ANGEL | MR WRONG PART 42

Omdat het allemaal nu eindelijk eens van een leien dakje gaat met die Mr. Wrong heb ik vandaag weer geen bloederig verhaal voor je. Vandaag neem ik je mee naar wat nu ook voor mij het meest bijzondere plekje op aarde is geworden. Het hotel in Zuid-Frankrijk waar Mr. Wrong me met alle geweld naartoe wil slepen.Waar deze sterren kosten wat kost hun vakantie willen vieren. En dat kan alleen middels een uitgebreid en lekker licht verteerbaar reisverslag met foto’s van dit magische plekje. Past ook wel bij het loeihete weer van vandaag.

Hij heeft het al minstens dertig keer gezegd. Per uur.

“You will absolutely love this place!”

“Ok.”

“No, seriously. You will die there. It is so beautiful.”

“Okidoki.”

“And the food… wow.”

“Alrighty. ”

“Angel. You will not believe your eyes when you see this.”

Hij brult het door een megafoon dwars door mijn trommelvliezen.

“Ye-hes. I heard you.”

“Just wait. You’ll see.”

‘Het zal allemaal wel. We zullen inderdaad zien.’, denk ik dan. Ik heb mijn share of hotels wel gezien in het leven. Van cheap crappy places tot 7 sterren hotels op Bali dus ik ben inmiddels niet zo snel meer omver te blazen, denk ik vrij arrogant. Hij had geen woord teveel gezegd. Na de eerste minuut ben ik onderdaad om. Nog nooit in mijn leven heb ik zoiets gaafs gezien als dit. En dat heeft niets te maken met marmeren vloeren, gouden borden, zijden beddengoed, rode lopers of piccolo’s die je koffers dragen en voor een dikke fooi je kont nog afvegen ook. Hoewel de kamerprijzen niet onder doen voor de kamerprijs van een nacht in een 7 sterren hotel, is de luxe opvallend genoeg ver te zoeken in dit hotel. Maar wat maakt het dan zo bijzonder? Allereerst heb ik een eindeloze fascinatie voor geschiedenis. Waarom weet ik ook niet, maar ik verslind tijdschriften als Historia en Quest History. Toegegeven, ik heb geen geschiedenis gestudeerd. Ik ben meer van de hapklare, populaire geschiedenis- en wetenschapsblaadjes. Desalniettemin heb ik er inmiddels zoveel over gelezen dat je me alles kunt vragen over de Romeinen, de oude Egyptenaren, de Tudors, noem ze allemaal maar op die ouwe joekels. Wat deed men vroeger, hoe leefden ze toen met elkaar, wat zeiden ze tegen elkaar, wat droegen ze? Doodsaai en je hebt er geen reet aan maar ik vind het allemaal bloedinteressant. Nog interessanter vind ik onontdekte plekjes op aarde waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan. Oude huizen en kastelen waar al honderd jaar niemand binnen is geweest en waar je in een tijdcapsule lijkt te stappen.

Ik las een paar jaar geleden een artikel over zo’n tijdcapsule die werd ontdekt midden in hartje Parijs. Hier gaat mijn geschiedenishart dus sneller van kloppen. Mrs. De Florian, een puissant  rijke dame uit de upper class bewoonde daar voor de Tweede Wereldoorlog een luxe penthouse. Toen de Duitsers aanstalten maakten om Parijs binnen te wandelen, werd het haar te heet onder de voetjes en aangezien de geldbiljetten uit haar kont rolden, besloot ze hem te peren naar Zuid-Frankrijk. Ze pakte een klein koffertje met wat juwelen in, sloot de shutters voor haar ramen, trok de deur van haar penthouse achter zich dicht en vertrok naar de Côte d’Azur om nooit meer terug te keren. Zeventig jaar later overleed ze op 91 jarige leeftijd. Pas toen haar erfgenamen eens een kijkje gingen nemen naar de bezittingen die ze had achterlaten, werd haar appartement ontdekt en werd de tijdcapsule geopend. Toen ze een roestig oud slot open braken, stuitten ze op het kasteel van de sleeping beauty. Holy crap, wat had ik hier graag bij willen zijn. Kijk dit dan:Wat het verhaal nog interessanter maakt, is dat er in het appartement een bijzonder schilderij werd gevonden van een prachtige vrouw in een roze jurk. Bij het schilderij werd ook een stapeltje oude liefdesbrieven gevonden, bij elkaar gebonden met een gekleurd zijden lintje. Wat blijkt? De brieven zijn van niemand minder dan de bekende kunstenaar Giovanni Boldini, een van de meest belangrijke schilders uit die tijd. Ook het schilderij blijkt van zijn hand te zijn. En aan wie zijn deze romantische liefdesbrieven gericht? Aan de mooie vrouw in de roze jurk op het schilderij, de grootmoeder van Mrs. Florian, genaam Marthe Florian. Huppekee, nog eens 70 jaar terug in de tijd. Mr. Boldini was getrouwd maar dat weerhield hem er niet van Marthe tot zijn muze te maken en een heerlijke, sappige affaire met haar te beginnen. Het schilderij werd getaxeerd op drie miljoen dollar. Toch een lekker zakcentje voor de nabestaanden van Mrs. Florian. Vraag me niet waarom maar ik smul werkelijk van dit soort verhalen! Helaas roept dit ook allemaal vragen bij me op waar ik nooit antwoord op krijg. Met wie deed die Mrs. Florian het allemaal? Deed ze het uberhaupt? Die nabestaanden, waren dat verre neven en nichten? Had ze soms geen kinderen gekregen? Liet ze wel eens een scheet in die dure jurken van haar? Vast wel. Wie kende ze allemaal? En waarom is ze nooit terug gekeerd naar Parijs? En ik mag ik misschien een reservesleutel van haar crib zodat ik daar tussen die ouwe vooroorlogse troep kan kan gaan wonen? Voor altijd? Anyway, bij iemand door de ruiten naar binnen gluren en rechtstreeks de geschiedenis in kijken. Fantastisch. Ook omdat het maar weer eens laat zien dat affaires van alle tijden zijn. Ze hadden vroeger misschien geen smartphones en geen Instagram maar in feite is er nauwelijks iets veranderd. Goed, tot zover mijn fascinatie voor geschiedenis. Dit moest ik even met je delen want dan begrijp je straks ook beter waarom ik zo verrukt ben van het hotel waar ik de komende dagen bivakkeer. Terug naar mijn eigen tripje.Na een korte vlucht richting Zuid-Frankrijk, staat er een op het airport een auto op ons te wachten die ons naar het hotel brengt. Mr. Wrong is trouwens zo romantisch om in het vliegtuig een fles champagne te bestellen. We komen aan in een klein dorpje dat de naam Saint Paul de Vence draagt. Hier houd ik dus van. Het schilderachtig mooie dorpje ligt op een heuvel en wordt omsloten door een oude stadsmuur. Ook hier lijkt het alsof de tijd heeft stil gestaan. Er komt geen eind aan de idyllische straatjes en pittoreske pleintjes. Het dorpje is deels gebouwd op grond waar vroeger Romeinen hebben gewoond. In het centrum ligt ook de kathedraal. Het altaar stamt uit de 5^e eeuw en zou een Romeinse sarcofaag zijn. Can you imagine? De 5^e eeuw! Ik zie een boom waar een bordje voor staat. Hij is 400 jaar oud. Dit is voor mij een walhalla. Een levend geschiedenisboek. De stadspoorten zijn nog helemaal in takt en stammen uit de 13^e en 14^e eeuw. In de 15^e eeuw werd het plein in het midden van het dorp aangelegd. Dit plein is vernoemd naar een grote platte steen en nou komt ‘ie, waarop veroordeelden vroeger moesten knielen en hun hoofd op moesten leggen zodat de beul hun kop eraf kon hakken. Ik kan daar dus een uur lang blijven staan staren en ik beeld me dan in hoe dat eruit moet hebben gezien. Hoe die arme mensen zich gevoeld moeten hebben. Hoe dat voor zo’n beul gewoon een echte baan was. Wat doe jij voor werk? Ik hak hoofden af. Goh, wat interessant! Hoe normaal het toen was om tegen je buurvrouw te zegen:

“Yo Serena! Heb je wat te doen vanmiddag?”

“Ja man, ik heb het hartstikke druk. Ik moet de was buiten hangen. En die kutgeiten melken, die uiers staan op ontploffen. Ben ongesteld dus ik had ff geen zin deze week. En ik moet even het deeg vast maken voor het oerbrood van morgen. En vanavond moet ik ook nog…”

“Schiet even op! Dan gaan we om 12:00 uur naar het pleintje. Angel wordt vandaag onthoofd.”

“Oh ja! Bijna vergeten! Leuk. Ik pik je om vijf voor twaalf op. Dan wandelen we er samen heen.”

“Deal. Neem ik een picknickmandje mee.”

“Waar is zo ook alweer voor veroordeeld?”

“Oh, die had een grote bek tegen die knappe man van haar, weet je nog? En toen was ze bij een vriend van hem gaan slapen in plaats van gewoon thuis.”

“Oh ja! De ongehoorzame hoer.”

“Nou, tot straks!”

“Yo. Lator!”

Diep in gedachten verzonken, hoor ik op de achtergrond een diepe, zware mannenstem.

“Darling! Hello! What are you staring at? Let’s go.”

Het is Mr. Wrong die geduldig heeft staan wachten, maar na vijf minuten is zijn geduld op. Hij kijkt er anders naar, naar historisch plekken. Hij ziet gewoon een onhandige steen die daar midden op de weg ontzettend in de weg ligt te leggen waardoor hij er he-le-maal omheen moet lopen in plaats van gewoon de kortste weg, rechtdoor.

Dan nu naar waar het in deze trip allemaal om draait, het hotel. Het kleine hotel met meer onbetaalbare kunst dan de meeste musea. Misschien ben je inmiddels in slaap gevallen, jammer dan. Ik MOET dit kwijt. Ik douw gewoon nog een geschiedenis college door je strot. Maar ik beloof je, het is het waard, dus daar gaan we. Het hotel heet Auberge La Colombe d’Or. Letterlijk vertaald: iets met een herberg en een gouden duif.Verborgen achter een dikke muur met deze geheimzinnige deur ligt een sprookje. Er zijn van die plekken op de wereld die een onweerstaanbare aantrekkingskracht hebben op de meest fascinerende mensen op aarde en waar legendarische gesprekken, schandalige flirts en onvertelde avonturen plaats vinden. Zo ook dit hotel dat al sinds 1920 in het bezit is van een en dezelfde familie. Al snel na de opening begon het kleurrijke karakters aan te trekken zoals de Fitzgeralds en Hemingway. Als je geen literatuur studeert, zeggen deze namen je waarschijnlijk weinig maar geloof me maar, het zijn de groten der aarde.Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het hotel een toevluchtsoord, een veilige haven voor (toen nog) beginnende kunstenaars als Picasso, Chagall, Matisse en Renoir. Maak maar een rondje Rijksmuseum, hier kom je ze allemaal tegen. In deze tijd kun je het je bijna niet voorstellen maar deze beginnende kunstenaars konden in die tijd nog moeilijk rondkomen. De eigenaars van het hotel waren zo aardig om deze kunstenaar te laten betalen in schetsen, tekeningen en schilderijen en je raad het al, dat heeft ze geen windeieren gelegd. En dit is de reden waarom er aan de muren van dit hotel meer onbetaalbare kunst hangt dan in de meeste musea. Niemand kent de werkelijke grootte van de kunstverzameling van de familie.Men weet alleen dat wat er aan de muren hangt (miljoenenschilderijen zonder beveiliging of bescherming ervoor waar mensen lekker tegen aan zitten te roken), een fractie is van hun geheime collectie die ze net als musea van tijd tot tijd vervangen door andere schilderen. In de jaren ’60 is een groot deel van de collectie gesloten maar gelukkig werd het terug gevonden in een opslag van het treinstation van Marseille. Nu heb ik niet bijzonder veel oog of interesse voor kunst. Maar wel voor de mensen en hun verhalen die erachter zitten.De atmosfeer in het hotel druipt van de nostalgie en je voelt nog altijd de aanwezigheid van Pablo Picasso die in zijn strakke broek altijd aan de bar zat te roken.
De Kunstenaar Léger maakte een muurschildering op het ommuurde terras. En daar zit je dan gewoon naast te eten.Kijk, this is where the magic happens. Onze kamer is werkelijk fantastisch. Gelijk stel ik me voor welke beroemdheden allemaal in dit bed hebben gelegen. Het bed waar Mr. Wrong even casually een zooitje bikini’s op uitstalt die hij voor me mee heeft genomen.

“Darling, I took the liberty to bring you some swimwear. They will all look great on you.”

Ik kan er inmiddels prima mee omgaan, met al die romantiek.

“Yes, knal daar maar neer! En laat maar doorkomen al die cadeaus.”

En als er zoveel bikin’s zijn, moet er gezwommen worden ook! Dan nu naar het vreten.Alleen al de menukaart van het hotel is een legende. Mensen die er geen kamer kunnen krijgen, laten zich op een wachtlijst van wekenlang zetten voor een lunch. Tijdens een babbeltje met de obers kwam ik erachter dat het bedieningspersoneel van restaurant zonder met hun ogen te knipperen al meerdere keren tegen grootheden als Madonna en Beyonce hebben moeten zeggen:

“No sorry, we are fully booked.”

“Sir. I am calling for Beyonce and JayZ. Do you understand that?”

“Yes, I understand but unfortunately I have to disappoint you. We are completely full.”

En dan zetten er ook geen extra tafel bij en dan schrappen ze ook geen ‘gewone’ burgers van hun reserveringslijst. Vol is gewoon vol. Jammer de bammer. Volgende keer beter. Of niet. Doei.

Dit terras waar het restaurant is, was ook het toneel van de bruiloft van Yves Montand en Simone Signoret. Een sterrenkoppel uit de ‘50s. Mr. Wrong zegt dat hij hier elk jaar naast Roger Moore zit te eten die hier al vijftig jaar zijn zomers door brengt. O, wat vind ik dit soort verhalen fantastisch! En nu zit ik hier! Jawel, ik heb mijn natuurlijke habitat gevonden. Tussen de oude, stoffige sterren van de ’50s in al hun schitterende vergane glorie.Het is niet de goedkoopste optie uit de regio, maar het is een ervaring die je nooit meer vergeet. Slapen onder een originele Picasso en eten naast een Chagall. Je krijgt waar je voor betaalt. En het is hier, in dit hotel, waar ik op de eerste avond tijdens het diner een beroerte krijg door een interessante uitspraak van Mr. Wrong.

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!