ANGEL | MR WRONG PART 64

Weet je het nog? In mijn laatste stukje ben ik ’s nachts naar het ziekenhuis gegaan omdat ik toch een vervelende buikkrampje had waar ik bijna van flauw viel.

Sommigen van jullie lieten een comment achter waarin ik het de verloskundige kwalijk had moeten nemen maar zo zie ik dat zelf helemaal niet. Zij is een ervaren verloskundige en ik was erbij toen ze de echo deed. Ze dacht een vreemde plek te zien, keerde toen terug om het nog een keer in beeld te krijgen maar toen was het weg. Nog vijf keer kijken, nee, echt niets meer te zien.

“Het zullen mijn darmen wel zijn, ik moet poepen. Hou maar op met zoeken.”

Ik had geen zin meer in dat onderzoek. Nee, toch nog even kijken en nog een keer tot ik het echt zat was. Zij heeft meer dan haar best gedaan, het was gewoon niet te zien en meer konden we niet doen. Het was duidelijk een miskraam die verder helemaal volgens ‘plan’ verliep met op dat moment geen afwijkingen. Dus wat mij betreft treft niemand blaam en haar al helemaal niet. En dat ik dan naar het ziekenhuis moet omdat het pijn doet, ja, dat is de natuur die wat troep uit het lichaam moet zien te pieren en dat doet bij een buitenbaarmoederlijk zwangerschap blijkbaar iets meer pijn. Ik was al lang blij dat de pijnstillers hun werk deden en ik weer normaal kon nadenken zonder van paniek mijn ogen uit te willen krabben.

Eenmaal in de onderzoekskamer word ik onderzocht. De vrouwelijk arts is zakelijk. Met een vriendelijk randje maar vooral zakelijk. Voor mij is dat een goed teken. Doe jij maar goed zakelijk, dokter. Dat betekent dat je goed bent in je vak.

“We gaan even wat bloed afnemen om te kijken naar het gehalte hCG, het zwangerschapshormonen. Als dat nog heel hoog is, gaan we je gelijk opereren. Maar maak je niet teveel zorgen, de meeste vrouwen kunnen daarna nog prima kinderen krijgen. Ik ben zo terug voor de bloedafname.”

Een beetje beteuterd kijk ik haar na terwijl ze de kamer uit loopt. Dan draai ik mijn hoofd naar mama.

“Haha! Moet je haar horen. Ik maakte me eigenlijk nergens zorgen over maar na die uitspraak weet ik dat ik morgenochtend waarschijnlijk onvruchtbaar ben.”

“Komt wel goed, lieverd. Maak je niet druk. Ik ga in de wachtkamer even een dutje doen.” Heerlijk, zo’n relaxte moeder.

Na een anderhalf uur lig ik er nog. De arts is nog steeds niet langs geweest en mama heb ik ook niet meer gezien. Ik verveel me dus ik ga eens een kijkje nemen. In de wachtkamer vind ik inderdaad mama. Ze ligt languit op een bank met een jas over haar hoofd. Haar tas staat wagenwijd open naast haar op de grond. Ongelooflijk hoe die vrouw overal kan slapen. En zich geen seconde zorgen maakt over haar telefoon en geld die bovenop de troep in haar tas liggen. Verder is er niets of niemand te zien dus ik ga maar weer terug. Net als ik probeer zelf een dutje te doen, komt de arts binnen. Ze heeft bloed op haar witte klompen.

“Sorry voor het wachten, er kwam een spoedbevalling tussendoor.”

“Geeft niet, hoor. Ik ging net een dutje doen. Kun je over een uurtje misschien terug komen?”

Artsen zijn niet zo van de grapjes. Een mondhoek gaat een minuscuul beetje omhoog. Dan trekt ze de streep weer recht.

“Ik heb de uitslag van je bloedonderzoek. De waarde van het zwangerschapshormoon is al flink aan het dalen dus de miskraam is goed op gang. Het is het beste voor het lichaam als het zelf de miskraam afstoot. Dat is beter dan opereren dus je mag naar huis en dan wil ik je overmorgen graag terug zien. Dan gaan we opnieuw onderzoeken en als je het dan nog niet bent verloren, zullen we het alsnog operatief verwijderen.”

Gelijk spring ik op uit bed en kleed me vast aan.

“Ik krijg het er wel uit. Dank u voor uw hulp. Ik meld me overmorgen weer.”

Eindelijk naar huis. Ik ben weer pijnvrij en bijna opgewekt huppel ik naar de wachtkamer. Ik por tegen de jas over haar hoofd. Ik hoor een kreun.

“Mama, we mogen weg. Ik ben klaar.”

“Nog vijf minuutjes. Mijn dutje is bijna af.”

Ik ruk de jas van haar hoofd. Ze kijkt me aan. Wat heeft ze toch een lief koppie met haar liefdevolle, vriendelijke ogen. Het is soms net een kind.

“Hoe gaat het met je? Is alles goed?”

“Ja. Ik moet overmorgen terug komen. Dan gaan ze me besnijden.”

Ze komt overeind en trekt haar schoenen aan.

“Goh, wat leuk.”

Mama is het gewend dat ik bijna nooit normaal antwoord geef. Voor haar uit loop ik richting de lift.

“Even serieus, Angel. Alles goed?”

“Ja, alles is goed. Het komt er vanzelf wel uit en anders doen zij het voor me. Maar ik voel me verder weer helemaal prima.”

Als we het parkeerterrein afrijden, realiseer ik me dat Hef nog geen drie kilometer verderop in ons bed ligt te slapen. Op de heenweg vroeg ik mama nog of ik hem niet even moet bellen. Ik weet hoe bezorgd hij is.

“Welnee, ben je gek. Die ligt lekker te slapen. Je gaat toch niet dood? Bel morgen maar.”

Oh, wat vind ik dit toch heerlijk. Die nuchterheid, dat stoere, dat anti-drama, dat maak-het-allemaal-vooral-niet-groter-dan-het-is-jenkerd.

Het is 07:00 in de ochtend. We zijn al met al een uur of drie zoet geweest in dat ziekenhuis. De zon begint langzaam op te komen en het is heerlijk stil op de weg. Mijn telefoon gaat.

“Nou, als je het over de duivel hebt.”

“Goedemorgen!”

“Goodmorning, darling. How are you?”

“Prima. En jij?”

“Are you in a car? Where are you going?”

“Terug naar huis. We zijn net in het ziekenhuis geweest. Voelde me niet zo top vannacht.”

“What? In the hospital? Why didn’t you call me? What is going on? Are you ok? What happened?”

“Niks joh. Had buikpijn en werd niet goed. Iets met een buitenbaarmoederlijk zwangerschap maar we vonden het niet nodig je wakker te bellen. Mama was bij me en alles is weer goed.”

“Don’t believe this. You are tough as nails.”

“Damn right. I am going to sleep. I’ll come home later today”.

En wat denk je, eenmaal bij mama ga ik nog even naar het toilet om te plassen. Ik veeg me af en dan voel ik het. Het doet geen pijn. Floep! Er glijdt iets uit. Eigenlijk wil ik gelijk weggooien maar ik ben toch nieuwsgierig. Omdat ik er toevallig nog een prop toiletpapier onder hield is het daar bovenop op gevallen. Ik houd het in de lucht, recht onder de lamp om het beter te kunnen zien. Vreemd, het is rood en roze maar er zit ook iets vlezigs tussen. Ja, een vleeskleurige oester is het. Een flinke, dat wel. Is dat een vruchtzak? Ik stap uit het toilet.

“Mam! Moet je dit zien!”

Ze loopt net langs met een waterkoker. Ze kijkt opzij en ziet dat ik een vies gezicht trek.

“Wat is er?”

“Hier, kijk dan. Dit is het. Het valt er net uit.”

Ik houd de prop papier voor haar neus. Ik verwacht eigenlijk dat ze ook een vies gezicht trekt en snel een de vuilnisbak open zet. Maar wat ze dan doet is zo schattig.

“Oh…?”

Ze zet een stap naar voren en stelt haar ogen scherp. Dan wordt haar gezicht zacht en lief. Een milde glimlach maar ogen vol medeleven. Alsof ze een puppy ziet met vier gebroken pootjes.

“Ach gossie… kleintje toch.”

Ik krijg bijna een brokje in mijn keel. Niet om die oester in mijn hand maar om mijn moeder die naar een rode naaktslak kijkt en daar haar kleinkind in ziet.

En dan weet ik dat zij op een dag de beste oma ter wereld zal worden.

– Goed. Tot zover. –

Dit is het stuk zoals het twee weken geleden is geplaatst. Met name om hoe ik de miskraam omschrijf in het laatste stukje, kwamen wat heftige reacties als ‘sommige mensen kunnen beter kinderloos blijven’. Serena heeft het bewuste stuk om die reden ook even offline gehaald omdat je vaak ziet dat er een kettingreactie ontstaat van negatieve/positieve comments of dat er twee kampen ontstaan. Ik denk daarom dat het goed is om een en ander toe te lichten.

Ten eerst ben ik blij met alle feedback, zowel positief als negatief. Het is een blog en het staat de lezer vrij om erop te reageren. Als er mensen beledigd of gekwetst zijn door de manier waarop ik mijn miskraam omschrijf dan vind ik dat oprecht vervelend. Het is uiteraard niet mijn bedoeling iemand te kwetsen. Het staat me op mijn beurt echter vrij om mijn ervaring te beschrijven zoals ik ze beleef. Ik kan er een zwaar, dramatisch, zoetsappig verhaal van maken en er een dikke filter overheen leggen maar dan krijg je een fictieve weergave van de werkelijkheid en kan ik net zo goed romans gaan schrijven. Iedereen beleeft dergelijke dingen op zijn of haar eigen manier en dit is mijn persoonlijke ervaring die ik zoals altijd op een open, eerlijke en vaak rauwe manier beschrijf. Het feit dat ik dingen plastisch benoem zegt meer over de manier waarop ik met humor en luchtigheid bepaalde situaties aanpak of verwerk.

Om maar even in mijn bekende plastische manier van schrijven te blijven, wat ik in mijn hand had was geen embryo, het was een geen miniatuur baby, laat staan een ´ongeboren kind van Angel en Hef´. Ik kon er werkelijk niets uithalen dat ook maar leek op iets anders dan een grote menstruatieklodder (ja, daar ga ik weer, maar meer dan dat was het niet). Natuurlijk vond ik het jammer om een miskraam te krijgen. Jammer. Ik was niet uit het veld geslagen, ik was geen emotioneel wrak, ik was er ok mee. Ik kan er zelfs open over schrijven en ik kan er grappen over maken. En dat komt door een aantal factoren. Ten eerste weet ik helaas maar al te goed wat het is om iets of iemand te verliezen. Ik ben de laatste die een verlies zal bagataliseren. Maar ik weet ook wanneer ik iets kan handelen en ik voel haarscherp aan wanneer een situatie me teveel wordt en ik hulp nodig heb. De miskraam was niet één van die situaties. Zoals het gezegde ‘choose your battles wisely’ luidt, kies ik zorgvuldig welke situaties in mijn leven de ruimte krijgen voor verdriet en over welke ik makkelijker heen kan stappen.

Als ik bijvoorbeeld een vader heb die kanker krijgt, dan wijkt daar alles voor en krijgt dat al mijn aandacht. Ik zet mijn bedrijf op een laag pitje, ik zet mijn sociale leven compleet stil, elke dag ben ik bij hem tot het laatste moment. Datzelfde geldt ook voor mijn zusje en voor mijn moeder (lees: papa’s ex vrouw, ook zij zat er elke dag. Zo hecht is mijn familie). Elke dag zit zijn huiskamertje vol met de mensen die bij hem willen zijn. Elke dag. De hele dag.

Als mijn oma op sterven ligt, ben ik er elke dag. Als een jaar een later opa op sterven ligt, elke dag. Wij zijn een klein maar ontzettend hecht gezin met onlosmakelijk sterke banden, hun dood doet dan ook fysiek pijn aan mijn lichaam. Toch moet ik er mee dealen, het is onderdeel van het leven. Ik struikel, klauter mezelf overeind en ga verder. Papa, de derde klap blijkt echter de genadeklap te zijn. Als een jaar na opa ook mijn vader dood gaat, ga ik dan ook in therapie omdat het verliezen van mijn kleine en dus bijna complete familie een dermate groot gat in mijn bestaan slaat dat ik hulp nodig heb dat een logische plek te geven. De pilaren waarop mijn leven is gebouwd, worden onder me weggeslagen. Maar juist omdat ik uit zo’n warm, liefdevol nest kom, weet ik me goed te herstellen en kan ik nu, twee jaar later, iets als een miskraam goed relativeren.

Er is nog een reden waarom ik deze miskraam niet zwaar heb beleefd en beschreven. Ik ben opgevoed door mijn moeder waar ik veel op lijk. Mijn moeder die bij me was toen ik scheel keek van de buikkrampen en me naar het ziekenhuis bracht. Mama die me tijdens mijn miskraam met tranen in haar ogen vertelde dat ze zich zo schuldig voelde omdat ze ooit met vijf maanden zwangerschap een abortus heeft moeten ondergaan. Onder dwang van haar toenmalige schoonmoeder. Voordat ze mijn vader ontmoette was ze getrouwd met een andere man en woonde in Indonesië. Ze was piepjong, had al een zoon van drie jaar oud en was opnieuw in verwachting geraakt maar kwam er pas laat achter. Haar dominante schoonmoeder vond nog een kind een slecht idee en bracht  haar naar een soort vroedvrouw, het was niet eens een kliniek. Ze wilde niet maar in die tijd deed je wat je familie je opdroeg, zeker in landen als Indonesië.

“Ik weet hoeveel pijn je had, lieverd. Ik vond het zo moeilijk om te zien dat je krom lag van de pijn. Ik heb het zelf ook gehad. Het deed ook zo’n pijn. Er werd zo hard op mijn buik gedrukt en zonder verdoving en zonder medische instrumenten werd de baby eruit gehaald. Het was een jongetje. Ik was verscheurd van verdriet. En nu wil mijn eigen dochter zo graag zwanger worden en het lukt maar niet. Nu is ze eindelijk zwanger en dan krijgt ze een miskraam. Terwijl ik mijn baby weg heb gegooid.”

De tranen rollen over haar wangen. Ik zie mama bijna nooit huilen. Ja, bij papa’s uitvaart geloof ik. Dat was voor het laatst. Ik zal niet eens beschrijven hoe de abortus in zijn werk ging, zo gruwelijk was het. Ze gaat verder.

“Ik ben altijd zo eigenwijs en ik luister naar niemand, doe altijd, verdorie altijd, wat ik zelf wil. Waarom heb ik nou juist die dag naar mijn schoonmoeder geluisterd? Elke dag schaam ik me en heb ik er spijt van.”

Ik kan niets tegen haar zeggen, mijn keel wordt volledig afgesloten door de brok die is ontstaan. Als ik het ergste heb weggeslikt weet ik toch iets lulligs uit te brengen.

“Mam, het is niet erg. Het kan jouw schuld niet. Je was zo jong en het was een andere tijd.”

Later, als ze door de complicaties van de abortus toch naar het ziekhuis moet, vertelt haar arts dat haar baarmoeder dermate is beschadigd dat ze geen kinderen meer zal krijgen. Op een dag, een jaar na haar abortus, wordt haar zoon ziek. Hij is bijna vier jaar. ’s Ochtends wordt hij ziek wakker, ’s middags wordt de koorts zo hoog dat hij blind wordt en voor het donker is hij dood. Hij sterft in het regenseizoen. Ze begraaft haar kind en zit de daaropvolgende weken elke dag in de tropische regenbuien met een parapluutje boven het grafje zodat hij niet nat wordt. En dan, niet veel later, gaat ze toch bij haar man en zijn bemoeizuchtige moeder weg, ontmoet ze mijn vader en raakt ze gelijk in verwachting van mij. Vier jaar later van Dewi. Eens per jaar droomt ze dat haar zoon haar heel hard knuffelt en dan wordt ze huilend wakker. Mijn hele leven heb ik extra mijn best gedaan geen asshole dochter te zijn. Dat kan ik niet maken naar hem want hij heeft maar vier jaar met haar gekregen en had graag meer tijd met haar gehad. Hij was minstens net zo gek op zijn moeder als ik ben en daarom voel ik me verplicht de tijd die hij niet met haar heeft gekregen zo goed mogelijk in te vullen.

Waarom ik dit allemaal vertel? Om te begrijpen waarom iemand bepaalde dingen zegt, moet je begrijpen wie iemand is. Om die reden geef ik een stukje uitleg over wie ik ben, waar ik vandaan kom, wat mijn familiegeschiedenis is, wat we mee hebben gemaakt en wie de mensen zijn die mij hebben gevormd en opgevoed. Wie ik ben, hoe ik praat, wat ik zeg, komt allemaal voor een groot gedeelte voort uit de humor, het sarcasme en de acceptatie van wat het leven brengt van mijn vader. Toen hij eenmaal terminaal ziek was, heeft hij dat zonder morren geaccepteerd. En tot het eind bleef hij grappen maken. Met humor de pijn verzachten, is iets waar wij goed in zijn. Als iemand hem voorzichtig vroeg of hij begraven of gecremeerd wilde worden, zei hij bloedserieus:

“Ik laat me frituren.”

Toen er in papa’s stamkroeg eens een portretreeks van vaste stamgasten werden geschilderd, werd zijn portret tussen de andere geëxposeerd. Samen met Dewi stond ik naast papa naar het zijne te kijken.

“Papa, het lijkt wel of ze je na drie weken hebben opgegraven.”

Ik heb mijn vader nog nooit zo hard zien lachen.

Het is grof. Recht in je bek. Rauw. Het is niet goed of slecht,  het is zoals wij dat doen en dat mag.

Dan de vechtersmentaliteit van mijn beresterke moeder die zo’n groot verlies met zich mee draagt maar zo vrolijk en liefdevol door het leven gaat. Maar ook haar onverwoestbare positiviteit, haar kracht en ook hier weer de humor.  Ook dat heb ik in me. En tot slot het relativeringsvermogen van beide ouders dat bij mij extreem sterk is ontwikkeld omdat het van beide kanten komt. En daarmee zijn we weer terug bij het begin ‘Choose your battles wisely’ en kun je battles vervangen door de dieptepunten van het leven.

Lang verhaal kort: mijn miskraam was daar niet een van. Leuk was het zeker niet maar het was ook geen rouwadvertentie waard. Daar ben ik eerlijk over en daar schaam ik me niet voor. Maar dan hoef je het toch niet zo te noemen? Jawel, want zo praat ik. Mijn oma, mijn opa, mijn vader, mama’s vreselijke abortusverhaal, haar overleden zoon… ja. Groot verlies. Mijn miskraam, niet zo groot. Het was een mis-kraam. Het is mis gegaan. Er is mij geen onrecht aangedaan, het is de simpele werking van de natuur, the circle of life. Als ik nog vijf miskramen krijg, zullen ze me misschien wat zwaarder vallen maar deze niet. Als er ooit wel een baby komt, dan zal ik daar net zoveel van houden als mijn ouders van mij houden. Ook als ik het een naaktslak noem.

Voor mensen die vonden dat ik psychische hulp nodig heb, no worries. Het gaat goed met me. Mijn sarcasme is geen dekmantel om te verbloemen dat ik eigenlijk een mental break down heb gekregen en de pijn niet kan verwerken, die heb ik niet. Mijn sarcasme is onderdeel van mijn humor, van hoe ik praat en van hoe ik schrijf. Wil je de gevoelige Angel? Die bestaat ook. Dan moet je de stukken even teruglezen over papa, opa, oma, Jagger, Maddox en Gekkie. En zet er maar een doos Kleenex bij.

Ik hoop dat ik op deze manier een beetje heb kunnen uitleggen waarom ik me op bepaalde manieren uitdruk. Als ik aan flarden lig, dan schrijf ik dat. Als ik moeilijke situaties anders aanpak, schrijf ik dat ook. Ik schrijf schaamteloos over aambeien zo groot als golfballen waar ik tot drie keer toe aan geopereerd moest worden, over dat een ik in blinde paniek een strip Norit naar binnen werk omdat ik niet weet hoe ik een drol uit mijn dichtgenaaide anus moet werken, ik schrijf over mijn eindeloze en vaak rampzalige datingcarrière, over alle ins en outs van mijn relatie met Hef, over hoe het is om papa aan kanker dood te zien gaan, ik schrijf tot detail over zijn sterven, over zijn uitvaart, ik schrijf over de meest genante momenten uit mijn leven en dat is allemaal lang niet zo grappig, meeslepend, ontroerend of scherp als ik me niet kan uitdrukken zoals ik ben.

Ok? Ok. High five!

Veel liefs en geniet van het asociaal lekkere weer de komende dagen.

Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest.

Liefs,
Angel