Anale imperfecties

Door Angel – ‘’Ik wil mijn anus laten bleken.’’ Mijn zus keek niet op of om. ‘’Waarom? Omdat je van plan bent met een klem tussen de billen te gaan rondlopen zodat iedereen kan zien hoe mooie roze je bent?’’

Deze dialoog vond plaats rond mijn twintigste, toen de eerste bizarre beauty ingrepen over begonnen te waaien uit Amerika. Anal bleaching, nipple bleaching, toe cleavage… ik vond het stuk voor stuk volkomen begrijpelijk. ‘’Niets vreemds aan! We willen toch allemaal een keurig egale sluitspier?’’.

Zoals je inmiddels weet, hebben Moeder Natuur en ik een haat-liefde verhouding. Meestal is het een overvloed aan liefde. Dat voel ik bijvoorbeeld als mijn haar extreem goed zit (every single day) of als ik weer tevreden in de spiegel kijk. Maar soms heeft ze het even helemaal met me gehad. En zo liet ze, na mijn ik-moet-een-prachtige-anus-hebben, op gewelddadige wijze ervaren dat er meer is in het leven dan een perfect uiterlijk. En als ze toen niet had ingegrepen, zou ik nu een iets jongere versie van Marijke Helwegen zijn.

Ergens in de hoogtijdagen van mijn uitgaansperiode stond ik flink te raven op een after party, toen ik plotseling iets tussen mijn billen voelde. Je leest het goed, ja. Ik voelde iets tussen mijn billen. Met beide handen greep ik mijn vriendin vast en trok haar naar me toe.

‘’Volgens mij heb ik in mijn broek gepoept!’’
‘’Watte? Ik hoor je niet!’’
‘’Ik voel iets… er zit iets raars tussen mijn billen.’’
‘’Wat wil je schillen?’’
‘’IK HEB IN MIJN BROEK GESCHETEN! MEEKOMEN NAAR HET TOILET!’’
Aangekomen bij de toiletten, sleur ik haar de wachtrij langs, “Sorry, noodgeval!”, en bij de eerste deur die open gaat, sleur ik haar het hok in.
‘’Ik geloof dat ik in mijn broek het gescheten.’’
‘’Hoeveel heb je gezopen, Eend?’’
‘’Serieus. Dit is niet goed. Denk je dat ik zo hard heb gedanst dat mijn sluitspier is gescheurd?’’
‘’Nee. Ik denk dat je een borreltje teveel op hebt. Kom maar, dan gaan we naar huis.’’
‘’Nee, luister nou! Ik voel het! Er zit iets, echt. Wacht.’’
Ik stroop mijn veel te strakke broek af en zoek met mijn blote vingers naar de bevestiging. Ja, inderdaad. Gadverdamme ja. Maar als je negentien bent dan wil je als je sodemieter weten of je midden in een discotheek spontaan anaal incontinent kan worden. Toen ik vond wat ik zocht, brulde ik het uit en stortte in elkaar van de pijn. WTF was dat? Het leek alsof alle zenuwen in mijn lijf zich aan het uiteinde van mijn darmen hadden verzameld. Er stak een grote blootliggende zenuwbal uit mijn achterste.

Een klein uur later lag ik bij een vreemde huistarts, die we uit bed hadden gebeld, op een onderzoekstafel.
‘’Ai, ik zie het al. Het is een trombose in het laatste stukje van de darm dat er nu uitsteekt. Het beste is… ’’
‘’Steekt mijn darm uit? Wat is dit voor horrorfilm? Stop terug dan!’’
‘’Nou, het is niet zozeer de darm die eruit komt. Het is een stukje ader waar de trombose, een bloedprop, in is ontstaan en dat is inderdaad best pijnlijk.’’
‘’Het is niet best pijnlijk. Ik ga kapot! Kunt u me alstublieft onder narcose brengen. En dan mag u ermee doen wat u wilt.’’
‘’Nee, dat gaat niet. Ik kan er wel een kleine incisie in maken om de druk te verlagen.’’
‘’Erin snijden? Nee. Alleen ernaar kijken doet al ondraaglijk veel pijn. Nee, niet snijden’’, huilde ik.
‘’Als ik het nu open snijd, kan het bloed eruit en dan zal…’’
‘’Dokter, breng me onder narcose en dan mag u in me snijden tot u een ons weegt. Voor mijn part bindt u er een roze strik omheen. Ik val bijna flauw, ik overdrijf niet.’’
‘’Tja. Nee. Nogmaals, dat gaat niet.’’
‘’Mag ik dan vijftig verdovingen en een shot morfine?’’ jammerde ik terwijl de tranen over mijn wangen rolde.
‘’De injecties doen evenveel pijn als de ingreep zelf. De enige andere optie is eventjes niets doen. De huid zal dan onder de druk bezwijken en binnen een uur of twee vanzelf uit elkaar barsten.”

Dat was het moment dat ik alle moed verloor en daarmee ook mijn laatste restje zelfbeheersing. Ik sprong woedend van tafel en strompelde met mijn broek op mijn knieën scheldend de praktijk uit.
“Er hangt een fucking gloeiende granaat uit mijn kont die er NU ONMIDDELLIJK UIT MOET want ik sta ik hier te sterven van de pijn en u kunt me niet wijs maken dat dat zonder verdoving moet. WE ZITTEN VERDOMME NIET IN DE MIDDELEEUWEN!”
Mijn vriendin verontschuldigde zich namens mij en haastte zich achter mij aan.
Gefrustreerd plofte ik boos in de passagiersstoel van haar auto en schoot net zo hard dwars door het dak van de pijnscheut die daarop volgde.
‘’Eend, gaat het?’’
‘’NEE, HET GAAT NIET! ER GROEIT EEN ALIEN UIT ME!’’
‘’Ok, geen paniek. Ik breng je nu naar een ziekenhuis.’’
Op de eerste hulp, kregen we exact hetzelfde riedeltje te horen. De huisarts had dus toch gelijk.
Daar lag ik weer in mijn Spice girl pakje van de nacht ervoor op een behandeltafel te krijsen dat er niet in me gesneden mocht worden. De eerste hulp werd getrakteerd op dezelfde scene die ik bij de huisarts had staan trappen. En weer liep ik scheldend en tierend het ziekenhuis uit.

‘’Eend, laat ze nou hun ding doen. Dan ben je er vanaf.’’
‘’Geen haar op mijn hoofd. Nee, we wachten tot ik ontplof. Hopelijk is dat minder pijnlijk dan erin snijden.”

Nu komt ‘ie en laat dit goed tot je doordringen: 12 uur later, – TWAALF UUR LATER -, zat de granaat er nog steeds. Ik lag inmiddels te hallucineren van de pijn. Mijn vriendin wist niet meer wat ze moest doen en bracht me van wanhoop naar mijn moeder die me rechtstreeks weer terug naar de eerste hulp reed en ik er onder haar gezag niet meer onderuit kwam. Met drie verpleegster die mijn benen en armen vasthielden, werd ik dan toch levend gevild. De complete afdeling heb ik bij elkaar gebruld en terecht, het was de pijnlijkste ervaring uit mijn leven. En niet de laatste want het was een hardnekkige granaat en dus volgden er nog twee dergelijke ingrepen.

Het volgende paniekmoment diende zich thuis aan toen ik me plotseling realiseerde dat er een drol onderweg was naar de uitgang.
Hoe krijg ik die eruit? Ik zit onder de hechtingen…
Midden in de woonkamer zat ik met mijn blote kont in een emmer ijs voor de t.v.
Mijn zusje liep met haar schooltas langs op weg naar de deur.
‘’DEWI!’’
‘’Hoi!’’
‘’Dewi! Ik moet poepen maar ik durf niet! Help!’’
‘’Sorry, ik moet weg. Ga mijn anus laten bleken. Haha! Doei!”

Wekenlang zat ik jankend met mijn billen in emmers ijs, laxeermiddelen en morfine te atten. De laatste ingreep was om de boel op te knappen. Vlak voordat ik onder narcose werd gebracht, legde de O.K. assistenten mijn benen in de beugels. De chirurg ging tussen mijn benen staan, keek even bedenkelijk naar het slagveld, toen naar mijn gezicht en zei vrolijk:
‘’Nou, daar gaan we weer een prachtig gaatje van maken!’’
‘’Dokter, al maakt u er een vierkante opening van. Het interesseert me niet hoe het eruit ziet, als het maar weer naar behoren werkt.’’
Terwijl ik de chirurg en de assistenten hard hoorde lachen, viel ik in een diepe slaap.

Vraag me nu, veertien jaar later, nog maar eens wat ik van anal bleaching vind. Perfect roze, met een 24-karaats coating en rondom afgezet met briljantjes? Vind ik niet strikt noodzakelijk. Ik ben blij dat ik een anus heb die doet wat hij moet doen, namelijk lossen. Het is en blijft een afvoerpijp.

Lfs,
Angel

Volg me via Instagram! @thebeautybakery