ANGEL | MR WRONG PART 58

Ik ben zwanger. Ik. Mijn lichaam is zwanger. Hoe is het vredesnaam mogelijk dat ik zwanger ben? Ik ben bejaard. En Hef al helemaal. Natuurlijk was het wel de bedoeling dat ik een keer in verwachting zou raken maar op de een of andere manier heb ik altijd gedacht dat ik hulp nodig had. In de vorm van inseminatie of middels IVF of iets dergelijks. Waarom weet ik niet, dat dacht ik gewoon altijd. Misschien omdat ik iets te hard heb gefeest rond mijn twintigste en daarmee misschien mijn eieren kapot heb gezopen ofzo. Of omdat ik, voor zover ik weet, nog nooit zwanger ben geweest, ook niet per ongeluk. Dan heeft mijn persoonlijke anti-conceptieplan (zonder anti-conceptie) de afgelopen tien jaar dus A- perfect gewerkt of B- ik kan helemaal niet zwanger worden. Maar blijkbaar dus wel en nu zit ik toch een klein beetje in complete motherfucking shock voor me uit te staren. Ik moet iemand bellen. Ja, Hef natuurlijk, maar die stel ik nog even uit omdat ik niet weet hoe hij gaat reageren en ik moet eerst een strategie schrijven over hoe ik dit ga aankondigen. Groots, met een fanfare en ballonnen en een nieuwslezer die het op nationale tv op het 8 uur journaal verkondigt?

Of tussen de boodschappen door.

“Nee, ik hoef niets van de Appie. Oh wacht, jawel. Doe maar een potje Pindakaas. Trouwens, ik ben zwanger. Doe maar die met extra stukjes pinda erin. En Griekse yoghurt. Die grote huismerk emmer van twee euro. Een neem Appeltje even mee, is ze gelijk buiten geweest. Tot zo.”

Hef was een beetje van streek toen ik vertelde dat ik ‘geen spiraal meer had’. Dat had ik er even eigenhandig doorheen gedrukt. Hij dacht waarschijnlijk dat het nog jaren ging duren en we hadden het er vanaf dat moment niet meer over. Ik heb nog steeds het idee dat het voor hem niet zo nodig hoeft. Maar dat maakt me niet uit omdat ik weet dat hij het fantastisch gaat vinden als het zover is. Hij heeft het nodig, meer dan ik. Hef is namelijk best ‘needy’ is. Het is iemand die veel aandacht nodig heeft. Het is ook iemand die het nodig heeft om door anderen nodig te zijn. Hij is altijd bezig met dingen voor mensen doen. Regelen en hosselen en vindt het dan heel fijn om van ze te horen hoe blij ze ermee zijn en hoe dankbaar ze hem zijn. Het is een zorger. Een vreemde combinatie met zijn bad-ass kop maar het is wie hij is. Altijd aan het rennen voor iedereen en vooral voor mij. Baden vol laten lopen, waar hij ook is op de wereld, bloemen naar me sturen, vanuit Thailand of Los Angelos bellen en vragen wat ik die avond ga eten.

“Weet ik nog niet. Vanavond heb ik mijn avond met de vriendinnen.”

“Let me take care of food for you. I can arrange it from here. What would the girls like to eat? I will call the restaurant and tell them to deliver…”

“Hoeft niet. We halen we patat of zo.”

Hij heeft aan mij een slechte. Ik hoef al die zorg niet zo nodig dus van mij hoort hij geregeld “Hoeft niet! Hoef je niet te doen. Kan ik zelf wel. Nee, dank je. Hoef niet.”

Lang verhaal kort; voor een baby kan hij eindeloos zorgen. Daar kan hij de hele dag druk mee zijn, dingen voor doen, halen, brengen, kopen, regelen, hosselen, voeden, verschonen, in slaap sussen, uit slaap halen, laten boeren, laten kotsen, laten pissen, laten schijten, leren janken, noem het maar op, hij doet het. En daarom durf ik met hem een baby aan. Met deze man durf ik er wel tien aan. Ik heb hem met andermans kinderen in de weer gezien en ik weet genoeg. Hij heeft het nodig, hij weet het alleen zelf nog niet. En zolang hij dat zelf nog niet weet, blijft het spannend hoe hij hierop gaat reageren. Ik denk hem door en door te kennen maar hij kan zomaar zeggen:

“We are not ready for this. We need a bigger house, we need more money. It’s not going to happen, Angel.“

Ik weet het niet. En daarom bel ik hem niet. Ik bel Dewi, mijn zus. Mijn beste vriendin.

De telefoon gaat over.

“Dee.”

“Joekie.”

“Hoe is het?”

“Het is goed.”

“Hoe is het met jou?”

“Het is goed.”

“Hoe is het met George Michael?”

“Hij is dood. Dat is niet goed.”

“Nee, dat is niet goed. “

Dewi en ik bellen elkaar altijd als er een beroemd iemand is overleden om elkaar te condoleren. Soms verzinnen we dat er iemand dood is en dan trappen we daar in omdat er altijd wel iemand dood gaat. Soms bellen we elkaar om elkaar te condoleren met iemand die al tien jaar dood is. Soms zelfs met iemand die we persoonlijk kennen. We hebben hele zieke, gestoorde humor, mijn zus en ik.

“Gecondoleerd.”

“Jij ook van harte gecondoleerd.”

Wij kunnen elkaar nooit bellen en een fatsoenlijk gesprek voeren. Er moet altijd eerst een paar minuten gebullshit worden en dan pas kunnen we normaal doen.

“Nee, jij gecondoleerd.”

“Maar hoe is het nu echt?”

“Slecht. Echt heel slecht”

“Met mij gaat het ook heel slecht. Gaat helemaal de verkeerde kant op.”

“En met George Michael?”

“Gaat het ook niet zo lekker.”

“Dee.”

“Meneertje.”

“Mevrouwtje.”

“Hoe is het?”

“Het is goed. En met jou?”

“Ietsje beter. En met jou?”

“Ik ben een beetje zwanger.”

En dan, voor het eerst in zesendertig jaar, blijft het even stil aan de andere kant van de telefoon.

“Dee?”

“Rot op.”

“Waar naartoe?”

“Vind je het leuk of is het een ramp?”

“Nee, wel leuk denk ik. Maar heel raar. Ik voel helemaal niets. Ik voel me helemaal niet zwanger.”

“Jezus. En wat nu?”

“Nu komt er een nieuwe Raterman aan.”

“Heb je het al aan mama verteld?”

“Nee, nog niet. Kom je naar mijn kantoor? Dan vertellen we het samen.”

“Ja, is goed. Ik kom er nu aan.”

Nog geen vijf minuten later is ze er. Ze zet haar fiets in het rek en begint gelijk te roepen.

“JA! Ik heb al zitten over een naam denken op de fiets. Ik vind dat we de baby ‘Papa’ moeten noemen. Of het nu een meisje of een jongen wordt.”

“Dee, ik vind dit zo raar. Ik geloof het niet. Ik geloof het gewoon niet. Ik moet nog maar zien of het echt zo is.”

“Hoezo of het echt zo is? Heb je geen test gedaan?”

“Jawel. En ik ben ook bijna een week over tijd.”

“Nou, dan ben je toch zwanger?”

“Ja, omdat die test dat zegt maar ik voel dus helemaal niets.”

“Dat komt omdat je een kwartier zwanger bent. Want denk jij dan? Dat er gelijk volle melk uit je tieten spuit? Hoe ver ben je eigenlijk?”

“Geen flauw idee. Zullen we samen even kijken?”

Na een paar minuten rekenen, in mijn agenda kijken en een beetje hulp van Google kom ik hierop uit.

Bron

Ik ben zes weken zwanger. Het snotje is zo groot als een sesamzaadje, weegt een gram en het lijkt op een dinosaurus.

Onder de foto staat deze tekst.

JE BABY IN WEEK 6 VAN JE ZWANGERSCHAP
De grootste ontwikkeling in week 6 is je baby’s hoofdje. De ogen, oren, neus, kaak, en wangen beginnen vorm te krijgen. Aan het eind van deze week is zijn hoofdje groter dan de rest van zijn lichaam. Ben jij ook zo benieuwd naar dat lieve kopje waar je nu al zoveel van houdt?

Dat laatste zinnetje werkt me op de zenuwen. ‘Dat lieve kopje waar je nu al zoveel van houdt?’

“Hier word ik dus misselijk van. Gaan zwangere vrouwen ineens alleen nog maar in verkleinwoordjes praten? Hoofdje? Kopje? En welk lieve kopje? Ik zie een prehistorisch, chagrijnig zeereptiel. Ik houd nog helemaal nergens van. Laat het eerst maar eens een fatsoenlijke kop krijgen, dan praten wel weer verder.”

“Oh gelukkig. Ik was al bang dat jij er ook zo een zou worden.”

“Wat voor één?”

“Zo’n vrouw die alleen nog maar in verkleinwoordjes praat en eigenlijk over niets anders meer kan praten dan over het mooiste dat haar is overkomen en dat haar leven nu pas begint en altijd haar handen om haar buik houdt ook al is ze pas een half uur zwanger en vlak voor de bevalling vast haar lange kapsel lekker kort en pittig knipt want dat is zo praktisch.”

“Gekkigheid, die wijven”, fluister ik met een zwaar Haags accent en ik lees nog even diagonaal door over wat er allemaal in die pens van mij aan de hand is.

“Wanneer ga je het tegen Hef zeggen?”

“Weet ik niet. Misschien wacht ik wel tot hij terug is uit Thailand. Hij heeft me al gebeld maar ik heb niets gezegd.”

“Nee joh, je moet het wel zeggen.”

Ik kijk naar mijn pols. Mijn horloge vertelt me dat het 14.00 uur is. Dat betekent dat het 20.00 uur in Thailand is. Hij zit waarschijnlijk met een groot gezelschap te eten in een restaurant. Wacht even… dit is perfect. Dat kan ik natuurlijk ook doen. Ik vertel het hem via Facetime. Gewoon lekker waar iedereen bij is. Dan kan hij ook niet boos worden en roepen:

“No, this is not going to happen. You will have an abortion first thing in the morning DO YOU HEAR ME?!”

Zo ga ik het doen. Lekker safe met Dewi naast me. Voor haar heeft hij veel respect, dan wordt hij niet boos.

“Ik weet wat leuks. Is ook leuk voor het nageslacht. We face-timen hem met mijn telefoon en jij moet het met jouw telefoon filmen.”

Ik zet de telefoon tegen mijn geurbrander met mezelf goed in beeld en Dewi naast mij, net buiten beeld. Na een paar keer over gaan, neemt hij op. Zijn knappe, veel te bruine gezicht verschijnt in beeld. Hij zit in een sprookjesachtige setting. Een openluchtrestaurant met waarschijnlijk fantastisch eten. Ik zie een donkere sterrenhemel en duizenden fonkelende lichtjes in de bomen. Wit gedekte tafels met heel veel kristal en bestek. Dewi en ik zitten onder de witte TL-buizen van mijn kantoor. Buiten is het deprimerend grijs, Nederland is op dit moment grauw en pis en nat en saai en blegh.

“Hello darling. I was just talking about you.”

“Yo.”

Hij doet altijd heel romantisch tegen me. Ik ga als tegenreactie altijd heel gangsta tegen hem praten. Dat vind ik grappig. Hij heeft liever dat ik zeg ‘Hello, love of my life.’ Maar dat doe ik niet en dat vind ik nog grappiger. Ik bel hem ook nooit. Dat hoeft niet omdat hij mij tien keer per dag belt. Dus als ik hem een keer bel, is hij heel blij.

“What a pleasure to see your call.”

“Whazzup, gansta?”

“I am good. We are at the table having diner in very good company. Would you like to meet them? Wait, let me turn my camera around.”

“Nee. Hef, luister even.”

“Yes?” Ik zie naast hem een ober verschijnen die zijn glas bij schenkt.

“Luister je?”

“Yes, I am listening.”

Ik buig een stukje naar voren, mijn gezicht raakt het scherm bijna en ik kijk hem scheel aan.

“Ik ben zwanger.”

Hij strekt de arm waarmee hij zijn telefoon vast houdt waardoor zijn gezicht een stuk verder van de camera is verwijderd. Vijf seconden zegt hij niets. Ik probeer zijn gezicht te lezen en zie vooral ongeloof. Zijn ogen worden groot en dan weer klein. Wordt hij nou boos of begint hij te janken? Vertwijfeld kijk ik Dewi aan. Dan staat hij op.

“You are pregnant?”

“Ja, dat zei ik net, ja.”

“Really?”

“Ja, really.”

“Did you do a test?”

“Ja, natuurlijk. Hier, kijk maar.” Ik houd de positieve zwangerschapstest voor de camera.

“BUT THAT IS FANTASTIC!”

“Echt?”

“YES, THAT IS THE BEST NEWS I EVER HAD!”

Opgelucht haal ik adem. Hij is er blij mee. Ik draai de camera zodat hij Dewi kan zien.

“Hello Dewi! How are you?”

“Hi Hef, congratulations!”

“What a wonderful, beautiful day this is!”

Na nog wat ‘fantastic’ nagepruttel hangen we op. Nog geen minuut later belt hij terug.

“Darling, is this serious or is this a joke? I know you and your sister have a sick sense of humor.”

“Nope. True story.”

“Don’t tell every one yet because we are very early in the pregnancy.”

Hij zegt ‘we’. Daar heb je het al. Die is nog zwangerder dan ik.

“Ok. Spreek je later.”

Nog geen kwartier later ontploft mijn telefoon. Hij staat roodgloeiend en rinkelt en pingt achter elkaar door. Hef heeft in die vijftien minuten de halve wereld al afgebeld om het nieuws te vertellen, zo enthousiast is hij.

Samen met Dewi ga ik naar de zaak van mama. Het is er druk, er loopt veel personeel, er gaan klanten weg en er komen nieuwe klanten binnen. We nemen haar even mee naar de keuken.

“Mam, ik ben zwanger.”

Ze heeft altijd heel stoer gezegd: “Jullie hoeven voor mij geen kinderen te maken hoor! Lekker je eigen leven leiden en aan jezelf denken.”

Nu beginnen haar ogen te glazen. Ik zie de kleine lachrimpeltjes rond haar ogen verschijnen. Ze kijkt zo blij. Mama is zo puur en zuiver, het lijkt alsof ik in de ogen van een baby kijk. Of van een hoogbejaarde. Beide hebben van die oprechte, lieve, onschuldige ogen. Dat heeft mijn moeder ook.

“Echt waar?” Haar stem breekt.

“Ja, echt waar.”

Ze springt op en vliegt om mijn nek.

“Oh, wat leuk! Wat ben ik hier ontzettend blij mee! Wat een cadeautje!”

Dat vind ik lief. Ik ben ook blij voor mama want diep van binnen wil ze heus wel oma worden.

’s Avonds in bed belt Hef weer. Het is vijf uur in de ochtend in Thailand.

“Darling. I can’t sleep. This is the best news I ever had. This will change everything. I am going to work out every single day and lose a lot of weight because I need to be in top shape for the baby. And I am going to wake up every day at 05.00 in the morning and work like a horse because we need more money and we shouldn’t go out to diner every single day anymore because I am going to cook you super healthy food because you need that and we need a bigger house and we also have to…”

Hij is zo lief. Hij is zo verschrikkelijk lief. Ik houd nu nog meer van hem dan ik al deed. Ik wist dat hij in een voorbeeldvader zou veranderen. Ik dacht alleen dat het pas zou gebeuren na de bevalling.

Eind goed, al goed. Ik ben op de valreep zwanger geraakt van mijn Mr. Wrong. Hij is er zo onbeschrijflijk blij mee. Een week na het grote nieuws komt hij terug uit Thailand met tassen vol cadeaus. “Because you are pregnant.” Hij behandelt me alsof ik acht maanden zwanger ben. Ik mag niets tillen, ik mag het niet koud krijgen, niet heet, niet lauw, moet goed eten, veel drinken etc. Ik ben de legbatterij die zijn jong draagt en ik moet goed beschermd worden.

Thuis in Amsterdam. Ik ben zeven weken zwanger. Hef komt net aan en zeult zijn koffers naar binnen. Ik sta in de keuken om me heen te staren en te denken wat ik eens zal gaan doen. Ik verveel me. Ik mag namelijk geen wijn drinken dus in uit eten gaan, heb ik geen zin.

“Opruimen. Ik ga opruimen want ik ben zwanger en dan krijg je nesteldrang en anders heb ik nooit zin om op te ruimen dus laat ik het er maar van nemen.”

In de hoek van de keuken staat een vuilniszak gevuld met zeepmallen. Die staat er al weken. Ik loop er naartoe en maak de zak open. Bovenop de zeepmallen zie ik iets dat er niet hoort. Mijn lichaam reageert sneller dat mijn hersenen. Ik heb nog niet geregistreerd wat ik zie maar ik voel dat mijn hart zich door mijn borstkas probeert te beuken. Mijn ademhaling stopt. Verbaast kijk ik naar beneden en zie mijn knieën trillen. Ik voel me zwak worden. Het lijkt alsof de houten vloer in rubber veranderd en ik zoek steun bij de kast waar de zak tegenaan staat. Deze lichamelijk reactie heb ik twee keer eerder in mijn leven gehad. Beide keren was dat op het moment dat ik ontdekte dat ik werd belazerd. Ik buig voorover om beter in de vuilniszak te kunnen kijken en dan zie ik het. Ik deins achterover en val bijna. Ik heb nog niets van de zwangerschap gemerkt. Ik ben niet misselijk, moe, heb geen zere tieten, niets. Nu moet ik overgeven.

Twee condooms. Allebei gebruikt met de opengescheurde verpakking ernaast.

Hij lult als brugman maar ik ben genadeloos.

Diezelfde avond zet ik hem op straat.

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest.

Liefs,
Angel