ANGEL | MR WRONG PART 36

“Verdomme, ik krijg mijn piercing er niet meer in. Mijn gaatje is weer dicht gegroeid.”

Ik ruk het armbandje uit zijn vingers en zie dat hij al flink op weg was een gat in zijn neus te boren. Hij is zo verdoofd door de alcohol dat hij geen pijn meer voelt.

“John, je hebt geen piercing, gekkenhuis. Blijf van je neus af.”

Teleurgesteld voelt hij aan zijn neusvleugel.

“Heb ik geen neuspiercing?” Beteuterd kijkt hij me aan. Dan licht zijn gezicht ineens op. Hij staat op, zoekt om zich heen en begint te schreeuwen. “Ober! Twee borden kroketten alstublieft! Ik heb honger!”

Iemand achter de bar schreeuwt terug. “De keuken is dicht, John. Laatste ronde.”

Hij gaat weer zitten en kijkt naar de lege stoel tussen ons in.

“Liep Hef nou net kwaad weg?”

“Ja.”

“Rot op… Waarom is hij dan boos?”

“Weet ik niet precies. Omdat wij hem een beetje links lieten liggen. Ik vooral.”

“Wat een drama Queen.”

“Hij is wel vaker boos weg gelopen. Maar toen ging het gepaard met heel veel stampij en drama en geschreeuw. Nu ging hij heel rustig weg dus ik maak me een beetje zorgen. Misschien ben ik wel te ver gegaan.”

“Schat, maar je geen zorgen. Je portie drama staat zich nu om de hoek te wapenen met nucleaire kernbommen en die komt zo terug om je zo genadeloos hard van je stoel te blazen dat er alleen nog maar een paar smeulende naaldhakken overblijven op de plek waar jij nu zit. Daar ken ik hem goed genoeg voor en die riedel heb ik vaak zat mee gemaakt. Ik schrik er niet meer van. Laat je alsjeblieft niet gek ma…”

Hij heeft zijn zin nog niet afgemaakt of achter mij klinkt het alsof er een kudde wilde bizons aan komt stampen. Als ik achterom kijk, zie ik een woedende Hef aanstormen. De aderen in zijn hals staan op knappen, zijn ogen zijn rood van woede. Ik ga rechtop zitten en zet me schrap. Vlak voor mijn neus komt hij tot stilstand. Hij zegt niets. John steekt een sigaret op, hangt relaxed achterover in zijn stoel en aanschouwt de hele scene alsof hij net een nieuwe aflevering van zijn lievelingsserie heeft opgezet. Hij gooit zijn hoofd zo ver naar achterover tot hij de jongen achter de bar ondersteboven aankijkt.

“Mag ik dan een bak borrelnootjes?”

Omdat Mr. Wrong niets zegt, voel ik me ongemakkelijk. Ik heb geen idee wat me te wachten staat en merk dat ik ongemakkelijk op mijn stoel begin te wiebelen. Stil zitten. Niet laten merken dat je nerveus bent. Zit stil.

“Get up.”

Hij zegt het met de meest sexy stem die ik ooit heb gehoord. Diep en zwaar met een schor, hees randje. Het zal de woede wel zijn maar het klinkt alsof hij zijn hele leven zware shag heeft gerookt. Of alsof hij de hele leven als een gladiator heeft moeten vechten tegen wilde tijgers in Romeins arena’s. Of als een ruige viking die heeft moeten toekijken hoe zijn hele gezin voor zijn ogen werd vermoord en toen in brand werd gestoken. Ik weet het, ik kijk teveel films. Maar ik vind het bloedopwindend hoe hij mij beveelt om uit mijn stoel te komen. Helaas voor Mr. Wrong leven we niet meer in het jaar nul en zijn wij vrouwen zo’n 2000 jaar verder in de evolutie een beetje geëmancipeerd. Dus geen haar op mijn hoofd die er ook maar over peinst om op commando uit mijn stoel te komen. Hoe sexy ik hem ook vind.

“No, thank you.”, zeg ik beleefd.

Hij bukt een beetje en komt naar voren zodat hij met mij op ooghoogte is. Ik denk om zijn woorden kracht bij te zetten en om te laten zien dat hij het meent.

“Get. Up.”

We kijken elkaar recht in de ogen aan. Ik kom nog iets meer naar voren zodat het vuur in mijn ogen zich nog dieper in de zijne kan boren.

“Get. Lost.”

Hij bijt op de binnenkant van zijn wang en laat een pauze vallen. Het duurt zeker twintig seconden maar het voelt alsof we daar een uur aan de grond genageld zitten.

“Angel. Get the fuck up and come with me. We are leaving. NOW.”

Ik denk aan de woorden die John eerder op de avond tegen mij zei. Dat Mr. Wrong’s eerdere relaties stuk gingen omdat die vrouwen hun eigen leven volledig opzij zetten voor dat van hem. Zich compleet op hem fixeerden, geen afspraken meer durfden te maken met vriendinnen voor het geval Mr. Wrong ze wilde zien, hun tentakels zo strak om hem heen wikkelden dat ze hem verstikten tot het moment kwam dat hij het zat was. Daar knapt hij op af, op vrouwen die totaal afhankelijk worden. Die vrouw was ik ook, zo’n tien jaar geleden en dat heb ik geweten. Nooit meer zal ik een man zo mijn leven laten regeren. Het was de ongelukkigste periode in mijn bestaan. Weggegooide uren, dagen, weken, maanden die ik aan het eind van mijn leven nooit meer terug krijg. Dus wie hier ook de meeste schuld treft in deze ruzie, interesseert me niet. Ik laat me niet dirigeren. En dat staat nog los van het feit dat Mr. Wrong wel of geen respect krijgt voor mijn koppigheid. Ook dat interesseert me niet. Je kan het eigenwijs noemen, maar noem het dan maar zo. Trek het woord maar uit elkaar. Eigen – wijs. Het is mijn eigen wijsheid. Ik bepaal dit omdat dit goed voelt, en voor het eerst een keer niet omdat ik strategisch bezig ben met berekenend nadenken over hoe hij op mijn zorgvuldig overdachte acties reageert. Ik verroer dus geen vin. Lazer op met je ‘get up.’

“What part of NO do you not understand?”.

Ik zeg het weer uiterst kalm, bijna vriendelijk. Alsof ik een toerist de weg wijs. Ik zie hoe de woede zich in zijn lijf opbouwt.

“FINE! YOUR CHOICE. WE ARE DONE. YOU AND ME ARE DONE!”

“Fine. We’re done.”

Dan kijkt hij naar John en wijst hem in zijn gezicht. “AND YOU…!”

“Ikke? Wat heb ik in Godsnaam verkeerd gedaan?”

Mr. Wrong draait zich voor de tweede keer om en stampt de straat uit. John, die nu uiterst geconcentreerd zit mee te kijken, en ik kijken hem na. We zien hem aan het eind van de straat in een taxi stappen en weg rijden.

“John, what da fuck…?”

“Goed gedaan, schat. Als je nu was opgestaan en met hem mee was gegaan, zou dit het einde van jullie relatie zijn. Even doorzetten nou. Kom, we gaan bakken vloeibaar frituurvet eten. Ik heb honger.”

Ik weet niet of John gelijk heeft. Ik vertrouw er maar op aangezien het al jaren vrienden zijn en hij geen enkele reden heeft om mij onwaarheden te wijs te maken. Het feit dat het hem weinig interesseert of en waarom Mr. Wrong boos op hem is, zal inderdaad wel betekenen dat hij dit circus vaker heeft meegemaakt.

John staat op, pakt het vintage Christian Dior tasje van tafel dat ik van mijn moeder heb gekregen en slaat de shoulder strap om zijn schouder. Dan pakt hij mijn hand en trekt me mee. Tien minuten later zitten we in een snackbar gore, vette troep met heel veel saus weg te werken. We zijn maar met zijn tweeën maar hebben voor vier man voer besteld. Dan gaat zijn telefoon, het is Mr. Wrong. John draait met zijn ogen en slaakt een diepe, dramatische zucht.

“Nou, daar gaan we…”.

Hij neemt drie grote slokken cola uit zijn blikje en neemt op. “Ja, brrrrrrrrrrrrrph… schat”. Hij loeit zo’n onwaarschijnlijk harde boer uit dat de hele snackbar omkijkt. Ik moet zo ontzettend hard lachen dat John ook begint lachen. Ik weet dat Mr. Wrong mij hoort en ik weet ook dat hem dit woest maakt. Wij zitten hier te lachen in een snackbar terwijl hij ergens anders, zonder mij, witheet van woede zit te zijn.

“In de snackbar”, zegt hij terwijl hij een halve berenklauw met satésaus in zijn mond schuift.

Ik zit aan de overkant van ons tafeltje maar ik hoor het gebrul van Mr. Wrong door zijn telefoon in zijn oor tetteren.

“Waarom? Waarom denk je? Omdat we vol zitten. Daarom zitten we in de snackbar te vreten alsof ons leven er vanaf hangt, Hef. Omdat we ramvol zitten. We kunnen geen boe of bah meer zeggen. Angel, wil jij nog een bak saus vragen? OMDAT WE HONGER HEBBEN NATUURLIJK.”

Door het geschreeuw van Mr. Wrong houdt John de telefoon twintig centimeter bij zijn oor vandaan en hij vreet onverstoord door. Het gebrul houdt niet op dus hij legt de telefoon naast zijn bak patat.

“John, wat doe je?”

“Ja, die is gek. Gaat mij een beetje de schuld geven van zijn ruzie met jou.”

Hij stopt vijf patatjes tegelijk in zijn mond en roept dan richting de telefoon die nog steeds op tafel ligt “Luister eens vriend, je bent zelf een asshole maar dat terzijde. Laat mij er lekker buiten. Doeeeeei!”, en hij hangt op.

Ik slaak een diepe zucht.

“Godskolere, wat een gezeik. Wat moet ik nou? Ik kan niet meer naar Hilversum rijden, ik heb teveel gezopen. En ik ga ook niet met hangende pootjes naar hem toe.”

“Luister schat, het klinkt gek maar als je die man nooit meer terug wilt zien, moet je nu in een taxi stappen en naar hem toe gaan. Dan maak je het vannacht misschien goed maar dan geef ik je relatie nog max twee weken. Echt, je verpest het. Ik heb het vaak zat zien gebeuren dat die wijven als de dood zijn hem te verliezen en zich wanhopig naar zijn wil schikken. Maar je moet het zelf weten.”

“Ik pak wel een taxi naar Hilversum.”

“Nee, gek. Je blijft bij mij slapen. Kom, we gaan. Doen we een slumber party.”

Mijn telefoon gaat onophoudelijk. Ik neem niet op. Ik wil hem best te woord staan maar dan pas morgen, als iedereen is gekalmeerd. Bij John thuis trekken we nog een fles wijn open. Ik houd er niet van om bij mensen te slapen. Ik slaap het liefst in mijn eigen bed. Maar ik had geen keus. Ik kon niet meer rijden en een hotel pakken voor een nacht gaat me te ver. Bovendien moet Mr. Wrong maar leren dat ik een eigen wil heb en slaap waar ik wil slapen. Hij bezit me niet. John geeft me een over sized t-shirt om in te slapen en we settelen ons in de diepe bank voor zijn open haard. Zoals verwacht woont hij in een show room. Grote meubelstukken, enorme kunstwerken aan de muren met hoge plafonds, veel rijke, dure stoffen, effen, glimmende kussens op de enorme linnen bank. Het is duidelijk te zien dat hier een homo woont met smaak. De volgende ochtend lig ik nog met John naast me in zijn bed te slapen als onophoudelijk de bel gaat. Ik hoor Mr. Wrongs stem mijn naam schreeuwen. Kei- en keihard. Ik word langzaam wakker van het kabaal. Even vraag ik me af waar ik ben. Geschrokken kijk ik John aan. Hij ligt met een open mond te snurken. Binnen een halve seconde zit ik rechtop in bed.

“John! John, word wakker!”

“Wat?!”

“Hij staat voor de deur!”, fluister ik.

“Wie?”

“Hef!”

Hij kijkt even verward om zich heen. Wrijft in zijn ogen, staat hij op en loopt richting de voordeur.

“Nou, daar zul je het hebben…”.

Dan horen we allebei een harde, doffe knal.

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!