ANGEL | MR WRONG PART 38

“Roep de troepen vanavond maar bij elkaar. Het gaat wat tijd kosten, maar we gaan dit oplossen.”

Een uur later zit ik thuis op de bank. Al mijn spullen, die Mr. Wrong in tassen en zakken had gestopt, staan in een lange rij tegen de muur aan. Wat sjouw je toch een hoop met je mee in die paar korte maanden. Ik zie een grote, blauwe Ikea tas gevuld met alleen maar schoenen. Ik schat dat er tegen de twintig paar schoenen in zit. Ik zie mijn laptoptas. Twee grote tassen met kleren. En dan nog een tot de nok toe gevulde schoenendoos met make-up. Daar zit ik dan weer. In mijn eigen huis. Alleen. Net als een half jaar geleden. Zonder vriend. Wat heus niet het hoogste goed is, dat weet ik ook wel. Maar ik moet in alle eerlijkheid wel bekennen dat Mr. Wrong de afgelopen periode in mijn leven een stuk minder pijnlijk heeft gemaakt. Ik weet dat ik een zelfstandig, onafhankelijk, tof, stoer wijf ben maar in de periode dat dit allemaal gebeurt, is mijn vader nog geen jaar dood en die deuk in mijn bestaan zit er nog steeds. Zijn dood heb ik ondertussen wel een plek gegeven, maar met zijn dood ontstond, om wat voor vreemde reden dan ook, een soort paniek dat ik alleen achter zou blijven. Opa en oma weg, papa weg en ik word er niet jonger op. Ik heb de pech dat ik op oudere mannen val. Zie op je 35^e nog maar iemand te vinden die niet al getrouwd is of al drie keer gescheiden is en zesendertig kinderen heeft. Mr. Wrong had die twijfel helemaal bij me weg genomen. Hij gaf me het gevoel dat alles goed zou komen en dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken. Dat ik de belangrijkste man in mijn leven ben verloren maar dat ik er een hele lieve (ongetrouwde, kinderloze) man voor terug heb gekregen. Tuurlijk, andermans kinderen neem ik er desnoods ook bij als het moet. Geen enkel probleem mee. Maar ideaal is het natuurlijk niet. Moet ik nou weer gaan Tinderen? Helemaal geen zin in. Gadverdamme, moet er niet aan denken. Mijn vrienden zeggen allemaal wel dat het goed komt en ik ben doorgaans een rasoptimist maar ik heb er dit keer geen enkel vertrouwen in. We zijn allebei over de grens gegaan en sommige dingen zijn niet meer te repareren.

Die avond roep ik niet de troepen bij elkaar. Ik wil eerst even zelf rustig nadenken en de chaotische klotezooi in mijn hoofd op een rij krijgen. Thuis op de bank zit ik langzaam gek te worden dus ik besluit weg te gaan. Het maakt me niet uit waar naartoe maar ik moet de deur uit. Eenmaal in de auto bedenk  ik om naar het kerkhof te rijden. Ik kom er bijna nooit. Ik ben niet zo grafstenerig. Ik kijk veel liever naar een foto van degene die is overleden is. Uiteindelijk ligt er alleen maar een ingestorte kist met wat botten, wat losse tanden en kiezen en misschien nog een restje van een stropdas onder zo’n steen. Papa hebben we gecremeerd maar opa hebben we het jaar daarvoor begraven. Vlak voordat we de deksel op zijn kist schroefden, frommelden we nog een klein urntje met daarin oma’s as, die we het jaar dáárvoor hadden gecremeerd, tussen zijn dode, stijve vingers. Zou ‘ie leuk vinden. Hij was kapot van verdriet toen ze dood ging. Viel geloof ik per week twee kilo af van verdriet. Nu ligt ‘ie dood in zijn kist met een stukje oma in zijn handen. Zo, dan zijn ze in ieder geval weer een beetje samen. Ik ben blij dat we dat hebben gedaan want nu heb ik het gevoel dat ik ze allebei tegelijk bezoek als ik naar zijn graf ga. Twee vliegen in één klap, lekker praktisch.

Nadat papa overleden was, ben ik weer eens naar opa’s graf gegaan. Dit keer met een grote bus vol met papa’s as onder mijn arm. Ook gek, dacht ik nog. Vorig jaar liep ik hier naast papa om zijn vader te begraven. Nu loop ik met mijn vader in een kartonnen bus onder mijn arm hetzelfde pad af. Ik wandel de paden af en lees de teksten op andermans grafstenen. Het is een flinke wandeling want opa ligt helemaal achteraan maar dat geeft niet, het is mooi weer. Voor het graf waar mijn achternaam op staat, kniel ik neer en parkeer mijn knieën boven op het grafsteentje. De deksel van de bus as zit goed vast dus ik moet flink pieren om hem los te krijgen. Dat is maar goed ook. Stel je voor dat je met een bus as rond wandelt, dat de deksel eronderuit kiepert en je doodleuk, zonder het door te hebben, een spoor van as achter je aan strooit.

Dat uitstrooien is trouwens nog best een kunst. Ik weet nog dat ik mijn hond Jagger had laten cremeren en dat we met zijn as naar het meertje gingen waar hij altijd zo graag zwom. Jagger was een rottweiler. Een hele knappe, mooie, grote, lieve. Hij kreeg vrij jong kanker, werd geopereerd en bleek zo vol woekerende tumoren te zitten dat we tijdens de operatie besloten om hem niet meer wakker te laten worden. Iedereen was er kapot van. En nu hij dood was, mocht hij van ons terug naar zijn lievelingsplekje. Het was prachtig weer. Tot aan mijn knieën stond ik in het water om de boel daar uit de strooien. Ik trok de deksel van de bus as, tilde hem tot ooghoogte de lucht in, draaide de bus met de opening van mijn gezicht af en begon te schudden. Je ziet het alleen in films maar ik zweer het je, het gebeurde echt.

“Dag lieve Jagger, dankjewel voor alles. Je bent de tofste, liefste hond ter wereld en we gaan je zo ontzettend hard missen. Ga nu maar weer zwemmen…”, hoor ik mezelf nog fluisteren met een stem die breekt van verdriet.

Een korte, sterke windhoos later sta ik met een hoofd volledig bedekt onder een laag grijs-witte as, stukken verkoold Jagger uit mijn mond te kokhalzen.

Mijn moeder en zus staan aan de kant roerloos toe te kijken. Mijn ogen branden van alle troep die erin is gewaaid. Van pure afschuw laat ik de bus uit mijn handen op het water kletteren en de rest van mijn verbrande hond plakt zich aan mijn blote benen vast. Ik probeer me zo snel mogelijk naar de waterkant te bewegen maar mijn slippers hebben zich tot aan mijn enkels in de modderige bodem vast gezogen en ja hoor, om de slaptick compleet te maken… ik ga horizontaal om. Helemaal koppie onder. Onder water denk ik nog “Het is toch verdomme-madderfak-kolere-tyfuszooi niet te geloven dit. Wat is het leven soms toch een slechte, goedkope KUTFILM!” Als ik weer boven kom, zie ik mijn moeder en zus steun zoeken bij elkaar. Ze gaan zo pijnlijk kapot van het lachen dat er niet eens geluid uit hun maximaal opengesperde kaken komt. Mama verliest de kracht in haar benen en laat zich langzaam in het gras zakken. Dewi zakt met haar mee. De tranen rollen over hun wangen, nog steeds zonder geluid. Na een halve minuut klinkt er dan eindelijk een hyperventilerende krijs naar zuurstof. Ze schreeuwen het uit, minutenlang. Ik geloof dat ze nooit meer helemaal hersteld zijn en er blijvende blessures aan hun buikspieren aan hebben over gehouden. Dewi zei later dat ze zo hard moest lachen dat ze dat dacht er een scheurtje in haar anus was gekomen. Toen we de hele scene daarna aan mensen vertelden, zeiden sommigen dat het Jaggers manier was om zijn afscheid wat luchtiger te maken. Bullshit. Jagger was dood. En het was een hond. Die zijn helemaal niet bezig om hun afscheid een fractie dragelijker te maken. En als hij dat wel op die manier had gedaan was het gewoon al die tijd een ondankbare kuthond.

Hoe dan ook. Ik heb er in ieder geval fatsoenlijk van leren strooien. Als ik eindelijk de deksel van papa’s strooibus heb weten te bikken, zet ik hem naast me op de grond. Ik heb geen schepje of bekertje bij me waarmee ik de as uit de bus kan halen. En rechtstreeks uit de koker strooien doe ik ook niet meer. Die les heb ik wel geleerd. Ik kijk gebiologeerd naar de grijze, zanderige, losse massa die ooit mijn vader was. Steek mijn blote hand in de as en voel met mijn vingers aan de substantie. Het is niet zo licht als de as van sigaretten die je in asbakken ziet. Het is stevig en zwaar met hier en daar een wat groter brokje, als heel fijn gemalen schelpen. Ik houd een volle hand gevuld met as boven de strooibus en laat het tussen mijn vingers terug in de bus glijden. De man die mij op de wereld heeft gezet, die mij als klein kind eten en drinken gaf zodat ik zou groeien, die mij leerde fietsen zonder zijwieltjes, die mij leerde praten, die mij klaarstoomde om de grote-mensen-wereld in te gaan, glipt nu in kleine brokjes tussen mijn vingers door. En zo is de cirkel van het voortplanten weer rond. Ik vul mijn hand nog een keer of drie en strooi het met mijn vingers uit over opa- en oma’s graf. Nu liggen ze hier alledrie. Goed gedaan, Eendje.

Nu ben ik weer terug.

“Hoi pap. Hoi Oop en Oma.”

Niemand zegt wat terug. Had ik ook niet verwacht. Zou het best een keer leuk vinden maar ik ga er niet op hopen. Waar ik soms wel op hoop is dat ze in mijn hoofd van zich laten horen. Dat ik hun stemmen ineens hoor, niet vanuit het graf maar echt in mijn hoofd. Vanuit het niets. Dat ze gewoon tegen me beginnen te praten. Ook dat gebeurt nooit. Maar wat wel altijd heel goed lukt, is me voorstellen wat ze tegen me zouden zeggen als ik een vraag zou stellen. Nu bijvoorbeeld. Ik probeer zo realistisch mogelijk tegen papa te praten. En dan ga ik niet emotioneel zitten jenken en krijsen dat ik hem zo mis en dat hij zo fantastisch was want dat deed ik toen hij nog leefde ook nooit. Normaal en nuchter, zoals hij zelf was. Ik stel me voor dat hij aan me vraagt hoe het met me gaat. Dat deed hij altijd op een bepaalde toon en die kan ik me nu heel duidelijk voor de geest halen. Zo duidelijk en helder dat ik het echt denk te horen. Zijn stem, zijn intonatie, zijn pauzes, het volume, de rust en kalmte in zijn stem. Ik hoor het bijna hardop.

“Hoe is het mop?”

Daar is ‘ie. Het is levensecht. Ik voel mijn keel onmiddellijk dik worden en ik moet bijna huilen maar ik houd me in. Dat deed ik ook in het echt bij papa, mijn tranen wegslikken. Ik wilde niet dat hij mij zag huilen toen hij zo ziek was. Dat vond ik zielig. Want ouders voelen de pijn van hun kinderen. En ik wil niet dat hij plaatsvervangende pijn voelt.

“Ja goed. Met mama gaat het goed. Met Dewi ook. We krabbelen en goed bovenop. Sneller dan ik had verwacht gelukkig. Maar we missen je natuurlijk wel heel erg. Maar ik heb therapie gehad voor mijn rouwverkering.”

“Oh ja?”

“Ja. Via de huisarts. Dat heeft echt heel goed geholpen.”

“Goedzo.”

“En ik heb een vriend, Pap.”

“Ja?”

“Ja. Hij is heel lief. Soms strontvervelend maar vooral heel lief. Een goed mens. Ik denk je dat je hem graag mag. Ik heb hem niet lang na jouw overlijden ontmoet.”

“Hm.”

Dat zou hij doen. Eigenlijk niets zeggen. Alleen een knikje geven en een korte, goedkeurende ‘hm.’

“Waar woont ‘ie?”

“In Amsterdam. Hij zit in de mode. Lingerie en sportkleding voor de grote modeketens.”

“Leuk. Neem hem een keer mee.”

“Ja, doe ik. Maar nu hebben we ruzie.”

“Waarover?”

“Over niks. Over dat hij teveel had gezopen en over dat zijn homo-vriend iets teveel informatie over hem gaf aan mij, dingen die ik eigenlijk niet mocht horen, en over dat ik toen heel eigenwijs niet met hem mee naar huis ben gegaan en bij die vriend ben blijven slapen.”

“Hm.”

Weer die ‘hm’. Typisch papa.

“Je moet niet zoveel ruzie maken. Da’s zonde van de tijd.”

En daar stopt het gesprek. Meer krijg ik niet uit het graf. Op alles wat ik erna vraag, krijg ik geen antwoord meer in mijn hoofd. En dat is precies papa. Die zei nooit zoveel. Maar wat hij wel zei, was waarheid als een koe. En daar kon ik het mee doen. Net als nu. Niet zoveel ruzie maken. Punt. Daar is mijn het antwoord, de oplossing op mijn conflict met Mr. Wrong. Geen strategieën met vriendinnen uitschrijven om hem terug te winnen, geen slinkse reversed psychologie toepassen om hem mijn kant om te bewegen, geen geheime jokers inzetten om gelijk te krijgen, geen uitgekookte trucs toepassen om deze wedstrijd te winnen. Ja, ik ben een uitgekookte die altijd alles voor elkaar krijgt. Maar ik ben ook een kind van mijn vader. Mijn nuchtere, goudeerlijke, simpele, doodgoeie vader. En zo ga ik dit aanpakken.

“Dankjewel pap. Ik kom snel weer. Hoewel.., misschien ook niet. Maar ik denk wel veel aan je. Dag oma en oma, ik mis jullie!”

Terwijl ik weg loop, pak ik mijn telefoon uit mijn kontzak en tik in mijn favorietenlijstje op de naam van Mr. Wrong. Zonder moeilijk doen ga ik hem de waarheid zeggen. Ik kijk nog een keer achterom en stel me voor dat ze daar met zijn drieën naar me staan te zwaaien. Ik zwaai terug. De telefoon gaat over. Ik hoor aan de beltoon dat Mr. Wrong in het buitenland zit en vraag me of hoe hij het in twee uur voor elkaar gekregen heeft om naar het buitenland te vliegen. Die gaat niet opnemen. Maakt niet uit. Ik spreek wel wat in. In mijn hoofd heb ik mijn voicemail bericht al klaar staan.

“Yes, Angel.”

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!