Door Angel – We gaan het hebben over mijn favoriete topic: awkward moments. Mijn zusje en ik zijn rasechte poep- en plaskinderen. Laat een scheet, liefst per ongeluk, en ons kun je wegdragen. Waarschijnlijk heeft dit vooral te maken met het feit dat we zijn opgevoed door karakters als Theo & Thea en Rembo & Rembo die ons het VPRO-gedachtengoed van de jaren ’80 hebben meegegeven.
Opa had al vrij snel door dat een gezonde, luidruchtige bout, stevig op onze lachspieren werkte. Zoals het een goede opa betaamt, liet hij dan ook geen mogelijkheid voorbij gaan ons te trakteren op een buikhoest. Dewi en ik gingen altijd, elke keer weer, dertig jaar lang, stuk om de wonderbaarlijke geluiden die hij met zijn hoogbejaarde, uitgelubberde anus waar alle rek uit is, wist te produceren. Oma zat er dan naast, nee schuddend, om vervolgens haar breiwerk weer te hervatten. Later liet hij ze te pas en te onpas wapperen. Volgens mij had hij het op een gegeven moment gewoon niet meer in de gaten. Maar de pret bleef voor ons even groot.
Een uur nadat Opa was overleden, lag hij beneden in het verpleeghuis opgebaard in een daarvoor bestemde kleine ruimte. Gek genoeg voelde zijn dood als een opluchting. De afgelopen anderhalf jaar waren ondraaglijk voor hem geweest. Het gemis van oma, zijn razendsnelle aftakeling, de gesloten afdeling. Alles vond hij afschuwelijk en ik vond het minstens net zo erg. Dan maar allebei dood. Dan hoeft hij in ieder niet meer zo te lijden.
Terwijl de familie bij Opa zat, besloten Dewi en ik naar zijn kamer te gaan om tussen zijn spullen te zoeken naar dingen die we wilden hebben. Zijn muts bijvoorbeeld die oma voor hem had gebreid en die hij altijd op had als we naar buiten gingen. Ik heb hem in een plastic zakje bewaard waardoor hij altijd naar Opa blijft ruiken en soms begraaf ik mijn gezicht erin en is het net of ik bij hem ben.
Terwijl we door zijn kledingkast gingen, haalden we een herinnering op van iets dat een paar dagen ervoor was gebeurd. Opa geloofde weer eens niet dat hij daar daadwerkelijk woonde. Hij trok me mee naar zijn kamer.
“Hoe is het toch mogelijk dat hier allemaal spullen van mij staan? Wie heeft dat hier allemaal neergezet?’’
Soms vertelde ik hem de waarheid. Soms loog ik als ik zag dat hij echt bang was. Hij trok zijn kledingkast open en keek vol verbazing naar zijn eigen kleren.
‘’Hoe kan dat nou toch?! Dat zijn allemaal pakken van mij. Kijk! Dit pak moet ik aan op mijn begrafenis. Hoe kan dat nou in vredesnaam hier hangen?’’
Hij deinsde achteruit en wees geschrokken naar een stapel grote-mensen-luiers.
“Verrek! Kijk nou! Allemaal onderbroeken om vol te schijten! Zijn die ook van mij?’’
En dan had je ons alweer. Waar we die tien seconden ervoor, met tranen in onze ogen stonden te kijken naar onze opa die geen flauw idee had waar hij was, lagen we met de woorden ‘vol te schijten’ alweer over de grond te rollen. En terwijl we deze scene naspeelden brak de hel los. Het moet de ontlading geweest zijn, ik kan het niet anders verklaren.
“Dee, ik voel iets scherps in mijn kont. Wil jij even kijken of ik soms een splinter in mijn broek heb?’’
Terwijl ze mijn spijkerbroek geconcentreerd onderzoekt op glas- of houtsplinters, blaas ik haar vol in haar gezicht.
“Haha! Dat is een Opa-scheetje! Is je kont gescheurd? Klinkt niet gezond, Eend.’’
Het volgende moment laat Dewi van zich horen en voor we het weten staan we de ene na de andere ruft uit te stoten. Zo hard en zo veel mogelijk. Het interesseerde ons niets dat de deur wagenwijd open stond en er regelmatig oudjes met hun rollator langs schuifelden. Met het zweet op de bovenlip en gierend van het lachen stonden we Opa’s hele kamer vol te pompen.
Gierend bracht ze uit “Wat ben je toch een vies varken, zou opa gezegd hebben!’’ en ze trakteert me op een laatste bout. Terwijl ze steun zoek tegen de muur, zucht ze “Eend, ik kan niet meer. Ik ben leeg…”
“Wacht, ik heb er nog één. Deze is voor jou Opa!” Terwijl ik paars aanloop van de spanning komt er enorm geweld aan geluid uit me en precies op dat moment verschijnt er een oudere dame in de deuropening. Het is de mevrouw die haar man altijd komt bezoeken en samen met opa vaak kopjes koffie dronk. We noemen haar voor het gemak even Mevrouw Gecondoleerd.
Terwijl Dewi snel rechtop gaat staan, is het voor mij te laat. Ik zit er midden in en kan het gebrul uit mijn kont niet meer dicht zetten. Vreemd genoeg lijkt ze niet op te merken dat ik me compleet laat leeg lopen en ze komt mijn kant op om me te condoleren. Als het een cartoon zou zijn, zou er op dat moment een dikke, groene wolk om mij heen ontstaan. Ik zet dus snel een grote stap naar achteren. Wrong thinking. Ze gaat precies op de plek staan waar ik drie seconden ervoor was bevallen van een kerngezonde atoombom. Ergens had ik nog de ijdele hoop dat Dewi me zou redden door haar weg te lokken. Nee hoor. Ze ging solidair naast de mevrouw in dezelfde walm staan. Een kleine prijs die ze graag wilde betalen om van dichtbij het gezicht van mevrouw Gecondoleerd wit te zien weg trekken.
Mevrouw Gecondoleerd pakte mijn beide handen vast en begon haar verhaal.
“Lieve schat, hij is weg hè?”
Terwijl de darmgassen zich langzaam een weg baanden omhoog door mijn trui, om er door mijn dikke wollen kraag weer uit te komen, zette ik nog een grote stap opzij. Mevrouw Gecondoleerd liet me niet los en verhuisde als een volleerd kunstzwemster synchroon met mij mee. Terwijl ik misselijk sta te worden van mijn eigen lucht, kijkt ze me ernstig aan en wacht op een antwoord. Ik kan precies één zin uitbrengen “Uhm… ja. Hij is weg ja.”
Als ik een gesmoorde lachpiep uit Dewi hoor komen, ben ik reddeloos verloren. Ik probeer te redden wat er te redden valt en doe net of ik onbedaarlijk sta te huilen in plaats van te lachen. Ik probeer me een beetje los te wurmen maar Mevrouw Gecondoleerd verstevigt haar grip op mijn handen.
“Heeft hij veel geleden?’’
Waarom praat deze vrouw door? Ziet zij niet hoe idioot deze situatie is?
“Uhm… ja. Wel… uhm… ff geleden ja. Ja.”
Achter haar zie ik Dewi blauw aanlopen van het lachen en ik klap dubbel terwijl ik het uitschreeuw.
“Sorry Mevrouw, het zijn de spanningen denk ik.”
“Ja”, roept Dewi, “Er hangt hier ook zo’n bedompte sfeer in deze kamer. Beetje muf ook.”
Ik verlies mijn evenwicht en lig letterlijk over de grond te rollen van het lachen. Ik weet niet of ik mijn leven harder gelachen heb dan toen. Die arme vrouw is nog ruim tien minuten bij ons blijven staan in dat gore stinkhok. Of dit nou mijn meest awkward moment was? Eigenlijk niet. Ik schaam me niet zo snel. Zeker niet in een verzorgingstehuis waar de scheten je als vleermuizen om de oren vliegen. Hilarisch, dat wel.
Maar… stay tuned! Dit was slechts een opwarmertje, want het verhaal dat ik volgende week voor je heb, slaat werkelijk alles op het gebied van schaamte.
Wat is jouw meest awkward moment waarop je een scheetje moest laten?
Lfs,
Angel
Angel,
Ik heb nog nooit echt gehuild van het lachen, maar nu biggelden de tranen over mijn wangen, haha!!
Xxx
Wauw. Geweldig. All I can say.
haha super grappig! arme Mevrouw Gecondoleerd 😛
hahahaha heeerlijk! wie kan er niet lekker gieren om een scheetje hier en daar!
Hahaa aah geniaal! Ik lees dit op maandag ochtend en heb me weer vermaakt met je stukje. Geweldig!
Ge-wel-dig artikel!
Wat een heerlijk verhaal! Doet me denken aan mijn lieve, gekke, toffe opa. Als je ooit nog een keer door de kamer wil kruipen kan je altijd bij hem op visite gaan, Angel. Hij zal je behandelen alsof je zijn eigen kleinkind bent.
Ik had een gesprek op het dagcentrum waarbij ik, client en twee begeleiders dagcentrum aanwezig waren. Ik had vreselijk last van flinke hoestbuien en we zaten ook nog eens in een heel klein hokje. Opeens moest ik weer heel erg hoesten en ik verloor spontaan alle controle over mijn spieren en ik laat me toch een scheet! Ik voelde me helemaal rood worden en ben maar extra hard door gaan hoesten om net te doen alsof die scheet helemaal niet had plaatsgevonden en dat het lawaai gewoon mijn hoest was… Om nog maar niet spreken over die lucht die vrij gekomen was….
Meh.
Op het hoofd van mijn vriend, en dan niet een beetje in die richting maar gewoon letterlijk op zijn hoofd.
Gelukkig kon hij er wel om lachen, krijg het alleen nog steeds bijna dagelijks te horen hahaha ^^
oh angel! you are a angel! elke week word ik weer heeeeeeel erg blij van je verhalen! en zit ik soms hardop te lachen! xxxxxx i love you!
Ik heb in mijn broek gepiest van het lachen over de uitgelubberde anus. Mijn vriend schrok wakker en vroeg zich af of ik over mijn nek aan het gaan was.. Leg dat maar eens uit. ” Ik lach om de uitgelubberde anus van de overlden opa van angel” uhm.. Van wie?? “ach laat ook maar” Angel, je bent geweldig!!
Deze humor heb ik niet, ik wil nooit iets weten van scheetjes haha
Ik lig niet vaak dubbel van het lachen om een blogpost, maar Angel is echt een wonder in het schrijven van dit soort posts!! Serieus, dit maakt mij dag weer goed 😉
hahahaha leuk verhaal ook weer !
soms met de gym of als ik moet voetballen en ik schreeuw komt er weleens een scheet en dan doe ik niet alsof het me schoen was ofzo iets xd
Dit is toch wel de leukste tot nu toe hahahaha, geweldig!
Ik kom uit de jaren 80 dus ik ben ook van die poep&pies humor. Mijn vriend van een paar jaar jonger noemt mij standaard ‘kleuter’ als ik moet lachen om een scheet.
Laatst in bed dacht ik er 1 stiekem te kunnen laten. Tot ie opeens vanuit het niets riep ‘Jezus heb je in je broek gescheten ofzo??? ‘ Ik kwam niet meer bij
Ik werk met dementerenden, waar inderdaad de scheten je om de oren vliegen. Ik stond bij Jaap op zijn kamer te helpen met zn pyjama en ineens laat ie gewoon een knetterharde ruft. Ik zeg, sta je nou gewoon scheten te laten, Jaap?? Waarop hij zegt met een strak gezicht ‘neehoor, dat zou ik nou nóóit doen’.
Geweldig zeg, hoe je dit geschreven hebt, hahaha.
Ha ha ha ha, heb echt hardop gelachen hier om 2.30 terwijl iedereen hier in huis slaapt.
Ik heb echt in mijn broek gedaan van het lachen Ik kon het echt niet volhouden.
Dit maakt mijn dag weer!!!!
DANK JE WEL ANGEL
Wat een ge-wel0dig verhaal! Ik moet altijd zo enorm hard lachen om je stukken! En fijn dat zelfs zo’n knappe dame als jij er af en toe eentje laat vliegen!
Hahahhahha heb me kapot gelachen
Hilarisch!! :’D
Dit doet me denken aan mijn vakantie van vorig jaar. Ik ging met me ouders en broer uiteten in Oostenrijk. En mijn broer laat altijd van die stille killers dus wij barstten uit van het lachen en mijn moeder en ik lachten zo hard dat we allebei extreem hard een scheet lieten. Heb mensen nog nooit zo vies naar ons zitten kijken. De tranen rolden over onze wangen al weet ik niet of dat van de geur kwam of van het lachen.
Ik reageer nooit…. Maar ik zit letterlijk met tranen over m’n wangen van het lachen dit te lezen!!!! In één woord HI-LA-RISCH!!!! Whahahah heerlijk! You made my day angel!!:-D
In 1 woord GEWELDIGGG. Je kan zo goed schrijven, ik heb helemaal blauw gelegen, ik wacht met smart op het volgende verhaal
Een mooi verhaal maar ook heel grappig! Geweldige schrijfstijl!
Ondanks dat ik noooit en dan meen ik echt nooit, een scheet zou laten (en ook nog nooit heb gelaten) bij iemand in de buurt, lach ik me dood om dit verhaal!
Ik vind scheten laten echt een van de meest genante dingen die er bestaan, komt denk ik door mijn moeder.
Zij doet dit alleen bij mij en echt zo van prrrrt en dan zeg ik altijd bah trompet kont of wat een muffe schijtgat-geur hahahaha!!
Hahah heb helemaal dubbel gelegen, Thanks Angel!
Omg!! Geweldigg Angel!!! Ik lig hier ook dubbel van het lachten om jou verhaal.
Hilarisch!!
Whahahhaha wat heb ik weer genoten van je ranizige verhaal :,) geweldig! Ik vind het zo leuk hoe eerlijk je bent!
hahaha ik lig dubbel… ik ben ook van de theo en thea en rembo en rembo cultuur!! hahah