ANGEL | MR WRONG PART 49

“Nou schat, kijk even mee. In het midden ligt de…”

Ze valt stil en kijkt even naar een hoek in de kamer.

“Sorry, werd even afgeleid. Deze kaart staat voor…”

Weer stopt ze midden in haar zin.

“Er is iemand heel ongeduldig en die wil niet wachten.”

Met één hand pakt ze de linkerkant van haar hoofd vast en knijpt haar linkeroog stevig dicht. Dan duwt ze met haar handpalm op haar dichte oog.

“Je bent iemand verloren die ontzettend veel pijn in zijn hoofd had. Hij dronk ook graag. En zijn linkeroog… dat werkt niet meer. Hij dronk veel. Geen zware alcoholist maar met wel altijd een biertje. Er staat hier iemand op mijn schouder te tikken die heel graag wil laten weten dat hij er is.”

Dit is het moment waarop de meeste mensen in tranen uitbarsten en onbedaarlijk blijven huilen. Sommige mensen staan op en lopen weg. Weer anderen beginnen heftig bevestigend te knikken. Ik doe even helemaal niets. Na deze bom die ze laat vallen, voel ik me vooral een beetje schuldig over hoe lacherig ik zojuist nog was om de hele situatie. Om het onwaarschijnlijke decor waar ze in leeft. Wel met alle respect, want ik heb er zelf geen enkele last van. Ook niet vanuit leedvermaak. Maar wel vanuit een entertainment oogpunt. Ik genoot er net nog van, zoals ik ook enorm kan genieten van bijvoorbeeld de gemiddelde boer in Boer zoekt Vrouw, die nog in een eenpersoons bedje op een zolderkamertje slaapt in de boerderij van zijn ouders, die al vijf generaties in bezit van de familie is en waar al vijf hele generaties geen reet aan het interieur is veranderd. Die nu tussen de koekoeksklokken met drie stadse vrouwen aan de eettafel spruiten zit te eten, zonder dat iemand ook maar een woord zegt, want stel je voor dat het gezellig wordt, allemaal in de ijdele hoop dat er een ware tussen zit.

Ik kan ook intens genieten van de gekkies in Man bijt Hond, die als kluizenaar in een oude, verwaarloosde autoloods leven. Ooit een bloeiend familiebedrijf, nu een hal gevuld met verroeste oldtimers waartussen ergens op de grond een matras ligt waar ‘gekkie’ met zijn vier honden en acht kippen leeft. Ik vind dit soort types bloedinteressant. Ik wil weten hoe het zover gekomen is, waarom ze zijn zoals ze zijn, welke mensen ze in hun leven hebben en wat hun achtergrond is. En in plaats van me te focussen op waar ik in de eerste instantie voor kom, ben ik vanaf de eerste stap die ik in huis zette alleen maar bezig geweest met alles fotografisch in me optenemen om deze ervaring straks zo hilarisch mogelijk in geuren en kleuren aan Dewi te kunnen vertellen. En  dan, terwijl ik een beetje argwanend toekijk hoe ze een zooi kaarten voor me uitstalt, staat ineens mijn vader in dat gammele tuinhok haar. Ik kan niet anders dan haar geloven, ze noemt te veel details op die inderdaad allemaal online te vinden zijn, maar deze vrouw weet niet wie ik ben en wist van tevoren niet wie er zou komen. Na een kort moment van schuldgevoel, ontstaat er in mijn hoofd en in mijn hart ruimte voor een andere emotie. Van oor tot oor ontstaat er een glimlach op mijn gezicht. Een uur lang krijg ik deze glimlach niet meer weg. Bijna twee jaar heb ik papa nu niet gezien en ik voel me zo ontzettend blij en gelukkig. Gek hè? Op dit moment is alle twijfel die ik ooit had over alles op het gebied van ‘iets’ na de dood verdwenen. Het is lastig uit te leggen hoe ik me echt voel maar dit is het in een notendop. Het voelt alsof er nu een arts van het UMC binnenloopt en zegt:

“Mevrouw Raterman, u bent de dochter van Hans Raterman?”

“Ja.”

“Hij is twee jaar geleden niet overleden aan de gevolgen aan kanker. Hij heeft ons vrijwillig geholpen bij de ontwikkeling van een experimenteel medicijn. Uiteraard tegen een financiële vergoeding, maar destijds wel onder de voorwaarde dat niemand, ook familieleden niet, op de hoogte mochten worden gebracht van het onderzoek. Het spijt ons dat u en uw familie veel verdriet hebben gehad, maar we zijn uw vader erg dankbaar voor zijn medewerking. Hij is in leven en in goede gezondheid maar een bijwerking van het medicijn is dat hij onzichtbaar is geworden. Bent u er klaar voor hem weer te ontmoeten? Hier is hij.”

Zo voel ik me. Alsof papa terug is. Heel even, want diep in mijn binnenste weet ik dat ik hem nooit meer zal zien. Dat ik nooit meer met hem kan praten. Dat ik nooit meer zijn stem kan horen. Maar nu, alleen nu op dit moment, weet ik dat hij mij wel ziet. Dat hij mijn stem wel kan horen en dat voelt zo onbeschrijflijk fijn. Ik geloof haar, ik geloof mijn vader en ik, zoals ik eerder heb geroepen, ik wil het risico niet nemen dat het allemaal wel echt is en ik maar blijf ontkennen dat mensen na hun dood nog in de buurt blijven en ondertussen blijft die arme vader van me maar om me heen spoken zonder enige erkenning van die ongelovige, ketterse rotdochter te krijgen. Dus nu hier, in dat hok van haar in deze tuin, met een zooi honden die op hun rug op het tapijt liggen, op dit moment is papa bij me. Ik voel hem, hij ziet en hoort mij en ik ben weer heel even zo gelukkig en zorgeloos als ik was toen mijn familie nog compleet was.

“Hanneke, laat die kaarten maar zitten. Ik kom hier voor één ding en ik ben blij dat je er gelijk over begint. Ik kom hier voor iemand die overleden is.”

“Je vader.”

“Ja, papa.”

“Hij weet dat je sceptisch bent. Dat was hij namelijk zelf ook. Daarom wil hij zich gelijk manifesteren.”

Ik kan niet huilen. Ik krijg er geen traan uitgeperst, maar ik ben dan ook niet verdrietig. Ik voel aan de gloei op mijn wangen dat ik straal van geluk. Nog steeds zit ik breed te glimlachen. Wat kan mij het schelen dat het wetenschappelijk niet aan te tonen is. Morgen denk ik er waarschijnlijk weer anders over maar nu, op dit moment, pak ik hem met beide handen aan. Ik voel me gelukkig en dat ga ik mezelf niet ontnemen; ik ga het gesprek aan met mijn dode vader. Pap, lach jij je niet kapot hierom?, vraag ik hem in mijn hoofd. Het gaat me te ver het woord hardop tot hem te richten. Zou me overigens compleet de tering schrikken als ik in de vorm van zijn stem nog antwoord zou krijgen ook. Dat durf ik niet.

“Hoe gaat het met hem?”

Ze is even stil en begint dan te glimlachen. Na een kort ogenblik verandert glimlachen in hardop lachen.

“Het gaat goed. Om de een of andere reden moet ik om hem lachen. Hij heeft humor en een hele relaxte, ook een beetje… wat is het juiste woord… tja… een bepaalde… laconieke houding. Hij moet zelf ook ergens om lachen.”

Zou papa nou stiekem samen met mij lachen om deze hele setting? Om dat huishouden van die vrouw waar ik zojuist zelf nog om heb zitten lachen? Zou hij zich, net als ik, een beetje schamen voor zijn sceptische houding en afzetterij tegen alles wat met waarzeggers te maken heeft, terwijl hij haar nu heel hard nodig heeft om zich aan mij kenbaar te maken?

“Het is een man met humor.”

“Ja. Mag ik dingen aan hem vragen?”

“Natuurlijk, mop.”

“Hoe was zijn dood voor hem?”

Ik weet hoe hij erin stond. En ik denk te weten hoe hij het ervaren heeft want ik ken papa goed. Maar tegelijkertijd heb ik geen idee, want weet ik veel hoe het is om dood te gaan. Doet het zeer? Is het helemaal kut of is het juist bevrijdend? Ga je tussen je oren kotsend, jankend en schreeuwend ten onder, terwijl de nabestaanden naar een ogenschijnlijk slapend lichaam zitten te staren of zweef je door een regenboogtunnel waar gezellige deuntjes klinken en waar aan het eind een biertje voor hem klaar staat. Ik weet het niet, IK WEET HET GEWOON NIET! En dat vind ik soms best moeilijk. Want papa had al genoeg geleden voordat hij stierf, dus ik hoop dat de dood hem pijnloos af ging. Wat ik wel weet is dat hij niet bang was. Een paar dagen voordat hij stierf, hadden we het er met hem over dat hij zo hard achteruit ging. Hij woog niet meer dan 45 kilo en zat op zijn vaste plekje thuis op  de bank.

“Vind je het eng, papa? Om dood te gaan?”

“Nee, mop helemaal niet. Als het komt dan komt het.”

Hij haalde daarbij zijn schouders op en zei het met een luchtige toon. Bijna alsof hij zei “Als het gaat stormen en het dak waait eraf, dan is dat maar zo.” Papa was een stoere man die voor niets of niemand bang was. Mijn zus en ik kennen veel stoere verhalen vanuit zijn jeugd, tienerjaren en de jaren voordat hij vader werd. Maar voor mij is dit moment het stoerste dat mijn vader ooit heeft gedaan. Zo nonchalant over de dood praten. Niemand wil dood, ook hij niet. Hij deed dat voor mij. Voor ons.

Ze is even stil en kijkt naar een hoek in de kamer. Blijkbaar luistert ze nu in haar hoofd naar papa. Na een moment van stilte begint ze weer te glimlachen.

“Zijn dood is goed gegaan, mop. Soepel. Hij was absoluut niet bang heeft zich op geen enkele manier verzet. Hij wist dat hij dood ging en had het allang geaccepteerd.”

Ze is weer heel even stil. Ik zeg niets maar wacht.

“Ik moet weer om hem lachen. Mop, hij had zoiets van ‘Nou, als ik dan toch dood ga, dan wil ik ook wel eens zien wat er nou allemaal voor gedoe is hierna.’ Hij dacht namelijk, dood is dood  en dan houdt het op. Dus toen het zover was heeft hij het hele gebeuren als een nieuwsgierig jongetje zitten aanschouwen, vond het heel interessant, de transitie van het leven naar de dood en wat er daarna gebeurt.”

En dat vind ik dus weer interessant, want dit past één op één bij het karakter van papa maar ook van mij en mijn zus. Mensen zijn in zo’n gesprek met een helderziende altijd geneigd om te zoeken naar dingen die kloppen met hun eigen leven. Is er iemand overleden? Ja, er is altijd wel iemand overleden in je omgeving. Was dat een eigenwijs persoon?  Ja, iedereen zegt als ze ziek zijn of dood gaan wel eens ‘Nee, ik HOEF geen appelsap! Laat me nou maar met rust!’ Ik let er dan ook extra op dit niet te doen. Maar zoals ze zijn houding omschrijft… ik kan er niet omheen. Hij is het en of het nou waar is of niet allemaal, het doet me ontzettend veel goed. Papa is ok en zijn dood deed geen pijn.

“En? Hoe was het voor hem?”

“Mop, het is hem honderd procent mee gevallen.”

Ze begint onbedaarlijk te lachen.

“Sorry, het is misschien heel ongepast maar ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand zo op mijn lachspieren werkt. In ieder geval, hij had echt zoiets van, nou, is dit het nou allemaal? Eigenlijk niets ergs aan.”

“Vond hij het erg dat ik niet naar beneden ben gegaan om zijn laatste adem…”

“Mop, dat is een open deur want je kent je vader goed genoeg om te weten dat hij dat helemaal prima vond. Dat weet je.”

Ze heeft gelijk. Ik begin vragen te stellen waarvan ik het antwoord zelf wel weet. Maar ik wil hem zo graag aan de praat houden. Ik wil niet dat hij weg gaat. Ik wil dit moment met hem zo lang mogelijk rekken. En zo blijven we nog een klein uur bezig met papa.

Ik vraag of hij wil aangeven wat we met zijn as moeten doen.

“Interesseert hem geen reet.”

“Dacht ik wel.”

Ook een grappig detail. Mijn hele bezoek noemde ze me op zijn Amsterdams ‘lieve schat’. Alleen als het over papa gaat, noemde ze constant ‘mop’. Zoals papa mij noemde. Zodra het niet meer over papa gaat, verdwijnt ook gelijk de ‘mop’ uit haar zinnen. Ik praat wel eens tegen papa als ik in de auto zit. Een heel kort gesprekje dat nergens over gaat. Zoals ik hem vaak belde vanuit de auto. Dan had ik toch niets te toen en dan belde ik papa even. En nu hij dood is, doe ik in mijn hoofd alsof ik hem bel.

“Hi mop.” Ik hoor zijn stem klinken, precies zoals het was.

Een kort, eenvoudig gesprekje waarin ik vertel wat ik heb gedaan of nog ga doen die dag. Dan vraag ik hoe het met hem gaat en dan zegt hij altijd ‘ja, gaat wel.’

“Ok, pap. Ik zie je zondag.”

“Ja, is goed mop.”

“Mop, wil je nog dingen aan hem vragen?” Het is Hanneke.

“Nee, eigenlijk niet. Alles was al gezegd voor hij stierf. En nu is het rond voor mij. Zijn er nog dingen die hij tegen mij wil zeggen?”

“Hij zit graag bij je in de auto. Als je tegen hem praat tijdens het rijden, dan zit hij naast je.”

Ik zweer het je, ik verzin het niet, ze zei het echt.

Lang verhaal kort, ik ben blij dat ik er ben geweest. Voor mijn bezoek geloofde ik voor 20% in energieën die bij nabestaanden blijven. Nu een beetje meer. En of het nu allemaal waar is of niet, het maakt me blij te geloven dat mijn vader mij wel kan zien. Dus ik moet mijn best wat van mijn leven te maken want ik wil natuurlijk dat hij trots is en blijft.

Hanneke is een cadeautje. Het is een warme vrouw die alle tijd voor je neemt en je net zo lang laat zitten als je nodig hebt (voor een vaste prijs). Ik heb er in totaal twee uur gezeten en was eigenlijk niet weg te slaan. Ze is realistisch, kritisch naar zichzelf en lijkt zich te willen distantiëren van de praktijken van andere helderzienden of mensen die hetzelfde vak beoefenen. ‘Ik ga met niemand om, ik ken niemand uit die wereld’. Ze stelt geen vragen ‘want anders wordt het een spelletje van vragen, raden en uitsluiten en daar doe ik niet aan. Ik zeg wat ik voel en zie en als het niet klopt dan heb ik het gewoon niet goed of helder gezien.’ Het is een waanzinnig fijn mens. Ik zal haar waarschijnlijk niet meer zien omdat ik geen behoefte heb aan voorspellingen of iets in die aard maar ik vind het heel fijn dat ik dit met papa heb kunnen afsluiten. Of eigenlijk heb kunnen openen. Ik leef nu niet zonder papa, maar met papa op een andere manier.

Oh, en op de valreep wil hij ook nog even kwijt dat ik twee kinderen krijg. Geen tweeling. Twee losse stuks. Jammer. Tweeling hoopte ik eigenlijk wel op.

Nou, pap. Dan mag ik wel gaan opschieten. Maar toch bedankt voor de info.

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest. Oh! En Snapchatten doe ik nu ook. Kijk je mee? Snapchat: Angelraterman

Liefs,
Angel