Angel | Mr Wrong part 29

Je kan er van alles van vinden. Je kan het fout vinden. Slijmerig. Overdreven. Je kan het zelfs misselijkmakend vinden. En ik moet toegeven, het doet me allemaal inderdaad sterk denken aan een slappe romantische comedy. Maar ik kan niet ontkennen dat ik geniet van elke seconde. Van de roos die hij voor me koopt als we onderweg zijn naar de gate tot de (completely overpriced) fles champagne die in het vliegtuig wordt gebracht. Heel even vraag ik me af wanneer hij die dan heeft besteld, want ik zit de hele tijd bij en ik heb hem op geen enkel moment een fles champagne aan zien laten rukken. Die worden blijkbaar automatisch neergezet als hij ergens binnen komt. Als een soort universele natuurwet. Terwijl ik om me heen mensen uit hun plastic kopje koffie zie drinken, nip ik een beetje gegeneerd aan mijn glaasje champagne. Die man doet er werkelijk alles aan om me compleet in te pakken. En waarom? Ik heb geen flauw idee. Ik wacht nog steeds op het moment dat hij gaat toegeven dat hij stiekem getrouwd is of dat hij homo is en ik zijn dekmantelvrouw ben om de erfenis los te peuteren die hij anders niet krijgt. Tot die tijd doe ik maar gewoon leuk mee. Als de wielen van het vliegtuig de landingsbaan raken, realiseer ik me ineens dat ik compleet vergeten ben dat ik vliegangst heb. Normaal gesproken moet ik mezelf drogeren met kalmeringsmiddelen en dan nog krijg ik drie keer een hartstilstand en jank ik het hele cabinepersoneel bij elkaar. Vandaag ben ik als een volleerd wereldreiziger het vliegtuig ingestapt en ben ik zonder herrie te trappen gezond en wel aangekomen in Istanbul. Dat doet hij met me. Hij ontspant me, bij hem voel ik me veilig. De auto die klaar staat om ons op te halen, hoort neem ik aan bij het hotel. Ik vraag niet eens meer waar al die extra service vandaan komt. Ik go gewoon lekker with the flow. Als deze droom straks uitmondt in een nachtmerrie, deal ik daar tegen die tijd wel weer mee. Na een rit van een goed half uur, rijdt de auto de oprit van het hotel op. Mijn bek valt weer eens open van verbazing. Tussen de bomen doemt een wit kasteel op (anders kan ik het niet noemen), omgeven door prachtige, witte kiezelpaden en bloementuinen. Na het inchecken vraagt hij het hotelpersoneel onze bagage naar de kamer te brengen.

“Are we not going to the room first?”

“No, I have a small surprise waiting for you outside.”

Dit moet allemaal echt niet gekker worden, denk ik bij mezelf. Ik volg hem naar buiten en kom uit op het terras dat aan het strand ligt. De tafels zijn allemaal gedekt met wit tafellinnen en op een van de tafels staat een enorme bos rozen. Laat me raden, die is voor mij. Ik begin er al aan te wennen. Hij loopt in een rechte lijn op de tafel af en schuift mijn stoel naar achteren. Heerlijk, mannen die stoelen aanschuiven. Aan de bos hangt een kaartje waar uiteraard iets op gekrabbeld staat.

‘Our first trip of many to come. Thank you for being you. And thank you for being around me.’

Ik leg het kaartje voor me neer op tafel en vraag me af wat ik moet doen. In alle eerlijkheid weet ik gewoon niet hoe ik om moet gaan met al deze inpakkerij. Ik krijg het in mijn kop gewoon niet gerijmd. Waarom deze bloedmooie, succesvolle prins mij, met al mijn imperfecties, wilt hebben in zijn perfecte leven. In de films staan de meisjes op dit soort momenten altijd verrukt op en met blozende wangen vliegen ze hun prince charming in de armen en kramen ze iets uit als ‘you make me the happiest girl in the world!’. Ik kijk hem aan en glimlach.

“Mr. Wrong, in all honesty… I do not know how to handle all of… well… this.” Met mijn hand gebaar ik om me heen eindig bij de bos rozen. “It’s just… so much.””

Hij leunt achterover in zijn stoel. Heeft zijn ene been over het andere geslagen.

“A simple ‘thank you’ will do, darling.”

Dan staat hij op en buigt voorover om me een kus op mijn voorhoofd te geven.

“Here is the key to the room. I have a meeting now but I will be back in a few hours. Why don’t you go to the spa, I booked a massage for you, relax a little bit and I’ll pick you up at seven for diner. Try on the dress that you will find on the bed.”

En dan loopt hij weg.

In verte hoor ik hem nog wat roepen. “Oh, leave the flowers on the table. I will someone take them to the room for you.”

Verbouwereerd blijf ik achter en staar naar de zee. Waarom was deze man nog vrijgezel? En waarom kiest hij mij? Ben ik soms veel knapper en leuker dan ik zelf denk? Heb ik mijn hele leven gedacht dat ik ietsje boven gemiddeld leuk, grappig en knap was maar blijk ik eigenlijk gewoon een soort Angelina Jolie te zijn? Of is het misschien andersom. Heb ik hem in mijn hoofd veel groter, mooier, intelligenter en perfecter gemaakt dan hij eigenlijk is? Of weet je wat ook nog kan? Toen ik hem in januari voor het eerst ontmoette, zat ik nog midden in de rouw om papa. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik in mijn getraumatiseerde toestand een zeldzame oogaandoening heb opgelopen en dat mijn hersenen het tegenovergestelde registeren van wat mijn ogen eigenlijk zien. Dat hij in werkelijkheid een kleine, dikke, kale, vieze, stinkende, ouwe kerel is. Als ik me realiseer dat ik weer eens aan het doorslaan ben, sta ik op om me richting de hotelkamer te begeven. Onderweg was ik alweer vergeten wat hij tegen me had gezegd voordat hij naar zijn afspraak ging en als ik de deur open maak en de kamer binnen loop, zie ik op bed een prachtige jurk liggen met ernaast, je raadt het al, een handgeschreven kaartje.

‘You will look like a million in this.’

Goed, got the picture? Zijn we allemaal uitgebraakt? Alles is perfect. Een beetje te perfect. Jawel, daar gaan we weer. Ja zal het ondertussen wel doodmoe van worden maar het is weer zover. Er moet ergens iets zijn dat niet klopt. Een donkere kant die ik nog moet ontmaskeren. En dat dat donkerbruine vermoeden blijkt te kloppen, ontdek ik diezelfde avond nog.

Een paar uur fast forward in de tijd, we zitten rond 22:00 uur aan tafel in een restaurant. Met een verhit hoofd en met de stoom uit zijn oren staat Mr. Wrong op uit zijn stoel. Zo hard dat de stoel omvalt en het de mensen aan andere tafels zich geschrokken omdraaien om te kijken wat er aan de hand is.

Ik blijf beheerst zitten.

“Please don’t make a scene Mr. Wrong. Sit down.” Ik probeer hem doodkalm aan te kijken maar het lukt niet. Ik moet lachen.

“You know what, Angel? Fuck you!”, brult hij op tien centimeter van mijn gezicht af. En dan, houd je vast, spuugt hij naast me op de grond en stampt weg. Onderweg trapt hij nog een stoel omver. Ik weet niet waar hij een gaat.

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!