ANGEL | MR WRONG PART 60

Hij gaat over. Mijn handen trillen. Meestal neemt ze gelijk op als ze ziet dat ik het ben. Na vijf keer wordt er eindelijk opgenomen. Als er echt iets is, iets ernstigs, een crisissituatie waarin direct gehandeld moet worden, dan wil haar als eerste spreken. Zij houdt haar hoofd koel en maakt drama´s niet groter dan ze zijn. Dat vind ik prettig. Ik heb ze niet, maar ze bestaan wel. Vriendinnen die gelijk moord en brand schreeuwen dat ik van al zijn kleren een broekspijp of een mouw moet afscheuren. Dat ik met mijn sleutel ‘hoerenjong!’ op zijn motorkap moet krassen. Dat hij kapot moet. Dat ik dit moet doen en dat moet zeggen. Mijn zus niet. Meestal zegt onbewogen ‘Oh. En nu?’. Waar ik per saldo niets aan heb maar ze blijft kalm en dat heb ik nodig.

“Hey, bloedlul.”

“Dewi, ik denk dat Hef vreemd gaat. Of eigenlijk weet ik het wel zeker.”

“Huh? Hoe dan?”

“Ik heb net twee condooms gevonden in een vuilniszak.”

“Nee joh.”

“Ja.”

Het blijft even stil. Zelfs Dewi, die met geen atoombom van haar stuk te krijgen is, valt nu even stil.

“Huh…? Ik kan het eigenlijk niet geloven.” brengt ze uiteindelijk uit.

“Het is toch echt zo.”

“Wat is er precies gebeurd?”

“Hij komt net terug uit Thailand, ik ben zoals je weet een paar weken niet thuis geweest. Ik wilde net zeepjes gaan maken en toen vond ik twee gebruikte condooms bovenop mijn zeepmallen liggen. Die kan ik dus ook gelijk wegtyfen.”

Weer blijft het even stil.

“Oh, wat erg voor je.”

“Ik ben er zo onderhand aan gewend geraakt.”

“Maar van ex nr. 1 had ik het wel verwacht. En bij ex nr. 2 was ik ook niet heel verbaasd. Maar Hef had ik het echt niet verwacht. Hij is zo gek op je dat het je soms je strot uit komt.”

“Ja, dat dacht ik dus ook. Maar je hebt altijd baas boven baas.”

“En nu? Wat ga je nu doen?”

“Ik weet niet. Ik zit in de auto bij te komen.”

“Wat zei hij?”

“Dat ze van iemand anders zijn.”

“Kom maar naar mij toe. Dan blijf je even hier.”

“Ja, doe ik misschien wel, ja. Ik moet even nadenken. Ik bel je zo terug ja?”

“Is goed.”

Ik leg de telefoon op mijn schoot en staar over mijn stuur de donkere verte in. Het lucht op dat iemand anders er nu ook van weet. Wat er vanavond ook gebeurt, ik kan altijd bij Dewi terecht. Maar er knaagt iets aan me. Terwijl ik net aan vertelde hoe het was gegaan, hoorde ik het mezelf zeggen. ‘Ik heb twee condooms gevonden bovenop mijn zeepmallen.’ Niet eens in de vuilniszak. Dat is raar. En daardoor geloof ik ergens niet dat hij het heeft gedaan. Bij de andere twee exen was het inderdaad geen verrassing, zoals Dewi ook al zei. Dat waren op een gegeven moment geen leuke relaties meer. Vreemdgaan is nooit goed, maar als het gebeurt is het vaak wel op een moment dat je er toch al geen lekker gevoel meer bij hebt. Bij Hef heb ik het oprecht niet aan zien komen. Het past ook niet in onze relatie. Het gaat zo goed. We hadden toch geen ruzies de laatste tijd? Kwam hij soms iets tekort? Heb ik dingen over het hoofd gezien? Ben ik te laconiek geworden door al zijn verwennerijen? Krijgt hij wel genoeg terug van mij vergeleken bij wat ik allemaal van hem krijg? En wanneer heeft hij dit dan gedaan? Op welke dag heeft hij met een ander wijf in ons huis gelegen? Ik krijg de puzzel niet gelegd. En waarom heeft hij die condooms dan niet op een fatsoenlijke verstopplek…

Mijn telefoon gaat over.

“Hey, Angel. Ik zat nog even te denken… Waar zaten die zeepmallen in dan?”

“In een vuilniszak. Dat zei ik toch net.”

“En waar stond die vuilniszak?”

“Op de grond tegen de kast waar alle andere zeepspullen staan.”

“Dus niet in de vuilnisemmer.”

“Nee.”

“Luister. Ik praat niks goed. Mannen zijn gewoon vieze kontgaten. Punt. Maar ik denk dat je nu vooral op emotie handelt en even moet proberen de feiten op een rij te krijgen.”

“Ik zat net hetzelfde te denken. Er kloppen dingen niet.”

“Hef woont daar met jou. Het is zijn huis. Denk je dat hij A. niet weet waar de vuilnisbak staat? En B. niet weet dat die zak aan de andere kant van de keuken van jou is?”

“Jawel. Hef is degene die in huis alles doet. Hij ruimt op, hij doet de was, hij kookt, hij weet dondersgoed waar de vuilnisemmer staat. Hij gebruikt hem het meest van ons twee. Bovendien wist hij heel goed dat die vuilniszak die in de hoek bij de kast stond van mij is en dat daar zeepmallen in zaten. Dat heb ik hem misschien wel honderd keer gezegd. ‘Hef, zeg tegen de werkster dat ze deze zak niet mag weggooien. Daar zitten mijn spullen in.’ Tot vervelens toe heb ik hem dat gezegd. Op een gegeven moment maakte hij zelfs mijn zin af. ‘Yeah, yeah, I know, don’t this away because your soap molds are in there…’.

“Precies. En ten derde. Als hij zoiets al heeft gedaan, dan gooit hij die condooms toch zeker wel op zijn minst een vuilnisbak op straat in China in plaats van in zijn eigen huis? In ieder geval zo ver mogelijk weg van huis. Sterker nog, dan leg je die toch niet bovenop een zak met spullen van je vriendin zonder hem verder dicht te knopen maar wagenwijd open te laten staan?”

“Nee, denk ik ook niet.”

“Misschien moet je nog even met hem gaan praten.”

“Ik weet niet. Ik ben wel boos. Of in shock. Of zoiets. Kweet even niet zo goed… Dat ik twee condooms heb gevonden is een feit. Dat hij het misschien niet heeft gedaan omdat ze op zo’n onwaarschijnlijke plek liggen, blijft een flauw vermoeden. Ik heb meer bewijsmateriaal nodig dat zijn onschuld bewijst. Na mijn vorige ervaringen vaar ik niet meer blind op een zwak vermoeden. Waarom zou ik hem zomaar, gratis, het voordeel van de twijfel geven?”

“Dat hoef je niet te doen. Maar als hij het echt niet heeft gedaan, raak je wel een hoop kwijt.”

“Hij heeft het niet gedaan. Dat voel ik. Ik ben iemand die op feiten af gaat, vaker dan op gevoel. Maar het gevoel is nu zo sterk dat ik er eigenlijk niet omheen kan. Ik geloof niet dat hij is vreemd gegaan. Maar dat mag hij eerst gaan bewijzen.”

“Hoe dan?”

“Ik weet al wat.”

Misschien is het een ondoordacht plan. Misschien handel ik nu puur uit woede of verdriet. Maar misschien ook niet. Misschien weet ik precies wat ik aan het doen ben.

Als ik met mijn sleutel de voordeur open draai en de gang in loop, zie ik hem staan. Midden in de woonkamer met een rood aangelopen hoofd en betraande ogen. Hij ramt zo hard op zijn telefoon dat zijn scherm het elk moment kan begeven. Als hij mijn voetstappen hoort, kijkt hij verschrikt op.

“You’re back. Please, please, look at…”

Hij stort nog net niet ter aarde. Ik blijf bovenaan de twee treden staan die naar de woonkamer leiden.

Hij haast zich naar me toe en laat zijn scherm zien.

“I can’t get a hold of him but please look at this. He just responded to my messages.”

Sebastian
Yo bro, what’s up? Can’t call. We are in Brazil.

Hef
Angel found two condoms in a trash bag.

Sebastian
Oh shit. That’s not good. My girlfriend can not find out. Can you please ask her not to talk to Iris? (FYI, ik heb de namen uiteraard veranderd. Voor hetzelfde geld zit deze ‘Iris’ nu mee te lezen.)

Ik duw hand waarmee hij zijn telefoon vasthoudt opzij en loop langs hem richting de keuken. Hij blijft staan en kijkt me na.

“Please, you have to read the rest of…”

“Ten eerste, ik heb geen interesse in de inhoud van de berichtenbox van jouw telefoon. Wat daar staat heeft geen enkele waarde. Ik ben namelijk al ruim tien minuten weg en dat is voor jou meer dan voldoende tijd om deze Sebastian haarfijn te instrueren en dit spel met je mee te spelen.”

“I am not playing a game. I am telling you the…”

“Ten tweede. Het blijft vreemd dat je niet gelijk hebt verteld dat het jouw condooms niet zijn. Waarom heeft iemand die op het punt staat zijn relatie te verliezen daar twee minuten voor nodig? Het is een simpele …”

“I did not tell you because I knew you would…” Gefrustreerd staat hij daar met zijn handen boven zijn hoofd te zwaaien.

“Dat was geen vraag. Dat was een opmerking. Ik hoef geen antwoorden, Hef. Voor de laatste keer, jouw woorden zijn waardeloos. Je hebt je kans verspeeld. Ik geloof je niet op je woord dus houd je woorden bij je.”

Hij laat zijn handen zakken en zijn schouders hangen.

“I was wrong. I should have told you that I gave our key to him for one day. I am sorry. No you don’t believe it was not me and everyting is fucked up. I don’t know what to do…”

Ik trek een keukenlade open en pak het doosje met boterhammenzakjes.

“That’s ok. I will tell you what to do.”

Bijna opgewekt (maar vooral gespeeld want ik sta nog steeds te trillen op mijn knieën) neem ik een boterhammenzakje uit het doosje en schuif het als een handschoen om mijn rechterhand. Ik sta gewoon kei- en keihard te bluffen. Hij ziet een zelfverzekerde vrouw die spot met de situatie. Die hem laat kruipen als een straathond en hem bij gods gratie nog een laatste voorstel doet. Van binnen ga ik kapot. Ik houd van hem. Ik houd heel veel van Hef en hij zou mijn laatste man zijn. Zo zou het gaan. Net zoals bij opa en oma. Samen tot hij dood zou gaan omdat hij wat ouder is en heel kort daarop zou ik dood gaan omdat het leven zonder hem zo weinig zin heeft, of zoiets.

Ik loop naar de vuilniszak en met mijn geïmproviseerde handschoen vis ik de condooms uit de zak. Met mijn linkerhand keer ik het zakje om. Ik pers de lucht eruit en knoop het goed dicht.

“This is your way out.”

Hij kijkt me verward aan. “I don’t understand.”

“Het interesseert me niet hoe je het doet maar alsjeblieft.” Ik pak de grote hand die slap langs zijn lichaam hangt en druk het zakje erin.

“Dit is je bewijsmateriaal. Hiermee kun je gaan bewijzen dat jouw DNA hier niet op zit. Op jouw kosten en in jouw tijd. En tot dat de uitslag er is, ben jij hier weg en zijn wij niet meer samen.”

Ik geloof hem. Ik heb de blinde paniek, de doodsangst mij en de baby te verliezen in zijn ogen gelezen. Hij heeft het niet gedaan. Maar toch laat ik hem geloven dat dat wel zo is. Mocht hij het in de toekomst ooit in zijn hoofd krijgen, dan weet hij dat dit de consequentie is.

“But how? What hospital is going to…”

“Ik zal je vast op weg helpen. Bij een ziekenhuis hoef je het niet te proberen, die hebben wel wat anders aan hun hoofd dan vriendjes helpen die hun vriendinnetjes belazeren. Ik zou het in de hoek gaan zoeken van laboratoria / DNA diagnostiek zoeken. Succes.”

Beteuterd kijkt hij naar het boterhammenzakje in zijn hand. Ik heb met hem te doen. Maar ik voel aan alles dat dit nodig is. Zoals ik al schreef, heb ik dit al twee keer meegemaakt. Een derde keer hoeft voor mij niet zo, zeker niet als er straks een baby is. Natuurlijk weet ik dat ik het hiermee niet kan voorkomen. Maar dat is ook niet mijn doel. Mijn doel is, mocht hij ooit vreemd gaan, me ervan te verzekeren dat hij goed zijn sporen uit wist. Ik wil er niet achter komen. Maar Angel, hij mag toch niet vreemd gaan? Nee, natuurlijk niet. Maar na mijn ervaringen ben ik de naïviteit verloren om te zeggen ‘Mijn man? Neeee, die doet dat niet.’ Misschien niet. Maar misschien wel en dan wil het niet weten. Dat ik er zo over denk, hoeft Hef natuurlijk niet te weten. Hef mag denken dat ik genadeloos ben. Dat hij bij mij geen tweede kans hoeft te halen. Of hij dit leest? Hij zegt van niet en ik geloof van niet omdat hij er nooit iets over zegt. Onze afspraak is, ik schrijf wat ik wil en hij leest het niet. Anders kan het niet. Ik vertrouw hem daarop. En anders heb ik pech.

Hef stemt in. Hij heeft geen keuze. Terwijl hij zijn weekendtas inpakt met kleren bedenk ik me hoe ik in zijn schoenen had gereageerd. Ik weet het niet. Misschien had ik hetzelfde gegaan. Misschien was ik vol in de aanval gegaan en had ik gezegd “Sorry? Ik dacht even dat je zei dat ik moet gaan bewijzen dat ik niets verkeerds heb gedaan. Oh, zei je dat ook? Nou, dan heb ik nieuws voor je. Ik hoef helemaal niets te bewijzen. Ga zelf maar bewijzen dat ik het niet was. Fijne avond verder.” Hoe dan ook, het heeft weinig zin me dat af te vragen want de rollen zijn nou eenmaal niet omgedraaid. Hij gaat naar zijn beste vriend om daar op een bank te crashen. Een uur nadat hij weg is gegaan, appt hij een handgeschreven lijst. Ik herken zijn handschrift. Onder elkaar staan de namen van laboratoria die hij de volgende morgen gaan afbellen. Ik geef hem weinig kan dit snel te regelen maar hij is een hustler, hij ritselt de meest onmogelijke dingen voor elkaar. En zo belt hij mij de volgende ochtend, na een verrassend goede nacht slaap, met de mededeling dat hij onderweg is naar Tilburg. Hij heeft er een zo gek gekregen om op zaterdag voor hem aan de slag te gaan. Tegen de juiste prijs krijg je alles voor elkaar denk ik.

Ik heb met hem te doen. Ik stuur hem op zaterdag in de regen, met de trein naar Tilburg om een DNA test te doen. Als ik hem echt niet zou geloven, zou ik nooit zo dom zijn geweest de condooms aan hem te geven. Dan zou ik ze zelf afleveren met een pluk haar en een roggel van Hef in een potje, want een echte leugenaar zou de condooms simpelweg kunnen omwisselen. Hij kan makkelijk aan zijn beste vriend vragen of hij even een condoom wil volpieren om die vervolgens aan het lab te geven. Ik gebruik deze situatie om hem te laten zien dat ik geen makkelijke tante meer ben. Helaas moet die arme Hef op de blaren zitten die mijn exen hebben veroorzaakt, maar het is niet anders. En ook een beetje omdat de kans er altijd is dat hij het wel was. Ja, dan kan hij de condooms omwisselen maar dat heeft hij in ieder geval die moeite gedaan. Hij laat zien dat hij er aan alles aan wil doen om ons te redden en dat is misschien wel genoeg voor mij.

Twee weken wachten op de uitslag duurt me te lang. Ik mis hem en ik kan zijn lijden niet meer aanzien dus na drie dagen mag hij thuis komen.

“Die uitslag wachten we samen wel af. Kom maar terug. We zien wel wat er uit het onderzoek komt en dan kijk ik wel hoe verder.”

Na 2,5 week komt de uitslag binnen. Normaal gesproken zou ik dit moment lekker lang uitsmeren en vol cliffhangers schrijven (omdat ik weet dat je daar zoveel van houdt… not.) maar dat gaat nu niet. Ik kan het niet zo spannend maken als het in werkelijkheid was omdat er iets is tussen gekomen dus hier heb je hem (is ook wel eens lekker voor de verandering, toch?) Het DNA komt niet overeen met dat van Hef. Hij heeft niet gelogen en mijn gevoel had gelijk. Alles is goed en keert weer terug naar het normale leven. We gaan druk op zoek naar een groter huis omdat we in dit huis geen gezin kunnen huisvesten. We wandelen met Appeltje, we gaan uit eten, lunchen, winkelen, maken korte city tripjes. We leven nog lang en gelukkig. So far, so good.

Tot ik kort geleden vanaf mijn werk Hef belde.

“Darling.”

“Hef. Ik bloed.”

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest.

Liefs,
Angel