ANGEL | MR.WRONG PART 6

Door Angel – Weet je het nog? Vorige week gebeurde dan toch het onvermijdelijke. Na maanden lang de boot afhouden, nee zeggen, afzeggen, weer nee zeggen, heb ik me dan toch laten verleiden en bevind ik mij in het huis van Mr. Wrong. Dezelfde Mr. Wrong die zich overigens als een echte heer gedraagt. Want wat blijkt? Ik zat er weer eens helemaal naast. Het is geen notoire vreemdganger, geen Christian Grey, geen vuile boef en al helemaal geen foute op sex beluste smeerlap. Hij zoekt liefde. Geen seks. En dan ben ik verliefd.

Dan drinkt hij zijn glas leeg, zet het met een klap op tafel en kijkt me recht in de ogen aan.
“So. How do you like to have your sex?”

Je ziet toch altijd in films dat mensen zich op zo’n moment verslikken en beginnen te hoesten. Mij gebeurt dat nooit. Waarschijnlijk omdat ik op dat bewuste moment toevallig nooit een slokje neem. Of misschien omdat mijn strot gewoon naar behoren blijft werken als ik me de rambam schrik. Of gewoon omdat iemand ooit heeft verzonnen dat acteurs zich tijdens een ‘schrik-scene’ vreselijk moeten verslikken en stikken en proesten om zo het ‘Ik schrik me kapot!’- gevoel te aan te dikken. Hoe dan ook, ik zie dat in het echte leven nooit gebeuren. Voornamelijk omdat ik simpelweg niet omver te blazen ben. Vandaag gebeurt het wel. Waarschijnlijk heeft het niets met het schrikken te maken maar het slokje dat ik, op het moment dat hij vraagt ‘hoe ik mijn sex het liefst heb’, door mijn keel wil laten glijden, komt in het verkeerde tunneltje terecht. Het lichaam heeft dan een reflex om alles dicht te gooien. Ik geloof dat het iets met verdrinken te maken heeft. Omdat je lijf dan denkt dat je aan het verdrinken bent dus dan gaan gelijk alle sluizen en kleppen dicht. Ik voel het gelijk, dit is een hele erge. Je hebt van die kleine verslikkinkjes die je makkelijk en zonder al teveel kabaal te maken discreet kunt weg hoesten. Dan heb je de ‘medium verstikkingen’ waarbij je met gierend en gerochelend al iets meer aandacht trekt. En dan heb je de bijna-dood-ervaringen waarbij je gewoon even lekker echt compleet de moord stikt. Die waarbij je een hele buurt bij elkaar schreeuwt, je longen uit je strot vliegen, je paars aanloopt en terwijl het bloed uit je ogen spuit vraag je je met je laatste krachten af of iemand nog de moeite gaat nemen om een Heimlich greepje op je te proberen. Die laatste heb ik. Een beetje. Alle pijpen in mijn strot zitten pot- en potdicht. Er kan niets in of uit, niets voor- of achteruit. Als ik dan toch met al mijn kracht een poging doe, spuit de champagne er door mijn neusgaten uit. Mr. Wrong springt geschrokken op uit zijn stoel. Ik gebaar hem te blijven zitten en niet in mijn buurt te komen. Ik weiger kabaal te maken. Ik ben tenslotte verliefd. Dan is alles op het gebied van lichamelijke geluiden not done. Alles is vanaf nu voorschut. Hij zet toch weer een stap mijn kant op. Onmiddellijk stap ik achteruit. Met mijn wijsvinger maak ik duidelijk dat hij ‘uit mijn buurt blijven!’. Ik probeer te ademen. Niets. Daarna klinkt er slechts wat gesmoord gepruttel. Nog een poging. Weer niets. Terwijl mijn ogen zich vullen met tranen en mijn hoofd blauw wordt, kan ik maar een ding bedenken om een complete afgang te voorkomen. Ik sta op en loop ogenschijnlijk kalm en beheerst naar het toilet. De laatste twee meter zet ik het op een rennen en de deur trek ik zo hard dicht dat hij bijna door de post breekt. Buk voorover, gooi mijn hoofd in de wasbak, pers mijn lippen strak om de kraan heen en geef een ruk aan de knop. Ik forceer de waterstraal als een hoge drukspuit door mijn keel en het voelt alsof ik een basketbal door moet slikken maar het werkt. Uitgeput en naar adem snakkend laat ik me tegen de muur zakken. Ik leef nog. Dan klinkt er gezoem en gerinkel uit mijn kontgebied.

‘Deem… ‘
‘Wat ben jij aan het hijgen? Ben je al aan het sexen? Zet me eens op de speaker.’
‘Nee. Ik zit op de plee’
‘Te poepen?’
‘Lang verhaal. Kom me halen. Ik heb me bedacht. Ik wil geen sex. Niet met hem. Het gaat helemaal verkeerd dit. Hij is te leuk. En te fout. Ik zoek wel een andere one-night-stand.’
‘Nee joh, gek. Perfect juist.’
‘Nee, niks perfect. Ik heb de boel niet meer onder controle. En nog veel erger, ik ben totaal niet voorbereid. Ik heb een oerwoud onder mijn oksels en down there ben ik al zo lang niet gekapt dat ik mijn rits amper dicht krijg.’
‘Nou en. Het is toch een ouwe joekel? Back in the ‘70’s had iedereen een bush. Dat merkt ‘ie niet eens.’

‘Maar Deem, luister nou even. Ik…’
Tuut – tuut – tuut …

Soms is het leven me gewoon te ingewikkeld. Mensen vragen me altijd hoe ik in dit soort situaties verzeild raak. Sommige mensen denken zelfs dat ik dingen verzin of bij elkaar fantaseer. Dat komt vooral omdat ik het zo kleurrijk navertel waardoor het soms misschien lijkt alsof ik het ter plekke uit mijn neus trek. Soms zou ik best willen dat mijn leven wat eenvoudiger was. Maar ik kan het niet helpen. Blijkbaar zoek ik het onbewust op om me vervolgens in complete shock en zwaar verontwaardigd weer zo snel mogelijk probeer uit de voeten te maken. Ook nu weer trap ik mezelf genadeloos de krochten van de hel in. Ja, Eend. Je doet het toch allemaal zelf. Eigen schuld, hele dikke, lelijke, etterende pusbult. Dus naar binnen lopen en niet zeiken. Je hebt zelf toch ook zo’n grote bek? Nou dan. Dus ik sleep mezelf toch maar weer naar binnen en bedenk me dat het natuurlijk ook nog altijd een optie is dat ik hem verkeerd heb verstaan. Misschien ben na al die maanden van drooglegging wel zo heet als een loopse teef waardoor ik dingen hoor die helemaal niet gezegd worden.

‘Are you alright, darling?’
‘Yes. I am now. Sorry about that. So… you were saying?’

En huppekee… zonder zich af te vragen waarom mijn ogen bijna uit hun kassen rollen, zonder op te merken dat ik als een vis op het droge naar adem sta te happen, zonder op te merken dat ik lijkbleek aanloop, herhaalt hij doodleuk in exact dezelfde woorden en op exact dezelfde luchtige toon wat hij me vroeg. Hij vraagt het met exact dezelfde intonatie als wanneer je iemand vraagt ‘Wat heb je in je koffie?’. Voor de derde keer vanavond ben ik toch weer met stomheid geslagen en weer hangt mijn mond wagenwijd open.

Niks Mr. Perfect. Niks Mr. Right. We zijn weer helemaal terug bij af. Terug bij Mr. Wrong. Correctie: Mr. Satan. Want Mr. Wrong is zo onderhand eigenlijk een understatement. Die trapt gewoon een pure liter alcohol bij je naar binnen en dan slingert hij je soepel zijn nest in. Amateurs vergeleken bij Mr. Wrong. Deze man betovert je, hij bezit de magische krachten om je er binnen een uur heilig van te overtuigen dat je niet meer zonder hem kan leven. Dat je voor hem enige vrouw ter wereld bent die er echt toe doet. Dat hij meer van je houdt dan van zijn eigen moeder. Dat hij een kogel voor je zou vangen. Dat je voor hem bereid bent je lichaam compleet naar de klote te helpen door al zijn kinderen te dragen. Want het maakt hem niet uit hoe je eruit ziet omdat hij grenzeloos van je houdt. En als hij je zover heeft, zover dat je compleet gehypnotiseerd en zo slap als een vaatdoek aan zijn lippen hangt te kwijlen, zo ver dat je bereid bent je leven voor hem te geven… vraagt hij doodleuk van wat voor sex je houdt. Ik voel me beroofd. Beroofd van mijn intellect. Deze man zou master classes moeten geven aan amateur Mr. Wrongs. Een masterclass Mr. Wrong voor vergevorderden. Lezingen over de hele wereld. Hij zou er stinkend rijk van worden.

Two things:
1. Where have you been all my life?
2. Can you please go back there?

Nu lijkt het door al deze uitgebreide gedachtenkronkels alsof ik een kwartier zit te mijmeren terwijl daar maar staat met zijn oneerbare voorstel. In werkelijkheid gaat dit alles in een nano-seconde. En aangezien ik heel snel kan denken, permiteer ik mezelf nog wat tijd te nemen om me grondig af te vragen of ik misschien in een prank zou kunnen zitten. Ik ben tenslotte twee weken geleden met Demy naar 50 shades of Grey geweest. En toen hebben we samen die film nog zo zitten afzeiken. Dat we het allebei zo soft vonden en het wel wat heftiger hadden verwacht. Dat we allebei 90 minuten hebben zitten wachten op het moment dat dat kind nou eens een fatsoenlijke ros voor haar bek van hem zou krijgen. En dat hij voor een zogenaamde ervaren sexgod maar een mager pak slaag uitdeelde met zijn lullige zweepie. Dat wij waarschijnlijk als doorgewinterde mannenverslinders (lees wel: in onze jonge jaren) gewoon teveel gezien hebben van de wereld om van deze film ook maar enigszins in beroering te raken. Dus… could it be… dat al mijn vriendinnen samenspannen en een men-whore voor me hebben gehuurd? Als een soort prank/verlaat B-day/surprise party/weet ik veel wat… Ik heb tenslotte mijn verjaardag niet gevierd afgelopen jaar omdat papa toen stervende was. En dat ze zo meteen allemaal onder het bed vandaan komen kruipen en in koor roepen: ‘Verassing!’.

Ondertussen staat Mr. Wrong mij nog steeds onbewogen en verwachtingsvol aan te kijken. En onbewogen staar ik terug. In mijn hoofd laat ik zijn stem nog een keer klinken.
“So, how do you like to have seks?”.
Hij zei het echt. Hij neemt dus met het grootste gemak aan dat er wordt gesext. Zijn enige vraag is dus eigenlijk ‘hoe’ ik mijn portie seks wil hebben. Alsof het over een fucking ei gaat. Hard- of zachtgekookt? Omelet of roereitje? Zegt u het maar mevrouwtje. Alles kan.

“Listen Hefner, there must be a small misunderstanding here. It’s probably my fault. I must have given you the wrong idea. I think I should go… ”
“Maybe you should not. Darling.”
Pardon? Om te laten zien dat zijn voorstel geen enkele indruk op me maakt, sta ik op.
“Well, maybe I should. Darling.”
Hij schenkt mijn glas nog een keer vol. Dan draait hij zich om, loopt naar een kamerhoge kast, opent een van de deuren, trekt een zware lade open en haalt en een grote, witte, zijden tas uit.

Oh crap… Oh holy crap… Wat zit daar in? Hakbijlen. Hij gaat me in 600 stukken hakken, invriezen en mijn hoofd stuurt hij op naar mijn moeder. Nee, scheermesjes. Die hele zak zit vol met scheermesjes. Hij gaat het heel langzaam met vlijmscherpe scheermesjes doen. En dan maakt hij met naald en draad een human skin suit van me dat hij dan zelf aantrekt. Ook al weegt hij twee keer zoveel en is hij twee keer zo groot. Hij wurmt zich er gewoon in. En dan gaat hij voor de spiegel dansen op sexy liedjes met een opgezette kat op zijn hoofd als hoedje. Ik zit in een Dexter aflevering. Het is dus zover. Zo kom ik dus aan mijn einde. Dit is het. 34 jaar ben ik geworden. Altijd ben ik bang geweest om in een vliegtuig neer te storten maar mijn einde wordt nog veel afschuwelijker. Spottend en uitdagend roep ik altijd; ‘Live fast, die young and leave a beautiful body. WHOHOOOW Gewoon voor de fucking YOLOOOO!’ Maar als er iemand is die de wereld bestuurt of ooit geschapen heeft, als er iets is tussen hemel en aarde, elke vorm van goddelijkheid of juist pure wetenschap, voorouders die ergens al duizenden jaren over me waken of weet-ik-veel-wat… luister nu naar me. Ben je daar? Ik meende het niet. Ik wil niet fast liven. En young dyen. En ik wil al helemaal geen beautiful young body achterlaten dat hij nu gaat opensnijden. Ik meende het echt niet. Hallo? Iemand?

Vroeger heb ik een tijdje een taser in mijn tas gehad. Je weet wel, zo’n ding waarbij je op een knopje drukt en ineens 10.000 volt op je flikker krijgt. Omdat het altijd zo’n bende is in mijn tas, was ik steeds bang dat ik tijdens het graaien naar iets mezelf neer zou taseren. Elke keer weer zocht ik dan met het zweet op mijn bovenlip die lipgloss die helemaal onderin lag. Na een tijdje heb ik de taser en maar uitgehaald. En nu sta ik hier met 50 tinten lipgloss en geen wapen. In een noodtempo laat ik alle items in mijn tas die ik eventueel als wapen zou kunnen gebruiken door mijn hoofd schieten. Een tampon. Een leeg pakje kauwgom. Tandenstokers. Een nagelvijl. Een nagelvijl! Oh nee, het is zo’n slap kartonnen ding. Mijn make-up tas. Ja! Daar zit een pincet in. Een pincet… wat wil ik daarmee doen. Hem heel snel epileren? Ja, dat zal hem wel afschrikken. Een aansteker? Kan ik hem in brand steken? Forget it, ik heb niets bij me. Ik kijk naar hem en probeer de afstand tussen ons te meten. Zo’n vier meter. Het is zo’n zes meter naar de voordeur. Als ik heel stil op sta, de fles champagne tegen zijn hoofd gooi en het dan op een rennen zet…

Op dat moment draait zijn brede rug draait zich naar mij om en met de zak in zijn beide handen loopt hij mijn richting op. Mijn hart slaat zowat uit mijn borstkas, de aderen in mijn hals staan op knappen, er orkaant een suis door mijn oren en ik voel dat ik licht in mijn hoofd word. Als ik ook mijn knieën slap voel worden, laat ik me moedeloos op mijn stoel zakken. Ik kan geen kant op. Het is hopeloos verloren. Ik schakel mijn emoties uit en probeer mezelf voor te bereiden op de slachtpartij. Als hij voor me staat, zet hij de zak voor mijn neus op tafel. Hij trekt hij het zijden lint open, tilt de zak op en keert hem om. Ik durf niet te kijken en sla mijn ogen neer. Ik wil niet eens weten wat erin zit. Ik hoop een pistool. Lekker snel en pijnloos. Scherp gekletter en dof gebonk klinkt op de houten tafel. Gelaten til ik mijn hoofd op en staar ademloos naar..

…een berg piemels.

Goed. Tot zover je wekelijkse portie Mr. Wrong. Excuus voor de cliffhanger maar aangezien ik nog leef, is het geen grote verrassing dat ik niet aan stukken ben gereten en ergens in een greppel lig te ontbinden. Ik weet wat ik heb gedaan. Maar waar ik nou eens heel benieuwd naar ben… wat zou jij op dat moment doen?

Tot volgende week!

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!