ANGEL | MR WRONG PART 59

Uiteindelijk zet ik hem later die avond op straat. Maar er gaat natuurlijk eerst nog het een en ander aan vooraf.

Hij is met Appeltje in de slaapkamer. Ik roep hem vanuit de keuken.

“Kun je hier komen?”

“Darling, you have to come and see this, it´s is hilarious! I swear, this can only happen in Africa… Hahaha!”

Hij buldert het uit en moet zo hard lachen dat hij bijna zijn zin niet af kan maken.

“So there was this flight that was overbooked and there were like seven people who couldn´t be on the flight. So then the airport ground staff wrote some extra boarding passes by hand. BY HAND! HAHAHAHAAA! Can you imagine? With a pen on an old piece of paper. Like this – One extra super official legitimate boarding pass for Mr. Babubide Babatunde Boputan Bupijeda –”

“Wil je even naar de keuken komen?”

“And then the overbooked passengers had to stand the whole flight on the aisle. Like in a full bus or in a tube in London! Hahahahahaa!”

Ik weet precies hoe hij nu ligt. Schuddebuikend en dijenkletsent rolt hij diagonaal over het bed.

“Kun je NU hier komen alsjeblieft?”

“What is it?”

“Gewoon nu opstaan en hier komen.”

Licht geïrriteerd door mijn dwingende toon beent hij uit bed en stampt de gang door.

“What?”

Nu is alles nog normaal. We zijn samen. We wonen samen. We hebben een hondje. We krijgen een baby. Zodra ik deze zin uitspreek, zal alles veranderen. Ik kan ook doen alsof ik het niet heb gezien. Waarom alles weggooien om iets dat al gebeurt zolang de mensheid bestaat? Om iets wat bij heel veel diersoorten de normaalste zaak van de wereld is? Als hij gewoon voor zijn hoofdvrouw en zijn nest zorgt, wat maakt het dan uit dat hij soms een andere vrouwtje prikt? Nee. Nee, Angel.

“Waarom liggen er twee condooms in de de vuilniszak?”

In mijn hoofd doe ik een schietgebedje. Eigenlijk meer een smeekbede. Dit is je kans, Hef. Je enige kans om deze ramp recht te praten. De allereerste reactie op een heftige confrontatie is de enige die ertoe doet. Alles wat je hierna verzint of bij elkaar fantaseert om jezelf uit deze bende te redden, doet er niet meer toe. Dit zijn de allesbepalende seconden. Vergeet niet dat ik dit twee keer eerder in mijn leven heb meegemaakt. In een normaal meisjesleven maak je het hopelijk nooit en anders hooguit één keer mee. In een abnormaal leven, zoals dat van mij, twee keer. Twee keer heb ik een ex betrapt op vreemdgaan. De eerste keer zoals in de films. Thuis in ons bloedeigen bed. Daar lagen ze lekker. Zij in haar blote tetters. Hij in zijn blote leuter.

“Schat, we laten gewoon een film te kijken! We zijn gewoon vrienden. Wat zit je nou moeilijk te doen?”

“Oh ja, nu zie ik het. Sorry, ik dacht even dat jullie lagen te batsen. My bad.”

“En waarom moet je nou weer thuis komen?”

Ja, echt. En het dan nog doodleuk omdraaien ook. Waarom ik nou zo nodig thuis moet komen. Nou, misschien omdat mijn bed daar staat en ik er woon. Debiel. Ik kan beter aan jou vragen waarom je niet het fatsoen hebt om een hotelkamer te boeken. Centen heb je zat dus daar kan het niet aan liggen. Maar de meeste mannen denken niet zo. Die hechten niet zoveel waarde aan hun nestje zoals vrouwen dat kunnen doen. Die denken gewoon heel praktisch, ik wil sex. Daar heb ik een bed voor nodig. Hé, die heb ik thuis staan! En volgens mij heeft mijn vriendin net het bed verschoond dus dat komt goed uit. Een dak boven ons hoofd is ook wel prettig voor als het gaat regenen. En daarna wil ik even douchen. Toevallig heb ik dat allemaal. Kom, we gaan naar mijn huis! Simpele zielen.

Bij de volgende ex keer kreeg ik deze. Op een ochtend, na vijf jaar verkering, stroomde mijn telefoon vol berichtjes van een onbekend nummer. Ik geloof wel een stuk of tachtig. Allemaal berichtjes van mijn toenmalige vriend naar een andere vrouw en van die vrouw weer terug aan hem. Hoe ze in mijn telefoon kwamen, wist ik op dat moment nog niet. Ik wist alleen dat ik weer genaaid werd. Later zou blijken dat de vriend van die vrouw haar telefoon had gehackt of afgepakt en haar zo betrapte op vreemdgaan met mijn vriend. Vanuit haar telefoon heeft hij toen al die berichten naar mij doorgestuurd.

“Schat, je moet me geloven. Het is niet waar! Het zijn leugens. Het zijn andere mensen die onze relatie proberen te saboteren. Die berichten zijn nep. Die heb ik niet gestuurd. Dat hebben mensen in scene gezet.”

“Oooh, is dat het. Want andere mensen, die niet bestaan want jij wilt geen namen noemen, hebben namelijk niks beters te doen dan onze relatie saboteren middels het versturen van ruim tachtig berichten vanuit jouw telefoon. ’s Nachts toch? Als wij liggen te slapen? Dan breken ze in en gaan ze heel stilletjes naast ons bed staan om met jouw telefoon allerlei gore porno teksten naar een vreemd wijf te sturen en als ze klaar zijn gaan ze zachtjes weer weg. Ja, daar was ik al bang voor. Gebeurt aan de lopende band, las ik gisteren in de krant. De politie zit met de handen in het haar. Sorry. Nou, dan kunnen we weer terug naar de orde van de dag. Ik ga even veertig overhemden van je wegstrijken.”

In een uitzonderlijk leven, blijkbaar een leven dat ik leid, gebeurt het drie keer op een rij. En het eerste dat door mijn hoofd schoot toen ik de condooms vond, was ‘I knew it. I fucking knew it’.
Zie je nou? Ik heb hem niet voor niets Mr. Wrong genoemd. Ik wist eigenlijk vanaf het begin af aan al dat dit een keer zou gebeuren… Waar is het fout gegaan? Hoe heeft dit nou in vredesnaam kunnen gebeuren? Waar in de afgelopen twee jaar ben ik er weer opnieuw ingetrapt?
Ik denk dat ik het wel weet. Ik ben die eencellige, hardleerse ezel die zich vijfhonderd keer aan diezelfde steen stoot. Onvermoeibaar blijf ik vol energie ik tegen dezelfde vieze, foute, overspelige, gore stinksteen aan lopen. De eerste keer was ik vijfentwintig. De tweede keer dertig. Toen beloofde ik mezelf plechtig dat ik dit nooit, nooit meer zou laten gebeuren. Nu ben ik zesendertig en nog zwanger ook. Let maar op, als ik straks dik over de negentig ben en ik lig in een hospice te sterven, gebeurt het me gewoon weer. Kom ik er op de valreep, terwijl ik in een doodsreutel mijn laatste adem uithoest, nog even achter dat mijn hoogbejaarde man op de gang een verpleegster staat aan te douwen.

Maar eerst nog even deze bonusknaller. Hier sta ik dan weer op een stel instabiele, trillende, knieën van pudding die me amper kunnen dragen. Alsjeblieft Hef, pak dit goed aan. Al lieg je en zweer je het op je dode moeder, doe het alsjeblieft goed. Ik heb het ondertussen wel een beetje gehad met die slappe, bedroevende ontkenningen die mijn intellect tot op het bot beledigen.

Hij kijkt me met grote ogen aan en zegt niets. Dan zakken zijn ogen naar de vuilniszak. Hij loopt er langzaam naartoe, alsof er een slang in zit die elk moment om zijn strot kan vliegen. Als hij het heeft gezien, stapt weer achteruit. Zijn mond gaat open om iets te zeggen maar er komt niets uit. Niets.

“Moet ik het soms raden?”

Zijn mond gaat dicht om vervolgens weer open te gaan. Zo ziet het er dus uit als iemand met een bek vol tanden staat. Met elke seconde die verstrijkt, brokkelt onze toekomstdroom met lawines aan rotsblokken tegelijk af. Als hij niet snel met een verhaal komt, accepteer ik geen enkele versie meer van waar hij ook mee aan komt schijten. En dan begint hij te stamelen.

“I… uhm.”

“Ja?”

“I don’t know.”

“Je weet het niet.” Het sarcasme druipt er vanaf.

“I don’t know.”

“Ja, dat hoorde ik. Maar ik weet het ook niet. En aangezien hier maar twee mensen in huis wonen en ik honderd procent zeker weet dat zowel Appeltje als ik niet tot twee toe keer een condoom om onze Truus hebben proberen te frutten, blijft er nog maar een iemand over.”

“Angel, I honestly have no idea how that got there.”

In mijn hart voel ik een klein scheurtje ontstaan. Hij heeft het verpest. Dat was hem. Zijn enige moment, zijn enige kans om ons te redden, heeft hij genadeloos vertieft. Zo dom. Zo onbeschrijflijk dom. Net zo dom als die andere twee kerels die werkelijk dachten ik ze ook maar een moment zou geloven. Nu is alles stuk.

Ik begin door de keuken te ijsberen.

“Verdomme. Dit is niet goed.” Ik fluister bijna.

Rustig worden. Ik moet mezelf kalmeren want ik voel de stress naar mijn maag zakken en van mijn maag glijdt het integraal door naar mijn buik. Dat is niet goed nu in mijn toestand.

“Shit, Hef. Wat heb je nou gedaan…”

“I didn’t do anything.”

Ik hoor hem niet eens. Ik hoor alleen nog maar mezelf en voel een suis door oren stormen.

“Waarom moet dit nou weer hier in huis…”

Eigenlijk praat ik niet tegen hem. Ik denk hardop. Kijk hem niet aan, ik kijk naar de vloer waar ik steeds sneller over heen en weer ijsbeer.

“Verdomme. Ik ben zwanger. Ook dat nog.”

“Ok, I will tell you!”

Hij roept het uit met een harde, krachtige stem.

“Te laat. Het maakt niet meer uit nu. Je had het gelijk moeten zeggen.”

“No, listen to me.”

“Nee, hoeft echt niet. Geen interesse.”

“Please, listen. It was… ”

“NO! You listen to me!”, bulder ik.

Ik zet een grote stap in zijn richting en vlak voor zijn neus wijs ik met mijn vinger in zijn gezicht.

“Jij vergeet voor het gemak even dat ik dit al twee keer eerder heb meegemaakt. Ik ben ervaringsdeskundige. I know the drill. Dus bespaar jezelf de afgang en houd je ter plekke verzonnen fictie bij je. Ik heb er geen interesse in.”

“LISTEN TO ME!”

Hij begint te schreeuwen. Ik ijsbeer apathisch door.

“They’re from Sebastian.”

Daar gaan we. Nou komt ‘ie. Na ‘We lagen gewoon een filmpje te kijken!’ en ‘Andere mensen proberen onze relatie te saboteren’, krijgen we nu ‘Ze zijn van iemand anders’. Dat is voor mij de druppel, nu word ik echt boos. De spanning en de paniek die als een tornado door mijn buik raast, ontsteekt nu in een blinde furie en beukt zich via mijn maag een weg omhoog. Ik voel de aderen in mijn nek kloppen en de stoom uit mijn oren spuiten.

“BELEDIG MIJN INTELLIGENTIE NIET EN HOUD JE LOW LIFE, SLECHT BEDACHTE HERSENSPINSELS VOOR JE!”

Ik zie aan zijn gezicht dat hij aanstalten maakt om te gaan huilen en probeert me aan te raken. Ik deins naar achteren.

“Houd je neptranen bij je. Houd je handen bij je. Ga weg. Je gaat nu weg want ik krijg een miskraam van deze stress. Je belt me niet. Je appt me niet. Je sms’t me niet. Het is voorbij. Wij zijn niet meer samen.”

“No. I will call him right now and put him on speaker.”

Zoals altijd in hevige stresssituaties neemt mijn ratio het stuur over zodra de eerste woede eruit is. Ik heb maar een paar seconden nodig om mezelf tot de orde te roepen. Papa is dood. Dat was pas paniek. Dit is peanuts, Angel. Dit kan je makkelijk aan. Hup, niet janken. Het is was het is. Dealen met die handel en door. Weg. Ik moet weg.

“Prima, dan ga ik wel weg.”

Ik gris mijn tas van het kookeiland en trek mijn jas aan. Met de telefoon aan zijn oor fladdert hij in paniek om me heen probeert mijn weg naar de voordeur te blokkeren.

“Luister even goed. Het is ok. Het is gebeurt, je bent niet de eerste en waarschijnlijk niet de laatste. Je bent een man, ik kan het je bijna niet kwalijk nemen. Maar ik ben zwanger.”

Ik praat kalm en rustig. En spuit geen vuur meer uit mijn ogen. Mijn hartslag is gedaald en ik voel de stresshormonen langzaam uit mijn lichaam trekken. Ik kan het me niet permitteren een hyperventilatieaanval te krijgen, straks gaat het snotje in mijn buik kapot. Dat wil ik niet.

“No. I’m telling the truth. Listen…”

“Nee, ik ben uitgeluisterd. En bovendien heb ik zolder vol met zogenaamde waarheden. Ik hoef ze niet meer. Jij luistert naar mij. Ik ben niet boos, ik ben zwanger. Deze baby wordt geboren, ik ga de zwangerschap niet afbreken. Linksom of rechtsom, ik word moeder en als je dat wilt, word jij vader. Deze baby krijgt een fantastisch leven met mij als moeder en jou als vader. Je bent misschien niet zo goed in relaties maar ik steek er mijn handen voor in het vuur dat je een fantastische papa wordt. Dus alles komt helemaal goed, alleen niet samen, als gezin. Je krijgt gewoon 50% van dit kind, daar ga ik verder niet gierig over doen, het is evenveel van jou als van mij.”

Zijn ogen vullen zich weer met paniek. Zijn droom valt uit elkaar. Op zijn 48^e zou hij dan toch het gezin krijgen dat hij blijkbaar liever wilde dan ik had gedacht en nu glijdt alles als los zand door zijn vingers.

“I will call him now. Wait. Please, wait.”

Ik negeer wat hij zegt en praat rustig maar resoluut verder.

“Mijn ouders zijn gescheiden en hebben het fantastisch gedaan voor Dewi en mij. Het was een voorbeeldscheiding, we hebben nooit ergens last van gehad. Ik weet dus hoe het moet, ik heb het goede voorbeeld gehad. Alles komt goed, maar niet samen.”

“No, don’t go. Wait.”

Zonder jankgeluiden rolt er een traan over zijn wangen. Hij belt iemand, de telefoon gaat over en aan de beltoon te horen is diegene in het buitenland. Er wordt niet opgenomen.

“Pick up your fucking phone!”, schreeuwt hij.

Ik knoop mijn jas dicht en loop naar voordeur. Appeltje laat ik thuis. Dat wil ik niet ook nog van hem afpakken.

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest.

Liefs,
Angel