#hardgaan

Door Angel – al weken zaten we ernaar uit te kijken. Vanaf het moment dat ik de groepsapp “Walibi wejoooow!”  had geopend, kwam er bijna dagelijks wel een hysterische app van iemand binnen die haar enthousiasme moest ventileren.

– OVER EEN WEEK GAAN WE KEPOOOOOT! –
– IK KAN NIET MEER WACHTEN! –
– IK LAAT MEZELF ONDER NARCOSE BRENGEN EN WIL DINSDAGOCHTEND PAS WAKKER GEMAAKT WORDEN –
– MORGEN GAAAAAAAAAAAAAN, GEK! –

Als kleine kinderen stonden we te trappelen van ongeduld en afgelopen week was het dan eindelijk zover. We gingen naar Walibi!

Op dinsdagochtend hadden we afgesproken op het centraal station om met mijn auto verder te rijden. Zoals het een rasechte Indo betaamt, waren we allemaal precies een kwartier te laat. Met andere woorden, right on time. Alleen de rit er naartoe was al een attractie op zich. Zet vijf uitgelaten vriendinnen in een auto en je krijgt zestig volle minuten chaos, getetter dwars door elkaar heen, de meeste foute liedjes die dwars door de geluidsbarrière slaan en op de nuchtere maag worden om 10:00 ’s ochtends de eerste kilo’s suiker naar binnen gewerkt. En ondertussen schrijft Serena op haar telefoon nog even een stuk met een deadline die binnen tien minuten afloopt.

Eenmaal aangekomen parkeerden we de auto jawel… lekker decadent op het parkeerterrein van het kantoor. Als persgasten van Serena verkeerden we namelijk in de luxe positie van ‘persgasten met VIP privileges’. Omdat wij druk bezig waren met het analyseren van de voorspellingen op buienradar en het al dan niet aanpassen van onze garderobe, had niemand in de gaten dat Serena vast het kantoor binnen was gelopen. Pas na tien minuten had ik door dat er iemand weg was.

De eerste meters in het park begonnen al goed. Tot ieders grote vreugde zagen we een aantal enorme spiegelruiten. Altijd fijn om jezelf nog even te fatsoeneren. Met vijf man op een rij werden er nog snel haren platgestreken en lipgloss bijgewerkt. Toen iedereen zo klaar was als een klontje, zag Dewi dat aan de achterkant van de spiegelruiten een kantoor was. Een kantoor vol mensen die verbaasd uit het raam zaten te kijken. Veel tijd om te #hardvoorschuttestaan hadden we niet want het feest moest beginnen.

Vergezeld door een aardige marketingstagiair, Kevin, die ons begeleide en de camera steeds op het karretje plakte, huppelden we ongeduldig naar de eerste achtbaan. Die eerste rit is magic. Je longen uit je lijf schreeuwen als je die ene seconde de dood in de ogen denkt te kijken is het beste dat er is.

Oh… nog even een leuk informatief detail. De nieuwe slogan van Walibi is -Hard gaan!- Vonden we hilarisch. Is -hard gaan- niet vooral een uitspraak vanuit de gabberscene? Hoe dan ook. Het is de officiële Walibi-slogan dus wij dragen het uit. De hele dag stond in het teken van #hardgaan en in het teken van onze zelf bedachte varianten. We hebben er de grootste lol om gehad. Na de derde attractie waren we moe van het #hardgaan en besloten we dat het tijd was voor een uurtje #zachtgaan.

Mijn lieve moeder had heel vertederend nog een vuilniszak vol gesmeerde boterhammen en drankjes meegegeven. Maar vertederend of niet, het dagje uit veranderde vijf volwassen vrouwen in een stel onhandelbare pubers die als middelbare scholieren alleen nog maar kunnen functioneren op gefrituurd varkensvoer. De broodjes zweetkaas bleven dus achter op de hoedenplank van de auto en wij begaven ons in één rechte streep naar de hamburgertent.

Aangezien de idiote situaties waar ik regelmatig in terecht kom inmiddels in de lijn der verwachting liggen, zal ik je niet teleurstellen. Hier heb je een kleintje.

Met Serena naast me stond ik aan de counter om de bestelling door te geven.
“Hi! Ik wil graag vier hamburgers, twee friet en uhm… even kijken. Uhm… ja! En een nuggets kip.”
Het meisje achter de counter keek me niet begrijpend aan.
“En een… watte?!”
“Een nuggets kip, graag.”
Haar blik veranderde. Met een diepe peinsfrons in haar voorhoofd keek ze me nu aan alsof ik in het Chinees vijf doorgebakken paarden had besteld. Omdat ik geen idee had wat ze niet begreep aan ‘nuggets kip’, bleef ik ook stil.
Haar ogen werden plotseling groot en boven haar hoofd zag ik een denkbeeldig lampje aan gaan.
Ah! Het kwartje viel. Langzaam articulerend en duidelijk, als een integratiedocente Nederlands, zei ze:
“Oh…! Bedoelt u soms kip nuggets?”
Alsof ze zojuist het wiel had uitgevonden, keek ze me triomfantelijk aan.
Nu was het mijn beurt om stil te vallen.
Naast mij zette Serena zich schrap. Ze kent me goed genoeg om te weten dat er in mij een sarcastische antwoord stond te pruttelen die er elk moment als een vulkanische uitbarsting uit kon spuiten.
Een klein ogenblik overwoog ik inderdaad iets te zeggen als “Oh sorry! Zei ik nou nuggets kip? Ik bedoel inderdaad kip nuggets, ja. Excuus voor mijn gebrekkige Nederlands. En nog een excuus voor deze smerige taalverloedering. Mijn talencentrum is zojuist in de Goliath beschadigd. Doe nog maar een portie KIP NUGGETS, jij letternazi!!”.

Dat deed ik natuurlijk niet. Ik dacht het en ik stilte bedankte ik haar en mezelf voor de vergissing. Wij hebben er namelijk de rest van de dag hartelijk om gelachen. Nadat ik de meiden had verteld wat voor onvergeeflijke taalfout ik had gemaakt, was de running gag binnen.
“Dewi, mag ik een cheeseburger?”
“Een cheeseburger? Bedoelt u soms en burger met cheese?”
“Ja, dat bedoel ik eigenlijk.”
“Ja, geeft verder niet hoor. Maar dan begrijp ik wat u probeert te zeggen.”

“Hester, mag ik een tosti?”
“Tosti? Wat is dat voor vreemd, exotisch, inheems gerecht? Oh… u bedoelt denk ik een geroosterd broodje met gesmolten kaas ertussen?’’
“Die bedoel ik inderdaad. Sorry voor mijn armoedige taalgebruik.”
“Geeft niets. Met wat handen- en voetenwerk komen we er wel.”
“En kan ik hier ook pinnen?”
“Pinnen?”
“Ja, pinnen.”
“Oh… u bedoelt denk ik ‘betalen met uw pinpas’. Ja, hoor. Dat kan hier.”

Het was te gek. De attracties. Het samen zijn met vriendinnen. De taalfout. De slogan. De vette happen. Aan het eind van de dag was iedereen zwak, ziek en misselijk. Misselijk van de hamburgers met cheese, ziek van de buikpijn van het lachen en zwak van de G-krachten. En wat wordt de volgende? Ik zeg Disneyland!

Wanneer ben jij voor het laatst zo #hardgegaan?

Liefs,
Angel