Angels column: ‘Cherie, zyou are beauziful…’

Ah, oui! Eindelijk. Angel is back in the building en da’s maar goed ook, want Nederland is gewoon niet compleet zonder haar. Was ik de eerste drie weken moederziel alleen op het beautykantoor, heb ik tegenwoordig een prachtig uitzicht op een weelderige bos bouncy hair en perfect gelakte rode nagels. Met open mond heb ik geluisterd naar haar avonturen. Hieronder deelt ze haar belevenissen die ze meemaakte in de stad van de liefde: Parijs!

And she’s back! Terug van een maand Parijs samen met partner in crime Yolande Schyns. Een maand Parijs om te genieten, cultuur te snuiven, te werken en vooral om te kapotleven (spreek uit: kePOTleven met de klemtoon op pot. Dan is ‘ie het lekkerst).

Het ultieme kepotleven is voor mij, om mee te beginnen, geen wekker hebben. Geen ouderwetse rinkeljoekel uit opoe’s tijd, geen digitale wekker op mijn Iphone maar vooral geen menselijke wekker. De menselijke wekker die ’s ochtends vroeg al piept ‘Zeg, wil jij nog wat gaan doen met de dag of blijf je hele dag in bed stinken?’. Die ’s nachts als ik thuis kom opnieuw in mijn dove disco-oren tettert ‘Vind jij dit een normale tijd om thuis te komen?’ en de rest van de dag aan mijn katerkop blijft snoozen. Weg met de wekker en in protest tegen de dagelijkse sleur van regelmaat, structuur, kantooruren en we pakken de gevestigde orde er ook maar gelijk bij. En voor één keer in je leven, mag dat best.

Voordat we vertrokken had ik geen bijzondere voorliefde voor Parijs. Londen, Barcelona, Madrid, allemaal even leuk. Maar dat is nu verleden tijd. I LOOOVE PARIS! Nu kan ik jullie gaan vervelen met eindeloze diarree over de monumenten en de musea. Stuk voor stuk absoluut de moeite waard maar aangezien de meesten van ons er wel een stedentripje of een schoolreisje Parijs op hebben zitten, sla ik die over. Bovendien staan de city-guides er bol van. Shoptips kan ik helaas ook niet geven omdat ik elke cent nodig had om dag door te komen, Parijs is stervens duur. Maar ik kan wel iets vertellen over waarom Parijs voor mij vanaf nu met stip op nummer 1 staat.

Naast de prachtige taal, de oogverblindende schoonheid van de stad, de waanzinnige architectuur, het heerlijke eten en de fantastische wijnen zijn het vooral de kleine dingen die mij zo gelukkig maken. Parijs is bijvoorbeeld gebouwd op hoge hakken. Parijs fluistert lief in je oor: ‘Trek maar aan, die prachtige palen, ik zal er goed voor zorgen’. De brede boulevards zijn extreem hakvriendelijk in tegenstelling tot onze eigen grote steden die gebouwd zijn op houten klompen.

In Amsterdam kan ik hooguit 2 wandelingen maken. De 3^e gaat rechtstreeks naar de schoenmaker. In Parijs loop je een marathon op je juweeltjes en daar komen ze ongeschonden en nog mooier uit. Nergens ter wereld wordt de hoge hak zo gewaardeerd en gerespecteerd als in Parijs. Evenals de kokerrok, nagels die strak in de lak staan en lippen die goed in de verf zitten.

Een andere ultiem geluksmomentje. Geen gehannes met plattegronden en openbaar vervoer. Tom Tom mee en de auto pontificaal voor de Sacre Coeur parkeren. Onder de Eiffeltoren. Midden op de Place de la Concorde. Uitstappen & klaar. En overal die Valet parking. Voor de deur van je favoriete club of restaurant de auto stilzetten, sleutels afgeven en je auto wordt voor je weggezet. Hardcore genieten. En met deze kleine extraatjes maakt Parijs mij zielsgelukkig. Ja, hier hoor ik thuis. Dit is mijn natuurlijke habitat.

Dan het uitgaan. Omdat ik in Nederland op premature leeftijd ben begonnen met stappen (en die paar jaar de bloemen ook stevig heb buiten gezet) ben ik in vergelijking met mijn leeftijdsgenoten ook vroeg met pensioen gegaan. Uitgaan doe ik al vanaf mijn 21^e niet meer. Niet omdat ik liever thuis zit te breien, in tegendeel. Er is hier simpelweg niet zoveel te vinden waar het bier en de foute openingszinnen me niet om de oren vliegen.

In Parijs hebben de clubs een enorm James bond gehalte. Chique, rokerige nachtclubs met kleine ronde tafeltje en grote velours halfronde banken. Donkere hoekjes, minimale verlichting, de man in strak gesteven overhemd, de vrouw in kokerrok en de magnums champagne zijn niet aan te slepen. Provocerende smokey eyes, verleidelijke parfums, mysterieuze silhouetten die sensueel dansen op opzwepende muziek en dit alles in eindeloze, hete nachten. Mijn eerste gedachte was: ‘Ah! Dus hier verstoppen alle mooie mannen zich!’.

Wat mij vrij snel opviel was de manier waarop de Franse man zijn doelwit benaderd. Waar je elkaar in Nederland eerst eens even 4,5 uur ongemakkelijk gaat zitten aanstaren om vervolgens een ‘Hallo, ik ben Gert! Wil je een Breezer?’ te krijgen, gaat het er in Parijs net iets anders aan toe.

Mijn eerste avond in een nachtclub stond ik nietsvermoedend naar de dansvloer te staren. Luchtige gedachten als ‘lekker nummer, ik heb dorst, volgens mij voel ik een puist opkomen, ik wil mijn Uggs aan’ schoten door mijn hoofd. In mijn nek voelde ik een hand die zachtjes mijn haar optilde. Ik keek naar links maar meer dan een glimp van een mannelijke gebruinde hand in een spierwitte mouw onder een zwart jasje, kreeg ik niet te zien. In mijn hals drukte zich een paar volle lippen die zich snel naar mijn oor begaven en met een zwoele, schorre, mannelijk stem fluisterden: ‘Chèrie, you zo not know me but I ave known you for ages…’.

Meltdown.

Geen seconde heb ik me afgevraagd wat voor hoofd hij op zijn torso droeg. I could not care less. At all. I am a true sucker for this shit. Ditzelfde paringsritueel is me die avond zo’n 3 keer overkomen. Met steeds een andere man. Ja, ramvol cliche’s zitten ze. En ik kan er geen genoeg van krijgen. Trouwens, die kop op zijn torso was perfect. Zoals de meeste koppen daar perfect zijn.

De Franse jager is direct. Geen seconde te verliezen. Like there’s no tomorrow. Daar houd ik van. Hij is goed gekleed, tot in de puntjes verzorgd en hij is mannelijk, vooral heel mannelijk. Maar het echte kunstje is dat ze een vrouw, zo ontzettend vrouw laten voelen. Stoel aanschuiven, handkussen geven, buigingen maken, op commando liefdjesliedjes voor je zingen, jassen over plassen leggen zodat je schoenen niet nat worden. Ga gerust over je nek, ik val hier als een blok beton voor.

Zelfs de zwervers hebben een onweerstaanbare charme.
‘Bonsoir madame, where are you frommuh? Aah, une belle Hollandaise… ‘.
Tja, die kan ik niet weerstaan. Huppekkee, 4 euro. Kun je even een lekkere frisse onderbroek kopen.

Tegen de meneer van de garderobe: ‘How much is it?’
‘Whatever you want, you hot steamy Hollandaise.’ Huppekee, 5 euro.

Oh, en dan moet je mij hebben die hard aan een stoomcursus -Nee zeggen is OK!- toe is. Op de allerlaatste dag en met mijn allerlaatste centjes bij het schattige snoepkraampje op de hoek van de straat. Ik had de zak gevuld met nog geen kilo snoep en vroeg de knappe jongeman of ik hoeveel ik mocht afrekenen. In zijn bijna overstaanbaar Engels, zei hij schaamteloos ‘€43,- madame’. Ik had hem vast niet goed verstaan. ‘43 euro’s please. And your face is like Eva Longoria, Oui?’. Ik durfde niet meer terug en met tranen in mijn ogen, betaalde ik de charmante hufter. Van pure ellende was die kilo snoep in een uur op.

Die maand Parijs is me bijna fataal geworden. Elke dag leven alsof er geen morgen is. En dat maakt me gelukkig. Alle clichés zijn bevestigd. Parijs mag zich met recht ‘The city of love’ noemen. Gelukkig heeft Yolande mij ook nog de nodige cultuur door ze strot geramd. Zo ben ik er heel trots op dat ik nu eindelijk Degas, Monet, Renoir en Rodin uit elkaar kan houden (shame on me!). Maar meer dan dat heeft ze mij de fijnzinnige contrasten en de sprookjesachtige charme van deze stad door haar ogen laten zien en dat heeft mijn hart veroverd. Een maand lang ben ik betoverd geweest. Parijs is voor mij een kunstwerk geworden. Maar nog meer is Parijs een magische film geworden waar ik, wanneer ik dat wil, in en uit kan stappen.

Voor de literatuur liefhebbers onder ons, dit is het echte Parijs (klik), maar zo mooi zal ik het nooit kunnen verwoorden.

Nu ben ik terug and it’s good to be back! Maar ik ben ook compleet berooid. Parijs is dúúr! Misschien dat de gemiddelde Parisienne haar hand niet omdraait voor een zak snoep van €43, maar voor mij was het de financiële genadeklap. Ik heb een maand genoten en ik weet dat ik het heb verdiend (het was mijn eerste vakantie van de afgelopen 3 jaar) en ik weet dat het me goed heeft gedaan, maar nu is het de komende maanden supermie bamisoep in plaats van escargots.

En daarom geef ik de rest van de week met de kortingscode ‘Paris’ 20% korting op de gehele The Beauty Bakery collectie. Om allereerst te vieren dat ik weer terug ben en ten tweede om jullie het extra duwtje in de rug te geven, mocht je twijfelen om te bestellen. Want bestellingen is what I need! Om dan in elk geval een Frans wijntje open te kunnen trekken bij mijn supermie, omdat ik Parijs zo hard mis.

Liefs,
Angel

www.thebeautybakery.nl
www.twitter.com/thebeautybakery
volg me ook op Instagram! Username: thebeautybakery