“I fucking love you. Just drop that wall you built around yourself. I am all in. Let’s go for it.”
Ik haal diep adem en slaak een lange zucht.
“I love you too, Hef.”
There. I’ve said it. Het hoge woord is eruit. I love you. Wat een bloedbad ging eraan vooraf. Een maand of drie liefdeloos scharrelen (op mijn initiatief), nog wat maanden stevig verzet mijnerzijds – vooral NIET, ik herhaal NIET verliefd worden op een foute hond -, honderden rozen en tientallen dinertjes later heeft hij het dan toch voor elkaar gekregen. Ik heb het gezegd. En ik moet eerlijk zeggen dat het best een opluchting is. Niet dat het me dwars zat of dat ik het al langer tegen hem wilde zeggen. Sterker nog, hij heeft het uit me moeten trekken omdat ik er zelf nog helemaal niet over na had gedacht. Want hoe en wanneer weet je eigenlijk dat je van iemand houdt? Ik gebruik daar zelf altijd een handig trucje voor. Een vrij ziek en morbide trucje, maar voor mij werkt hij perfect. Als ik wil weten hoe diep mijn gevoelens voor iemand zijn, dan probeer ik diegene voor me te zien. En dan, en nou komt ‘ie, denk ik:
‘Stel dat jij vandaag zou verongelukken. Hoe erg zou ik dat dan vinden? Zou ik kapot gaan van verdriet? Of zou ik het gewoon een heel verdrietig gegeven vinden?
En als hij dan zegt “I fucking love you. Just drop that wall you built around yourself. I am all in. Let’s go for it.”, haal ik diep adem, slaak een lange zucht, vraag me af of ik hem zou missen als hij dood zou zijn. Als ik dan een fractie van de verscheurende pijn voel, slaak ik een diepe zucht en zeg dat ik ook van hem houd. Vooral het gegeven dat ik nu eindelijk kan ophouden met het ondergrondse verzet lucht me op.
En oh ja, hij heet inderdaad Hef. Niet echt. Zo heb ik hem gedoopt. Vanaf onze eerste date al. Als afkorting voor Hugh Hefner, de ouwe Playboy boef. Want dat vond ik toen van hem. Met zijn vieze, foute kop en zijn werk in de lingeriewereld. Het is altijd Hef gebleven. Al mijn vriendinnen, mijn zus, zelfs mijn moeder, we noemen hem allemaal Hef. Hef zelf vindt het prima. Die is niet zo moeilijk.
Zo. En hoe staan Hef en Angel er nu voor? Zoals je weet, loop jij als lezer een paar maanden achter op de realiteit. Dat komt omdat ik er een paar maanden tussenuit ben geweest om voor papa te zorgen tot hij stierf. Vaak moet ik dus goed in mijn geheugen graven om mijn avonturen met Mr. Wrong in chronologische volgorde op papier te krijgen. En zo zit ik nu al een halve dag in mijn brein te peuteren en te pieren op zoek naar de volgende clash of high light. Ik heb hem al gevonden, and it’s not pretty. Dus vandaag geen cliffhanger maar no worries. Er zitten nog zat gore, dikke vetkleppen van conflicten aan te komen.
Maar waarom willen we eigenlijk alleen de sleaze and dirt? Nou, omdat dat spannend is en de moeite waard om over te schrijven. Want als ik 2000 woorden schrijf over hoe gezellig Mr. Wrong en ik gisteren een kop thee hebben gezet, dan ben je snel uitgelezen. Het verschil met een roman of een film en mijn leven is alleen dat mijn leven waar gebeurd is. En ik dus niet dagelijks met een bloedneus vechtend over straat lig te rollen, een huwelijksaanzoek aan mijn broek heb hangen of in een drive-by word neergeknald. En omdat ik ook niet van plan ben om mijn verhalen sappiger te maken dat ze zijn (het is allemaal al meelijwekkend, soms grappig, soms verrot maar vooral heftig genoeg), is het ook wel eens gewoon, heel saai, goed tussen ons. En zo werd het na de clash met happy ending met Mr. Wrong, gelukkig ook eens een keer ‘gewoon’ gezellig in Istanbul. Kijk maar. (Sorry voor de schijtkwaliteit, het zijn allemaal Iphone pics.)
Zucht. Die hotelbar…
Nog een zucht. Die handen…
“Hef, this ‘IS’ my good side. Just take the bloody picture.”
Een sappig detail waar je misschien wel vrolijk van wordt, is dat ik sinds mijn verkering met Mr. Wrong acht kilo ben aangekomen. Jazeker, je leest het goed. Acht hele kilo’s. Deze man kookt namelijk graag en als hij kookt, doet hij dat met zijn beste vriend; boter. Heel veel roomboter. Hoe meer boter, hoe beter. En als hij niet voor me kookt, word ik in een restaurant geparkeerd waar we drie, vier gangen naar binnen rammen onder het genot van de nodige koolhydraten in de witte wijn. Kijk maar.
Patat met een liter gesmolten kaas. Alles op.
Bij het uitserveren van deze caramel salt souffle heb ik serieus steken in mijn romp, zo vol zit ik. Maar ik ben een straatvechter en ik knok door tot het bittere eind. Met gepaste trots vertel ik je dan ook dat bij er helemaal in is gegaan.
Kort samengevat, fysiek doet deze hele affaire me weinig goed. Ik heb een paar extra heupen gekregen en een extra full size kont waarvan in niet weet waar ik het moet laten. Ik heb er geen plek voor in mijn kleren en dus puilen en barsten de overtollige boterkilo’s uit elke knoop-, zoom-, en ritsopening. Mijn broeken passen niet meer, mijn rokken passen niet meer, zelfs mijn sokken passen niet meer. Ik heb een heel duur, leuk, wollen mini-heuprokje in maat 34. Die moet ik nu optrekken tot onder mijn tieten, waar ik op mijn smalst ben om het om mijn romp te krijgen, waardoor de onderkant van het rokje nu vijf centimeter boven mijn Trudy uitsteekt. En dat vind ik zielig voor mezelf. Ja, er zijn ergere dingen. Maar ik ben ongesteld dus in mijn wereld is dit even mijn grootste probleem. Daar kun jij, als mede-mensturatie-slachtoffer best begrip voor opbrengen. En om dat leed te verzachten, gaan we vandaag gezamenlijk even kijken naar mijn godenlijf wat ik in Istanbul nog had, want hier in Istanbul is de hele acht kilo aan ellende begonnen. En gaan we in de comments allemaal roepen dat het allemaal wel meevalt en dat ik me niet aan moet stellen. En dan kijk ik even naar beneden richting de extra rollen die daar gezellig op elkaar gerold liggen te vetkleppen, om dan huilend uit te brullen dat het helemaal niet meevalt. En dan vreet ik daarna de tweede helft van mijn Ben & Jerry’s bak leeg. Ok? Ok.
Nee, ik houd mijn buik niet in. Dat hoeft hier nog niet want hier weeg ik drie kilo. Ik lig. Liggen heet dit. Dan wordt alles platter omdat mijn ingewanden in mijn rug liggen. Nu wel. Nu houd ik alles in. Ik zuig zelfs mijn wangen naar binnen.
Dag Istanbul. Je bent prachtig.
Dag godenlijf. Jij was prachtig. We hebben een fijne tijd gehad samen. Dank voor je hulp bij het binnen hengelen van Mr. Wrong. Nice teamwork. Het ga je goed. Ik hoop tot ooit.
Liefs,
Angel
Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!
Je bent in elke maat een prachtige vrouw!
En leuk verhaal weer 😉 xx
Echt waar ik pis iedere x weer in mijn broek om je verhalen echt geweldig, je moet er echt iets mee gaan doen. Begrijp je helemaal mijn OB (oude bok) is 19 jaar ouder en kan me zo vinden in je verhalen.
Angel! jij moet echt een boek gaan schrijven! Heerlijk leesvoer.. ?condoleerd met je vader?
Haha heerlijk geschreven dit. 8 kilo meer of minder, je ziet er nog steeds mooi uit!
Och Angel, altijd een voordeel: the twins groeien ook mee als je aankomt! Koop een nieuw laag uitgesneden wijdzittend blousje in maat 46 en je voelt je een stuk beter! 😛
Dat was natuurlijk een flauw grapje. Je ziet er altijd prachtig uit, ongetwijfeld nog steeds met een paar kilo’s extra.
Prachtig. Geen babykilo’s?
Weer zo’n leuke artikel! ach wat maakt nou uit dar je wat aankomt. Je ziet er altijd top uit like a Eindbaas !!! !！ ?i??;?! !
Haha het is weer heer-lijk om te lezen!!
Komt ie:
Wauw! Dat lichaam!! Prachtig!!! Inlijsten die handel en boven de schoorsteenmantel!
Haha. Heerlijk weer!
En ik maar denken dat ik de enige ben met dat morbide trucje om te kijken of ik echt van iemand hou. Fijn te horen dat er meer geschifte mensen bestaan 🙂
Met mijn 1.75 mtr heb ik nooit die maat 34 gehad, die heb ik gewoon overgeslagen op weg van lagere schoolmeisje naar middelbare school… Dus ik ga even verder met rete jaloers zijn op je oude en je nieuwe lijf, want met die 8 kilo erbij is het echt wel een stuk minder dan mijn middelbare school gewicht.. Good luck met Mr Wrong, hij is die kilo’s volgens mij meer dan waard 😉
Maat fucking 34!!! DJEEZ dat was 2 kinderen en 10 jaar geleden….. Ben wel jaloers hoor hahaha Ik wil ook weer terug naar 34 hoewel ik momenteel al blij ben met 40, 38 of…. na ja er moet gewoon 15 kilo af minimaal. Dus ik mag me dinsdag in een veel te strak pakkie hijsen en wordt ik door mevrouw de drilsergeant kapot gedrild… kan ik er tegen neej totaal niet. ik ben nu al aan het vooreten *schaam*.
*back ontopic* – je verhaal is zo lekker smeuïg omdat je het ook lekker smeuïg verteld. Daar houden wij wel van. Soms denk ik dumpen die dude wat denkt ie wel niet en de andere keer denk ik bind vast die mag je niet meer loslaten.
geweldig geschreven elke keer! Liefde gaat door de maag he…but hey you look good so no problem 😀
Liever 100 kilo wegen en intens gelukkig zijn, dan graatmager zijn en niemand die je rozen brengt denk ik dan maar! 😉 Geweldig verhaal en vooral heel leuk om te lezen dat het allemaal goed is afgelopen!
Aaahaha 5 cm boven mijn Trudy 😀 ik kwam niet meer bij.
Geweldig geschreven weer!!… ik kijk alweer uit naar het volgende deel!
Heel herkenbaar… ik wilde 11 jaar geleden zo nodig mijn charmante baas binnen hengelen… al snel was ik 10 kilo bijgekomen en ging ik van petieterig figuurtje naar klein mollig meisje, en nu 11 jaar later is er niet veel af… wat wel is gebleven is de liefde!
misschien denkt je lichaam gewoon, zo nu ben je van de straat.. en vanaf dat we een ‘nieuwe’ zoeken worden we weer strak?
Heb weer genoten van je verhaal en je verdient het om happy te zijn samen met je vriend!
Die vetjes gaan er wel terug af bij extra sport if you know what I mean en ik vind het gewoon heerlijk dat je zo gelukkig en verliefd bent. Het is je gegund!
xx
Wat een heerlijk verhaal weer, ik hou van een happy end 🙂 zou toch niet goed zijn als jullie altijd ruzie hadden ! Geniet ervan en die extra vetjes is alleen maar hou vast voor hem 😉
Dammit Angel- Als ik een fattydag heb leest ik juist jouw stukje over love handles en hoe we die shit gaan OWNEN, en nu lees ik dit? If you go down, you take us all with you!
No pressure verder
Ik kan het mis hebben hoor, maar zag ik een aantal van deze Istanbul foto’s niet maanden geleden op je instagram?
(of heb ik last van vervelende dejavu’s?)
Goed om te horen dat je leven niet iedere dag een actiefilm en soap in één is, maar dat het af en toe ook gewoon relaxt en chill gaat.
Dat staat er toch juist? Dat we een aantal maanden ‘achter’ lopen op de realiteit.. Dus je hebt het helemaal goed!
Heerlijk om te lezen Angel! Ik wens jullie al het geluk!
Oh heerlijk weer! Ik volg je insta ook en volgens mij gaat het prima tussen jullie. Gelukkkig! Want ik verwacht een happy end na alle shit die je hebt meegemaakt. Je verdient het! Liefs!
Are you kidding.. Ik was echt net nog je instagram aan het stalken om te kijken of ik oude foto’s kon verbinden met je verhalen, een 3 kwartier verder was ik verzadigd. En nu kom ik hier.. en zet je het zelf allemaal op een rij voor me. Geen tijdverspilling tho, laat alleen maar zien hoe goed mijn speurwerk was. Al kon ik geen goed rekensommetje maken van alle ‘5 kilo erbij’ teksten onder een aantal foto’s. Totaal 8 dus, allright. Naja, succes nog met de bloederige week.
Gelukkig, geen ruzie deze week. Hahahah
hahaha heerlijk geschreven weer!
Weer een geweldig verhaal, mag het alvast volgende week zondag zijn??