Clarence update

Vandaag is het dierendag en dat leek me een goed moment voor een update over de diertjes in mijn leven. Coco en Clarence (broer en zus) worden volgende maand alweer 16 jaar! Ze zijn echt hoogbejaard. En zeker voor raskatten is dit een respectabele leeftijd. Met Coco is alles helemaal in orde. Dat is echt een fitgirl. Die springt overal soepeltjes vanaf en van best grote hoogtes, rent trappen op en neer en heeft nooit fysiek ergens last van. Ik heb het idee dat zij wel eens de 20 jaar zou kunnen aantikken. Ze is lekker pittig en lief, komt altijd bij me liggen, ik mag haar aaien maar niet te lang, want dan krijg ik een klap. Een vrouw naar mijn hart.

Maar dan Clarence. De cattery eigenaren waar ik ze vandaan heb gaven hem al de bijnaam ‘Zielie’. Omdat hij als laatste werd geboren van het nestje van 4 en omdat hij van alle kittens de zwakste schakel bleek. En omdat hij zo’n zielig koppie heeft natuurlijk. Een real life Puss in Boots. Ik moet zeggen dat hij, afgezien van wat hoornvliesbeschadigingen (waar Britse Kortharen helaas bekend om staan) heel lang nergens fysiek last van heeft gehad. Zo’n 3 jaar geleden werd hij wel ineens heel erg ziek maar knapte hij spontaan op toen ik overstapte op beter voer. Daarna ging het heel lang goed tot en met juni dit jaar.

Hij lag heel zielig onder de bank in de keuken, had een scruffy vachtje, bewoog amper, dronk veel, plaste veel. Achteraf gezien had het alle kenmerken van diabetes maar ik wist niet eens dat katten hier last van konden hebben, ik dacht dat zijn artrose misschien was verergerd. Dus ik ging naar de dierenarts om te vragen welke medicatie ik hem daar het beste voor kon geven.

Zijn bloed werd gecontroleerd en hij bleek diabetes te hebben. Een normaal bloedsuiker ligt tussen de 4 en 9 mmol/L en bij hem werd er 28 mmol/L gemeten (!!). En omdat hij er al wat langer mee rondliep, was er kans op ketoacidose (verzuring van het bloed) en konden ze hem niet zomaar insuline spuiten. Dus het arme beestje moest met spoed worden opgenomen in het ziekenhuis. Hij kreeg onderzoeken, scans en medicatie. Zijn alvleesklier was helemaal verschrompeld en ontstoken en ook een deel van zijn darmen en lever.

Ik heb hem elke dag opgezocht, en ik heb elke dag om hem gehuild, maar ik stond erop om hem na 3 nachten mee te nemen naar huis (ook al wilden ze hem eigenlijk iets langer houden), want ik zag dat hij stress had en het is al zo’n oudje. Bovendien hadden ze daar zijn bloedsuiker al redelijk onder controle. Thuis ben ik zijn bloedsuiker blijven monitoren  met de LibreLink die ze op zijn rug hadden bevestigd (zo’n wit plat schijfje die ook wordt ingezet bij mensen met diabetes).

Elke ochtend en elke avond gaf ik hem insuline en ik heb research gedaan naar beter voer. Ik kwam uit bij Devini natvoer (alleen kalkoen, kipfilet en kipfilet met zalm) en brokken van Power of Nature. Die zijn heel laag in koolhydraten (wat goed is voor een diabetes kat) en ook laag in vet (wat zijn alvleesklier niet extra zou belasten, want die moest herstellen).

Met de insuline hielden we zijn bloedsuiker goed onder controle. Zijn alvleesklier herstelde wel, maar echt heel langzaam. In augustus deden we weer een scan ter controle en de dierenarts kon toen zien dat pas de helft geheeld was. Of het echt helemaal zou helen was dus nog maar de vraag, gezien zijn leeftijd en gezondheid.

Een paar weken later vond ik Clarence weer wat teruggetrokken en stil en besloot ik om zijn bloedsuiker opnieuw te monitoren, dus werd er een nieuwe LibreLink op zijn rug geplakt. Tot mijn grote verbazing was zijn bloedsuiker helemaal in orde en hoefde ik helemaal geen insuline meer te spuiten. Ik kon het bijna niet geloven, want er was mij verteld dat een diabeteskatje eigenlijk de rest van zijn leven afhankelijk zou zijn van insuline. Echt een wonder! Mijn oude bejaarde Clarence was gewoon genezen! En omdat ik wel insuline bleef spuiten de afgelopen weken was hij natuurlijk zo stil. Ik spoot dat arme beest elke keer een hypo in joh.

Gelukkig dat mijn gevoel zei dat ik hem weer opnieuw moest monitoren en er zo achterkwam dat hij geen insuline meer nodig had, want hypo’s zijn levensgevaarlijk.

Omdat een chronische alvleesklierontsteking altijd weer terug kan komen, en hij daardoor dus ook weer diabetes kan krijgen, moet ik hem uiteraard goed in de gaten houden. Ik ben er nu extra op gefocussed dat hij niet weer teveel gaat drinken en plassen en ik let erop hoe actief hij is.

Momenteel krijgt Clarence 1 keer per 4 weken een medicijn in zijn achterpoot gespoten, wat helpt bij zijn artrose. Sinds deze shots springt hij weer op banken en tafels en loopt hij de trappen weer op en neer. Hij is echt een stuk levendiger geworden, dus ik ben superblij dat dit medicijn zo goed bij hem aanslaat.

Kijk, als een (oude) kat op is, dan is ‘ie op. Iemand gaf mij de tip om met hem te kroelen en in zijn ogen te kijken en aan te voelen wat HIJ wilde. En Clarence keek me toen aan en gaf me geen teken van “het is goed zo”. Dus pakte ik door. En nu nog steeds zie ik levenslust in zijn gedrag.

Maar ik besef me al te goed dat het een oudere kat is mét arthrose, mét een hartruisje, mét nu ook weer een hoornvliesbeschadiging en met verhoogd risico op diabetes. Dus hoe lang hij het nog volhoud, geen idee. Maar het voelt nu nog niet als zijn tijd om te gaan. Ik ben in elk geval heel dankbaar voor de tijd die we tot nu toe hebben gehad met hem en met zijn zusje Coco. Hopelijk kunnen we nog een paar jaartjes van ze genieten.

Until next time,
Serena Verbon