ANGEL | MR WRONG PART 48

Vorige week maandag. Gelijk na werk rijd ik naar mijn afspraak. Terwijl ik de straat in rijd, laat ik me verwonderen over hoe mooi het hier is. Het is een prachtige zomerdag, maar echt een hele mooie, terwijl het zo´n beetje de hele zomer al kut met peren is. Vandaag niet, vandaag is het stralend weer en heerlijk warm dus ik draag een jurkje. Een donkerblauwe die Hef voor me heeft gekocht. Ik heb bijna geen kleren meer in mijn kast hangen die niet door hem zijn gekocht, realiseer ik me nu. Ik zal hem zo eens een extra schouderklopje geven. In het water zwemt een zooitje witte zwanen en erachter staan koeien in een eindeloze weide waar geen eind aan lijkt te komen. Het is echt een plaatje. Het moet hier ergens zijn. Ik lees de huisnummers naast de voordeuren maar kan het juiste nummer niet vinden. Ik ben een echte vrouw die in tegenstelling tot mannen geen tijd wil verspillen met eigenwijs blijven rondrijden en net zo lang doorzoeken tot je er bent. Die onzin. Raampje open en gewoon vragen aan de eerste beste die je ziet lopen en klaar. Hier in de straat zie ik echter niemand dus  ik pak mijn telefoon. Er  wordt er gelijk opgenomen.

“Ja, met Hanneke.”

“Goedenavond met Angel Raterman. Ik heb nu een afspraak met u en ik sta geloof ik in de juiste straat maar ik kan het huisnummer niet vinden.”

“Wacht even, dan loop ik de voortuin in. Ja, ik zie je! Hiero, ik zwaai naar je. Hoehoeeee!”

Daar staat ze. In haar voortuintje. In volle glorie. Een stevige vrouw met een stevig paar poten. Een echte ma Flodder. Ik schat dat ze achterin de 50 is. Mijn collega, een van de meeste nuchtere vrouwen die ik ken, kwam ermee.

“Angel. Naar haar moet je echt een keer toe. Misschien heb je er niets aan maar misschien heel veel en het is echt een schat van een mens dus het is hoe dan ook de moeite waard.”

Deze vrouw is dus waarzegster. Of helderziende. Of weet ik veel wat voor functietitels dat soort mensen allemaal op hun kaartje mogen zetten. In alle eerlijkheid, ik ben er niet zo van. Net als mijn vader en mijn zus ben ik broodnuchter en vrij sceptisch. Toch heeft ze mijn interesse gewekt. Vooral omdat zelf zo ontzettend met beide poten op de grond staat en bij mij het tegenovergestelde van ‘zweverig’ oproept. Misschien is het wel meer nieuwsgierigheid maar hoe dan ook, hier sta ik dan. Mijn auto zet ik half op de stoep. Het is hier zo afgelegen dat ik niet verwacht dat er straks een bekeuring onder mijn ruitenwisser zit. Als ik bij het huis aankom, staat ze er niet meer. De voordeur staat op een kier dus ik laat mezelf maar binnen en daar krijg ik me toch een afgetrapt huishouden voor mijn kiezen. Allereerst moet ik over drie honden heenstappen waarvan de grootste zijn snuit uitgebreid tussen mijn Truusflappen parkeert. Hij neemt een diepe snuif en hobbelt dan tevreden weg. Dan komen ook de katten een kijkje nemen. Op de nepleren bank ligt een volgevreten kerel, ik schat achterin de twintig, met een zak chips op zijn buik en witte sportsokken aan zijn voeten voor de tv met een afstandsbediening in zijn hand.

“Goedemiddag!”, zeg ik vrolijk.

“Hoi.”

Hij neemt niet de moeite om op te staan maar lacht wel even vriendelijk. Ik vermoed dat het haar zoon is. Daar verschijnt Hanneke in de keukendeur.

“Hierheen. We gaan in het tuinhuis zitten.”

Ik kan het niet laten mijn blik even snel langs het interieur te laten glijden. Nooit eerder heb ik zo’n teringbende gezien. Het is een bij elkaar geraapte kakofonie van kringloopmeubilair en alles is stuk, kapot, gescheurd of gebroken. In de keuken ligt naast de kattenbak een boxerschort op de vloer. De kleinste van het stel, een chihuahua, steekt zijn neus in het kruis, zet zijn tanden erin en hobbelt er vrolijk mee weg. Op het gasfornuis staat een pan met een dikke laag hard geworden braadvet. Die gaat ongetwijfeld vanavond weer aan. Niet één keer verontschuldigt ze zich voor de troep. Hoeft ook niet, echt niet, mij interesseert het helemaal niets, andermans troep. Maar ik zou zelf geen mens binnen laten in zo’n huis. Zij wel en daarom vind ik haar per definitie al fantastisch. Wat een geweldige setting ben ik weer in beland. Papa zou dit hilarisch vinden en even blijven mijn gedachten bij hem hangen. Ik zie hem voor me en weet precies wat hij hiervan zou vinden. Niet verheven, zo was hij niet. Maar echt alleen lachen om de situatie zoals je soms ook hartelijk moet lachen om bepaalde ‘Man bijt hond’ types. Als papa in mijn gedachten verschijnt, ook op een positieve manier zoals nu, dan schiet toch altijd weer dat beeld tevoorschijn van toen hij ziek was. Ik haat het als dat gebeurt maar ik heb het niet in de hand. Papa ineengedoken op zijn plekje op de bank. Zo klein van het gewichtsverlies en de linkerkant van zijn hoofd zo dik als een watermeloen, helemaal vol met kanker. De huid stond zo strak dat het bijna leek te scheuren. Zijn linkeroog dat bol stond van de tumoren. De laatste weken was hij blind aan die kant. Altijd zijn hand tegen dat pijnlijke oog gedrukt. Ik vond het hartverscheurend zielig voor hem. Het is een beeld dat zo onwaarschijnlijk veel indruk op me heeft gemaakt dat ik het met de beste wil ter wereld niet van mijn netvlies krijg geschrobt en ik ben bang dat het nog wel een poosje duurt voordat dat lukt. Elke keer weer voel ik dan een holle pijn in mijn maag. Om dit te neutraliseren probeer ik me hem na zo’n visioen te visualiseren zoals hij altijd op de barkruk een biertje zat te drinken in zijn stamkroeg. Daar zat hij vaak op zijn vaste plekje en dat is een beeld dat ik graag voor me zie. Zo probeer ik mijn dagelijkse momentje met hem af te sluiten, met dat plaatje,  in plaats van die pijnlijke herinnering.

“Kom je, schat?” Vanuit het tuinhuis hoor ik haar roepen.

“Ja, sorry!”

Snel haast me de tuin in en hier wordt het alleen maar mooier. Het tuinhuis is ongeveer drie bij drie meter en het is erg laag, we kunnen er net staan. Waarschijnlijk in werkelijk nog kleiner maar zo herinner ik me het. Het is aan alle kanten ingezakt, de ramen zijn scheef, de deur valt niet goed in zijn post en het ziet eruit alsof bij een matige rukwind een dak eraf vliegt. Ik sta in de deuropening en zie rechts van me een groot, ouderwets grenenhouten dressoir. Je kent ze nog wel van vroeger toen alle meubels ineens van spuuglelijk grenen waren. Het staat vol met kaarsen en ganesha beeldjes. Na een snelle schatting, vermoed ik dat er een stuk of zestig van die beeldjes staan.

Recht voor me, tegen de houten achterwand van het tuinhuisje staat een tafel waar een tapijtje op ligt zoals je dat nog vaak in bruine cafés ziet. Het tapijtje is bedekt met een laag kattenhaar en ook op deze tafel staan weer veel kaarsen. En een volle asbak, staat er ook. Midden op tafel. Er omheen staan drie stoelen en erboven hangen schilderijtjes, ik weet niet eens wat erop staat maar het allemaal heel… erg… lelijk. Sorry, kan niet anders zeggen. Slechte foto’s waarvan je de pixels met het blote oog kunt tellen van manen, halve manen,  zonnen, zonsondergangen, sterren en nog meer ganesha’s. Maar goed, ik kom hier dan ook niet voor de kunst.

“Ga zitten. Lieve schat, ik ga je eerst even uitleggen hoe ik te werk ga. Ik leg kaarten voor je en ondertussen praat ik tegen je maar ik kijk je niet aan, schat. Ik kijk altijd een andere kant op en dat is niet omdat ik je niet wil aankijken, schat maar dat is omdat ik me compleet wil focussen op wat ik voel en zie en dat wil ik kunnen uitspreken zonder dat ik me laat beïnvloeden door jouw gezicht. Ik wil dus voor voorkomen dat ik me laat leiden door de reacties in jouw ogen, schat. Ik wil niet jouw straat in gaan praten als ik zie dat je ergens heftig op reageert. Op deze manier kan ik dichtbij mezelf blijven en zo blijf ik ook sceptisch naar mezelf. Die kaarsen doe ik aan voor de gezelligheid, schat. Niet omdat ik hier een seance ga zitten houden. In die onzin geloof ik niet.”

Ze heeft een heerlijk Amsterdams accent en haar stem komt prettig bij me binnen. Die ras-Amsterdammers doen dat, die zeggen in elke zin ‘schat’. Ik vind dat leuk.

Hoe prachtig ik deze hele kermis ook vind, ineens vraag ik me toch af wat ik hier nou eigenlijk kom zoeken. Ik heb helemaal geen interesse in mijn toekomst. Ik heb mijn eigen leven in de hand dus ik bepaal wat er gebeurt en wat het leven me verder brengt, accepteer ik onmiddellijk en daar deal ik mee. Ik heb weinig met het hiernamaals, met het hiervoormaals en met het hiertussenmaals en ik heb net als papa al helemaal niets met ‘ik geloof wel dat er meer is tussen hemel en aarde’. Donder op met je clichés. Het enige dat ik echt jammer vind, is dat het leven zo kort is. Ik hoef geen duizend jaar te worden, echt niet. Maar eigenlijk toch wel omdat ik zo graag zou willen weten over wat voor kennis de mensheid dan beschikt. Er is nog zoveel dat we niet weten. Je zou kunnen stellen dat de mens in zijn kinderschoentjes staat op het gebied van kennis en ontwikkeling en we op dit moment van ons bestaan simpelweg ‘dom’ zijn. We weten nog niets, we kunnen vijf zintuigen gebruiken en wat we niet kunnen verklaren doen we af als onzin. Ook ik doe daar als aanhanger van de wetenschap driftig aan mee. Maar wat als die wetenschap zeer beperkt is? Het kan zomaar zijn dat we over 500 jaar gewoon een appje kunnen downloaden waarmee het de gewoonste zaak van de wereld is om contact met doden te leggen. En wij nu maar roepen ‘doe niet zo zweverig met je doden.’ Lang verhaal kort, ik weet het gewoon niet. Ik wil geloven dat er meer is maar ik heb bewijs nodig en dat is er niet. En dat is precies zoals mijn vader erover dacht. Ik hoor het mijn collega nog zeggen:

“Ze kan ook contact leggen met overledenen, mocht je dat willen.”

“Haha! Niet met mijn vader, die gelooft er niet in.”

Toch zit ik hier nu. Ik kijk naar de scheve houten deur die half open staat omdat hij door de verzakkingen die meer dicht kan en kijk naar de deken die er tegenaan is gespijkerd. Pailletten, glitters, zonnen, manen, hindoe-achtige dingen. De honden komen een voor een binnen huppelen en zijn het blijkbaar gewend dat er nu een uur of wat wordt gepraat want ze maken het zich gemakkelijk op het tapijt. Soms staat er een hond op die het tuinhuis uit wandelt, wat later weer terugkomt met een vuile sok in zijn bek en weer lekker gaat liggen. Heel even overweeg ik om het af te breken. Hanneke heeft inmiddels een heel zooitje kaarten voor me uitgestald.

“Nou schat, kijk even mee. In het midden ligt de…”

Ze valt stil en kijkt naar een hoek in de kamer.

“Sorry, werd even afgeleid. Deze kaart staat voor…”

Weer stopt ze midden in haar zin.

“Er is iemand heel ongeduldig en die wil niet wachten.”

Met één hand pakt ze de linkerkant van haar hoofd vast en knijpt haar linkeroog stevig dicht. Dan duwt ze met haar handpalm op haar dichte oog. Alsof er iets uit komt dat ze terug probeert te duwen.

“Je bent iemand verloren die ontzettend veel pijn in zijn hoofd had. En zijn linkeroog… dat is blind. Hij dronk veel. Geen zware alcoholist maar wel altijd een biertje. Er staat hier iemand op mijn schouder te tikken die heel graag wil laten weten dat hij er is.”

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest. Oh! En Snapchatten doe ik nu ook. Kijk je mee? Snapchat: Angelraterman

Liefs,
Angel