Door Angel – ‘’Ik wil mijn anus laten bleken.’’ Mijn zus keek niet op of om. ‘’Waarom? Omdat je van plan bent met een klem tussen de billen te gaan rondlopen zodat iedereen kan zien hoe mooie roze je bent?’’
Deze dialoog vond plaats rond mijn twintigste, toen de eerste bizarre beauty ingrepen over begonnen te waaien uit Amerika. Anal bleaching, nipple bleaching, toe cleavage… ik vond het stuk voor stuk volkomen begrijpelijk. ‘’Niets vreemds aan! We willen toch allemaal een keurig egale sluitspier?’’.
Zoals je inmiddels weet, hebben Moeder Natuur en ik een haat-liefde verhouding. Meestal is het een overvloed aan liefde. Dat voel ik bijvoorbeeld als mijn haar extreem goed zit (every single day) of als ik weer tevreden in de spiegel kijk. Maar soms heeft ze het even helemaal met me gehad. En zo liet ze, na mijn ik-moet-een-prachtige-anus-hebben, op gewelddadige wijze ervaren dat er meer is in het leven dan een perfect uiterlijk. En als ze toen niet had ingegrepen, zou ik nu een iets jongere versie van Marijke Helwegen zijn.
Ergens in de hoogtijdagen van mijn uitgaansperiode stond ik flink te raven op een after party, toen ik plotseling iets tussen mijn billen voelde. Je leest het goed, ja. Ik voelde iets tussen mijn billen. Met beide handen greep ik mijn vriendin vast en trok haar naar me toe.
‘’Volgens mij heb ik in mijn broek gepoept!’’
‘’Watte? Ik hoor je niet!’’
‘’Ik voel iets… er zit iets raars tussen mijn billen.’’
‘’Wat wil je schillen?’’
‘’IK HEB IN MIJN BROEK GESCHETEN! MEEKOMEN NAAR HET TOILET!’’
Aangekomen bij de toiletten, sleur ik haar de wachtrij langs, “Sorry, noodgeval!”, en bij de eerste deur die open gaat, sleur ik haar het hok in.
‘’Ik geloof dat ik in mijn broek het gescheten.’’
‘’Hoeveel heb je gezopen, Eend?’’
‘’Serieus. Dit is niet goed. Denk je dat ik zo hard heb gedanst dat mijn sluitspier is gescheurd?’’
‘’Nee. Ik denk dat je een borreltje teveel op hebt. Kom maar, dan gaan we naar huis.’’
‘’Nee, luister nou! Ik voel het! Er zit iets, echt. Wacht.’’
Ik stroop mijn veel te strakke broek af en zoek met mijn blote vingers naar de bevestiging. Ja, inderdaad. Gadverdamme ja. Maar als je negentien bent dan wil je als je sodemieter weten of je midden in een discotheek spontaan anaal incontinent kan worden. Toen ik vond wat ik zocht, brulde ik het uit en stortte in elkaar van de pijn. WTF was dat? Het leek alsof alle zenuwen in mijn lijf zich aan het uiteinde van mijn darmen hadden verzameld. Er stak een grote blootliggende zenuwbal uit mijn achterste.
Een klein uur later lag ik bij een vreemde huistarts, die we uit bed hadden gebeld, op een onderzoekstafel.
‘’Ai, ik zie het al. Het is een trombose in het laatste stukje van de darm dat er nu uitsteekt. Het beste is… ’’
‘’Steekt mijn darm uit? Wat is dit voor horrorfilm? Stop terug dan!’’
‘’Nou, het is niet zozeer de darm die eruit komt. Het is een stukje ader waar de trombose, een bloedprop, in is ontstaan en dat is inderdaad best pijnlijk.’’
‘’Het is niet best pijnlijk. Ik ga kapot! Kunt u me alstublieft onder narcose brengen. En dan mag u ermee doen wat u wilt.’’
‘’Nee, dat gaat niet. Ik kan er wel een kleine incisie in maken om de druk te verlagen.’’
‘’Erin snijden? Nee. Alleen ernaar kijken doet al ondraaglijk veel pijn. Nee, niet snijden’’, huilde ik.
‘’Als ik het nu open snijd, kan het bloed eruit en dan zal…’’
‘’Dokter, breng me onder narcose en dan mag u in me snijden tot u een ons weegt. Voor mijn part bindt u er een roze strik omheen. Ik val bijna flauw, ik overdrijf niet.’’
‘’Tja. Nee. Nogmaals, dat gaat niet.’’
‘’Mag ik dan vijftig verdovingen en een shot morfine?’’ jammerde ik terwijl de tranen over mijn wangen rolde.
‘’De injecties doen evenveel pijn als de ingreep zelf. De enige andere optie is eventjes niets doen. De huid zal dan onder de druk bezwijken en binnen een uur of twee vanzelf uit elkaar barsten.”
Dat was het moment dat ik alle moed verloor en daarmee ook mijn laatste restje zelfbeheersing. Ik sprong woedend van tafel en strompelde met mijn broek op mijn knieën scheldend de praktijk uit.
“Er hangt een fucking gloeiende granaat uit mijn kont die er NU ONMIDDELLIJK UIT MOET want ik sta ik hier te sterven van de pijn en u kunt me niet wijs maken dat dat zonder verdoving moet. WE ZITTEN VERDOMME NIET IN DE MIDDELEEUWEN!”
Mijn vriendin verontschuldigde zich namens mij en haastte zich achter mij aan.
Gefrustreerd plofte ik boos in de passagiersstoel van haar auto en schoot net zo hard dwars door het dak van de pijnscheut die daarop volgde.
‘’Eend, gaat het?’’
‘’NEE, HET GAAT NIET! ER GROEIT EEN ALIEN UIT ME!’’
‘’Ok, geen paniek. Ik breng je nu naar een ziekenhuis.’’
Op de eerste hulp, kregen we exact hetzelfde riedeltje te horen. De huisarts had dus toch gelijk.
Daar lag ik weer in mijn Spice girl pakje van de nacht ervoor op een behandeltafel te krijsen dat er niet in me gesneden mocht worden. De eerste hulp werd getrakteerd op dezelfde scene die ik bij de huisarts had staan trappen. En weer liep ik scheldend en tierend het ziekenhuis uit.
‘’Eend, laat ze nou hun ding doen. Dan ben je er vanaf.’’
‘’Geen haar op mijn hoofd. Nee, we wachten tot ik ontplof. Hopelijk is dat minder pijnlijk dan erin snijden.”
Nu komt ‘ie en laat dit goed tot je doordringen: 12 uur later, – TWAALF UUR LATER -, zat de granaat er nog steeds. Ik lag inmiddels te hallucineren van de pijn. Mijn vriendin wist niet meer wat ze moest doen en bracht me van wanhoop naar mijn moeder die me rechtstreeks weer terug naar de eerste hulp reed en ik er onder haar gezag niet meer onderuit kwam. Met drie verpleegster die mijn benen en armen vasthielden, werd ik dan toch levend gevild. De complete afdeling heb ik bij elkaar gebruld en terecht, het was de pijnlijkste ervaring uit mijn leven. En niet de laatste want het was een hardnekkige granaat en dus volgden er nog twee dergelijke ingrepen.
Het volgende paniekmoment diende zich thuis aan toen ik me plotseling realiseerde dat er een drol onderweg was naar de uitgang.
Hoe krijg ik die eruit? Ik zit onder de hechtingen…
Midden in de woonkamer zat ik met mijn blote kont in een emmer ijs voor de t.v.
Mijn zusje liep met haar schooltas langs op weg naar de deur.
‘’DEWI!’’
‘’Hoi!’’
‘’Dewi! Ik moet poepen maar ik durf niet! Help!’’
‘’Sorry, ik moet weg. Ga mijn anus laten bleken. Haha! Doei!”
Wekenlang zat ik jankend met mijn billen in emmers ijs, laxeermiddelen en morfine te atten. De laatste ingreep was om de boel op te knappen. Vlak voordat ik onder narcose werd gebracht, legde de O.K. assistenten mijn benen in de beugels. De chirurg ging tussen mijn benen staan, keek even bedenkelijk naar het slagveld, toen naar mijn gezicht en zei vrolijk:
‘’Nou, daar gaan we weer een prachtig gaatje van maken!’’
‘’Dokter, al maakt u er een vierkante opening van. Het interesseert me niet hoe het eruit ziet, als het maar weer naar behoren werkt.’’
Terwijl ik de chirurg en de assistenten hard hoorde lachen, viel ik in een diepe slaap.
Vraag me nu, veertien jaar later, nog maar eens wat ik van anal bleaching vind. Perfect roze, met een 24-karaats coating en rondom afgezet met briljantjes? Vind ik niet strikt noodzakelijk. Ik ben blij dat ik een anus heb die doet wat hij moet doen, namelijk lossen. Het is en blijft een afvoerpijp.
Lfs,
Angel
Volg me via Instagram! @thebeautybakery
Wat een geniale schrijfstijl!! Fantastisch gewoon.
Wat een geniale schrijfstijl!! Fantastisch gewoon.
hahahaha ik lach me ziek, geweldig!
Ik lag echt helemaal dubbel! Je moet deze verhalen sowieso bundelen, ik weet zeker dat heel beautylab dat boek massaal koopt!
Angel, je bent geweldig!!
AUW! Bij het lezen van de gedetailleerde stukjes tekst voelde ik letterlijk de pijn hahaha! Ik heb ontzettend veel respect voor het feit dat je deze info met ons deelt en heb ontzettend veel bewondering voor de manier waarop jij de zinnen zo vloeiend op papier zet. Het leest als een tierelier!! 😀
OMG ik heb werkelijk tranen gelachen.
M’n man kijkt me niets begrijpend aan..
Hoewel het natuurlijk geen vrolijk onderwerp is.
Hoe krijg je het voor elkaar om zelfs een verhaal over anale tromose nog lachwekkend te maken!!
Je kan echt geweldig schrijven!!
Ai, ik heb het hele verhaal met bij elkaar geknepen billen gelezen:’)
Ge-wel-dig! Zoveel respect dat je dit gewoon deelt met de wereld en ik ben het eens met iedereen hierboven. JE SCHRIJFT FANTASTISCH! Kan je al je verhalen niet bundelen in een boek? “Het leventje van Eend”
Zelfs op dagen dat ik me klote naar voel maken je verhalen me altijd weer aan het lachen.
hahah geniaal verhaal! ooh fijn dat je die met ons deelt
hoe pijnlijk het ook klinkt, ik heb in een deuk gelegen
de manier waarop jij schrijft
geweldig!
Liefs
Karlien
Echt kunstig hoe jij sommige onderwerpen gewoon bespreekbaar maakt! Een waar talent heb je daar. ;]
Ik werd helemaal misselijk van het idee, arme jij!
Hahaha wat een verhaal weer! Subliem!
OMG HAHAHAHAHA
Hahaha! Geweldig geschreven. Ik ga stuk hier.
Geweldig! Ik vind oprecht dat je iets moet doen met je geweldige schrijfstijl!
Hahaha ik ga altijd helemaal stuk om jouw verhalen, jij hebt vast een hilarisch leven! :’)
Hahaha heb echt in een scheur gelegen om dit verhaal! Wat schrijf jij geweldig.
Omg, dat lijkt me verschrikkelijk ;|
Lief zusje heb jij hahaa
en ik maar denken dat ik na dit stukje zou kunnen gaan slapen.
“Het is en blijft een afvoerpijp” hahaha!!! Wat super grappig weer, je schrijft het ook zodanig dat je het echt allemaal voor je ziet, geweldig ^^
Namaste!
Hahahaha prachtig!!
Vind ik heeel (y) Arme schat. Ik ken de klapJES van de zweep, ik zeg 3 kinders eigenhandig naar buiten gewerkt…
Hilarisch!!! Heb zo hard gelachen dat ik mijn baby wakker heb gemaakt!
Wat schrijf je toch geniaal!
Lieve Angel,
Wat geweldig geschreven. Knap hoe je zo’n onderwerp wat voor vele toch een taboe is, bespreekbaar maakt. Ik lig te schudden in mijn bed van je grappen en je humor is super. Ik ben lees je stukjes met veel plezier, keep on going;)
Lfs, Renske
Ik zit hier superhard te janken en mijn kat kijkt me aan met zo’n blik van: “Wtf is wrong with you human?” XD
Ik durf nu niet meer te poepen maar wat heb ik weer gebruld van het lachen, je kan zo leuk schrijven!
HAHAHA OMG, ik heb zoooo hard gelachen!
Baas.
Haha o dit klinkt zo pijnlijk maar hoe je vertelt zorgt voor een gigantische glimlach!
Haha wat een geweldig – pijnlijk! – verhaal!
Waauw zo erg!!! Lijkt me ook super pijnlijk en naar. Ondanks dat tover je weer een lach op mij gezicht:)
Haha geweldig!
Haha geweldig!
schitterend!
Heerlijk!
Geweldig heb me geamuseerd 🙂
Geweldig heb me geamuseerd 🙂
Geniaal!
hahaha, wat een prachtig verhaal weer! 🙂
Ik heb dit met samen geknepen billen gelezen, oh jeetje.. gelukkig is alles goed gekomen! Vertel je dit verhaal ook weleens op een date? Dat zou hilarisch zijn..
Je bent GE-WEL-DIG Angel! Zelfs zo’n verschrikkelijke ervaring weet je hilarisch op papier te zetten! Topper 🙂
Whahaha, wat een toppertje ook weer dit! Angel, doe je zelf (en ons) alsjeblieft een lol en schrijf boeken, een hele reeks, en wordt rijk!!!
Volledig mee eens! Jouw stukjes zijn beter dan menig chicklit auteurs!
Ik lag weer in een deuk! ERRUG! Maar je vertelt het zo hilarisch. Ik hoef gelukkig bijna nooit iets medisch, maar als dat het geval is, dan meestal iets genants inderdaad. Maar, gelukkig voor mij, was ik tot nu toe volkomen onbekend met het fenomeen, godzijdank…
Tranen van het lachen! Maar oh ik kan me zo goed voorstellen hoe vreselijk het op dat moment moet zijn geweest. Gelukkig is het achteraf een goed verhaal. Je schrijft geweldig, mijn man vraagt keer op keer waarom ik zo moet lachen als ik jouw blogs aan het lezen ben.
Vochtige streken wel eens gelezen? Wel wat voor jou ;p
Gelezen! Groot fan van. Heerlijk geschreven!
Gelezen! Groot fan van. Heerlijk geschreven!
AAHHHHH!!!! Heel herkenbaar (helaas). Ook ik had opeens een “trombose-aambei/granaat”… Naast alle pijn (echt ondraaglijk) heb ik ook nog eens heel gênant een paar weken op een zwembandje moeten zitten!! Ook op kantoor…….. Leg dat maar eens uit aan je collega’s : ( Maar goed, ik lig weer helemaal in een deuk om je stukje!!! Kijk er altijd naar uit! Hoop stiekem ook op een “Angelblog”..
Serieus, jij moet voor de LINDA. columns gaan schrijven. Je kringspier is je beste vriend.