als ik even niet meer weet hoe ik het aan moet pakken is mijn haar steeds weer de lul.
Nou ben ik gelukkig niet snel omver te krijgen. Er is echter één hardnekkige angst die ik al mijn hele leven met mij mee sleur; de angst dat mensen om mij heen dood gaan. Mensen zijn niet te koop en niet vervangbaar. Een simpel, universeel gegeven dat voor ieder mens opgaat. Toch lijk ik er meer last van de hebben dan anderen. Als kind al was dit het ergste dat me kon overkomen en het is nooit uit me gegroeid. Als je ouder wordt, leer je van je fouten. Je begint de circle of life wat meer te begrijpen. Je valt, je staat op en kweekt zo een iets dikkere huid die ieder jaar weer iets meer bestand is tegen pijntjes. Maar de kinderlijke gedachte ‘als papa of mama iets overkomt, spring ik van een dak’ is naadloos mijn volwassen leven in meegelift. Hoewel ze stokoud zijn geworden, is het verlies van opa en oma me beide keren vies tegen gevallen. En als ik dan toch eens per ongeluk fantaseerde over wat er zou gebeuren als mijn ouders iets zou overkomen, kwam ik zelfs op deze leeftijd niet verder dan ‘dat kan ik niet aan, dus dan ga ik ook maar liever dood.’
En ineens had mijn vader kanker. En ineens was van een dak springen geen optie meer. Niemand leert je hoe je met zo’n situatie om moet gaan en dus moet je improviseren en vertrouwen op je eigen kracht. Je valt terug op je bekende en vertrouwde gedragspatronen en aangezien ik een oplossingsgerichte persoonlijkheid heb, wil mijn lijf op zo’n moment onmiddellijk handelen.
Hoi vriendin! Heb je een probleem? Gaan we oplossen.
Sta je met pech langs de weg? Ik kom er nu aan.
Heb je ruzie? Ik ben onderweg.
Heb je kanker…? En dan is het stil. Daarna is het nog even stil. En dan moet er toch gehandeld worden. Maar wat? Wat moet ik doen?! Moet ik eigenhandig die tumor eruit snijden? Moet ik de beste kanker specialist ter wereld opsporen en daar een affaire mee beginnen zodat ik zeker weet dat mijn vader de beste en de snelste behandeling krijgt?
Er was niets dat ik kon doen om de situatie op te lossen, maar er moest iets gebeuren en het moest drastisch zijn. Het enige dat ik kon bedenken, was: mijn haar eraf. En het luchtte enorm op. Want na een kilo aan haargewicht eraf en een stevige nacht slaap, was ik de volgende morgen wonderbaarlijk genoeg in staat om mijn mind set radicaal om te gooien. Precies 24 uur had ik nodig om van ‘WTF krijgen we nou en weet je wat? Laat allemaal maar zitten’ naar ‘Ok, kom maar op met je k*tstrijd. Kanker is een klootzak en het toeval wil dat ik met klootzakken wel raad weet.’
Dus ik haal diep adem. Ik ga rustig zitten en neem de tijd om een gedegen plan van strategie te schrijven.
Plan van aanpak
Een enge ziekte als kanker is nauwelijks te overzien. Hoe maak je iemand zowel mentaal als fysiek sterk genoeg? Ik hakte het hele proces daarom in kleine stukjes en maakte voor elk hoofdstuk een nieuwe plan. Met als eerste doel papa klaar te stomen voor het grootste obstakel; de zware operatie die hem binnen drie weken te wachten stond. De tumor in zijn hals groeide snel. Binnen een aantal weken van een pingpongbal tot formaat grapefruit. Zo te zien had de tumor haast. Geen probleem, dan gaan wij ook een stapje harder lopen.
Papa heeft geen reserves dus daar staan we 1-0 achter. Hij is nooit een grote eter geweest en met zijn (slechts) zestig kilo aan lichaamsgewicht is hij in de boksring geen geduchte tegenstander tegen klootzakken. Vanaf het moment dat we wisten dat het niet goed zat, zijn we om de dag samen met hem gaan eten. Niet om in drie weken dertig kilo aan te komen. Wel om op gewicht te blijven en om zijn lijf vol te pompen met voldoende vitaminen en voedingsstoffen om de operatie goed door te komen. Ondanks dat mijn ouders gescheiden zijn, stond mijn lieve moeder om de haverklap voor hem te koken en het werkte. Kanker is taai, slim en snel. Maar dat zijn wij ook.
Van alle wapens die je in een dergelijke strijd nodig hebt, heb ik op de allerbelangrijkste geen invloed. Zijn eigen mind set. Hoe staat hij erin? Verliest hij de moed? Hoeft het voor hem niet? Alles, het hele verhaal, zou staan of vallen bij zijn instelling. De opluchting was dan ook enorm toen ik zag dat hij zich aan het wapenen was om er full power voor te gaan. En dat had hij vooral te danken aan zijn fantastische vrienden die als een rij bunkers om hem heen zijn gaan staan om hem te steunen. Het gaat hier over een tijdsbestek van een aantal weken. Vanaf het moment van het slechte nieuws tot aan de operatie was de algehele stemming goed en optimistisch. Ieder mens gaat er op zijn eigen manier mee om, maar voor ons werkt dit het beste. Papa maakt grappen, Dewi en ik gaan er overheen. Er wordt gelachen, er wordt gegeten, er wordt geleefd.
Hup-Hans-Hup!
Een dag voor zijn ziekenhuisopname hebben Dewi en ik een surpriseparty voor hem georganiseerd met als insteek ‘Het grote Hup-Hans-Hup aanmoedigingsfeest.’ Nog één keer een goed feestje en een dikke dosis gezelligheid voordat de match begint. Natuurlijk volgen er nog vele feestjes voor hem, maar mocht dit helemaal verkeerd aflopen, dan hebben we deze avond maar mooi samen gehad! Al zijn vrienden waren er voor hem om hem een hart onder de riem te steken.
We hebben een boek gemaakt waarin iedereen een persoonlijke boodschap voor hem heeft geschreven. Een heerlijk boek om mee te nemen naar het ziekenhuis vol vrolijke beterschapkaarten, foto’s en teksten als:
“Hans, dit gaat helemaal goed komen! Over een paar weken ben je weer up & running.”
“Lieve Hans, het is een klote wedstrijd. Je moet er even doorheen, maar je hebt ‘m zo goed als in de pocket! Tot snel.”
“Hansie, weg met die troep en herstellen. Tot snel aan de bar, jongen!”
Ik ben niet zo spiritueel aangelegd, maar zodra een theorie uit de spirituele hoek wetenschappelijk wordt onderzocht, ben ik om. Zo is gebleken dat als veel mensen tegelijk op een positieve manier aan iemand denken, dit een substantieel effect heeft op het genezingsproces en ik geloof werkelijk dat zoveel vertrouwen en zoveel positieve energie hem een onwaarschijnlijke boost power hebben gegeven.
Hij belde me ‘s morgens vroeg, tien minuten voordat hij de O.K. in werd gereden.
“Mop, ik heb goed geslapen. Ik voel me goed en ik ben niet zenuwachtig dus je hoeft je geen zorgen te maken. Alles komt goed.”
Een klein wonder, want dit soort teksten passen absoluut niet bij hem en dat maakte het des te waardevoller. Hij is dus rustig en kalm de narcose uit gegaan en kwam er net zo rustig en kalm weer uit. Sterker nog, de verpleging van de Intensive Care vertelde dat hij na het ontwaken uit de narcose doodleuk zijn bed uit probeerde stappen met een “Zo, dat zit erop. Ik ga naar huis!” houding.
De operatie duurde veertien uur. Omdat hij er onherkenbaar uitzag, is één van zijn beste vrienden om beurten met ons de intensive care opgegaan. Deze vriend was mijn op dat moeilijke moment mijn redding, it wasn’t a pretty sight. Om je vader zo te zien is heftig. Opgezwollen als een watermeloen en compleet afhankelijk van alle apparatuur waar hij op aangesloten was.
Hoe kom je de tijd door?
Dewi en ik hebben de afgelopen weken iedere dag, de hele dag, in het UMC gehangen. We waren druk met kleine nuances om zijn verblijf daar op te leuken en zijn positieve stemming te stimuleren. Elke dag verse bloemen. Elke dag een nieuw kaartje op zijn prikbord. En omdat humor ons overal doorheen trekt, overal een grapje. Maar omdat zo’n kamer al vrij snel barst van de bloemen en de gelukswensen, moesten we iets anders bedenken om de lange dagen door te komen. Omdat we geen types zijn die de hele dag op zijn kamer gaan zitten huilen en om de stemming optimistisch te houden (maar vooral omdat we van pure verveling geen idee hadden hoe we ons moesten vermaken) hebben we onszelf maar bezig gehouden met andere belangrijke ziekenhuiszaken.
Het kopiëren van belangrijke documenten.
Het uitvoeren van top-secret spionage werkzaamheden.
Het aankopen van internationale kunst en het uitbreiden van de kunstcollectie.
Het testen van de ziekenhuisbedden.
Kwalitatief onderzoek verrichten op papa’s verrukkelijke 3-sterren voer.
Het bedenken en testen van strafmaatregelen voor lastige patiënten.
Het opsporen en rapporteren van spontaan dood neervallende patiënten.
Het testen van de rolstoelen.
Het overtreden van de regels. Zeer belangrijk en niet te overschatten.
Het testen van de selfie-capaciteit van zowel de goederen-, patiënten- als personeelsliften.
En natuurlijk, het vullen van de zakken.
Cliché’s
Het leven hangt van clichés aan elkaar. Kijk op je Facebook wall en de ene naar de andere tegeltjeswijsheid vliegt je om de oren. Ik vind ze stom. Je hoort en ziet ze zo vaak dat ze gaan lijden aan woordinflatie en je amper nog stil staat bij de werkelijke betekenis. En toch, op de lastige momenten merk je dat ze stuk voor stuk waar zijn.
Zoals bij alle belangrijke dingen in het leven, de geboorte van een kind of juist de geboorte van een levensbedreigende ziekte, alles wordt onbelangrijk. Daar heb je je eerste cliché. Want juist op deze momenten zie je dat de meest waardevolle dingen gratis zijn. Alles waar je een prijskaartje aan kunt hangen, al staan er zes nullen op, zijn in één klap waardeloos. Probeer maar eens ergens een krat trouwe vrienden te kopen. Mijn vader kan ze op twee handen niet tellen. Probeer maar eens een blik onvoorwaardelijke steun te kopen. Of een fles mentale support. Of een kilo wilskracht. ‘’Mag ik daar een zakje -extra snel- herstel bij? Ik wil graag voor het WK thuis zijn.’’
Afhankelijk van zijn herstel was de voorspelling dat hij na ongeveer drie weken naar huis zou kunnen. “Drie weken?” dacht ik. “Right… maak daar maar drie maanden van.”
Vandaag, tien dagen na de operatie, komt hij thuis. Hij is onwaarschijnlijk snel hersteld. Zelfs de artsen en de verpleging staan verstelt. De afgelopen dagen hebben we met een team vrienden keihard gewerkt om zijn huis op te knappen. Alle ouwe, stoffige troep eruit. Frisse, nieuwe, vrolijke spulletjes erin. Het hele huis is op zijn kop gezet om de komende tijd wat comfortabeler voor hem te maken.
We zijn er nog niet, want er staan nog een aantal dingen op het menu zoals de uitslag van het lab en de bestralingen. De kans dat het terug komt is er natuurlijk altijd, maar dit rondje hebben we vast gewonnen.
Een paar weken na mijn radicale knip-beurt, wilde ik toch met je delen wat er precies aan de hand is. Voornamelijk omdat we er allemaal, vroeg of laat, in onze omgeving een keer mee te maken krijgen. Als dat gebeurt, wees dan niet bang dat je het niet aan kunt. Gun jezelf wat tijd om in paniek te raken, maar daarna staat er vanzelf een sterkere versie van jezelf op om dit varkentje te wassen.
Oh aat erg voor jullie allemaal, ik ben er gewoon helemaal stil van..
Echt een heel diepgaan en mooi artikel met (gelukkig) ook humor. Heel erg knap hoe je er zo positief instaat en niet opgeeft. Ik vind het erg heftig maar ik weet zeker dat het goed komt! Heel veel sterkte ❤️
Wat een geweldig artikel. Echt elke alinea.
good Job!
Wauw….
Hoi Angel
Natuurlijk Waren wij door Rik op de hoogte gehouden ,maar om jou verhaal telezen is heel ontroerend
En ik had het al eerder geschreven ,maar de manier waarop jullie er voor muis zijn is wonderbaarlijk
De vrienden club is belangrijk maar jullie drieen zijn onbetaalbaar
Adinda
Het raakt me enorm, tranen in mijn ogen als ik dit lees! En wow, wat een optimistische en krachtige vrouw ben jij, RESPECT! Ga zo door, ontzettend veel sterkte voor jou en je familie.
Prachtig geschreven. Je vader mag trots op je zijn.
Weet wat je meemaakt, zit op dit moment in het zelfde schuitje maar dan met me zoontje van nog geen 3.. STAY STRONG!
Sterkte
Wow, hier krijg ik echt kippenvel van… Wat mooi geschreven…
Om maar te gaan gooien met clichés : ‘jullie zijn sterk’… Want er is geen keuze! ‘Wat ga je er goed mee om’ .. Moet je dan op de bank blijven zitten? ‘Ik weet hoe je je voelt’ .. Ik heb geen idee.
Vorig jaar ben ik zelf door deze hel gegaan, helaas met de verkeerde afloop. Zelfs dan weet ik niet wat je voelt. Ik wens je heel veel liefde, en een goede nachtrust.. Je gaat het nodig hebben
Er zijn mensen die echt van (raw) vegan te eten voor de rest van hun leven van kanker genezen zijn.
Droom lekker verder meid….
Best heftig heel veel sterkte en knap dat je dit met ons wilt delen
Groetjes Naziera
Helaas ontkomt bijna niemand eraan die t van dichtbij meemaakt en vaak zijn woorden ook teveel , wat moet je zeggen. Helaas is mijn schoonmoeder op 51 jarige leeftijd aan een hersentumor overleden , achterlatend een dochter van toen 12 jaar , inmiddels zelf moeder van n prachtige dochter. Ik zelf was toen 8 maanden zwanger van onze zoon en dan staat dood en leven heel dicht bijelkaar. Mijn schoonmoeder is 12 aug 1994 , kwart over negen s’ avonds overleden en onze zoon is op 11 september om 11 min over negen s’ avonds geboren met zijn handje op zijn hoofd. En iets in mij zegt dat onze zoon niet op de twaalfde wilde komen en niet om kwart over negen. Als ik jou verhaal leest komt alle verdriet en onmacht terug. Ik wens je vader veel kracht toe en jullie ook. Samen ben je sterk. Ik hoop dat er heel vlug een medicijn komt waardoor mensen niet meer overlijden aan ” ongeneeslijke “ziektes.
Jezus Angel, je raakt me diep in mijn hart. Wat kan jij goed schrijven. Heeeel veeel sterkte toegewenst in deze zware tijd. Hopelijk wordt je wat helemaal beter!
*wat=vader
Kippenvel. Je schrijft zo mooi. Ik hoop dat alles ervoor heeft gezorgd dat deze rotziekte ver van jouw vader vandaan blijft in de toekomst. Sterkte!
Pfff weer iemand die dit door moet maken. Afgelopen jaar kreeg ik helaas twee keer dit bericht. Te gelijk alle twee mijn ouders ziek, maar eigenlijk was het de mooiste tijd van het jaar want je gaat echt genieten en zien hoeveel je ouders voor je betekenen. Heel veel sterkte en beterschap! Blijf vooral lachen en genieten!
Wat ontzettend knap dat je dit, door alle ellende heen, kunt inzien!
Wat heftig lieve Angel. Wat ga je er mooi mee om.
Inspiratie voor ons allemaal! Veel sterkte, ik denk aan jullie! (ik zend ook mijn positieve gedachten door)
Pffffff, Angel! Wat heftig, zit hiet met tranen in mn ogen te lezen, wat ben jij sterk. Ik wens jullie heel veel kracht toe.
Bedankt voor je weer mooie, aangrijpende en toch met humor overladen verhaal. Thanks.
Xx
Heel veel sterkte! Heel mooi verhaal, gelukkig dat jullie er positief instaan.
Ik snap de zorgen mijn ouders betekenen ook echt alles voor me en het is gewoon moeilijk om ze dan ziek te zien want ze zijn altijd mijn sterkste voorbeelden …
Kippenvel door jouw verhaal. Wat een geweldige instelling en wat fijn dat je vader zoveel fijne mensen om zich heen heeft. Ik wens jullie heel veel sterkte toe. Deze strijd gaan jullie winnen!
Ik heb geweend tijdens het lezen van je tekst. Mijn oma is een paar weken geleden overleden op de intensive care, en de dingen die je schrijft zijn zo ontzettend herkenbaar. Ik hoop echt heel hard dat je vader er nu van af is.
Mijn oma heeft er tien jaar tegen gevochten, niet vanzelfsprekend als je al in de zeventig bent. Het is wonderbaarlijk wat een menselijk lichaam kan verdragen. Sterkte voor je vader en jullie, jullie komen er wel door met die positieve attitude.
Heel veel sterkte in deze tijd! Met de positieve instelling van jullie allen staan jullie altijd 1 punt voor op die rot ziekte.. 2,5 jaar geleden kreeg mijn vader kanker en heeft vorig jaar de strijd verloren.. het was bij hem al te ver om nog operaties of andere behandelingen te ondergaan..
Wat mooi, en wat kan je vader trots zijn op zo’n stel dochters die alles voor hem doen en voor hem overhebben! Heel veel sterkte de komende tijd!
Oh god, ik kreeg echt meteen kippenvel en dat had ik de hele tekst door. Zo’n ontiegelijk mooi verhaal! Wat ontzettend goed dat je vader deze strijd gewonnen heeft 😀 Veel sterkte samen!
Sterkte! Het zal je vader zeker lukken om de ziekte te verslaan, met alle steun die hij krijgt van jullie. x
Lieve Angel en Dewi,
Adembenemend, ontroerend en recht voor zijn raap.
Jullie zijn kanjers en daardoor het allerbeste medicijn voor jullie Pappa, onze Muis.
Dikke knuf Jolanda en Rik
Toen ik 13 was, werd er bij mijn vader huidkanker vastgesteld: bleek hij hier al een paar jaar mee rond te lopen zonder dat de dokter hem dit ooit vertelde. Ook leuk om dan te horen dat hij het waarschijnlijk niet zal overleven maar dat we ons geen zorgen moesten maken want zo snel sterf je nu ook weer niet van kanker. Geen grap, dat heeft de huisarts echt verteld.
Ze hebben toen zijn lymfenklieren uit zijn been moeten halen, als er iets mis ging met die operatie zou zijn been geamputeerd moeten worden maar alles ging goed. Hij heeft toen ook een heel zware medicijnkuur gehad waardoor elke dag dat ik thuiskwam, ik hem in de zetel zag liggen met blauwe lippen en 40 graden koorts. Ik heb het zo hard verdrongen dat ik me er eigenlijk bitter weinig van kan herinneren.
Maar mijn vader is gezond en gelukkig nu en dat is wat telt 🙂
Veel sterkte, Angel en ik wens je vader alleen het beste toe!
Dikke kus voor jullie Angel!!
Hee Angel. Wat een prachtig verhaal, wat een moedige mensen zijn jullie!
Vroeger was mijn angst dat mensen om me heen dood zouden gaan (voornamelijk mijn vader, mijn oom was net gestorven) zo groot, dat het leven een depressie werd. Gelukkig kan ik nu weer lachen met mijn vader zonder bang te zijn dat hij er niet meer is. Ik hoop dat ik net als jij zulke dingen kan aanpakken zonder de hoop te verliezen. Bovendien is de hoop die God mij geeft de grootste hoop ooit: een afscheid is geen afscheid, maar een tijdelijke scheiding.
Heel veel sterkte jullie allemaal!
Xx
Kippenvel krijg ik hier van zeg, mooi geschreven<3
Toen ik vijf jaar was werd er bij mijn vader kanker geconstateerd, hij kreeg te horen dat hij nog een paar jaar had. Rond de drie geloof ik. Jarenlang hebben we nog tijd kunnen doorbrengen, met het hele gezin gevochten voor hem. Het ging jaren redelijk tot 2012, hij kreeg toen chemokuur en het ging weer redelijk met hem. Hij is uiteindelijk in november overleden aan zijn hart, vermoedelijk door de chemokuur. Eigenlijk raar hoe iets wat je gered heeft, ook het tegenovergestelde kan doen. Ik heb uiteindelijk nog tot mijn 17e van hem kunnen genieten, en ondanks dat ik hem ongelofelijk mis. Ben ik blij dat hij eindelijk rust heeft. Helaas heeft mijn moeder MS, dus ik hoop dat we haar nog lang bij ons kunnen hebben. Maar we blijven vechten!
Ik wens jullie ontzettend veel sterkte toe, en hoop dat jullie nog lang van elkaar genieten kunnen. Heel veel liefs<3
Vorig jaar werd er bij mijn vader prostaatkanker geconstateerd. Je wereld stort dan echt even in. Heel heftig. Heel veel sterkte de komende tijd.
Dit komt me zo bekend voor, eerst belachelijk in paniek raken, dan de rust zelf zijn en aanpakken die handel. Mijn vader heeft 2x kanker gehad en mijn wereld stond daadwerkelijk op zijn kop toendertijd. Maar je komt er sterker uit, en hoe. Ik wil jou en je familie veel succes en kracht wensen. Beat that bitch!
Supermooi artikel ik had de hele tijd kippenvel. Heel knap hoe jullie hier mee omgaan. heel erg veel sterkte!! <3<3<3
Oh, lieve Angel… Wat een prachtig stuk weer. Ik weet niet meer of ik moet huilen of lachen! Jullie vader boft ontzettend met zo veel liefde om zich heen in deze kloterige tijd. En voor mij, als mede-kinderachtigerd die ook denkt dat ze het niet overleeft zonder haar ouders, is het ook een beetje troost om te zien dat je hier wél doorheen kunt komen. Dankjewel daarvoor. Ik stuur al mijn positieve gedachten jullie kant op! Let’s kick some cancerous ass!
Liefs
Angel!! Wat ben jij een top dochter! En een ontzettende inspiratie. Heel veel kracht en succes gewenst voor wat nog komen gaat! Liefs.
Super heftig. Heel veel sterkte en beterschap voor je papa. Alles wat ik verder wil zeggen lijkt zo overbodig dus ik laat t hierbij
Whoa… Ik ben stil. Er lopen tranen over mijn wangen en toch staat er een glimlach op mijn gezicht. Hoe jij dit zó mooi beschrijft met een vleugje humor en vastberadenheid. Je zit in een wedstrijd waar je liever niet in zit maar toch voor gaat.
Ik vind het super knap van je en leef met jullie mee. En laten we nu met zijn allen positieve gedachtes naar je vader sturen zodat hij er goed en wel uit komt.
Be strong and keep holdin’ on!
Lieve Angel,
Wat een prachtig geschreven stuk is dit!
En natuurlijk sterkte voor je familie en beterschap voor je vader!
Wauw Angel,
Echt een heel mooi verhaal en het doet me denken aan mijn eigen verhaal. Vorig jaar in juli liepen mijn opa en ik 80 km ( kennedy mars) hij hield het alleen niet vol en moest bij 70 km stoppen.. Door de diabetes dacht hij, maar niets bleek minder waar. Hij had prostaat- en blaaskanker. Een ongewone combinatie die samen bijna niet te genezen valt. Ik was er kapot van, ik zag mijn beste maatje sinds altijd al verdwijnen uit mijn leven. De gehele maand augustus ben ik niet langs gekomen, terwijl ik er normaal elke week kwam. Ik was bang en wist niet hoe ik moest reageren en wilde niet meer huilen waar hij bij was. Toen bleken de doktoren een plan te hebben. Het was een lange weg die 1.5 jaar zou gaan duren. En daar gingen we dan. Eerst chemo daarna bestraling. Na de eerste chemo behandeling bleek dat hij er gelukkig geen last van had, alleen was hij heel moe. De doktors vertelde voordat hij met zijn bestraling zou beginnen dat de kanker in zijn blaas zo goed als weg was. Maar toen kwam de klap, de kanker was helemaal niet weg en de chemo had niet geholpen. Daarbij kreeg hij ook nog eens infectie en lag toen met hoge koorts in het ziekenhuis. De moed zonk me weer in de schoenen. Nu zijn we maanden verder en gaat het super met opa. De bestraling is uitgesteld tot in juli dus de planning is nu dat het in juli nog een jaar duurt. Intussen lachen we ons kapot, gaan we wandelen wanneer het maar kan en kom ik 2x in de week langs om gewoon gezellig samen een film te kijken. Het woordje kanker wordt niet eens meer genoemd!
Wauw, wat heftig maar wat enorm mooi geschreven. Super knap hoe je je zo sterk opstelt, ook tegenover je vader. Ik wens jou, je familie en natuurlijk je vader ontzettend veel sterkte!
Ik begon gisteren de tekst te lezen maar ik hield het niet vol. Vandaag poging 2 ondernomen en ik heb net een half uur zitten huilen na het lezen van deze prachtig tekst. Mijn moeder heeft jammer genoeg de strijd verloren tegen die rotziekte, al 12 jaar geleden. Het lijkt een eeuwigheid als je dat zo hoort, maar het lijkt net gisteren. Ik was toen nog zo jong, ik kon haar niet de steun geven die jij je vader geeft op dit moment. Ik bewonder je sterke houding ontzettend Angel! Maar vergeet niet dat een potje huilen soms van belang is om sterk te blijven.
En wat kan jij toch verdorie goed schrijven! Ik wens je vader verder nog een spoedig herstel toe!
Ik wens je vader een spoedig herstel en daarna vooral heel veel gezondheid toe!
Ik wens je vader, jou en de rest van je familie etc. heel veel sterkte!
Respect <3
Ik hoop dat je vader weer volledig mag herstellen! Wat een strijd, maar ook hier komen jullie door! Je hebt het grappig verwoord, maar eigenlijk is het een heel triest verhaal over een heel heftige ziekte! Sterkte!
Ha Angel! Ik herken het helemaal, bij mijn moeder is afgelopen januari borstkanker geconstateerd. Vandaag was haar vierde chemokuur. Ze is ondertussen helemaal kaal en haar beide borsten zijn geamputeerd. Dit zijn allemaal dingen die een enorme impact hebben, niet alleen op haar, maar ook op mijn vader, broer en alle anderen er om heen. De angst dat iemand die zo dicht bij je staat opeens verdwijnt door zo’n kutziekte komt opeens zoveel dichterbij, en dat is gewoon niet vet. Gelukkig kan ik me wel helemaal in jou verhaal verplaatsen, positiviteit is het toverwoord, zo is mijn moeder niet PAS op de helft van haar chemokuren, maar AL op de helft. Ze wordt wel kaal, maar haar haren groeien dalijk wel veel mooier terug! Zo kan ik nog veel meer voorbeelden opnoemen. Ik heb geluk met zo’n moeder die er zo positief instaat, en zichzelf soms totaal onbelangrijk maakt omdat de onbenullige ruzie met m’n vriendje of die stomme leraar op school naar haar mening even meer aandacht verdient dan het feit dat zij zo ziek is. Zoals ik geluk heb met zo’n moeder, kan jouw vader zich ontzettend gelukkig prijzen met zo’n liefhebbende (en mooie!) dochters. Lieve Angel, heel veel sterkte de komende tijd, en natuurlijk ook veel beterschap voor je vader. Het kaarsje wat sinds de diagnose bij ons thuis altijd brandt, brand nu ook een beetje voor hem.
Hoi Inge, wat heftig! Jij ook heel veel sterkte voor je moeder, jou en je familie! x
Lieve Angel. Wat heb je dit weer mooi beschreven. Ik heb echt bewondering voor jou en je zusje hoe jullie dit hebben aangepakt, super! Ik heb helaas al iets te vaak te maken gehad met die rot kanker in onze familie, helaas hebben hun stuk voor stuk wel de strijd verloren. Ik hoop van harte dat je pa helemaal hersteld en dat het ook lekker weg blijft! Het laatste stukje deed me goed.. Ik ben altijd als de dood dat er wat gebeurd met een van mijn ouders.. Ik hoop dat ik als die dag ooit komt ik net zo sterk kan zijn als jij!
Grappig geschreven stuk van een trieste gebeurtenis. Je vader boft met jou en je zusje.. Ik hoop dat ie snel weer beter is. Sterkte meid.
Wow heftig! Superfijn dat jullie allemaal zo achter hem staan! Sterkte!
Wow wat heftig. Heel veel sterkte voor jullie allemaal. Knap hoe jullie hiermee omgaan.
Wat schrijf je goed, Angel! Een mens, of beter nog, een dochter, kan alles aan! En als je alles aan kan houdt niets je nog tegen. Veel liefs!
Wat schrijf je goed, Angel! Een mens, of beter nog, een dochter, kan alles aan! En als je alles aan kan houdt niets je nog tegen. Veel liefs!