ANGEL | MR WRONG PART 57

Ik ben over tijd. Dat weet ik omdat ik een app heb. Zo een waarop je kan zien wanneer je ongesteld moet worden en wanneer je je eisprong zou moeten hebben. Volgens vriendin Hester, de deskundige binnen onze vriendinnengroep omdat ze verloskunde heeft gestudeerd en zelf twee kinderen heeft, zijn die apps hartstikke onbetrouwbaar en moet je, als je echt wil weten wanneer je een eisprong hebt, ovulatietestjes gebruiken. Mijn app voorspelt mijn voorspelde menstruatie meestal wel redelijk nauwkeurig. Soms ben ik een dag later. Ook een keer drie dagen later maar over het algemeen is het redelijk stipt. De app heb ik ooit geïnstalleerd om te zien wanneer ik ongesteld moet worden. Dat vind ik wel handig omdat ik namelijk niet aan de pil ben en het dus niet van mijn strips kan aflezen. Al een jaar of tien niet. Daar ben ik rond mijn zesentwintigste, zo’n beetje halverwege mijn vorige verkering, mee gestopt. De vorige verkering was die oudere meneer waar ik een paar jaar mee was. We woonden samen en van de ene op de andere dag stopte ik met de pil. Niet omdat ik baby’s wilde maken, want die wilde ik toen absoluut niet. En ergens diep in mijn onderbewuste ook niet met hem. Ik wilde gewoon die pil niet meer slikken. Ik slikte de Diane-35, de zwaarste pil die er toen op de markt was.

Rond mijn vijftiende ben ik ermee begonnen en toen er plotseling vrouwen dood neer vielen die al jaren de Diane pil slikten, vond ik het mooi geweest. Dat was toen ineens in de media, dat dat blijkbaar zo’n gevaarlijke pil was. Ik had ook last van die pil. Ik had veel hoofdpijn en zware stemmingswisselingen. Mijn menstruatie was net zo zwaar met als zonder de pil. Ja, ik had kunnen overstappen op een lichtere maar daar had ik ook geen trek in. Ik wilde gewoon helemaal stoppen met dagelijks hormonen in mijn lijf stoppen. Iedereen heeft daar een mening over en er zijn verschillende theorieën over het gebruik van de pil en dit was op dat moment de mijne.

Of ik mijn toenmalige vriend er destijds over heb ingelicht dat ik ermee stopte? Nee. Had ik misschien wel moeten doen, misschien ook niet. Ik vond het in ieder geval niet nodig hem nerveus te maken en ik wilde hem al helemaal niet het idee geven dat ik op mijn eigen houtje wilde gaan moederen met zijn zaad. Dat was namelijk mijn intentie helemaal niet, integendeel. Maar dat is wel wat hij had kunnen denken.

Hoe dan ook, ik heb me even ingelezen en kwam er vrij snel achter dat het tijdslot waarbinnen een vrouw zwanger kan raken dermate klein is, dat ik er zelf wel voor kon zorgen dat ik niet in verwachting zou raken. Dus ik stopte met de pil, hield goed bij wanneer ik ongesteld werd, hoeveel dagen erna ik moest oppassen, bij die drie vruchtbare dagen plakte ik een dag of vier voor en een dag of vier achter en dat was dan de periode waarin ik extra voorzichtig was. Lees: ik zal er niet over uitweiden maar met mijn tactiek was het onmogelijk zwanger te worden. En dat is jaren goed gegaan. Geen zware hormonen mijn lijf in, een natuurlijke cyclus en niet zwanger. Prima voor elkaar. Let op, ik zeg niet dat dit de manier is om niet zwanger te worden. Voordat ik hieronder comments krijg waarin staat ´Nou, een buurmeisje van de zus van de moeder van de broer van het achternichtje van mijn vriend was dus ook even gestopt met de pil en ze gebruikte een condoom en een vrouwencondoom en ze had dus ook een spiraal en de prikpil en ze had geen baarmoeder en haar eierstokken waren kapot en ze was eigenlijk als jongen geboren maar die dus ook gewoon zwanger geraakt hoor, Angel dus van jouw verhaal klopt geen reet en je moet het goede voorbeeld geven!´ Dat klopt. Er zijn altijd uitzonderingen. Maar dit heeft voor mij goed gewerkt, dat betekent niet dat het voor de rest van de baarmoeders ook werkt, voor mij pakte het goed uit.

Anyway, toen die verkering uit ging, vond ik het nog steeds niet nodig om aan een andere pil te gaan, ik was tenslotte vrijgezel. Maar toen ontmoette ik twee jaar geleden Mr. Wrong. En dat werd wel een serieuze verkering. Hij heeft me nooit iets gevaagd. Hij ging er gewoon vanuit dat ik aan de anti-conceptie was, net als de meeste vrouwen. Dat doen eigenlijk de meeste mannen. Als ze er maar bovenop mogen. Ze vertrouwen er blind op dat de vrouw de anticonceptie wel regelt. Niet geheel onterecht, daar mag je tegenwoordig ook wel vanuit gaan, maar toch. Hij vroeg niets, ik zei niets en alles ging goed.

Afgelopen september kwam hij ineens thuis met ´great news!´, zoals hij het zelf noemde. Hij had met vrienden zitten eten die hem hadden aangepraat dat vader worden het mooiste is dat ze ooit is overkomen. Iedereen die een kind heeft, heeft het wel een keer gezegd.

“Hef, this is a life changing thing! You need this! It is amazing and it is the most beautiful thing you will ever experience. You’re world will never be the same. It is the best thing that will ever happen to you!”

Zoals wel vaker gebeurt, liet Hef zich weer eens compleet indoctrineren en aan het eind van de avond was hij ervan overtuigd dat dit zijn nieuwe missie was. Zo is hij, een rasopportunist. Vervolgens is hij op een roze wolk naar huis gesneld om het nieuws groots bij mij aan te kondigen, compleet met romantische muziek en een fles champagne erbij. Maar een kleine kanttekening is dat hij die avond een sappie teveel op had en dan roept hij wel vaker iets waarvan hij de volgende dag al niet meer weet wat het was. Ik zie inmiddels een patroon. Hij komt thuis met een nieuw idee, een groot plan waardoor dat alles zal veranderen, waardoor we naar New York moeten verhuizen, waardoor hij de hele grachtengordel kan kopen, hij zet zijn tanden erin en werkt als een bezetene om het te realiseren. Soms wordt het een succes. Soms hoor ik er nooit meer wat over. Op die dag was dit het. Zijn nieuwe life goal, een gezin bouwen.

“So, when can you stop using protection? What is it you use?” Hij schenkt zijn glas bij.

En daar was ‘ie. De eerste keer dat hij erom vroeg. Het is dan wel in een andere context maar hij vroeg naar mijn anticonceptie gebruik. Al die tijd heb ik niet hoeven liegen, ik heb er gewoon niets over gezegd. Dat is eigenlijk ook liegen, hè? Ja, ik weet het. Maar iets verzwijgen voelt niet zo erg als liegen. En mijn intenties waren goed en oprecht. Ik zou nooit proberen zwanger te worden zonder zijn medeweten. Ik heb er gewoon goed opgelet dat het niet zou gebeuren en dat is gelukt. Nog nooit heb ik tegen hem gelogen. Niet eens een leugentje om bestwil. Dat vind ik prettig, of hij liegt moet hij zelf weten, maar ik lieg niet. Vind ik makkelijker. Hoef ik ook mijn leugentjes niet te onthouden. Maar wat moet ik nu? Ik wil niet dat hij denkt dat ik hem al die tijd heb voorgelogen. Dus daar gaat ‘ie. Mijn allereerste leugentje (om bestwil).

“Wat ik voor anticonceptie gebruik?”. Ik herhaal zijn vraag om tijd te rekken. Typisch iets wat leugenaars doen.

“Yes?”

“Uhm…”

Ik neem rustig een slok champagne en kijk naar links. Ook iets dat leugenaars doen. Het oogcontact verbreken en naar links kijken. Verdomme. Ik moet nu iets zeggen. Ik had vanaf het begin eerlijk moeten zijn. Nou en, dat ik niets gebruik? Dan gebruik jij maar condooms. Maar dat heb ik niet gedaan en nu is het te laat. Ik kan het niet meer terug draaien.

“Een spiraal. Ik heb een spiraal. Ja, die heb ik. Dus.”

BAM. Een keiharde leugen. Recht in zijn gezicht. Hoewel, een echte leugen is het technisch gezien niet. Ik heb een spiraal. Nog nieuw en ongebruikt in de verpakking in een oude schoenendoos in mijn kledingkast. Die heb ik ooit, jaren geleden, opgehaald bij de apotheek met de intentie een afspraak te maken bij de gynaecoloog om hem in te laten brengen maar dat kwam er steeds niet van en uiteindelijk vond ik dat hij hoogstwaarschijnlijk over de houdbaarheidsdatum heen was en daar kon ik ook niets aan doen. Dus als ik zeg dat ik een spiraal heb, dan lieg ik niet. Hij zit alleen niet in mijn baarmoeder.

“Great. Go to the doctor this week and have it removed!”

Ik kijk hem aan in zijn enthousiaste gezicht. Zijn ogen glanzen van de drank die hij op heeft. Hij is niet dronken maar wel aangeschoten.

“Okidoki.”

Nu nog een huisarts vinden die naar mijn huis wil komen om het spiraal uit mijn kledingkast te ‘removen’. Als dat me lukt, heb ik op geen enkel vlak gelogen. ‘Ik heb een spiraal.’ Klopt als een bus. ‘Ik heb hem laten verwijderen door de huisarts.’ Ga ik regelen. Niets gelogen, alles dik voor elkaar, high five. Helemaal zuivere koffie is het niet, dat weet ik. Maar we hebben allemaal wel iets op onze kerfstok en dit is mijn secret confession. Een huisarts om het spiraal uit mijn kast te verwijderen, heb ik niet meer gevonden. Ik heb het zelf weg gegooid. Als ik nu snel medicijnen ga studeren en ik behaal mijn titel zit ik met terugwerkende kracht alsnog in de safe zone.

Hoewel we het er die week niet meer over hebben gehad, denk ik nog steeds hij het allemaal in een vlaag van verstandsverbijstering tegen me heeft gezegd. Dat blijkt wel als we een week later in een, door hem nieuw ontdekt restaurant, zitten te lunchen. “We MUST have lunch there, I heard it’s fantastic!” Terwijl ik een grote hap van mijn ceaser salad neem, gooi het er met volle mond uit.

“Trouwens, ik heb geen spiraal meer.” (Niets aan gelogen, heb ik ook niet meer, ligt in de vuilnisbak.)

Hij houdt onmiddellijk op met kauwen, zijn mond valt open en zijn ogen worden groot.

“What?”

En dit is dus het moment dat ik moet doorpakken.

“Dat zei je toch? Dat ik hem weg moest halen? Dat heb ik nu gedaan.” Ik eet vastbesloten verder.

Even weet hij niets uit te brengen. “But…”

Ik weet heus wel dat ik het met een korrel zout had moeten nemen. Maar hij heeft het gezegd en ik doe net alsof ik niet tussen de regels door kan lezen. Ik doe net alsof ik hem niet door en door ken. Dan had hij maar niets moeten zeggen. Zulke grote dingen moet je niet roepen om vervolgens te zeggen ‘Ja, maar ik had een borrel op.’ Zeker niet tegen een vrouw met een stopwatch in haar baarmoeder.

“But what?” Ik praat hard en duidelijk.

“But shouldn’t we talk about this some more?”

“Nou, nee. Jij kwam van de week thuis met ‘big fantastic life changing news’ en hebt toen gezegd dat ik het niet meer nodig had.”

“Yes, but…”

“Of was je zo dronken dat je het al niet meer weet?”

“Yes, I mean no, ofcourse I remember, but…”

Ik zie dat hij in shock verkeert. Hij staart naar zijn bord en zegt een paar minuten niets. Ik laat hem maar even bijkomen van het nieuws en eet smakelijk door. Uiteindelijk hebben we elkaar in deze situatie gemanipuleerd. Hij net zo goed als ik. Hij had een (vermoed ik) tijdelijke bevlieging, ik heb die bevlieging tegen beter weten in bloedserieus genomen in mijn eigen voordeel gemanoeuvreerd. Na een poosje stilte herpakt hij zichzelf en binnen een paar minuten hebben we het alweer over hoe warm het nog is voor de tijd van het jaar. Hij kwebbelt alweer gezellig verder en denkt waarschijnlijk ‘Ach, dat gaat toch nog jaren duren.’

En waarschijnlijk heeft hij gelijk. Hef is 48, ik ben 36. Stokoud voor Moeder Natuur begrippen. Of straks doet mijn baarmoeder het helemaal niet. Straks kan ik helemaal geen kinderen krijgen. En dan? Er zijn zat vrouwen die er jaren over doen. De vurige kinderwens is er eigenlijk nog steeds niet. Die heb ik nooit gehad, daar heb ik al vaker over geschreven. Niet zoals andere moeders, die op een bepaald moment (of sommige hun hele leven) nog maar een doel hebben in het leven en dat is moeder worden. De wens om een ouder te worden is er wel bij mij, maar als ik nog twintig jaar zou kunnen wachten, zou ik het doen. Mijn leven is nog steeds vol genoeg, ik mis niets, voel geen leegte of een gat dat vervuld moet worden. Maar ik zit wel in de gevarenzone en dat is de simpele waarheid, daar durf ik ook eerlijk over te zijn. De luxe om het jaren uit te stellen, heb ik niet meer. Het moet er binnenkort toch een keer van komen en als het zover is, wordt het fantastisch. En heel stiekem, hoop ik toch wel dat het lukt. Maar dat heb ik nooit hardop gezegd. Nu ook niet. Wat je net las, staat er niet. Ben je alweer vergeten.

Tot zover mijn anticonceptie verhaal. We zijn een paar maanden verder na zijn ‘great news’, en ik ben een paar dagen over tijd. Zes dagen op precies te zijn. Nu pas begin ik te vermoeden dat er iets aan de hand is in mijn buik. Als ik die ochtend in eind december wakker word, besluit ik dat ik het wil weten. Of het nou de overgang is, of een vleesboom of een zwangerschap, ik wil zekerheid. Omdat Hef in Thailand is, logeer ik gezellig bij mama, dan ben ik ook lekker dicht bij het The Beauty Bakery kantoor.

Terwijl ik onder de douche sta, zit Appeltje in een hoekje van de badkamer naar me te kijken. Dat vindt ze gezellig, erbij zitten als ik sta te douchen.

“Appeltje, trek je jas aan. We gaan naar het Kruidvat.”

Ze staat onmiddellijk op en huppelt vrolijk naar haar jasje. Die trek ik haar niet aan omdat Appeltje en ik tokkies zijn. Die moet ze aan omdat ze anders kapot vriest. Yorkies hebben geen ondervacht dus binnen een paar minuten vriest haar kop van haar romp. Snel aankleden allebei en huppekee, afhandelen die handel. Even pissen op een stokkie, dan kunnen we zien dat we niet zwanger zijn en dan kunnen we terug naar de orde van de dag. Ik koop de goedkoopste die ze hebben, die van het huismerk.Lijkt me prima, volgens mij doen ze allemaal hetzelfde. Terug bij mama ga ik naar het toilet. Ik scheur de test uit de verpakking, lees goed de bijlsuiter, trek de dop eraf en houd hem onder de straal. Gadver, ik pis op mijn vingers. Ze moeten die dingen langer maken. Een meter ofzo. Of er handschoentjes bij leveren. Goed, klaar, doppie erop en ik leg het naast de kraan op de wastafel. Als ik mijn broek heb opgetrokken en mijn handen heb gewassen, doe ik de test in mijn kontzak. Ik blijf niet zitten om naar de uitslag te kijken. Eerst nog even een kopje koffie en dan naar wandel ik met de zwangerschapstest in mijn broekzak en een mok koffie in mijn hand naar mijn kantoor. In de een minuut durende wandeling naar mijn kantoor, ben ik alweer vergeten dat ik een zwangerschapstest in mijn kontzak heb. Ik wil er geen big issue van maken.

Eenmaal binnen, trek in mijn jas uit. Ik druk de pc aan en ga zitten. Wat zit er in mijn kontzak? Oh ja. Ik trek de test uit mijn zak en leg hem, zonder drama en spannend gedoe, voor me op mijn bureau.  Dat dacht ik al.

Ik sta op en ga bij het raam staan. Met mijn armen over elkaar heen geslagen, kijk ik naar buiten. Op het pleintje spelen drie kinderen met hun hond. Ik zie ze hier vaker. De hond is bijna groter dan de kinderen. Elke dag nemen ze die enorme hond mee naar het omheinde speeltuintje en daar spelen ze dan een paar uur. De hond rent heen en weer achter de kinderen aan die met ballen gooien. Ik vind dat lief. Die hond heeft vast een heel fijn gezin. Terwijl ik daar sta, denk ik aan niets. Ik kijk en geniet van de gezellige, levendige herrie die de kinderen maken.

Na een paar minuten ga ik weer op mijn bureaustoel zitten en kijk naar de oude, vergeelde foto van papa en ons die ik boven mijn beeldscherm met een plakbandje aan de muur heb gehangen. We staan in zijn achtertuintje. Hij heeft zijn armen om ons heen geslagen.

Papa was nog jong. Dewi en ik ook. Ik mis hem ineens. In mijn keel voel ik een klein brokje opkomen. Mijn ogen beginnen te prikken.

Papa, mijn vader die nooit opa zal worden.

“Pap…”

“Ja, mop.”

“Je wordt opa.”

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest.

Liefs,
Angel