Angel | Mr. Wrong part 21

WHATSAPP

Mr. Wrong.

1. When will you be back in town?

2. Because I miss you.

3. And I might love you.

SEND.

Demy pakt mijn telefoon uit mijn hand en kijkt naar wat ik zojuist verstuurd heb. Haar ogen worden groot en haar vrije hand zoekt steun bij het aanrecht om niet om te vallen.

“NEE JOH, GEK!”

“Wat?”

Ze probeert iets te zeggen maar brengt geen woord uit. Haar groene ogen rollen zowat uit haar kassen terwijl ze me met open mond aangaapt alsof ze water ziet branden. Ik krijg het heet. Zet mijn glas neer en ruk mijn telefoon uit haar hand om zelf nog eens te kijken.

“WAT? Wat is er?”

“Oh debieltje… Je moest zeggen dat je hem leuk vindt. Niet dat je van hem houdt!”

“Niet…?”

“Nee, natuurlijk niet gekkenhuis! Je kant toch niet van wekenlang de-ik-moet-je-niet-negeer-modus zonder inleiding op de ik-houd-van-je-modus schakelen. Schizo.”

Ze slaat een hand voor haar mond en kijkt vol ongeloof nog eens maar het scherm van mijn telefoon. De hitte die zojuist in mijn keel begon, heeft nu mijn hoofd bereikt en de eerste zweetdruppels vormen zich op mijn bovenlip. En dan komt ‘ie opzetten. Uit het niets. De paniekaanval. De kloppende halsslagader. De vlekken in mijn nek. De prikkende oksels. Maar eerst moet mijn woede eruit. Ik doe een zinloze poging kalm en gecontroleerd in haar oor te fluisteren maar ik kan alleen nog maar brullen.

“ASSHOLE! Jij hebt me hier verdomme mee naartoe gesleept om te laten indoctrineren door al die geëmancipeerde wereldleiders! Ik wilde dit al helemaal niet. IK ZEI HET TOCH! En nu heb ik gedaan wat jij…”

Laurien komt op het opstootje af.

“Hey tokkies. Wordt er gevochten? Deem, achter je staat een messenblok. Dan weet je dat. Net geslepen!”, zegt ze trots.

Als niemand op haar reageert, volgt ze Demy’s blik naar mijn telefoon en leest wat er in de chat staat.

“Oh Eend…”

Inmiddels spuit de stoom uit mijn oren.

“Weet je wat. Jullie zijn allemaal hartstikke gek. Allemaal. Stuk voor stuk. De hele avond laat ik me hier door iedereen wijsmaken dat ik het allemaal verkeerd doe en dat ik gewoon eens duidelijk moet… IK MOEST TOCH FOKKING ALL THE WAY GAAN?!”

Even zijn ze afgeleid door iets wat er in mijn hand gebeurt en dan beginnen ze allebei te gillen.

“Wat? Wat nou weer?!”, schreeuw ik uit.

“Hij is online!”, gillen ze in koor.

Demy kan het niet meer aan. Ze grijpt naar haar hart en laat zich met haar rug tegen de muur langzaam richting de vloer zakken. De halve fles champagne die ze tijdens mijn poging tot moord snel in veiligheid had gebracht door hem op het aanrecht te parkeren, grist ze in haar afdaling nog even mee. Ik kijk op mijn scherm en zie tot mijn afschuw dat het waar is. Hij is online. Van schrik laat ik de telefoon uit mijn handen vallen.

“Kut! Wat een kutzooi! Wat moet ik doen?”

“We kunnen niets doen. Hij leest nu je bericht en gaat zo wat terugsturen. We kunnen alleen maar afwachten.” Laurien zegt het plechtig en beheerst. Ze neemt het bloedserieus. Alsof we met zijn allen na een luchtalarm de schuilkelder in zijn gevlucht en nu in doodsangst zitten te wachten op de eerste bombardementen. “We kunnen alleen maar wachten”, herhaalt ze om de ernst van de zaak te bekrachtigen. Maar er gebeurt niets. Het bekende zinnetje is aan het typen… blijft uit. Hij leest het wel maar is niet aan het typen. Waarom wordt er niet getypt? Ademloos staren we naar het schermpje. En dan gebeurt het ondenkbare. Het enige waar je geen rekening mee houdt. Het enige dat erger is dan een afwijzende reactie. Hij gaat offline. Hij leest het en zonder te reageren gaat hij offline. We zien het allemaal gebeuren. Niemand zegt iets.

“Hij is offline gegaan…”, fluister ik.

Ondertussen hebben een aantal van de powervrouwen zich om ons heen verzameld. “ Wat is hier aan de hand?”.

Laurien legt kort en krachtig uit welke ramp zich zojuist heeft voor gedaan.

“Niks aan de hand. Gewoon zeggen dat je bezopen was.”

Vanaf de vloer laat Demy zich maar weer eens horen. “Brrrrrrrpfh. Excuus.” We kijken allemaal verbaasd naar beneden.

“Kan niet. Ze heeft zijn huis al een keer onder gekotst. Dan denkt ‘ie dat ze naast een persoonlijkheidsstoornis ook nog drankprobleem heeft.” Ze hangt de fles weer aan haar mond en druppelt het laatste restje eruit alsof ze al drie weken zonder water door een woestijn zwerft.

Frederique, vice-president bij een investeringsmaatschappij, bemoeit zich ermee. “Gasten, paniek om niks. Wat een mietjes zijn jullie. En jij bent de grootste miet, Angel. Houd mijn glas vast. Hier die telefoon.”

Als ze klaar is met typen, draait ze het scherm naar ons toe.

– Oh, I’m sorry. Did I just say I love you? –

– I meant: I love fucking you. Have a nice evening. –

Vol trots op haar literaire hoogtepunt kijkt ze ons aan.

“Frederique, met de beste wil van de wereld zie ik hier de grap niet van in. Zet je afgestuurde harses aan en help me alsjeblieft uit deze puinoop. Ik vind hem echt leuk. Denk ik. En volgens jullie allemaal vindt hij mij ook leuk. Dus bedenkt iets fatsoenlijks om dit recht te trekken.”

Dan doemt er vanuit het niets ineens hand op die doelgericht richting de telefoon gaat, hem grijpt en weer mee de diepte in trekt.

“Deem, wat doe je?”

“Laat eens zien, ik zie niets vanaf hier. Jullie zijn allemaal van die lange darmen.”

Laurien gaat gehurkt voor Demy op de grond zitten en trekt de fles uit haar handen. “Dat komt omdat je op de grond zit, bezopen penis. En geef die telefoon maar rustig even hier… ”

“Nee! Ik wil weten wat er staat. Doe niet zo gierig Lau…”

“Laat die telefoon los voordat je per ongeluk…”

Ik zie het gevaar aankomen en besluit in te grijpen. “En nu is het klaar. Jullie maken het alleen maar erger. Iedereen met die bemoeizuchtige poten van mijn telefoon af!”

Ik grijp naar mijn mobiel en probeer de vingers van mijn vriendinnen open te trekken. En dan, terwijl

Laurien kreunend weer omhoog komt, mijn hand om die van haar geklemd, haar hand om die van Demy geklemd, Demy’s hand om de telefoon geklemd, horen we allemaal het bekende SEND geluidje. PLING!

Iedereen laat los, de telefoon valt op de grond en dan is het doodstil. Laurien verstijft en blijft half gehurkt in de lucht hangen, haar blik strak gericht naar een plek waar niets is. Ook Demy durft me niet aan te kijken en begint druk aan een pluisje van haar mouw te plukken. Niemand durft iets te zeggen.

Droogkloot Frederique verbreekt na een volle minuut de stilte. “Die klotetelefoons ook. Vroeger was het zo veel makkelijker. Toen stuurde je gewoon een postduif. En als die onderweg kapot ging, kwam je berichtje gewoon nooit aan. En dan stierf je allebei hartstikke eenzaam zonder ooit liefde te hebben gekend. Zo heerlijk simpel…”

“Goed. Dat is dus afgelopen. Ik heb het helemaal gehad, ik ga naar bed.” Ik raap mijn telefoon van de vloer, loop naar de logeerkamer en laat me op bed vallen. Met mijn kleren aan val ik in slaap. Een half uur later word ik alweer wakker en kijk op mijn telefoon. Jammer, het was geen nachtmerrie. De hele nacht maak ik korte slaapjes, elke keer word ik weer wakker met hetzelfde misselijke gevoel. De laatste keer dat ik wakker word is het van een beer die door een megafoon ligt te snurken. Naast me op de grond ligt Demy. Ze heeft net als ik haar kleren nog aan. Zo te zien was ze op weg van de wijnkelder terug naar het feestje, maar is ze niet verder gekomen dan de logeerkamer. Naast haar ligt een ongeopende fles champagne. Hoe is het mogelijk dat iemand die zo naar de verrottenis is en zichzelf met een open mond onder ligt te kwijlen, nog zo mooi is. Bijna moet ik lachen om wat er is gebeurd. Kerels zijn maar kerels. Die komen en rotten weer op. Vriendinnen zijn voor altijd. Over een jaar of veertig, als we samen in een bejaardentehuis zitten, lachen we hierom. Om al die zinloze paniekzaaierij om helemaal niets. Fijn, ik kan weer een beetje relativeren. Het zal de alcohol wel zijn die ik inmiddels grotendeels verbrand moet hebben. En met die gedachte val ik rustig in slaap.

“GOOOODMORNING! RISE & SHINE ASSHOLES!”

Laurien komt binnen met een vol dienblad vol katervoer. Naast me hoor ik Demy kokhalzen.

“Zo, wat is het laatste nieuwsbulletin? Heb je nog een reactie van het front?”

“Nee, natuurlijk niet. Daar hoor ik nooit meer wat van. Maakt ook niet uit. Ik heb hem al uit mijn hoofd gezet.”

“Van wie is dat berichtje dan?” Ik kijk naast me en zie in mijn schermpje een ongeopende app. Het is van hem.

Omdat ik niets meer te verliezen heb, open ik zonder enige twijfel zijn bericht. Ik heb gestreden en ben afgegaan als een gieter. Laat ik mijn afgang maar met opgeheven hoofd tegemoet gaan. Hardop lees ik zijn reactie op.

“Good morning gorgeous. Seems like you had a great time last night with your friend Mr. Champagne. I am flying back to Amsterdam tomorrow. And maybe I missed you too. How about we meet at your house? I would like to see more of Angels world. Good luck with the hangover.”

“Goed. Ondanks alles, weet ik het nu zeker. Hij vind me echt leuk. Laat ik het nou maar een keer toegeven, dat maakt het allemaal een stuk makkelijker.”

24 uur later gaat de bel. Ik heb al besloten dat ik hem meeneem naar het restaurant van mijn ex-vriend. Die hufter die ik betrapte terwijl hij in ons bloedeigen nest een ander wijf lag aan te douwen. Maar dat is al meer dan tien jaar geleden en inmiddels kunnen we prima door één deur. Het is ook een mooie vent om te zien en dat zal mijn image ten aanzien van Mr. Wrong goed doen. Hij heeft een fantastisch sterrenrestaurant aan het water, nog geen kilometer van mijn huis. Prachtig donker, sexy ingericht. Goede muziek en eten om van te kwijlen. En de allerbeste wijnen. Alle ingrediënten voor een avond vol romantiek. Als ik naar de voordeur loop zie ik door het melkglas een enorme bos rode rozen. Vast gehouden door een lang, breed silhouette in een zwart pak.

Vanavond gaat het gebeuren, ik voel het.

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!