Disaster Dates

Door Angel – We kennen allemaal het programma Disaster Dates van MTV, een dating show met verborgen camera’s. MTV zorgt ervoor dat onwetende mensen de ergste blind date uit hun leven krijgen. Dit allemaal om ze het betaald te zetten voor al die keren dat ze iemand anders een verschrikkelijke blind date hebben bezorgd. Maar disaster dates komen natuurlijk ook IRL voor.

Ik heb er net weer een achter de rug. Een van 4 dagen. I kid you not. Ik ben er niet zo van mijn privéleven op straat te gooien maar ik ben genoodzaakt een uitzondering te maken. Het is mijn laatste sprankje hoop om deze traumatische ervaring te helpen vergeten. Het is een lang verhaal, maar allemaal true story.

De intro zal ik kort en krachtig houden. Tijdens een van mijn laatste tripjes naar Parijs, ontmoette ik P. Jong, intelligent en bloedmooi. Gek genoeg geen kriebels bij deze Frans-sprekende halfgod maar ach, hij was een prachtige accessoire. Een zeldzaam exemplaar waar ieder vrouwenhoofd zich voor omdraait. Bovendien, met mijn part-time job als cougar kan ik maar beter te vroeg dan te laat beginnen. P. en ik struinden wat door de romantische straatjes van Parijs. Het was gezellig, de zon ging onder en er was geen vuiltje aan de lucht.

Nu heb ik de vervelende gewoonte royaal met verbale aardigheidjes te slingeren.

´Is goed… ik bel je morgen nog wel even.´ -En je hoort nooit meer wat van me-
´Leuk, volgende week naar dat feestje in Antwerpen!´ -Nooit gegaan-
‘Ja natuuuuuuurlijk kom ik je opzoeken als je stage aan het lopen bent op dat booreiland in de Stille ZuidZee!’ -Tja, die mag je zelf invullen-

En dan nu het verbale aardigheidje waar alle ellende mee begonnen is. In het Engels natuurlijk, maar voor het gemak zal ik al onze dialogen vertalen naar het Nederlands. Houd je vast:

‘Tuuuuurlijk…. mag je een keer naar Nederland komen!’
‘Te duur? Maakt niet uit, ik koop wel een treinkaartje voor je.’ Wist ik veel dat dat 240,- kost.

Actiepunt Angel: Spoedcursus ‘Loze beloftes bij je houden’ volgen.

Wanneer leer ik nou eindelijk eens dat mensen die mij niet goed kennen ook niet weten dat het holle woorden zijn? In de maanden die volgden, kreeg ik dan ook herhaaldelijk enthousiaste berichtjes met het dringende verzoek de deal rond te maken. Inmiddels had ik alweer spijt van het hele idee maar vooral van het aanbod het treinkaartje te betalen. Waarom zou ik iemand betalen om tijd mee door te brengen?! Mensen moeten MIJ betalen om bij me te zijn. Je wilt nu vast een kliko om mijn misplaatste arrogantie in uit te kotsen en dat snap ik. Heb ik ook gedaan. Maar de vraag bleef me als een dikke drol dwars zitten. Anyhow… monsieur kon er ook niets aan doen, het was tenslotte mijn idee.

Het ophalen van het Centraal Station ging (ondanks alle kwijlende vrouwen die graag met mij hadden willen ruilen) al mis. Zijn handen verdwenen gelijk onder mijn jurk en daar stond ik weer eens, midden op Centraal station, met de billen bloot. Met die publieke frivoliteiten had ik in Parijs al moeite maar daar hoort het in het straatbeeld. Op elke hoek staat er wel een hitsig stelletje elkaar de kleren van het lijf te scheuren. Ja, hier soms ook. Maar op mijn 32e is die behoefte een riant stuk geslonken. In de auto ging het gefriemel hardnekkig verder en ook de eerste lichte irritaties deden hun intrede. Ik vroeg me af waarom eigenlijk. In Parijs was hij tenslotte ook zo. Maar in die korte ontmoetingen van anderhalf uur, had ik daar niet zo’n last van. Van het idee dat dit vier dagen zou duren, trok ik de haren uit mijn kop.

Ping! Op de valreep kreeg ik een van mijn briljante ideeën. Ik stelde voor om naar de Spa & Wellness van mijn moeder te gaan. Hij had vast honger en aangezien ik toch geen serieuze interesse had, kon het me geen ene rukmoer schelen of hij bang werd van de doorgaans verplichte schoonouder-kennismaking. Maar nog beter, ik kon hem een half uur onder het mom ‘je zult wel moe zijn van de reis’  in een massagestoel leggen. Was ik even van die kwijlende hond af. Mijn moeder was als altijd de perfecte gastvrouw. Deze keer echter iets te perfect.

´Zo, jullie hebben goed gegeten. Nu zullen jullie wel wat privacy willen. Bye bye!´.

‘Nou uhm… eigenlijk niet.’ En weg was ze. Ik kreeg welgeteld twee hele seconden om me af te vragen hoe ik de komende dagen door ging komen, toen ik met een krachtige zwieper op een behandelingsstoel werd geslingerd.

‘It’s sexy time baby…’

Zo, dat was hem. Ik was het officieel zat. Nu al, ja. Mijn lichte irritaties maakten plaats voor gloeiende ergernissen. Het kostte me geen moeite om dat te verbloemen.

‘Niets sexy time, je kunt je broek weer aantrekken. Je krijgt een rondleiding door de stad.’

Huppekee, we blijven gewoon 24/7, vier volle dagen lang tussen de mensen lopen. Probleem opgelost.

Not.

In de auto, bij de parkeerautomaat, op straat, langs de grachten, voor etalages, in winkels, overal moest er gezoend en gefrut worden. Maar dat is toch juist leuk? Nee. Niet als je niet verliefd bent. Na de zoveelste keer mezelf loswurmen, probeerde ik nog ´Kijk nou eens om je heen! Zie jij hier copulerende stelletjes?’. Dat hielp, wel drie hele minuten lang. En toen begon het hele getrekpop weer van voor af aan. Zucht.

Ik besloot een hulplijn in te zetten en belde mijn zus. ‘Ik zit hier met die P. en word gek. Ik weet niet hoe ik dit vol moet houden dus we komen bij jullie. Het hele weekend. Ik wil niet alleen zijn met hem in mijn huis.’ In mijn familie hebben we een soort fantastische ongeschreven regel. Als iemand belt met een dergelijk verzoek, worden er nooit vragen gesteld. ‘Wat een eikel. Kom maar hierheen.’

Het was horror. Elke dag. Het diner was weer verrukkelijk en ondanks dat ik zo ver mogelijk bij hem vandaan was gaan zitten, zaten zijn Barbapapa-handen overal. Uit de boxen hijgden zwoele, opzwepende klanken. Veel te romantisch, weg ermee. Wat ik nodig heb is een stevige afknapper. 100% NL ofzo, Frans Bauer, Wolter Kroes, you name it.

Mijn stiletto’s had ik inmiddels verruilt voor de gruwelijkste schoenen die ik kon vinden, de Crocks van mijn zwager. Met stevige, grote passen liep ik naar de docking station om de sfeer muzikaal eens goed te verzieken. Ik bukte voorover en… Kiekeboe! Daar stond meneer weer. Zonder enige schaamte vloog de rok weer omhoog en als ik niet had ingegrepen had Napoleon mij, zonder zich te storen aan de aanwezigheid van mijn zus en haar vriend, even een grote onderhoudsbeurt gegeven. Ik rolde met mijn ogen, draaide me rustig om en trakteerde hem op een goedgemikte stomp. Gratis.

‘Zo. Kun je nou alsjeblieft even twee tellen met je ongeciviliseerde poten van mijn lijf afblijven?! Ik ben geen fokvarken. LAZER OP! ‘Ok darling.’ en hup, ik had weer een tong in mijn mond. Het enige dat ik hem moet nageven, is dat hij, ondanks mijn snel afnemende interesse en toenemende agressie, zelf vrolijk en opgewekt bleef. Maar de down side was dat hij ook even opdringerig en schaamteloos bleef. Ik kon geen stap meer zetten of hij kwam uit een hoek, kier of gleuf tevoorschijn om zich op me te storten.

Als ik uit het toilet kwam, stond hij achter de deur te wachten om me mee naar boven te trekken.

‘Nee.’ zei ik.
‘Yeeessss.’ zei hij.
‘Nee, ik voel me niet lekker. Bovendien ben ik ongesteld.’
‘Yeeessss, but it’s good for you.’
‘What?!’
‘Yeees, it’s good for your health when you…’

Goed. Nu liep het de spuigaten uit. Je gaat me toch niet vertellen dat die smeerlapperij van jou goed is voor mijn gezondheid?! Mafkuuk! Ik besloot een mass-destruction weapon in te zetten. Ik, de doorgewinterde hartenbreker, weet wel hoe je een man moet weg jagen.

‘Luister P. Ik moet ineens poepen. Poepen ja. Heel veel. Ik voel dat ik heel veel stront moet uitpoepen. Dat zit me dwars. Bovendien heb ik een verse tros aambeien dus het gaat even duren ben ik bang. Misschien daarna ok?’ Zo, dat zal hem leren.

‘Ok darling, I wait here…’

YOU. HAVE. GOT. TO. BE. KIDDING. ME.

Radeloos was ik inmiddels en kon maar een ding denken. ‘I am too old for this shit.’ Nu zul je denken dat ik het ergste heb gehad maar moet je dit lezen. De volgende dag kwamen we met z’n vieren terug van een stevige wandeling door de stad. Het was nog steeds bloedheet en met mijn stank-fobie was ik zoals altijd al vanaf de crack of dawn druk in de weer met mijn flessen deo. Terwijl ik bezig was met de zoveelste deo touch-up, raakte ik voor de verandering weer eens verstrengeld in zijn tentakels. Rook ik dat nou goed? Ja. My worst enemy. Ja hoor. Zonder twijfel. Zweet. Omdat hij geen woord Nederlands verstaat, kon ik makkelijk bij mijn zus checken.

‘Dewi, ruikt hij naar zweet?’
‘Ja. Vond het lullig om te zeggen maar inderdaad. Hij kan we een verfrissertje gebruiken ja. Maar niet zeggen hoor, dat is zielig. Zet gewoon je deo op tafel.’
‘Neuh, dat kan ik heel genuanceerd zeggen. No biggie.’

Ik richt mijn woord tot P.
‘Luister eens, je stinkt.’
‘Noooo’.
‘Jawel’.
‘Noooo darling’.
‘Uhm. Jawel! Ik zeg het je nu. Je stink. Naar zweet.’
‘Noooo, I clean.’
‘Nee, je bent niet clean. Je stinkt. Hier, deo spuiten.’
‘Noooo, not good for my health.’
‘Wat?! Je houdt je gezondstips bij je en spuit nu deodorant op je stinkende lijf.’
‘Noooo, is with conservatives, not good.’

Alle moed zakte me in de crocks. Monsieur was dus een groene, biologische, health freak vermomd als een naar zweet stinkende James Bond. Als iemand mij zegt dat ik stink, dan ren ik heel hard weg. Ik ren net zo lang door tot ik een brug vind om vanaf te springen. Van pure schaamte. Hij niet. Hij zegt dat conserveringsmiddelen slecht zijn voor zijn gezondheid. Stinken, vriend, dat is pas slecht voor je gezondheid.

De rest van de dag ben ik vooral druk geweest met bedenken hoe ik hem zo snel mogelijk weg kon krijgen. Terug naar Parijs jij. Na eindeloos broeden had ik de heilige graal. Mijn definitieve escape uit deze nachtmerrie. Het enige wat ik moest doen was rustig afwachten tot de volgende aanranding, mijn ingestudeerde plaat afspelen en dan was het nog maar een kwestie van minuten tot hij, en dat is nog het mooiste, uit vrije wil met de Noorderzon zou vertrekken. Ja mensen, het mag gezegd worden. I’m brilliant.

Zoals je inmiddels zult begrijpen, duurde het wachten niet lang. Ik liet me meegaand de keuken in sleuren, liet me vervolgens bereidwillig op het aanrecht tillen en terwijl hij zich te buiten ging aan mijn hals, oorlellen en nek, nam ik rustig de tijd mijn kalashnikov te laden. Daar ging ‘ie.

‘Lieve P. Ik heb even nagedacht over jouw hele bezoek en ik denk dat ik een kapitale inschattingsfout heb gemaakt. Ik dacht dat het leuk zou zijn om samen een aantal vrolijke, maar verder betekenisloze dagen door te brengen maar daar heb ik me op verkeken. Het zit namelijk zo. I am too old for this shit. Ik wil trouwen, kinderen krijgen, settelen. Een huis, een boom, een beest. Ik wil uitdijen en in versleten joggingpakking lopen, ik wil het huishouden niet aankunnen. I want the whole shabang. Ik heb haast, my clock is tickin. Dus het laatste wat ik dan moet doen ik hier met jou een feestje bouwen waar ik alleen maar tijd mee verlies. Wat wij moeten doen is trouwen en vadertje & moedertje spelen. Als de sodemieter.’

Bam! Ik wachtte geduldig tot hij leekbleek zou wegtrekken. En ja hoor, zijn prachtige blauwe ogen werden zo groot dat ik dacht dat ze zijn kop uit zouden rollen.
-Heel goed, in complete paniek raken jij-
Hij hapte naar adem en wilde wat zeggen maar zijn mond ging weer dicht.
-Ha! Hij raakt in shock. Ik ben nog beter dan ik dacht-
Zijn mond ging weer open, nu wel om te praten. Vast om te zeggen dat hij nu onmiddellijk terug moet om zijn vissen water te geven. Ja hoor… kom maar op je crap excuus. Ik accepteer hem gelijk.
‘Yes. Yes! I want! With you. You & me.’

En daar gaan we weer. YOU. HAVE. GOT. TO. BE. FREAKIN. KIDDING. ME.

Ik heb de 4 dagen keurig uitgezeten. Met permanent een tazer in mijn hand om hem op afstand te houden. Never. Again.

Wat was jouw disaster date? Please share, dan voel ik me hopelijk wat minder afgrijselijk.

Liefs,
Angel