Angel | Mr Wrong part 22

Als ik naar de voordeur loop, zie ik door het melkglas een enorme bos rode rozen. Vast gehouden door een lang, breed silhouette in een donkerblauw pak. Vanavond gaat het gebeuren, ik voel het.

De deur is nog geen vijf centimeter open als hij met grof geweld open wordt geduwd. Zonder me aan te kijken of iets te zeggen, stormt Mr. Wrong langs me heen mijn woonkamer in. In zijn bloedgang zwiepert de bos rozen tegen de deurpost aan waardoor er drie rozen afbreken en op de grond vallen.

“Well, come in. And make yourself at home.”

Verbouwereerd doe ik de deur dicht en loop langzaam achter hem aan. Hij is rood aangelopen en de zweetdruppels staan op zijn hyperventilerende hoofd.

“Sorry about that, I have a terrible fear of hights.”

“This is only the fourth floor.”

“Four floors are too high.”

Ik moet altijd even wennen als ik iemand een poosje niet heb gezien. En hoewel hij daar in volle glorie staat te shinen in zijn compleet doorgestylde outfit, voel ik niet de behoefte naar hem toe te lopen en hem te kussen. Er is nu gewoon even niets. Het is alsof ik weer opnieuw versierd moet worden of zoiets. Bovendien is het twaalf uur ‘s middags. Op klaarlichte dag ben ik gewoon niet in de stemming om weer een spannende filmscène te beleven. Dat zal het zijn, alle andere keren met hem was het donker en was ik beneveld van liefde en erotiek en knisperende openhaarden en boeketromantiek en zwoele muziek en sprankelende bubbels en flikkerend kaarslicht en dat soort erotiserende moodmakers. Met hem ben in altijd in een andere wereld. Nu zie ik achter hem, door de pisregen, een meeuw tegen mijn raam schijten. Het stuk brood dat hij is zijn bek heeft, valt uit zijn snavel en wordt door een andere meeuw, die zijn kans ziet en een duikvlucht neemt, uit de lucht gegrepen. Net goed.

Omdat ik daar maar sta te staan en hij daar maar staat te staan en niemand iets zegt, begint de hele setting awkward te worden. Voor mij dan. Aan die licht arrogante, zelfverzekerde grijns te zien, heeft hij zoals gewoonlijk geen enkele moeite met dit soort momenten. Het lijkt er zelfs op dat hij het erom doet om te kijken hoe snel hij me een rode bietenkop kan bezorgen. Asshole. Omdat ik inmiddels weet dat hij de stilte niet gaat verbreken, want die staat daar prima comfortabel te zijn, doe ik het maar weer.

“So. How was the flight? And the trip? What did you do? Are you hungry? You must be hungry. I’m not. I could use a drink. But it’s a bit too early for that I suppose. So, anyway. Are you hungry?”

Verdomme. Hij zet een grote stap mijn kant op en neemt me in zijn sterke armen. Dan kust hij me vol op de mond. Best lang. Gelukkig geen tong. Vraag me niet waarom, maar dat zou ik nu zo raar vinden. Beetje viezig misschien zelfs. Ik kan niet tongen als ik nerveus ben op klaarlichte dag terwijl ik onder gescheten wordt door meeuwen. Hij neemt mijn hand in de zijne, houdt hem op en stopt de bos rozen erin.

“Saying that I have been counting down the seconds ‘till I see you would be a tiny lie, but I have been looking forward to see you. A lot.”

“Yeah. So. Uhm. Thanks.”

Hij kijkt om zich heen en neemt mijn appartement rustig in zich op. Hij loopt langs de foto’s die op de richel aan de muur staan. Kijkt naar mijn meubels, neemt het interieur en de accessoires in zich op kijkt lang en aandachtig naar het plafond. Alsof daar iets te zien is.

“Let’s go out and have lunch somewhere.”

Hij staat inmiddels bij het raam door de meeuwenstront heen te kijken naar het armoedige winkelcentrumpje dat achter mijn flat ligt. Alles wat je nodig hebt, zit er. Een Appie, een Blokker, een Lidl, een vishandel, een bakkertje, groentewinkel, noem maar op. Ook een Zeeman die met achterlijk grote, gele koeienletters op de gevel van het gebouw schreeuwt dat ‘ie er ook zit. Er is zelf een lunchroom. Zo een met een binnenterras met plastic klimop tegen de schutting die het terras afscheidt van het winkelend publiek. Waar oude mensen met een grijze huidskleur aan een zuurstoftank vanaf negen uur ‘s ochtends al koffie zitten te drinken. Ik haat dat uitzicht. Het doet zo vreselijk DDR aan. Zo’n oud, grijs communistisch Oost-Duits stuk laagbouw. Het is handig, zo dichtbij huis. Maar daar is alles mee gezegd.

“Where, down here? Next to Zeeman?”. Hij begint hardop te lachen. Heel sexy en diep en mannelijk en doorleefd. Dat moet ik toegeven. Maar ook een beetje neerbuigend. Arrogant. Die kunnen we er nog bij optellen. Arrogante asshole is de huidige stand. Dat ik het hier een armoedige ghetto vind, is één ding, maar hij hoeft hier geen mening over te hebben.

“Yes. That’s exactly where I am taking you. Let’s go.”

Gelukkig heb ik een briljant plan en is hier heel dichtbij, praktisch aan de overkant maar goed verscholen tussen de bomen, de perfecte plek om ons in een andere wereld, zonder Zeemannen, zonder TL verlichting en zonder schijtende meeuwen te brengen. Een magische plek met alleen maar zwoele muziek, kaarslicht, prachtige wit gedekte tafels met joekels van wijnglazen en een waanzinnig uitzicht. Vijf minuten later rijden we een korte, smalle, bosrijke laan op waar aan het eind het verborgen rabbit hole opdoemt waar het allemaal moet gaan gebeuren. Als we het restaurant binnen lopen, worden we gelijk verwelkomt door Mr. Ex himself. Daar ben ik blij mee. Hoewel onze relatie meer dan tien jaar geleden een regelrechte ramp en een ultieme tijdverspilling was, moet ik eerlijk zeggen dat hij een fantastische gastheer is. Zo’n sociaal podiumbeest waar iedereen graag bij in de buurt wil zijn. Hij is heel lang, nog langer dan Mr. Wrong en ziet er vandaag bijzonder goed uit. Ook leuk detail, hij noemt me gelijk bij mijn koosnaam uit die tijd. Altijd gezellig, zo’n onderonsje dat niemand anders begrijpt. Super aso voor buitenstaanders maar het geeft zo’n exclusief gevoel. Een geheimpje dat niemand snapt.

“Loetje! Lang geleden met je kont. Wat zie je er fantastisch uit!”

“Weet ik.”

Mr. Ex begint hard te lachen.

“Nog altijd even zelfverzekerd zie ik.”

“We komen lunchen. En ik wil je beste tafel.”

“Tuurlijk. Voor jou alleen het beste. Net als vroegah.”

“Dit is Mr. Wrong. Mr. Wrong, this is Mr. Ex.”

Er wordt over en weer ge-nice-to-meet-you’d en Mr. Ex brengt ons naar onze tafel bij het raam met uitzicht op het water. Hij draait exact de riedel af die ik van hem gewend ben als ik in zijn restaurant eet. Hij probeert zijn gasten altijd de duurste wijnen aan te smeren. De smooth talking kwakzalver.

“What can I get you lovely people? I have a very beautiful wine that just came in this…”

“Ja. Houd je verkoopbullshit maar bij je. Ik ken die truc.”

Met een ondeugende glinstering in zijn ogen kijkt hij me aan.

“Verstaat hij Nederlands?”

“Als je snel genoeg praat niet.”

“Mooi. Dan houd je lekker even je mooie bekkie dicht, Loet. Hij ziet eruit alsof hij best een knaak kan missen voor een fatsoenlijke fles wijn.”

“We’ll just have you finest bottle of champagne”

“Excellent choice, mister. I will not dissapoint you.” Hij geeft me een plagerige, zelfvoldane knipoog en haast zich met zijn lange lijf richting de wijnkast.

“Mr. Wrong. You just made a big mistake. You should not have done that. I know him. He will bring us the most expensi…”

“Don’t worry about it. Today is a special day.”

“Really? And why is that?”

Nog voordat hij antwoord kan geven is daar de ex alweer. “Well! You are up for something special. This is absolutely fantastic. Would the gentleman like to taste?”

Mr. Wrong knikt nauwelijks zichtbaar. God, wat is hij aantrekkelijk als hij zo doet. Met een klein gebaar iemand in beweging brengen. Mr. Ex schenk een bodempje voor hem in en biedt hem het glas aan. Mr. Wrong keurt het goed, de glazen worden gevuld en dan gebeurt er iets belangrijks. Een klein gebaar wat de richting van de hele avond van koers verandert. Ex zet de fles in de koeler die naast de tafel staat, buigt zich voorover, fluistert iets onbelangrijks in mijn oor (in de trant van ‘mooie vent, maar oppassen. Veel te knap.’), gaat weer rechtop staan en zegt “Enjoy people!”. Hij draait zich om en loopt weg. Een vrij brutale en misschien een beetje opgepaste actie aangezien het vrij asociaal is ten aanzien van mijn tafelgenoot, maar perfect voor mij. Want het zorgt ervoor dat er iets bij Mr. Wrong knapt. En dat is precies hetgeen ik voor ogen had. Mr. Wrong blijft een gentleman en vraagt niet wat er zojuist in mijn oor gefluisterd werd.

“Beautiful champagne. And I love this place. It looks amazing. The atmosphere is very good. I like it here. Thank you taking me here.”

“You’re welcome.”

“Is he the owner?”. Hij knikt naar Mr. Ex die een andere tafel staat op te lichten.

“Yes, he is actually. And my ex.”

Zijn ogen worden groter. “He is your ex?”

“Yes. But that’s more than ten years ago. We were just kids.”

“Hm.”

Dat is alles wat hij zegt. Een minuscuul mompeltje. Geen woorden. Geen volzin. Geen reactie. Maar ik zie de radertjes in zijn hoofd tekeer gaan als een kernbom. Dan fluit hij zichzelf tot de orde.

“He’s a nice guy. I like him.”

En kijk, daar begint de verwachtte kettingreactie waar ik op had gehoopt. Nu moet ik iets toegeven. Iets waar ik niet zo trots op ben. Op de een of andere manier kan ik het nooit laten een strategie uit te zetten als ik mijn zinnen ergens op heb gezet. Het zit niet in mijn natuur om uit te gaan van de vrije wil van een mens. Met vrije wil bedoel ik, als iemand me leuk vindt dan merk ik dat wel. Zo niet, dan niet. Als ik iets wil, en het is na een korte analyse een realistisch en haalbaar doel, interesseert het me niet of iemand ook interesse in mij heeft. Dan zorg ik ervoor dat die interesse ontstaat, een vrij mannelijke aanpak. En hoe fout het ook klinkt, ik moet zeggen, soms ben ik een volleerde pro in het manipuleren van mensen. Om mijn doel te bereiken, heb ik middelen nodig. In dit geval heb ik daar mijn leuke ex en zijn perfecte restaurant voor ingezet. De gedachtegang is vrij simpel en vreselijk oppervlakkig, dat geef ik gelijk toe. Maar let op. Ik heb Mr. Wrong geanalyseerd en geïdentificeerd als een rasechte Alfa-man. En de meeste Alfa-mannen gaan tegen elke prijs op hun doel af. Als ze gelijk krijgen wat ze willen, is de lol eraf. Dat weet ik ondertussen. Mijn paar maanden hard-to-get hebben theater hebben me dan ook geen windeieren gelegd. De jacht is in volle gang. Maar dezelfde jacht wordt een substantieel stuk interessanter als de beoogde prooi ook een hele leuke, sociale, aantrekkelijke, succesvolle ex heeft die om de hoek woont. Zet Mr. Wrong en Mr. Ex, die allemaal leuke onderonsjes heeft met prooi, in één ruimte et voilà, daar heb je je magische recept. En ik heb Mr. Wrong op dat gebied spot on ingeschat. Score! Leun maar achterover, Angel. Het testosterongehalte doet de rest. Ik zie het aan hem, er verandert iets in zijn ogen. Bepaalde mannen worden er territoriaal van. Hij is nu vastbesloten zijn trofee binnen te halen. En dat geeft mij groen licht (een een shot zelfvertrouwen) om hem eindelijk eens de levensgevaarlijke, allesbeslissende waarheid te vertellen.

Er wordt een hele fles champagne geouwehoerd over koeien en kalveren, over het schijtweer, over zijn trip, over mijn Koningsdagfeestje en over weet ik veel wat voor onbelangrijke maar noodzakelijke bullshit. Want het geeft mij de tijd hem goed vol te gieten. En dan grijp ik mijn kans. Het is nu of nooit. En anders maar niet. Ik heb niets te verliezen. Ja, hem. Maar ik weet niet eens of ik hem heb. Dus daar gaat ‘ie. Ik ga rechtop zitten, neem een grote slok champagne en haal diep adem.

“Well, now that we have the extremely important chitchatcrapshit covered, let’s talk business. Listen. I need to get something out of my system.”

“I am listening.”

“Yes, I was drunk when I sent you these ridiculous messages earlier this week. But parts of it were true. I kind of really did miss you. There… I said it.”

Verrassing. Hij zegt weer eens niets. Kijkt alleen maar. Met die mysterieuze rotkop waar niets aan te lezen valt. Dus ik ga maar verder met mijn zelfmoordactie.

“Next to that, you are in my head. A lot. Too much actually. And I don’t like it. Because it is very time consuming. And probably a complete waste of precious time. And energy. And stuff. And it’s your fault. So I am making it your problem.”

Hij zegt weer niets. Het begint me zo onderhand te irriteren. Haal die grijns van je bek.

“So… what are you going to do about this?”

Krekels. Fucking krekels.

“Fine. Say nothing. Just leave me hanging here… You know what? This is supposed to be a dialogue. Not a monologue. This anti-social way of communicating of yours is really starting to… ”

Terwijl ik geagiteerd op hem zit te mopperen, besluit ik mijn glas nog maar eens vol te schenken en lekker in een keer achterover te kieperen. Nog voordat mijn hand bij de fles is, grijpt hij mijn pols. Het volgende moment word ik met zoveel kracht uit mijn stoel getrokken dat een stuk van het tafelkleed aan mijn riem blijft hangen waardoor de helft van het servies om gaat. Sommige gasten kijken verschrikt op en zien mij aan een arm het restaurant uit gesleurd worden.

“Excuse me! Where are we…”

Vlak voor de entree zet hij koers richting de toiletten. Met een zwieper vliegt de deur open en met mijn pols nog steeds in de krachtige grip van zijn hand verdwijn ik een herentoilet in. Binnen twee seconden gaat de deur gaat op slot, sta ik met mijn handen tegen een muur, hoor ik mijn rok scheuren en voel ik zijn hete adem in mijn oor. Op klaarlichte dag.

“I missed you too.”

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!