Angel | Mr. Wrong part 15

Deze week gaan we het iets minder hebben over Mr. Wrong en iets meer over mij en mijn zaadplannen. Ik heb namelijk een nogal rigoureus besluit genomen dat even wat extra aandacht behoeft. Voortplanting.

“Maak maar een afspraak met je huisarts”, zei Mary nadat ik haar vertelde dat ik een donorbaby wil. Mary is een praktijkondersteunende psycholoog in mijn huisartsenpraktijk en als ik na onze wekelijkse sessie langs de receptie van de praktijk loop, vat ik de koe maar direct bij de hoorns. Achter de balie zit een leuke, vlotte, gezellige doktersassistente. Ze heeft een dikke blonde vlecht van ruig, gortdroog paardenhaar, een vrolijk, vriendelijk rond gezicht en ik schat haar rond de veertig. Door haar blakend gezonde knalrode wangetjes doet ze me denken aan een boerin die net op haar regenlaarzen van het land af is komen stampen om vervolgens een stevige hap te nemen uit haar boterham met Gelderse rookworst.

“Ha! Goedemiddag!” Ze verontschuldigd zich voor haar volle mond. “Sorry, ik kom net binnen en heb geen tijd meer om te lunchen dus ik prop er nog even snel een boterhammetje in.” Ze begint bijna schuddebuikend te lachen.

“Ja hoor. Prop maar rustig verder. Ik wil graag een afspraak maken met mijn huisarts.”

“Dat kan. Eens even kijken. Wat is je geboortedatum?”

“22 oktober 1980”

“Eens even kijken. Angel Raterman?”

“Ja.”

“En waar zou je graag een afspraak voor willen?”

“Ik wil donorzaad.”

“Eens even kijken. Donorzaad. Jazeker!”

Alsof ik vraag om een doosje hoestpastilles. Geen sprankje verbazing. Heerlijk zo’n broodnuchtere boerin die nergens van opkijkt.

“Nou! Dan gaan we even kijken wanneer hij tijd heeft. Eens even kijken. Hey, kijk eens aan! Morgenochtend al! Kun je dan?”

“Eens even kijken. Ik kan!” Ik kan het niet laten haar stopwoord-zinnetje te kopiëren.

Ik word altijd vrolijk van zulke types. Die zijn alleen maar bezig met hun vak en hun gezin en dat doen ze met liefde. Dat ze een bos stro uit haar kop heeft groeien interesseert haar niets. Daar draait ze gewoon een vlecht in. Een beetje Labello op haar droge lippen, lekkere stevige, comfortabele schoenen aan en fietsen maar op die bakfiets. Ze heeft vast een net zo’n vrolijke man die ook met zoveel plezier naar zijn werk gaat en elke ochtend fluitend op staat. Die hebben elkaar waarschijnlijk ontmoet toen ze allebei een jaar of achttien waren. Hij vond haar wel leuk met haar vrolijke kop en haar dikke, blonde touwhaarvlechten.

“Ga je morgen mee dansen?”

“Ja hoor!” had ze met haar vrolijke vlechten gezegd. Toen droeg ze er namelijk nog twee. Nu draagt ze er één, want dat is praktischer en sneller klaar. Na een week hadden ze verkering. En na een half jaar vroeg hij haar ten huwelijk.

“Eens even kijken. Tuurlijk!”

Binnen drie jaar hadden ze drie kinderen. En nu, twintig jaar later, zitten ze s’ avonds aan de macaroni nog steeds de oren van elkaars kop te kletsen. Het gaat nergens over, maar dat maakt niet uit. Nooit ruzie, nooit jaloers gezeik. Ze vraagt zich ook nooit af of hij haar kont te dik vindt in die vormeloze broeken van haar want hij houdt van haar zoals ze is. Ook vraagt ze zich nooit af of hij een ander wijf ligt aan te douwen. Dat doet ´ie gewoon niet. Simpel. Kijk, die heb je ook. Mr. Easy’s. Maar ik moet weer zo nodig achter een Mr. Wrong aan kruipen. En dat wordt toch niets. En daarom zit ik hier nu voor een liter donorzaad. Dat krijg je er dus van.

De volgende morgen zit ik in de wachtkamer te wachten tot mijn huisarts me naar binnen roept. Ondertussen vraag ik me af hoe ik hem moet uitleggen waar ik voor kom. Mijn huisarts is namelijk een verhaaltje apart. Mijn vorige huisarts was een vrouw van het type Mary. Een vriendelijke, rustige dame op leeftijd die elke patiënt het liefst een kopje thee gaf met een schaal koekjes ernaast en met haar zachte stem zei “Zo. En wat is het probleem? Begin maar bij het begin.” Tegen haar kon je alles zeggen. Ik wil een man worden. Ik wil een been laten afzetten want ik heb het gevoel dat hij niet van mij is. Of mijn vriend gaat vreemd dus ik wil een SOA test. Ze liet zich door niets van haar stoel blazen. Maar zij ging met pensioen en toen werd haar plekje in de praktijk overgenomen door een jonge meneer die zo’n beetje in alle opzichten het tegenovergestelde is van mijn vorige huisarts. Een extreem correcte, beleefde en ietwat verlegen meneer. Hij ziet er altijd keurig uit met een mooi strak gestreken overhemd onder zijn doktersjas. Haar alsof hij net van de kapper komt en mooie, glimmende schoenen. Niet veel ouder dan ik, ik schat een jaar of 36, misschien 38. Hij heeft een licht Turks accent en ik vind zijn verlegenheid aandoenlijk.

Of mijn huisarts een man is of een vrouw, dat maakt mij trouwens niets uit. Jaren geleden, toen mijn vrouwelijke huisarts net met pensioen was, maakte ik voor het eerst kennis met hem. Zonder problemen stormde ik met mijn aambei zijn praktijk in, liet mijn broek zakken en bukte recht voor zijn neus voorover.

“Hoi. Bril op, goed kijken en weghalen. Zonder pijn graag. En snel een beetje. En als je daar beneden toch aan het pieren bent, trap er dan ook maar gelijk een eendenbek in voor een uitstrijkje. Het is weer eens tijd om te kijken of het allemaal nog in orde is.”

Ik geloof dat hij het liefst huilend de praktijk was uitgerend. Een paar jaar later moest ik geopereerd worden aan mijn kont. Geen aambei, ik weet niet wat het precies was, maar het moest weg. Terwijl ik met mijn benen in de beugels lag, vroeg de oudere chirurg:

“Heb je er bezwaar tegen als er wat artsen in opleiding meekijken met de procedure?”

“Meneer, al trommelt u het hele ziekenhuis op. Zet er voor mijn part een camera op om het live uit te zenden. Ik wil gewoon dat het gefixed wordt.”

En zo stonden er vier paar mannenogen mijn tunnel in te loeren. Dus of er nu een vrouw of een man zit, als het maar doktersjas aan heeft.

Als ik uit de wachtkamer wordt geroepen, stap ik zijn praktijk in en geef hem een ferme hand. De laatst keer dat ik hem zag, zat ik er voor psychische hulp, vlak nadat papa was overleden. Hij neemt plaats en neemt zijn pen in zijn hand zonder de intentie te hebben iets op te willen schrijven. Misschien moet ik het allemaal niet te ingewikkeld maken en gewoon zeggen wat ik wil. Sommige pleisters kun je er het best -RATSSS!- in een keer afrossen.

“Zo. Hoe gaat het nu met je?”

“Goed. Mary is fantastisch, ze helpt me enorm. En nu het heftigste gedeelte van de storm is gaan liggen, komt er plaats voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven en daarom zit ik hier. Ik wil een donorbaby.”

“Een wat?”

“Een donorbaby”

“Bedoel je…? uhm… waar? Wat… Ik weet niet… uhm”

“Ik bedoel zaad. Ik wil donorzaad.”

Hij staart ongemakkelijk naar het lege notitieblaadje.

“Ik heb geen partner maar ik wil terzijndertijd wel graag een kind. En ik vind het geen probleem om dat alleen te doen. Dus ik heb donorzaad nodig.”

Hij kijkt even naar zijn boekenkast. Dan naar een lege plek op de muur. En vervolgens weer naar zijn notitieblaadje. Maar het blijft stil.

“Dus doe mij maar een shot donorzaad. Haha!”

Hij wordt rood, kijkt op van zijn blaadje en begint aan zijn pen te trekken. Ik zie dat hij nerveus wordt en dat dit onbekend terrein voor hem is. Dan kijkt hij weer naar zijn blaadje er zet er een krul op. Wat moet hij nou met die krul? Is dat het begin van een recept voor een potje zaad? Ik besluit hem te helpen.

“Wat ik dus nodig heb is dat u me een doorverwijzing geeft.”

“Juist. Ik begrijp het.”

Weer blijft het te lang stil. Ik zie aan zijn hoofd dat hij wacht tot er een gat in de grond ontstaat waar hij zich met bureau en al in kan storten. Die arme man weet zich geen houding aan te geven en staat op het punt om in tranen uit te barsen. Dan vermant hij zich en weet er met een zacht stemmetje toch iets uit te persen.

“En weet je toevallig ook waar dat uhm… gegeven wordt?”

“Nee, daarom zit ik hier.”

Hij start een systeem op in zijn PC en begint te zoeken. Zonder resultaat.

“Zullen we anders even kijken op de website van het UMC?”, opper ik.

“Ja. Uhm. Ja. Goed idee.”, zegt hij dankbaar.

Als hij na 10 minuten nog niets heeft gevonden, stel ik voor dat we een nieuwe afspraak inplannen over een week. Dan kunnen we allebei gaan uitzoeken waar ik terecht moet en dan kan hij nu verder met zijn volgende patiënt. Dankbaar gaat hij akkoord met mijn voorstel. Die ene week kan er nog wel bij. Het is nou ook weer niet zo dat die eieren binnen een week opdrogen. Of dat die stokken vandaag of morgen van ellende ineens krom trekken.

We zijn er nog niet, maar toch stap ik met een tevreden gevoel in de auto. Toch weer een actiepuntje dat in gang is gezet. Kijk, als je wat ouder wordt en je wilt nog bepaalde dingen in het leven, dient zich ineens een nieuwe vijand aan. De tijd. De race tegen de klok. Ik snap het nu. En niet omdat ik nu kinderen wil. Maar wij vrouwen hebben niet de luxe om te zeggen, ik wil ze nu niet maar wel als ik vijftig ben. Kan niet, is gewoon geen optie. Mannen wel. Die zetten doodleuk nog een klas kinderen op de wereld terwijl ze dik over de zestig zijn als het moet. En als ze dood gaan, no biggie. Want dan hebben ze mooi een jongere kip die het kroost opvoedt. Wij moeten het doen voordat we opdrogen anders hebben we de boot gemist. En dat ben ik niet van plan, dus huppekee, check!

Op de terugweg in de auto krijg ik een onbedwingbare behoefte aan brownies. Met slagroom. En frikadellen speciaal. En pure suikerklonten. Meestal kan ik die behoeftes wel wegredeneren maar hoe hard ik het ook probeer, het wordt alleen maar erger. Als ik thuis kom, trakteert mijn buik mij op een slecht getimede verrassing. Ongesteld. Fijn. Dat verklaart mijn dwangmatige behoefte naar zoete, vette troep. Mijn ongesteldheid bezorgt me elke maand weer twee volle dagen lang horror. Rugpijn, buikpijn, diarree (why?) en als het geen diarree is, zit ik drie keer per dag op de plee om te poepen. Blijkbaar gaat die baarmoeder zo hard tekeer dat de darmen constant worden gestimuleerd en het een constante uitstoot is van verwerkt voer. Ik kan niet stoppen met eten. Mijn tieten doen zeer. Ik jank tijdens reclameblokken. Oh, en dan hebben we het nog niet eens gehad over mijn overklaarbare psycho-emo-uitbarstingen waarbij ik van het ene op het andere moment LaTourette lijk te hebben en buitensporig boos wordt omdat ik geen schone sokken meer heb en een ladekastje compleet in elkaar trap waardoor ik een teen breek en weer begin te huilen.

Dus met een kurk in de voorkant en een doorlopende leegloop aan de achterkant zit er niets anders op dan de uitnodiging van Mr. Wrong af te slaan met een zwakke kutsmoes. Met een touwtje kunnen we toch niet batsen en per saldo is dat toch waar onze hele affaire zo’n beetje op gebaseerd is. En als er niet gesext kan worden, blijft er weinig over dan diepgaande gesprekken voeren en elkaar diep in de ogen kijken en dat is nou precies het laatste dat ik moet doen na mijn aanfluiting eerder deze week. Denkt ‘ie helemaal dat ik een eenzaam kattenvrouwtje ben dat wanhopig op zoek is naar een gek die met me wil trouwen. Eerst maar even afwachten wat hij stuurt. Ik heb tenslotte een keiharde regel en daar wijk ik onder geen beding vanaf; ik stuur nooit het 1e berichtje. Hoewel, dat heeft hij gisteren al gedaan door me uit te nodigen ondanks het feit dat ik mezelf compleet belachelijk heb gemaakt. Dus in feite ben ik nu aan zet. Dus wel wat sturen of niet? Of wel? Niet. Nee. Absoluut niet. Tot nu toe heeft mijn tactiek bijzonder effectief gewerkt. Never change a winning team. Of wel? Ik heb hulp nodig.

“Deem, luister. Eergisteren ben ik dronken geworden en heb ik gezegd dat ik van hem houd. En blijkbaar ook dat hij de vader van mijn kinderen moet worden.”

Het blijft een tijdje stil aan de andere kant van de lijn.

“Ja, ik weet het. Stom. Deem?”

“Ik ben niet boos op je. Alleen teleurgesteld.”

“Ik ook. Ik diep en diep teleurgesteld. Ik drink nooit meer.”

“Of alleen nog maar heel veel en elke dag.”

“Zucht… Ok. Verder dan maar met mijn lege, waardeloze kutleven. Ik ga vanmiddag maar een nestje katten kopen.”

“Het zou toch niets worden. Dat wist je van te voren al.”

“Ja, weet ik. Ik ben ongesteld. Ook dat nog.”

“Ik ook.”

“Kom je vanavond suikerklonten en blokken frituurvet eten en daarna op de weegschaal staan en heel hard huilen samen?”

“Ik ben er om 20:00”

Tegen beter weten in hoop ik toch op een berichtje van hem. Maar deze week geen cliffhangers van een Mr. Wrong die weer eens een onverwachte wending geeft aan het verhaal. Sterker nog… Van Mr. Wrong hoor ik niets. Helemaal nothing. Ik houd koppig vol en stuur ook niets. Wat niet betekent dat ik niet elk kwartier check of hij nog iets heeft gestuurd. Maar na een week… nog niets. En na tien dagen nog steeds niets. Ik denk dat hij dood is. Of ontvoerd.

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account @thebeautybakery post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!