Door Angel – Alles eraf! Weet je het nog? Een paar weken geleden moest ik van het ene op het andere moment van mijn bos haar af. Mijn handelsmerk, waar ik altijd zoveel complimenten over kreeg, voelde ineens als een blok aan mijn been. Het gebeurt niet vaak, maar als ik even niet meer weet hoe ik het aan moet pakken is mijn haar steeds weer de lul.
Nou ben ik gelukkig niet snel omver te krijgen. Er is echter één hardnekkige angst die ik al mijn hele leven met mij mee sleur; de angst dat mensen om mij heen dood gaan. Mensen zijn niet te koop en niet vervangbaar. Een simpel, universeel gegeven dat voor ieder mens opgaat. Toch lijk ik er meer last van de hebben dan anderen. Als kind al was dit het ergste dat me kon overkomen en het is nooit uit me gegroeid. Als je ouder wordt, leer je van je fouten. Je begint de circle of life wat meer te begrijpen. Je valt, je staat op en kweekt zo een iets dikkere huid die ieder jaar weer iets meer bestand is tegen pijntjes. Maar de kinderlijke gedachte ‘als papa of mama iets overkomt, spring ik van een dak’ is naadloos mijn volwassen leven in meegelift. Hoewel ze stokoud zijn geworden, is het verlies van opa en oma me beide keren vies tegen gevallen. En als ik dan toch eens per ongeluk fantaseerde over wat er zou gebeuren als mijn ouders iets zou overkomen, kwam ik zelfs op deze leeftijd niet verder dan ‘dat kan ik niet aan, dus dan ga ik ook maar liever dood.’
En ineens had mijn vader kanker. En ineens was van een dak springen geen optie meer. Niemand leert je hoe je met zo’n situatie om moet gaan en dus moet je improviseren en vertrouwen op je eigen kracht. Je valt terug op je bekende en vertrouwde gedragspatronen en aangezien ik een oplossingsgerichte persoonlijkheid heb, wil mijn lijf op zo’n moment onmiddellijk handelen.
Hoi vriendin! Heb je een probleem? Gaan we oplossen.
Sta je met pech langs de weg? Ik kom er nu aan.
Heb je ruzie? Ik ben onderweg.
Heb je kanker…? En dan is het stil. Daarna is het nog even stil. En dan moet er toch gehandeld worden. Maar wat? Wat moet ik doen?! Moet ik eigenhandig die tumor eruit snijden? Moet ik de beste kanker specialist ter wereld opsporen en daar een affaire mee beginnen zodat ik zeker weet dat mijn vader de beste en de snelste behandeling krijgt?
Er was niets dat ik kon doen om de situatie op te lossen, maar er moest iets gebeuren en het moest drastisch zijn. Het enige dat ik kon bedenken, was: mijn haar eraf. En het luchtte enorm op. Want na een kilo aan haargewicht eraf en een stevige nacht slaap, was ik de volgende morgen wonderbaarlijk genoeg in staat om mijn mind set radicaal om te gooien. Precies 24 uur had ik nodig om van ‘WTF krijgen we nou en weet je wat? Laat allemaal maar zitten’ naar ‘Ok, kom maar op met je k*tstrijd. Kanker is een klootzak en het toeval wil dat ik met klootzakken wel raad weet.’
Dus ik haal diep adem. Ik ga rustig zitten en neem de tijd om een gedegen plan van strategie te schrijven.
Plan van aanpak
Een enge ziekte als kanker is nauwelijks te overzien. Hoe maak je iemand zowel mentaal als fysiek sterk genoeg? Ik hakte het hele proces daarom in kleine stukjes en maakte voor elk hoofdstuk een nieuwe plan. Met als eerste doel papa klaar te stomen voor het grootste obstakel; de zware operatie die hem binnen drie weken te wachten stond. De tumor in zijn hals groeide snel. Binnen een aantal weken van een pingpongbal tot formaat grapefruit. Zo te zien had de tumor haast. Geen probleem, dan gaan wij ook een stapje harder lopen.
Papa heeft geen reserves dus daar staan we 1-0 achter. Hij is nooit een grote eter geweest en met zijn (slechts) zestig kilo aan lichaamsgewicht is hij in de boksring geen geduchte tegenstander tegen klootzakken. Vanaf het moment dat we wisten dat het niet goed zat, zijn we om de dag samen met hem gaan eten. Niet om in drie weken dertig kilo aan te komen. Wel om op gewicht te blijven en om zijn lijf vol te pompen met voldoende vitaminen en voedingsstoffen om de operatie goed door te komen. Ondanks dat mijn ouders gescheiden zijn, stond mijn lieve moeder om de haverklap voor hem te koken en het werkte. Kanker is taai, slim en snel. Maar dat zijn wij ook.
Van alle wapens die je in een dergelijke strijd nodig hebt, heb ik op de allerbelangrijkste geen invloed. Zijn eigen mind set. Hoe staat hij erin? Verliest hij de moed? Hoeft het voor hem niet? Alles, het hele verhaal, zou staan of vallen bij zijn instelling. De opluchting was dan ook enorm toen ik zag dat hij zich aan het wapenen was om er full power voor te gaan. En dat had hij vooral te danken aan zijn fantastische vrienden die als een rij bunkers om hem heen zijn gaan staan om hem te steunen. Het gaat hier over een tijdsbestek van een aantal weken. Vanaf het moment van het slechte nieuws tot aan de operatie was de algehele stemming goed en optimistisch. Ieder mens gaat er op zijn eigen manier mee om, maar voor ons werkt dit het beste. Papa maakt grappen, Dewi en ik gaan er overheen. Er wordt gelachen, er wordt gegeten, er wordt geleefd.
Hup-Hans-Hup!
Een dag voor zijn ziekenhuisopname hebben Dewi en ik een surpriseparty voor hem georganiseerd met als insteek ‘Het grote Hup-Hans-Hup aanmoedigingsfeest.’ Nog één keer een goed feestje en een dikke dosis gezelligheid voordat de match begint. Natuurlijk volgen er nog vele feestjes voor hem, maar mocht dit helemaal verkeerd aflopen, dan hebben we deze avond maar mooi samen gehad! Al zijn vrienden waren er voor hem om hem een hart onder de riem te steken.
We hebben een boek gemaakt waarin iedereen een persoonlijke boodschap voor hem heeft geschreven. Een heerlijk boek om mee te nemen naar het ziekenhuis vol vrolijke beterschapkaarten, foto’s en teksten als:
“Hans, dit gaat helemaal goed komen! Over een paar weken ben je weer up & running.”
“Lieve Hans, het is een klote wedstrijd. Je moet er even doorheen, maar je hebt ‘m zo goed als in de pocket! Tot snel.”
“Hansie, weg met die troep en herstellen. Tot snel aan de bar, jongen!”
Ik ben niet zo spiritueel aangelegd, maar zodra een theorie uit de spirituele hoek wetenschappelijk wordt onderzocht, ben ik om. Zo is gebleken dat als veel mensen tegelijk op een positieve manier aan iemand denken, dit een substantieel effect heeft op het genezingsproces en ik geloof werkelijk dat zoveel vertrouwen en zoveel positieve energie hem een onwaarschijnlijke boost power hebben gegeven.
Hij belde me ‘s morgens vroeg, tien minuten voordat hij de O.K. in werd gereden.
“Mop, ik heb goed geslapen. Ik voel me goed en ik ben niet zenuwachtig dus je hoeft je geen zorgen te maken. Alles komt goed.”
Een klein wonder, want dit soort teksten passen absoluut niet bij hem en dat maakte het des te waardevoller. Hij is dus rustig en kalm de narcose uit gegaan en kwam er net zo rustig en kalm weer uit. Sterker nog, de verpleging van de Intensive Care vertelde dat hij na het ontwaken uit de narcose doodleuk zijn bed uit probeerde stappen met een “Zo, dat zit erop. Ik ga naar huis!” houding.
De operatie duurde veertien uur. Omdat hij er onherkenbaar uitzag, is één van zijn beste vrienden om beurten met ons de intensive care opgegaan. Deze vriend was mijn op dat moeilijke moment mijn redding, it wasn’t a pretty sight. Om je vader zo te zien is heftig. Opgezwollen als een watermeloen en compleet afhankelijk van alle apparatuur waar hij op aangesloten was.
Hoe kom je de tijd door?
Dewi en ik hebben de afgelopen weken iedere dag, de hele dag, in het UMC gehangen. We waren druk met kleine nuances om zijn verblijf daar op te leuken en zijn positieve stemming te stimuleren. Elke dag verse bloemen. Elke dag een nieuw kaartje op zijn prikbord. En omdat humor ons overal doorheen trekt, overal een grapje. Maar omdat zo’n kamer al vrij snel barst van de bloemen en de gelukswensen, moesten we iets anders bedenken om de lange dagen door te komen. Omdat we geen types zijn die de hele dag op zijn kamer gaan zitten huilen en om de stemming optimistisch te houden (maar vooral omdat we van pure verveling geen idee hadden hoe we ons moesten vermaken) hebben we onszelf maar bezig gehouden met andere belangrijke ziekenhuiszaken.
Het kopiëren van belangrijke documenten.
Het uitvoeren van top-secret spionage werkzaamheden.
Het aankopen van internationale kunst en het uitbreiden van de kunstcollectie.
Het testen van de ziekenhuisbedden.
Kwalitatief onderzoek verrichten op papa’s verrukkelijke 3-sterren voer.
Het bedenken en testen van strafmaatregelen voor lastige patiënten.
Het opsporen en rapporteren van spontaan dood neervallende patiënten.
Het testen van de rolstoelen.
Het overtreden van de regels. Zeer belangrijk en niet te overschatten.
Het testen van de selfie-capaciteit van zowel de goederen-, patiënten- als personeelsliften.
En natuurlijk, het vullen van de zakken.
Cliché’s
Het leven hangt van clichés aan elkaar. Kijk op je Facebook wall en de ene naar de andere tegeltjeswijsheid vliegt je om de oren. Ik vind ze stom. Je hoort en ziet ze zo vaak dat ze gaan lijden aan woordinflatie en je amper nog stil staat bij de werkelijke betekenis. En toch, op de lastige momenten merk je dat ze stuk voor stuk waar zijn.
Zoals bij alle belangrijke dingen in het leven, de geboorte van een kind of juist de geboorte van een levensbedreigende ziekte, alles wordt onbelangrijk. Daar heb je je eerste cliché. Want juist op deze momenten zie je dat de meest waardevolle dingen gratis zijn. Alles waar je een prijskaartje aan kunt hangen, al staan er zes nullen op, zijn in één klap waardeloos. Probeer maar eens ergens een krat trouwe vrienden te kopen. Mijn vader kan ze op twee handen niet tellen. Probeer maar eens een blik onvoorwaardelijke steun te kopen. Of een fles mentale support. Of een kilo wilskracht. ‘’Mag ik daar een zakje -extra snel- herstel bij? Ik wil graag voor het WK thuis zijn.’’
Afhankelijk van zijn herstel was de voorspelling dat hij na ongeveer drie weken naar huis zou kunnen. “Drie weken?” dacht ik. “Right… maak daar maar drie maanden van.”
Vandaag, tien dagen na de operatie, komt hij thuis. Hij is onwaarschijnlijk snel hersteld. Zelfs de artsen en de verpleging staan verstelt. De afgelopen dagen hebben we met een team vrienden keihard gewerkt om zijn huis op te knappen. Alle ouwe, stoffige troep eruit. Frisse, nieuwe, vrolijke spulletjes erin. Het hele huis is op zijn kop gezet om de komende tijd wat comfortabeler voor hem te maken.
We zijn er nog niet, want er staan nog een aantal dingen op het menu zoals de uitslag van het lab en de bestralingen. De kans dat het terug komt is er natuurlijk altijd, maar dit rondje hebben we vast gewonnen.
Een paar weken na mijn radicale knip-beurt, wilde ik toch met je delen wat er precies aan de hand is. Voornamelijk omdat we er allemaal, vroeg of laat, in onze omgeving een keer mee te maken krijgen. Als dat gebeurt, wees dan niet bang dat je het niet aan kunt. Gun jezelf wat tijd om in paniek te raken, maar daarna staat er vanzelf een sterkere versie van jezelf op om dit varkentje te wassen.
WOOW!!!!
Ik heb het verhaal helemaal afgelezen (en ik hou niet van lezen) verder heb ik echt ook iets tegen klootzakken, je hebt me zeker geraakt. Ik weet niet hoe het nu gaat maar BETERSCHAP :0
Verschrikkelijk dit. Ik ben zelf mijn moeder verloren aan longkanker, dus ik weet precies wat je meemaakt! Ik wil je heel veel sterkte wensen de komende tijd. Zoek steun bij elkaar!
Ik had dit artikel gemist, door je artikel van vandaag heb ik dit gelezen. Ik heb echt een brok in mijn keel.
Vanaf dat ik jong was al, was ik altijd extreem bang om mijn ouders kwijt te raken, wat voor manier dan ook. En ook ik heb dat nu nog steeds. Ik hoef alleen maar te denken dat een van mijn ouders iets overkomt en ik kan al gaan kanken.
Je hoort zoveel om je heen, zoveel mensen krijgen met deze k*t ziekte te maken dat ik gewoon bang ben dat ik niet het geluk heb, dat ik er niet mee te maken zal krijgen. Tot nu toe is dit gelukkig nog niet gebeurt.
Ik vind het zo erg voor jullie, ik hoop echt dat het goed komt (en voor iedereen die hiermee te maken krijgt). Ik vind je super sterk, dat je zo positief kan houden.
Super wat jullie voor je vader hebben gedaan/doen, ik wens jullie heel veel sterkte toe! En wat lief van je moeder trouwens.
En nog een vraag, heeft je vader niet die tuin make over gewonnen?
Janken bedoel ik natuurlijk -_-
K weet helaas hoe t is..geen idee hoe lang mijn vader nog heeft, kan een jaar zijn maar ook een half jaar of zelfs n paar maanden.
Geniet van de tijd samen, sterkte 🙂
Respect! Heeel veel respect! Jullie mogen trots op jezelf zijn, allemaal! Fantastisch hoe je deze vreselijke tijd zo goed hebt verwoord. Ik hoop dat je met deze tekst andere mensen kan helpen!
Heel veel sterkte, beterschap en succes met herstel van jullie papa! Samen gaan jullie deze strijd winnen!
Respect! Mijn pa heeft pas een tia of hersen infarct gehad het is niet te vergelijken met kanker. Maar pozetief blijven heeft zeker door de moeilijke tijd heen geholpen!
Veel sterkte!
Heel veel sterkte !
Wauw wat mooi geschreven, ik heb gelachen maar ik had ook tranen in m’n ogen.
Heel veel sterkte voor jou en je familie de komende tijd!
Hi angel,
Vind het onwijs knap dat je je verhaal doet. Inderdaad met een stukje humor. Ik wil jullie maar vooral je vader veel sterkte toewensen.
Onwijs mooi geschreven!
Sterkte met alles! Liefs
Angel,
Je verhaal grijpt me aan. Het is zo herkenbaar. Mijn vader heeft na ruim 3 jaar de strijd tegen kanker verloren. Al die jaren hebben we geleefd tussen hoop en wanhoop. Ook bij ons speelde humor en positief denken een grote rol. Geniet van elk moment samen. Ik hoop dat het bij je vader wel goed afloopt! Sterkte en liefs.
Ook sterkte voor jou Jose. Dat moet vreselijk zijn! Sinds kort weten we dat mijn moeder ook kanker heeft. Helaas is de primaire tumor niet te vinden. Ik herken heel goed dat stukje humor. Positief denken is soms erg lastig en vooral wanneer een ander zoiets aandraagt. Veel kracht toegewenst!
respect
Dank je wel voor je verhaal.
Dank je wel dat jij jij bent.
En bovenal heel veel sterkte!
Super knap! Gewoon super knap…
Hoi Angel,
Wat moet jij een fantastische dochter voor je vader zijn! Zoveel steun en positieve vibes 🙂 Ik werd wel een beetje emotioneel van je stukje.
Mijn opa had ook zo’n absurd snel groeiende tumor (in zijn long)en de artsen stonden met lege handen, ze konden de ontwikkelingen van dat ding niet bijbenen. Van een fitte 70-jarige opa die gewoon nog straatjes legde en keukens installeerde, tot een kasplantje met een tumor zo groot als een tennisbal. 7 weken later was de tumor groter dan zijn halve long en had ik geen opa meer…
De laatste keer dat ik hem sprak was op mijn verjaardag vorig jaar. We keken samen mijn vakantiefotoboek van York en Ripon door, hij was daar een aantal jaar eerder ook geweest. Dat moment was het mooiste verjaardagscadeautje ever.
Ik hou van de positieve insteek in je verhaal en positieve houding die je hebt. Veel sterkte voor jou en je familie komende tijd!
Heel veel sterkte voor jou en je familie! Het is een verschrikkelijke ziekte, maar niet onverslaanbaar! Positieve energie, gedachtes doen al heel veel, mooi te lezen dat er zoveel steun is <3
liefss
Heel veel sterkte aan jou en je familie Angel!
Wow, heavy! Hoop dat alles goed komt en sterkte!!
Sterkte Angel !
Herkenbaar…. Mijn vader kreeg vorig jaar in april een tumor die ook zo snel groeide in zijn hals. Halsklierkanker.. Na een 7 uur durende operatie, een verbazingwekkend herstel, een totaal verkeerd gegeven chemo door het ziekenhuis en 33 bestralingen heb ik afgelopen vrijdag afscheid moeten nemen van mijn vader en beste vriend. Geniet van alle tijd die je samen hebt. Kanker is a bitch…
Sterkte meid!!
Shareena, gecondoleerd met het verlies van je beste vriend, je vader. Ik kreeg er kippenvel van. Momenteel zitten wij thuis ook in een lastig verhaal omdat de primaire tumor niet te vinden is. Alle communicatie lijnen lopen langs elkaar heen. Ik vind het verschrikkelijk te lezen, dat hij de verkeerde chemo heeft gekregen. Hoe kan zoiets vraag je je af? Ik wens je ontzettend veel sterkte en kracht toe. Liefs
Waw! Heftif dat je dit durft te delen! Heel heel heel veel sterkte én go go voor de volgende ronde 🙂
Wat een heftig verhaal en wat hebben jullie het allemaal fantastisch gedaan. Heel veel sterkte!
Wauw, echt, een geweldige instelling van jullie allemaal en super knap hoe je dit zo durft te brengen en kunt schrijven. Respect.
Angel, alleen maar respect voor jou en je instelling. Ik neem m’n petje af! Ik stuur een hele portie positieve herstelgedachten voor je vader jou kant op!
Er staan hier tussen de comments natuurlijk al veel verhalen van mensen die iets met kanker mee hebben gemaakt en ik heb ze niet allemaal gelezen (het leven gaat door en ik moet mezelf nog strandklaar scheren en nepbruinen vandaag dus no hay mucho tijd) maar naast dat ik je sterkte wil wensen wil ik je nog een advies met een nare ondertoon meegeven.
Mijn moeder kreeg 2,5 jaar geleden baarmoederkanker, is snel geopereerd en leek prima te herstellen. Mede omdat ze niet snel liep te piepen en niemand tot last wilde zijn met kwaaltjes die bij het herstel leken te horen is er heel veel te laat ontdekt dat de kanker terug was en niet zo’n beetje ook.
Over een paar weken, 23 juni, is het precies een jaar geleden dat ze overleed.
Geniet dus van de tijd die je nu met je vader hebt, maar zorg er alsjeblieft voor dat hij continue gecheckt wordt, neem elk zeurderig pijntje serieus en sta er op dat z’n bloed bekeken wordt als hij te lang bleek en lusteloos blijft.
Klinkt allemaal vreselijk onheilspellend maar ik weet dat mijn moeders overlijden voorkomen had kunnen worden als wij, de huisarts en de oncologen wat beter hadden opgelet, en ik gun het m’n grootste vijand nog niet om de rest van je leven met zo’n schuldgevoel rond te lopen.
Angel,
heel mooi en open geschreven artikel, geweldig dat zowel vrienden als familie hem voor de volle 100% steunen…het enige dat je eigenlijk kan doen.
uit eigen ervaring: De kleine dingen doen het hem uiteindelijk, dingen die je eerst niet door hebt, niet bij stil staat. Het feit dat jullie er zijn en er alles aan doen om zijn dagen zo leuk en luchtig mogelijk te maken, zijn volgens mij de grootste steun
zelf heb ik ook al voldoende te maken gehad met kanker (papa kanker gehad, mama bijna samen met stiefpa kanker gehad, en momenteel is mijn zus de strijd met chemo aan het aangaan…), dus ondanks dat je nooit weet wat een ander meemaakt (ieder persoon is nu eenmaal anders), begrijp ik wel de onmacht dat je niet echt iets kan doen, maar tevens de wilskracht om toch iets te willen doen
jullie zijn goed bezig 🙂
dikke duim omhoog!
Wauw Angel, zo knap dat je dit vertelt. Heel mooi verhaal. Veel sterkte!
Wauw, wat een stoer wijf ben je ook! Heel veel sterkte toegewenst voor jou en je familie in deze zware tijd!
Wauw, wat een mooi en stoer artikel! Knap hoe jullie ermee omgaan, zo mooi..
Ik geloof persoonlijk ook in het positieve denken en positieve vibe meegeven..
Sterkte voor jullie allemaal!
Wauw, dit artikel heb je zo mooi beschreven! Je bent zo lief voor je vader. Veel sterkte. Xxx
Lieve Angel en familie veel sterkte gewenst.
Ik kan niets zeggen…. Wat een emotioneel, knap en stoer artikel!
Wauw, Angel, wat ben jij een toffe meid. Respect! Veel sterkte de komende tijd.