Angel | Mr. Wrong part 14

Vorige week heb ik de moeder van alle overtredingen begaan. Met mijn dronken hoofd heb ik tegen Mr. Wrong gezegd dat ik van hem houd. Ik weet niet wat er daarna is gebeurd maar later kom ik erachter dat hij samen met me onder de douche is gaan staan, mijn haren heeft gewassen, mijn tanden heeft gepoetst waardoor ik weer begon te kokhalzen en me daarna in zijn bed heeft gelegd. Zes uur later zit ik bij Mary in haar praktijk voor mijn wekelijkse therapie. Na een half uur over mijn worstelingen met papa’s overlijden te praten, vraagt ze naar de rest van mijn leven.

“En hoe gaat het met die spannende meneer van je?”

Ongewild wordt mijn netvlies bevuild met flarden uit de vorige nacht. Ik zie een aantal traptreden plotseling razendsnel, gevaarlijk dichtbij mijn gebit komen. Dat zal wel het moment geweest zijn dat ik struikelde en bijna mijn voortanden uit mijn bek viel. Ik zie een kunstwerk van strepen en spetters kots op de muur en hier en daar een plasje op elke traptrede. Onder mijn blote voeten voel ik een ijskoude vloer en ergens hoor ik een diepe, sexy, kalmerende mannenstem.

“Ik heb hem ondergekotst. En dat was nog het minst erge van wat er is gebeurd.”

“Zo erg kan het niet zijn. Zo serieus zijn jullie toch nog niet?”

“Het ging een hele tijd perfect. ‘Geef het wat tijd’, heb jij tegen me gezegd. En dat heb ik gedaan.”

Ze schenkt een bekertje water voor me in en kijkt me hoopvol aan.

“En raad eens wat? Turns out dat het heel misschien niet zo’n foute Russische pooier / Mr. Grey / James Bond / Hugh Hefner / Satan was als ik dacht. Misschien ook wel, ik ben er nog niet achter. Ik weet alleen dat hij me op handen draagt en bovengemiddeld veel aandacht aan me besteedt. Maar verder dan scharrelen komen we niet. En met die tegenstrijdigheden kan ik niet omgaan, zeker niet nu ik zo labiel als een tientje ben. Ik wil bepalen waar we staan en dat lukt bij hem niet. En dus heb ik mijn hard to get knop aangeslingerd. Dat is echt beter voor me. Zo blijf ik in control en houd ik hem op veilige afstand.”

Mary kijkt me aan met twee vraagtekens op de plek waar eerst haar ogen zaten.

“Maakt niet uit. Je hoeft het ook niet te begrijpen. Gewoon luisteren. Anyway, dus best lang volgehouden, dat hard to get spelen en het werk prima want ik ben er ook extreem goed in al zeg ik het zelf. Tot ik vannacht een sappie teveel op had en toen tegen hem heb gezegd dat ik van hem houd.”

Ze gaat er even lekker voor zitten. Het begint erop te lijken dat ik Mary’s wekelijkse portie reality serie ben.

“En hoe heeft hij daarop gereageerd?”

“Dat weet ik niet. Want net toen hij wat wilde zeggen, begon ik weer vrolijk te kotsen. En vanmorgen vroeg ben ik samen met de vogeltjes opgestaan en heb ik een Houdini gedaan.”

“Een wat?”

“Een Houdini. Een grote verdwijntruc. Ik ben hem stiekem gepeerd. Ik wilde mezelf de ondergang besparen van me door hem weg te laten sturen. Dan krijg je doorgaans iets van ‘It was really great having you here but I have very early meeting in London so I think you should go bla bla…’

Met andere woorden; dank voor je kots en tot ziens. Of eigenlijk tot nooit. Want ik heb het nu voor eeuwig en altijd bij hem vertyft. Die zie ik nooit meer terug.”

“En waarom ben je daar zo zeker van?”

“Ik ben een ervaringsdeskundige, Mary. Op het gebied van dit soort mannen kan ik een boek schrijven. Die laten zich niet vangen door een vrouw. Dan moet je echt van hele goede huize komen wil je zo’n bindingsangstig beest aan je kunnen binden. En er is maar één manier om zo snel mogelijk van zo’n type man af te komen en dat is in een prematuur stadium zeggen dat je van ze houdt. Of vragen of ze nog kinderen willen. Of per ongeluk express je tandenborstel laten liggen. Daar zijn ze allergisch voor. Anyway, nu ik ook dit weer genadeloos heb opgefokt, heb ik een nieuw issue waar ik je advies voor nodig heb.”

“Ik zou het nog even afwachten. Misschien meldt hij zich nog.”

“Doet ‘ie niet. Geloof mij nou maar.”

“Waar wilde je het nog meer over hebben.”

“Baby’s.”

“Baby’s?”

“Ja. Die grote naakthamsters die pampers dragen waar ze dan poep in stoppen enzo.”

Mary probeert een kleine glimlach te onderdrukken. Ze zegt niets maar ik zie aan haar gezicht dat ze blij is dat ik, ondanks het feit dat ik midden in mijn rouwproces zit, weer grapjes kan maken.

“Kijk Mary, ik ben vierendertig. En ik heb geen baby’s. Geeft verder niet want ik wil ze nu ook niet in mijn huis hebben. Of in mijn auto. Of aan mijn tiet. Maar later wil ik ze wel.”

Mary maakt een aantekening en knikt me bemoedigend toe dat ik verder kan gaan.

“Ik heb eens gelezen dat mensen na een begrafenis de behoefte krijgen om zich voort te planten. Of dat na een grote natuurramp of een oorlog ineens veel meer baby’s worden geboren. Dat is denk ik een handig trucje van Moeder Natuur om de bevolking in stand te houden. En mij heeft ze dat trucje niet bespaard want eigenlijk kwam de eerste gedachte aan kinderen toen oma drie jaar geleden overleed. Altijd heb ik me beschermd gevoeld door de twee generaties boven mij; mijn moeder en mijn oma. En toen oma dood ging, viel er ineens al één van de mijn twee beschermende barrières weg. Dus als het ware is dan hierboven -ik grijp met mijn hand in de lucht- al van alles aan het verdwijnen, terwijl hier aan de onderkant niets nieuws bij komt. En dat benauwd me. Snap je?

“Ik begrijp wat je bedoelt. Maar zeg je daar ook mee dat je nu kinderen wilt?”

“Nee. Nou. Ja. Nee, wacht. Dus eerst ging oma dood. Toen was ik tweeëndertig. Het jaar daarop ging opa dood. En toen kreeg ik hetzelfde gevoel dus weer, maar dan sterker en heftiger. Heel vervelend, want dat was dus de eerste keer in mijn leven dat die spreekwoordelijk wekker in mijn vrouwenbuik ineens begon te loeien. Maar nu papa dood is, voelt het alsof wereldwijd alle luchtalarmen moord en brand schreeuwen en heb ik er dagelijks last vast. De belangrijkste mensen in mijn leven gaan allemaal dood. En ik voel heel kort door de bocht de behoefte om nieuwe mensen te maken. Wat dan natuurlijk eerst kleine mensjes zijn maar die worden dan vanzelf wel groot neem ik maar even aan. Ik kom gewoon familie tekort. Of zoiets. Ik ben en was toen iedereen er nog was, zo stapelgek op mijn ouders en opa en oma en zij zijn zo trots op ons en wij zijn allemaal zo ontzettend lief voor elkaar en we beleven zo veel plezier met elkaar… maar ja, als ‘elkaar’ achter elkaar dood neervalt, valt er weinig meer lief te hebben. En ik realiseer me dat het totaal niet romantisch klinkt en dat ik nu een vlammend betoog moet houden over waarom ik vind dat ik kinderen mag en dat ik nu zou moeten roepen ‘moeder worden lijkt me het moooooiste dat er is!’ en ‘ik weet al vanaf kleins af aan dat ik jong kinderen wil’ maar dat heb ik niet en dat voel ik niet, daar durf ik ook eerlijk over te zijn.

Ik weet alleen dat ik het nu ergens moet doen omdat ik 100% zeker weet dat ik er straks spijt van krijg als ik het niet doe. En ik ben er natuurlijk heus wel klaar voor. Ik ben tenslotte al vierendertig. Als ik het nu niet ben, wanneer dan wel? Het punt is alleen dat mijn leven tot nu toe veel te leuk was. Ik heb nooit iets gemist in mijn leven. Ook nu niet. Mijn leven is vol genoeg. Ik hoor wel eens vrouwen zeggen ‘nou, mijn leven is pas begonnen toen mijn kind werd geboren’. Ik lach dan vriendelijk en zeg ‘ja? Wow, ik kan niet wachten.’ Maar vaak denk ik eigenlijk ‘Really? Als jouw leven pas is begonnen toen je kind werd geboren, had je best een FOKKING saai bestaan.’

Mary trekt een wenkbrauw iets op en knikt nauwelijks zichtbaar.

“Kijk Mary, ik snap ook wel dat ze eigenlijk bedoelen dat ze de wereld en daarmee het hele leven, het bestaan, de reden van het bestaan etc. op een andere manier zijn gaan zien en dat er een hele rits aan prioriteiten grondig wordt geherstructureerd, maar ik word er altijd toch een beetje opstandig van. Maar goed. Als ik straks aan de beurt ben, zal ik wel dezelfde boodschap van de daken schreeuwen dus misschien moet ik maar gewoon even lekker mijn mond houden. Dus dat.”

Weet je wat het hele probleem met zo’n Mary is? Die laat me maar ratelen. Het is één lange monoloog waardoor ik maar eindeloos blijf doorblaten en nooit to the point kom. Gelukkig geeft ze het gesprek wat sturing.

“Dus je zou nu kinderen willen, omdat je nu of straks niet alleen wilt zijn.”

Ik bijt even op mijn onderlip en laat een lange, diepe zucht klinken.

“Ok, daar gaat ‘ie. Maar tegen niemand zeggen dat ik zo’n sentimenteel jankverhaal ophang. Papa is ruim een half ziek geweest en dat halve jaar hebben mijn zus en ik voor hem gezorgd. Als iemand dood gaat, weet je dat de tijd die je met elkaar hebt beperkt is. Papa had nog ruim 25 jaar bij ons moeten zijn, maar die tijd hebben we niet gekregen. Dus vanaf het moment dat we wisten dat hij dood ging, hebben we als het ware 25 jaar aan liefde en aandacht in zes weken gepropt. En gek genoeg was dat ergens zo onbeschrijflijk mooi. Daardoor heb ik gezien dat de liefde van een kind voor zijn ouders onbegrensd is en andersom ook. Er was voor mij op de wereld niets belangrijker dan mijn vader. En voor mijn vader was ik samen met mijn zusje het enige dat er toe deed. Zoals hij naar ons keek die laatste dagen. Zoals hij ons vasthield en troostte. En de ondraaglijke pijn van het afscheid nemen van iemand die je nooit meer terug gaat zien, liet me ook inzien dat dat juist zo pijnlijk is omdat je zoveel van iemand houdt. En dat gevoel dat mijn eigen ouders ons hebben gegeven, met al zijn liefde, warmte, bescherming en zelfs de bijbehorende pijn en het verdriet, dat wil ik doorgeven en ontvangen van mijn eigen kinderen.”

“Zo. Dat vond ik een vrij vlammend en overtuigend betoog.”

“Ja. Whatever.”

Ik heb alweer spijt van mijn sentimentele gewauwel dus ik stap weer in mijn stoere ik-kan-alles-aan- bitch schoenen. Die zitten me net iets lekkerder.

“Het probleem is alleen dat als ik dus extra mensen wil ‘bij maken’, ik dus ook een piemel nodig heb. En die heb ik even niet. En heel veel tijd om te wachten tot hij voorbij piemelt, heb ik ook niet. En ik heb ook geen zin om een of andere imbeciel uit de kroeg mee naar huis te trekken want daar zit ik dan de rest van mijn leven aan vast. Dus lang verhaal kort: ik wil een donorzaadbaby.”

Mary maakt nog maar eens een notitie in haar blokje.

“Ik heb natuurlijk een beetje gegoogled en heb ontdekt dat er wachtlijsten zijn voor donorzaad. In sommige steden zelfs drie jaar. Ja, echt! Go figure, het zaad wandelt gratis op straat. Wij vrouwen hoeven maar te knipogen naar zo’n simpele ziel en ze staan zonder problemen een shot zaad af. Maar ja, wat krijg je dan voor troep? Dat weet je dus niet.”

Ik zie dat Mary haar best doet weer een lach te onderdrukken. Ze vind mijn taalgebruik grappig maar dat zal ze nooit zeggen.

“Dus stel dat ik straks op mijn 37e denk ‘Zo! En nu ben ik er klaar voor’, en ik moet dan nog die hele medische molen in, dan ben ik veertig als ik eindelijk eens aan de beurt ben. Maar dan heb ik een nieuw probleem, want dan heb ik trage eieren die het niet meer goed doen of ze zijn op of uitgedroogd of ze zijn depressief of neerslachtig of het zijn gewoon luie flikkers of weet ik veel wat die eieren allemaal uitvreten als wij vrouwen ze niet op tijd gebruiken. En dan kan ik ze dus gaan invriezen en dan ben ik 10.000,- ballen verder. Terwijl ze nu nog keurig op een rijtje gratis in mijn buik liggen te wachten. Dus wat ik wil is het volgende. Ik wil nu starten met het hele proces in gang zetten. Dan zeg ik ‘knal mij maar op die wachtlijst’ en dan heb ik nog drie jaar om een lieve piemel te vinden. En dat moet wel een echte geschikte meneer zijn die het zelf ook graag wilt want ik ga niet iemand scammen of erin luizen. Vind ik die niet, geen probleem, dan doe ik het leuk alleen. Net zo gezellig. Dan heb ik nog wat verse eieren in mijn broedkast liggen, ik heb een goed vangnet, ik kan het financieel dragen en ik geloof dat ik net zo’n toffe moeder en vader ineen zal zijn als mijn ouders voor mij waren.”

“En wat wil je nu van mij?”

“Ik wil je goedkeuring, want jij bent op dit moment mijn enige houvast en ik wil zeker weten dat dit geen vlaag van verstandsverbijstering is. Dus, wat vind je ervan?”

“Maak maar een afspraak met de huisarts.”

Ik geef Mary een high five. Mary is de shit.

PLING! Goodmorning Angel. Great Houdini you pulled this morning. Hope you got home safe. And you forgot a nice piece of puke art on the wall. I shall have someone deliver it to your house. You probably LOVE it very much. Anyway, had a great time with you. Have a great day! Best, Mr. Wrong.

Damnit, motherfuck damnit. Het schaamrood staat me op de kaken.

PLING! Oh. And I would like to invite you to diner tomorrow. I expect you to be there… since you also asked me to be the father of your children… 😉

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!