ANGEL | MR WRONG PART 66

Je hebt er lang op moeten wachten, maar daar is ‘ie dan weer. “Ik pak even een zomerstop!” riep ik doodleuk, vlak voor de zomer. “Ben zo terug!” Even een pauze om, bij gebrek aan uit het leven gegrepen materiaal, te voorkomen dat ik 1^e klas kwaliteit diaree zou gaan schrijven. Nooit meer wat van gehoord, die hele Angel. Maar ik ook na de zomer had ik niets te melden. Dus stiekem hoopte ik dat jullie me een beetje zouden vergeten. Dat het zachtjes zou doodbloeden en ik me met stille trom kon terugtrekken uit het hectische supersterrenbestaan dat iemand die eens in de twee weken een stukkie schrijft, leidt 😉 Maar de trouwe Mr. Wrong fans lieten het er niet bij zitten dus ik klim maar weer eens in de pen. Spoileralert: ik heb nog steeds niets te melden. Dus doeg en een fijne kerst allemaal!

Liefs,
Angel

Grapje. Hoe is het nou met me? Goed. Mijn haar zit fantastisch. Maar ik ben niet zwanger. En inmiddels 37 jaar. In Moeder Natuur termen ben ik hoogbejaard. Mijn baarmoeder verkeert in verre staat van ontbinding. Ik heb daarom (ondanks dat Hef steeds roept dat ik nog zeeën van tijd heb maar die domme kerels snappen er niets van) in het voorjaar een afspraak gemaakt met het ziekenhuis op de afdeling fertiliteit. Het duurde drie maanden voordat ik terecht kon en Hef moest mee. In het eerste gesprek wordt een hele vracht vragen gesteld waarvan ik wist dat ze zouden komen. De arts heeft een rond, vriendelijk gezicht. Ze draagt geen make-up en heeft draagt blonde haar in een staart. Ik schat haar een paar jaar jonger dan ik zelf ben. Omdat ik niet het risico wil lopen naar huis gestuurd te worden met het advies ‘Jullie zijn beide gezond, je bent al een keer in verwachting geweest dus dat verhoogt de kansen op een natuurlijke zwangerschap aanzienlijk. Ga het nog maar een jaar proberen en dan zien we je volgend jaar terug. Hey, later!’, heb ik Hef van te voren streng geïnstrueerd.

“Hef, laat mij het woord maar doen.”

“Fine.”

Op dat moment waren Hef en ik nog geen 2,5 jaar bij elkaar.

“Hoe lang zijn jullie het al aan het proberen?”

Zonder blikken of blozen zeg ik “Ruim 3 jaar.”

Hef geeft geen kick.

Ze vraagt hoe lang ik anti-conceptie hebt geslikt. Wanneer ik ben gestopt. Of we roken. Of we drinken. Of we sporten. Hoe vaak we sex hebben. En tot slot krijg ik een inwendige echo. Ik word naar huis gestuurd met een grafiek waarop ik een maand lang mijn temperatuur moet bijhouden (jawel, via de goeie ouwe bips) om te zien of ik een eisprong heb. En dat is het begin van ons fertiliteitsavontuur.

In de maanden die volgen, krijg ik nog een hele rits onderzoeken. Ik vind het onnodig Hef overal mee naar toe te slepen. Sommige stellen doen dat, die doen alles samen. Zelf heb ik dat niet nodig. Hij hoeft niet voor elke scheet met me mee naar het ziekenhuis. Zowel emotioneel als fysiek kan ik best wat hebben en vind mezelf vrij snel een aansteller als ik de neiging voel ergens over te willen piepen. In dit hele traject laat ik Hef dan ook alleen opdraven als het strikt noodzakelijk is.

“Don’t you want me to come with you?”

“Welnee. Ik krijg geen hersenoperatie. Het is maar een echo / bloedonderzoek / uitstrijkje / ingegroeide teennagel / weet ik veel wat.”

Maar als ik een HSG onderzoek moet ondergaan en ik lees in de informatiebrochure dat ik van te voren pijnstillers moet slikken en daarna niet zelfstandig naar huis kan rijden, vraag ik toch of hij mee gaat. HSG is een onderzoek om de baarmoeder en eileiders in beeld te brengen. Met contrastvloeistof worden de baarmoeder en de eileiders in beeld gebracht om te kijken of er doorgang is naar de vrije buikholte. Dit wordt zichtbaar gemaakt op röntgenfoto’s.

We zitten in de wachtkamer. Hef komt net terug met een bekertje koffie uit de automaat. Ik lees nog even snel de folder door om te zien wat me te wachten staat. In een notendop: je gaat liggen, gooit je benen in de beugels, de gynaecoloog zet met de spreider je fabriek wagenwijd open, ontsmet je baarmoedermond en frot een cupje op de baarmoedermond. Waarom weet ik ook niet maar dat laatste schijnt veel pijn te doen. Dat wordt er contrastvloeistof ingespoten, in mijn geval een soort olie, en op dat moment worden er foto’s gemaakt om te kijken of de vloeistof goed overal doorstroomt. Benen weer bij elkaar, opstaan, broek aan, een stuk maandverband erin en dan met die lekkende olieton in de baarmoeder die langzaam leeg stroomt, een kwartier gaan rond strompelen door de gangen van het ziekenhuis. Weer liggen, de boel wordt weer opengebroken en dan wordt er weer een portretfoto van de baarmoeder gemaakt om te zien waar de olie heen is gekropen.

“Oh shit.”

“What’s wrong?”

“Ik ben vergeten die pijnstillers te slikken. Had ik twee uur geleden moeten doen. Na ja, ik vertrouw er wel dat ik gewoon flauw val als ik de pijn niet meer trek. Komt vast goed. Oh, en Hef. Als de arts een man is, ga je daar geen probleem van maken, begrepen? Het zijn gewoon mensen die hun werk uitvoeren.”

Hij heeft ooit eens een relletje getrapt toen hij ontdekte dat mijn huisarts, die ook wel eens een uitstrijkje moet afnemen, een man is. Ik heb dat indertijd gelijk de grond in geboord door te zeggen dat als hij ooit toch besluit voor de penisvergroting te gaan, dat alleen door een mannelijke chirurg uitgevoerd mag worden. Anders word ik jaloers. Niet dat hij die nodig heeft, maar dat terzijde.

“Mevrouw Raterman!”

“Ja, dat ben ik.” Ik sta op en kijk achterom naar Hef.

“Good luck, darling. I’ll be right here. You’ll be fine.”

“Jij gaat mee. Kom op.”

Geschrokken kijkt hij me aan.

“You want me to come? I didn’t know I was supposed to come inside.”

Hef kan niet tegen bloed, ziektes en alles wat met ziekenhuizen te maken heeft. Het is een grote, gevaarlijk uitziende kerel maar als hij zich snijdt met een vleesmes, is het huis te klein.

“Ja, natuurlijk ga je mee naar binnen. Waarom denk je anders dat je hier bent? Het wordt één groot bloedbad, ik vind het wel prettig als er dan iemand naast me zit.”

Hef trekt wit weg. De vrouw die naast hem zit doet haar best haar lach in te houden.

“Sta op.”

Na een korte aarzeling, slaat hij zijn koffie achterover alsof het een glas whisky is en staat dan toch op.

Eenmaal binnen mag ik me in een verkleedhokje uitkleden. Als ik met ontbloot onderlijf uit de kleedkamer kom, neem ik plaats op de behandeltafel. Hef is op van de zenuwen. Hij ijsbeert heen en weer en frut mijn zijn handen aan het lege plastic bekertje dat hij vastklemt alsof zijn leven ervan af hangt. Er komt een verpleegkundig binnen om me de procedure nogmaals uit te leggen. Hef probeert bloednerveus in sneltreinvaart een gesprek aan te knopen.

“Hello! How are you today? It’s a beutifull day today, isn’t it?”

Als ze adem haalt om antwoord te geven, begint hij alweer aan zijn volgende vraag.

“Is it a busy day today? Probably not, lot’s of people are on holiday this time of the year. Do you have a vacation planned? We are going to Rome later this month. The temperatures are crazy at the moment.”

De ervaren verpleegkundige heeft dit blijkbaar vaker meegemaakt en herkent zijn gedrag. Ze heeft al lang in de gaten dat dit waardeloze product mij niet kan ondersteunen en dat hij waarschijnlijke de eerste is die medische hulp nodig heeft als het vervelend wordt. Ze  loopt naar hem toe en dirigeert hem zachtjes en geduldig naar een kruk die even verderop op veilige afstand van mij staat, waar hij geen schade kan aanrichten. Dan helpt ze hem in zijn loden schort tegen de straling van de radiologieshit. Dat wordt wat als ik er ooit nog een kind uit moet scheuren.

“Neemt u maar even plaats in deze stoel, meneer. Dan leg ik jullie nog even uit wat er gebeuren gaat.”

Na een korte instructie komt de radioloog  binnen. Het is een jonge, frisse, leuk uitziende man. Hef is veel te nerveus om jaloers te zijn. Die heeft maar één doel, hier zo snel mogelijk weg.  En ja hoor, daar gaat ‘ie weer vanaf zijn kruk aan de andere kant van de kamer.

“Hello, my friend! How are you doing on this beautifull day?”

De arts kijkt hem eerst een beetje vreemd, dan vrolijk aan.

“Very well. And yourself?”

“Yeah, yeah. All is good. Fantastic weather outside!”

Die arme schat.

De arts begint ondertussen aan zijn routineklus. De verpleegster heeft zonder overleg de taak van Hef overgenomen en staat naast me. Ze heeft een geruststellende hand op mijn schouder gelegd. Terwijl de arts met zijn koplamp tussen mijn wijd opengesperde benen bij mij naar binnen gluurt en met beide handen druk aan het sleutelen is, babbelt Hef er druk op los. Ondertussen probeer ik me te concentreren op het gewroet en getrek in mijn onderstel.

“Ik ga nu het kapje op je baarmoedermond plaatsten. Dit kan vervelend voelen.”

De verpleegster trekt mijn aandacht door me aan te kijken.

“Let maar even goed op je ademhaling”, zegt ze rustig. “Door je neus in, door je mond uit. Goed zo. Door je neus in, door je mond uit. Als het pijn gaat doen, stil blijven liggen. Niet bewegen.”

Geconcentreerd focus ik me op het radiologieaparaat dat boven mijn buik hangt en zet me schrap voor de pijn.

“Daar komt ‘ie. Blijven ademen.”

Ok, daar komt ‘ie, Eend. You can do this. In door de neus, uit door de mond. Hef begint steeds sneller te praten. De arts zegt af en toe vriendelijk iets terug.

“Komt er nog wat? Ik voel niets.”

“Ik krijg het slangetje er niet in”, zegt de arts. “Ben je ooit geopereerd? Het kan zijn dat er wat littekenweefsel zit waardoor het iets verdikt is.

“Nee, nooit geopereerd.”

“Hm. Vreemd. Ik zal het nog een keer proberen.”

Na weer wat heen en weer getrek en geduw, komt de arts tot de conclusie dat het op een andere manier moet.

“We gaan het op de ouderwetse manier doen. Ik ga een ballonnetje inbrengen en dat opblazen.”

Welja. Waarom ook niet.

Wat hij ook doet, het doet geen pijn. De hele toestand valt me enorm mee. Toch weer blij dat ik mezelf heb kunnen bewijzen dat mijn pijngrens lekker hoog ligt. De arts gaat routinematig door en babbelt er tussendoor op los met Hef. Over Italië. Over dat het eten in het Noorden niet zo goed is als in andere delen van het land omdat het zo dicht bij de Zwitserse grens ligt. Over de fietstochten die de arts daar volgende week gaat maken. Hef die vervolgens weer allemaal tips heeft over in welke restaurants hij dan moet eten als hij daar is. Hij doet zijn werk snel en kundig. Daar kan ik niets van zeggen. De verpleegkundig stelt me erg op mijn gemak. Maar ineens irriteer ik me aan dat gefrut. Het duurt me allemaal te lang.

“Guys, sorry. Ik vind het echt heel fijn dat jullie het zo goed met elkaar kunnen vinden maar ik lig hier met een halve gereedschapskist uit mijn truus dus Hef, kun je misschien heel even JE KOP DICHT HOUDEN!’

De verpleegster laat een lach ontsnappen. De arts geeft me een knipoog.

“Klaar dame. Je mag je weer aankleden. We zien je straks voor de volgende foto’s.”

Ik ben nog niet overeind geklommen of ik zie dat Hef al de kamer uit gerend is. Hij kan er niets aan doen. Het is gewoon een ontzettend wijf of het gebied van wondjes, medische instrumenten en bloed.

Na een rits onderzoeken, blijken we beide in orde te zijn en we kunnen beginnen aan het traject. Zes keer IUI en daarna over op IVF. Ik ben nu halverwege de IUI. Lang verhaal kort: ik zit er midden in. En om maar weer even mijn typische zelf te blijven, het gaat prima. Ik vind het emotioneel niet belastend. Ik ervaar de twee weken wachten tot je ongesteld wordt niet als ‘spannend, moeilijk, emotioneel, etc.’ Helemaal niet zelfs. Mezelf injecteren vind ik bloedinteressant. Ben er inmiddels heel goed in. De hormonen zijn niet zo zwaar dus ik heb nergens last van. Al en met al vind het een fijn proces dat erg goed verloopt. Ben alleen nog niet zwanger maar heb een donkerbruin vermoeden dat het met IUI ook niet gaat lukken. Ergens denk ik dat ik IVF nodig heb maar we zullen zien.

Tot zover mijn update. Er komen geen wekelijkse of twee-wekelijkse stukken voorlopig. Het is simpelweg allemaal echt niet spannend genoeg. Ongezellig hè? Dat ga ik pas weer doen als er iets leuks of juist niet leuks te melden is. Jullie elke maand vervelen met ‘ik ben toch weer ongesteld geworden’, doe ik niet. Dat doe ik mezelf niet eens aan. Ik haal mijn schouders op en zeg ‘volgende maand weer’. Het komt wel goed. Het is al goed. En er zijn nog heel andere manieren om aan een baby te komen. Stelen bijvoorbeeld. Dus mocht je zwanger zijn, blijf maar uit mijn buurt.

Lieve, allerliefste jij met je bek. Ik hoop dat het heel fijn hebt de komende dagen. Met veel voer, veel zuip, veel kepotlach, hoog haar en veel lieve bekken om je heen! En ik hoop dat ik volgend jaar mag vertellen dat ik zwanger ben. Van een drieling.

Wil je af gluren of ik al een dikke pens heb of wat ik uitvreet? Op mijn Instagram account post ik shit. Dus als je wilt gluren… be my guest.

Heel veel iefs,
Angel