Angel | Mr. Wrong part 18

“Geen partner.” schrijft Beatrix op. En ze krabbelt nog wat verder.

Mijn gedachten dwalen af naar het berichtje dat hij net stuurde. Fuck your brains out? Really? Hoe kan ik er nou elke keer zo ongelooflijk naast zitten? Wanneer, tussen vanmorgen half acht toen ik nog in zijn armen lag, en nu, is ‘making love’ ineens ‘brain fucking’ geworden? Wat is dan al dat gebullshit van in elkaars ogen verdrinken en – sorry, moet bijna kotsen maar daar gaat ‘ie – ‘de liefde bedrijven’ en rozen kopen en bezorgd zijn om mijn ziekenhuisbezoek. Is dat soms het nieuwe scharrelen 2.0.? Was vroeger toch echt anders. Toen was het gewoon iemands brains eruit fucken. Tegenwoordig is scharrelen blijkbaar alles wat een volwaardige relatie is met de hele klotezooi erop en eraan maar in werkelijk is het, net als vroeger, een grote braadpan vol gebakken lucht. Nou goed. Laten we voor het gemak maar even aannemen dat dat tegenwoordig zo is. Maar dan blijft toch de vraag staan. Waarom al die moeite? Ik word echt oud. Ik begrijp de wereld niet meer. Had ik soms misschien niet zo…

“Eens even zien!” Beatrix slaat een blaadje van haar notitieblok terug en leest een regel die ze een kwartier geleden heeft opgeschreven.“Je hebt dus wel drie serieuze relaties gehad. Waarom ben je met deze partners niet aan kinderen begonnen?”

“Ten eerste omdat dat tot nu toe altijd onderaan mijn prioriteitenlijst bungelde en het tweede omdat het stuk voor stuk imbecielen zijn waar ik geen kinderen mee op de wereld wilde zetten.”

“Kun je daar iets meer over vertellen? Zijn er dan bepaalde eisen waaraan zij volgens jou moeten voldoen?”

“Nou, ja, ach. Het waren verder wel hele geschikte vriendjes hoor. Ik vond ze alleen niet capabel genoeg om vader en moedertje mee te spelen. Ik vind het nogal wat, een kind op de wereld zetten. En omdat ik weet hoe ongelooflijk verrot het is om veel te lang in een slechte relatie te blijven hangen. Daar ben ik goed in, te lang bij mensen blijven hangen die er genoegen in scheppen om mijn dag te verstieren. Want dan vind ik ze zielig en dan blijf ik toch nog maar een half jaar. En nog een half jaar. Uit medelijden. Waardeloze tijdsverspilling dus. En echt niet leuk. Maar goed. Dat is dus al erg genoeg op zich, laat staan als er kinderen bij betrokken zijn. Dan ga ik helemaal niet meer weg uit medelijden voor niet alleen hem maar voor het hele gezin.”

Beatrix kijkt me niet begrijpend aan. Ik zit weer te raaskallen. Even een punt maken voordat ze afhaakt.

“Dus lang verhaal kort. Wat ik me bij mannen eigenlijk altijd afvraag is nooit: ben jij een goede man voor de eeuwige, eindeloze eeuwigheid? Wat ik me afvraag bij een potentiële serieuze partner is, en nu goed opletten: ben jij een fatsoenlijke ex? Want laten we eerlijk zijn Beatrix, als in de nabije toekomst twee op de drie huwelijk kapot gaan, is het anno 2015 vrij naïef om nog te roepen ‘Neeheeee, Robert en ik blijven aaaaaltijd samen!’. Realistischer vind ik het om van je van te voren af te vragen of je met diegene een te gekke tijd kunt hebben en een leuk gezin kan bouwen, en ja, natuurlijk met de intentie nog lang en gelukkig te leven, maar wanneer het dan toch mis gaat, of hij dan niet in alle kranten met modder gaat gooien en tegen je kinderen gaat zeggen wat voor een egoïstische kutmoeder je bent. Triest en ongeciviliseerd. Maar ja, het gebeurt. Aan de lopende band. Ouders die de smerigste scheidingen lekker over de onschuldige ruggetjes van de kinderen uitvechten en wie krijgt alle klodders stront in het gezicht die over en weer wordt gegooid? Juist. De kinderen. Behalve in mijn gezin. Mijn ouders zijn in alle respect voor elkaar gescheiden en zijn altijd vol liefde voor elkaar zijn gebleven. Dus dat staat bij mij hoog in het vaandel. Belangrijke vraag. Ben jij straks ook nog zo leuk of ben je een lul? Als het antwoord daarop ja was, wist ik: geen kinderen.”

“En hoe kwam je daarbij dan tot een antwoord?”

“Nou, door te kijken hoe ze tegen hun exen waren bijvoorbeeld. Mijn ex kon wel heel naar tekeer gaan tegen de moeder van zijn kinderen. Nergens voor nodig want zij was een prima chick. Dus dan wist ik, als hij zo tegen haar doet, kan ik dat op een goeie dag ook verwachten. Of door te kijken hoe iemand is in conflicten. Is hij boos maar wel redelijk en altijd bereid tot een gesprek? Groen licht. Wordt iemand woest en gaat hij uit pure wanhoop onder de gordel punchen? No go. Wegwezen. Of lekker blijven zitten maar geen kinderen. Komt vanzelf wel iemand leukers op je pad waar je het misschien wel mee wilt. En ik ben er tot toe nog niet een tegengekomen waarmee ik denk: met jou kan ik een gezin stichting en als de hel losbreekt dan heb ik jou een goeie want dan kunnen wij nog steeds high- fivend door één deur.”

Beatrix heeft wel drie hele A4’tjes vol gekrabbeld. Terwijl ze ja knikkend nog wat door haar notities bladert, loop ik weer rood aan van woede. ‘Fuck your brains out?’ Waar the fok slaat dat…

Beatrix klapt haar blok op tafel en kijkt me tevreden aan. “Nou, we zijn er geloof ik wel. Heb jij nog vragen? “

“Ja. Dat zaad van jullie hè… Kan iedereen zich daar zomaar voor aanmelden of zijn daar ook nog bepaalde selectieprocedures in?”

“Iedereen kan zich daarvoor aanmelden maar niet iedereen wordt geaccepteerd. Degene die doneert wordt in de eerste plaats medisch gecheckt. We kijken dus of iemand gezond is, er wordt ook gekeken de genetische achtergrond. Zijn er bijzondere ziektes in de familie of psychische problemen? En tot slot krijgt de donor een gesprek met een psycholoog.”

“Oh ja? Krijgen jullie dan ook wel eens gekkies?”

“Ja, het kan wel eens gebeuren dat iemand op papier aan alle eisen voldoet maar in het laatste gesprek door de psycholoog toch ongeschikt wordt bevonden.”

“Oh ja. Ok. Oh, heb nog wel een vraag. Waarom zijn er eigenlijk wachtlijsten voor donorzaad? Zijn er te weinig donoren of zijn er ineens veel meer vrouwen die donorzaad willen hebben?”

“In 2004 is er een nieuwe wet aangepast die ervoor zorgt dat donorkinderen makkelijker kunnen achterhalen van wie zij afstammen. Dit betekent dat de anonimiteit donoren ondergeschikt is aan het belang van het kind om te weten wie de biologische vader of moeder is.”

“Uhm. Iets concreter alsjeblieft?”

“Als er een bevruchting heeft plaatsgevonden, worden enkele gegevens van de donor in een database opgenomen. Deze gegevens kunnen dan later op verzoek van het kind of ouder vrijgegeven worden.”

“Wat voor gegevens?”

“Een kind kan vanaf 12 jaar of ouder kan zelf gegevens opvragen. Er worden dan alleen fysieke en sociale donorgegevens verstrekt zoals het gewicht, de haarkleur en de kleur van de ogen of van de opleiding, het karakter en de leefsituatie. Als het kind 16 jaar of ouder is, worden ook persoonsgegevens van de donor verstrekt zoals voor- en achternaam, de geboortedatum, het adres en de woonplaats.”

“Ja, ja. En hoe lang is die wachtlijst?”

“Hier in het UMC gemiddeld een jaar.”

“Zo kort?! Ik had op een jaar of drie gerekend…”

“Nee, hier is het ongeveer een jaar. Maar mocht je niet zo lang willen wachten, dan hebben we nog een andere optie. We hebben namelijk contact met een Deense zaadbank en daar zijn geen wachtlijsten voor. Je bestelt het zaad online, dat wordt hier naartoe gestuurd en hier wordt dat bij je ingebracht.”

Deens zaad? Dat komt me op het moment even de oren uit. Mr. Wrong komt uit Denemarken. Dan Deense zaad mag je bij je houden, Bea. En weer denk ik aan zijn berichtje. En weer komt de stoom uit mijn oren. Wat een eersteklas huf…

“Je kunt ook zelf de selectie maken. De huidskleur, oogkleur, haarkleur, het opleidingsniveau. En je kunt foto’s bekijken.”

“Echt? Van de donoren? Laat eens zien, welke website is dat?”

Beatrix trekt een stapel folders uit een lade en legt ze voor me op het bureau neer. Het zijn inderdaad foto’s van de donoren, maar het zijn babyfoto’s. Da’s ook gek. Dat zit je dus allemaal schattige jochies te bekijken. En dan kies je een baby uit die de vader van je kind moet worden. Ik vraag me gelijk af hoe Mr. Wrong eruit zag als kind. En of het toen ook al zo’n klootzak was.

“Neem dit mee en lees het thuis allemaal maar even rustig door. Heb je verder nog vragen?”

“Uh… nee. Weet wel even genoeg.”

In de auto bel ik Dewi, mijn zusje.

“Hey penis.”

“Hoi Dee. Ben je aan het doen?”

“Ik sta me even af te trekken in de tuin. En ik ga zo koken. En jij?”

“Ik kom net uit het ziekenhuis.”

“Toch je anus maar laten bleken?”

“Ja. En ik had die afspraak voor dat donorzaad.”

“Oh ja. Hoe was het? Ben je zwanger?”

“Nog niet. Maar weet je nog dat ik dacht dat de wachtlijsten gemiddeld drie jaar waren? Dat is hier in Utrecht dus maar een jaar. Dat zou betekenen dat ik over een jaar al aan de beurt ben.”

“Hoe is het dan met die Mr. Wrong? Wil je hem niet als donor?”

“Ik weet het niet Dee. Ik weet het echt niet. Ik dacht dat ik ze compleet uitgedokterd had, die kerels. Het ene moment kots ik straalbezopen zijn muren onder en zet hij me net zoals in de en-ze-leefden- nog-lang-en-gelukkig-films onder de douche om de kotsbrokken uit mijn haren te wassen. De rozen zijn werkelijk niet aan te slepen. Dan staat hij weer een uitgebreid ontbijtbuffet voor me in elkaar te flansen. Gisteren nog, zaten we in een restaurant in elkaars ogen te verdrinken en ik dacht echt dat hij ieder moment een doosje met een ring uit zijn binnenzak kon halen…”

“Ja, ja. Ik snap het.”

Dewi houdt niet van eindeloos bellen. Dat is een soort kerel. Houd het vooral kort en krachtig.

“En het volgende moment?”

“Het volgende moment stuurt hij doodleuk hoe much he loved to fuck my brains out en word ik gewoon aangesproken als een tweedehands kringloopslet”

“Stuurde hij echt ‘I loved fucking your brains out?’, hahahahahahaaa!”

“Onnavolgbaar die man. Dus IK WEET HET NIET. Maar weet je wat ik wel weet Dee? Dat het me allemaal iets teveel energie kost, dit gezeik. Er moet iets veranderen in mijn leven en snel. Mijn leven moet echt rigoureus omgegooid worden. We hebben samen voor papa gezorgd tot hij dood ging en hoe bijzonder dat ook was, laten we eerlijk zijn, daar wordt een mens niet vrolijk van. En dat zelfstandig ondernemen gaat me nu voor geen meter af. Ik kan er helemaal niet mee omgaan, dat zelf je tijd indelen. Krijg het niet voor elkaar om acht uur per dag te werken. Wezenloos voor me uitstaren daarentegen gaat me bijzonder goed af op het moment. En daardoor heb ik gewoon teveel tijd. Teveel tijd om te piekeren. Teveel tijd om papa te missen. Teveel tijd om aan die achterlijke Mr. Wrong te denken. Dus het moet allemaal anders. Ik ga mijn huis uitruimen. Alle ouwe troep eruit. En even een paar liters chloor erdoor heen. En ik neem een abo op de sportschool. Ik moet mijn leven op de rit krijgen want over een jaar moet ik een geschikte moeder in topvorm zijn.”

“Goed plan. Kappen met die pooier. Kom je eten? Ik maak spruitjes en gehakte ballen. Op zijn oma’s”.

Terwijl Dewi bezig is de boodschappen uit te stallen, zit ik op het aanrecht naar zijn brainfuck berichtje te staren. En net als ik weer een klaagzang wil afsteken, gaat mijn telefoon. Hij is het. Van schrik laat ik mijn telefoon uit mijn handen vallen. Ik krijg het gelijk bloedheet en weet niet waar ik het zoeken moet. Ondanks dat hij me belt en me dus niet kan zien, draai ik me onmiddellijk naar de spiegel om te kijken hoe ik eruit zie. Moet ik opnemen? Maar terwijl ik mijn telefoon uit de berg gehakt vis, zie ik dat er al verbinding is.

“Uh… hello?”

“Hey darling! Everything alright?”

“Uhm… yes. Are you?”

“Yeah, yeah, I’m on my way to the airport for a trip to New York. I have a meeting there with a very big new customer. It’s great!”

“Uuuh… ok. Well…”

Dewi houdt een fles witte wijn in de lucht en vraagt of ik een glaasje wil. Ik knik ja en spring van de aanrecht. De tuin in. Ik moet frisse lucht hebben.

“What are you up to darling? How was the hospital?”

“The what? Oh… that. Yeah… was fine… I suppose. Why?”

“Ok great. Listen, gotta run. Need to check in. I’ll call you later from the business lounge. Bye!”

“Ok. But why would you want to call me later…”

En weg is ‘ie. What. The. Fuck. Was. Dat?

“Dee. Wat was dat? Hij had niets te melden. Gewoon een casual babbeltje. Over helemaal niets. Alsof ik zijn wijf ben waar hij al 12,5 jaar mee getrouwd is. Hij vroeg nog net niet hoe laat de oppas de kinderen thuis brengt. Vannacht dacht ik nog dat hij me ten huwelijk ging vragen. Nog een drie uur later ben ik gewoon een scharrel, en nu dit. Wat is dit?”. Ik ben inmiddels rood aangelopen en at in een keer mijn wijn achterover. Dewi neuriet een liedje terwijl ze krachtig met haar vingers het gehakt kneedt.

“Knal jij er even wat eieren in? Dan knijp ik door. Dat is het beste. Oh, en de uitjes moeten nog. Liggen op de koelkast.”

“Dee, ik begrijp het niet. Leg het me uit. Ik breek hier al maanden mijn hoofd over!”

Ze kijkt tevreden naar de glazen schaal ramvol gehakt. “Zullen we tien kleine gehaktballetjes maken of een hele grote megabal?”

“Dee, je luistert niet! Ik begin overspannen te raken.”

“Ik denk dat ik het wel weet.”, zegt ze terwijl ze de keuken uitloopt richting de woonkamer.

“Wat? Niet weglopen! Wat weet je?” Als een jengelend kind loop ik achter haar aan.

“Angel, hij doet eigenlijk alles goed. Hij gedraagt zich als iemand die echt gek op je is. Jij gedraagt je raar. Jij bent hier het probleem.”

“Helemaal niet.”

“Wil je mijn mening of niet?”

“Ja, sorry. Wat doe ik verkeerd dan?”

“Met je niet reageren als hij appt, met je onbeschikbaar zijn, met je nauwelijks reageren als hij weer rozen voor je koopt of ontbijt voor je maakt of je haar wast als je onder je eigen kots zit, met je koele afstandelijke houding als hij je belt om te zeggen dat hij naar New York gaat. Hij brengt je op de fiets naar je auto en je bedankt hem niet eens voor het achterlijk dure eten van de avond ervoor of voor de te gekke nacht of voor het katersappie. Je geeft hem helemaal niets terug. Jij weet misschien wel dat jij hem te gek vindt. Maar dat weet hij niet, wat hem betreft ben jij totaal ongeïnteresseerd. Hij weet alleen wat jij hem voorschotelt. En dat is een ongeïnteresseerd, koele, hard to get bitch. Dus ik snap zijn gedrag wel. Hij probeert gewoon van alles om te kijken waar je wel op reageert. Want dat Mr. Perfect gedrag heeft hem tot nu toe niets opgeleverd. Dus probeert hij het nu op de Mr. Wrong boeg te gooien.”

“Nee Dee. Hij IS Mr. Wrong!”

PLING!

– I loved fucking your brains out. But I also loved watching you sleep. See you soon, love. –

Ze heeft verdomme gelijk. En nu?

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account (@thebeautybakery) post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!

Liefs,
Angel