“Dat wordt veel oefenen”, zegt ze met een knipoog naar Hef. Hij kijkt me hoopvol aan.
Ik trek mijn sneakers aan en loop voor hem uit naar haar bureau.
“Welnee. Daar hebben we ovulatietestjes voor.”
Mijn verloskundige moet hardop lachen. Dat vind ik leuk. Voelt toch altijd als een klein applausje. Ik maak een grap en iemand anders moet er om lachen. Het is een soort kleine beloning.
“Ga maar even zitten dan leg ik je uit wat je kan verwachten de komende tijd.”
Ongevraagd schenkt ze twee glaasjes water voor ons in.
“Je zult vrij snel gaan merken dat de fysieke zwangerschapskenmerken zullen verdwijnen zoals gevoelige borsten en misschien ben je we misselijk geweest de laatste weken.”
“Nergens last van gehad.”
“In de tweede plaats zul wat buikpijn voelen.”
Hef gaat zich ermee bemoeien. “Can we take pain killers for this pain?”
Ik kijk hem aan.
“Ja Hef, ´we´ mogen pijnstillers slikken. Vooral jij hebt denk ik heel veel pijnstillers nodig.”
Hij is zo abnormaal lief en begaan dat ik niet veel scheelt of ik geef hem een ros op zijn bek. Hij is er waarschijnlijk zo één die gaat mee-puffen als het ooit zover is en zichzelf tijdens de allerlaatste perswee knock-out puft. Hij doet net of hij me niet hoort.
“What kind of pain is this?”
“De buikpijn lijkt op een zeer heftige menstruatiepijn en komt vaak in golven. Dus het houdt één minuut of twee minuten aan en dan zakt het weer weg als de baarmoeder er weer wat bloed uit heeft weten te persen.”
Ik zie het allemaal wel. Aangezien Hef al het werk doet, leun ik achterover en loer ik ontspannen een beetje om me heen. Ik kijk naar de schilderijtjes en foto’s die aan de muur hangen. Hier en daar hangt een zooi geboortekaartjes. Leuk, al die namen van pasgeboren baby’s lezen. Jazzley Janssen. Zielig. Dat arme kind zit de rest van zijn leven aan de telefoon zijn naam te spellen.
‘Met een J. En dubbel Z.’
‘Nee, Jazzzzzzzzley, dubbel Z in het midden. Zacharias.’
‘Ja, twee keer, ja.’
‘Nee, met een Y aan het eind, Griekse Y.’
‘Nee, niet IE. Griekse Y.’
‘Nee, dubbel Z, dan een L en dan EY.’
‘En gewoon Janssen ja. Maar dan met dubbel S.’
“So it’s like a contraction?”
“Ja, dat klopt. Het is in feite een wee. Door middel van knijpbewegingen van de baarmoeder wordt alles wat in de baarmoeder zit naar buiten gebracht. Op die manier maakt het lichaam de baarmoeder weer schoon.”
Hermanus Hendrikus Theodorus. Really? Ik probeer de datum op het kaartje te lezen. Dit kind is zeker in 1800 geboren.
“And how long does this pain last?”
“Het kan een aantal minuten tot een aantal uren duren, de pijn blijft tot de baarmoeder leeg is, dat is bij iedere vrouw anders.”
Bowie. Leuk. Vast van die creatieve ouders die allebei een instrument bespelen. Stoer ook. Maar ook een beetje een hondennaam. Voor zo’n Franse bulldog.
“And pain killers?” Ik kijk weer naar Hef. Ik houd zo veel van hem. Hij maakt mijn leven in alle opzichten zoveel makkelijker. Ook nu weer.
“Je mag gerust paracetamol nemen, maximaal 4000 milligram per dag. Aspirine raden we af, dat verdunt het bloed waardoor je meer bloed kan verliezen dan nodig is.”
Fiep. Fiep! Haha! Dat zijn vast hele leuke ouders die schapenwollen sokken dragen in verschillende kleuren. Oh, dat wordt vast een heel leuk kind, die Fiep. Die zou ik over dertig jaar nog eens willen zien. Ze zeggen dat je je ook gaat ontwikkelen naar je naam hè, dus dat als je bijvoorbeeld Emma-Sophie heet, dat je…
“Angel, je zult de komende dagen steeds meer bloed verliezen. Schrik niet van de hoeveelheid bloedverlies, dit is normaal. Vooral als je even hebt gelegen en dan naar het toilet loopt, kan het bloed langs je benen stromen.”
“Oh. Ja, ok. Niks aan te doen. Ben wel wat gewend hoor, mijn menstruatie is ook geen kattenpis.”
“Ook zul je stolsels verliezen, dit zijn helder rode gelatine-achtige klonten bloed die zo groot als een vuist kunnen zijn.
Hef balt zijn vuist en staart ernaar. “Big as a fist?”
“Got it. Ben ik ook gewend. Soms denk ik dat ik mijn hele romp eruit menstrueer.”
Geamuseerd kijk ik Hef aan. Hij trekt een beetje wit weg van al die plastische teksten die het bureau over en weer vliegen.
“Ook daar hoef je niet van te schrikken, dit is normaal. Pas wanneer je andere verschijnselen krijgt, zoals koorts of je krijgt het gevoel dat je flauw gaat vallen of… ”
Mijn aandacht verslapt alweer. Ik heb echt de spanningsboog van een goudvis. Ik probeer mijn aandacht erbij te houden maar nu ik een miskraam heb, ben ik eigenlijk a helemaal niet meer geïnteresseerd in dat hele baby verhaal. Misschien denk ik onbewust wel ‘Nu het niet meer leeft, moet het ook uit’. Dan kan ik verder. Hup, weg ermee en niet te lang over doorzagen. Ik weet het ook niet… Blue-Melody-Jezzebelle. Blue-freaking-melody-Jezzebelle? Nee joh. Die krijgt het nog zwaarder dan Jazzley. Zouden het broer en zus zijn?
Mijn verloskundige praat geduldig verder, Hef maakt nog net geen aantekeningen.
“Dus houd daar goed rekening mee, je hebt er echt grote maandverbanden voor nodig. Sommige vrouwen gebruiken zelfs inlegluiers. Bovendien is het aan te raden om je matras te beschermen, bij de drogist kun je…”
“Wat?!” Met een klap schiet ik rechtop.
“Hoezo luiers? Ik kan er toch gewoon een doos tampons in schuiven?”
“Nee, dat raad ik af in verband met infectiegevaar.”
Angstig kijk ik naar Hef en weer terug naar de verloskundige. Lazer op. Dit kan niet waar zijn.
“Nee, wacht even. Dit moet op een andere manier op te lossen zijn. Ik kan toch om het uur een schone tampon erin doen? Dan krijg echt ik geen infecties. Dan…”
“Nee, geen tampons gebruiken. Het is heel belangrijk dat je je je lichaam de gelegenheid geeft alles af te stoten zonder dat het zich ophoopt en een broedplaats vormt voor bacteriën die een ontsteking kunnen veroorzaken.”
Ik geloof dat ik dertien of veertien was toen ik voor het eerst ongesteld werd. Papa en mama waren al gescheiden en het gebeurde in het weekend dus ik was met Dewi bij papa thuis. Ik ging op het toilet zitten om te plassen en toen zag ik voor het eerst in mijn leven bloed in mijn onderbroek.
‘Finally…’, dacht ik opgelucht. Nu kan ik ook mee klagen met al mijn vriendinnen in de klas die al lang ongesteld waren. Vond mezelf ineens heel volwassen, eindelijk was ik een echte vrouw en ik hoopte dat ik snel tieten zou krijgen want was tot mijn vijftiende zo plat als een plank. Maar het was snel voorbij met de opluchting. Wat moest ik doen met dat vieze bloed? Geen haar op mijn hoofd dat ik het tegen papa ging zeggen. Dat vond ik stom. Gelukkig was ik geabonneerd op de Tina, een meisjesblad voor jonge pubers, en daar zat een keer een maandverbandje van Libresse bij het tijdschrift ingesloten dat ik had bewaard. Een paar uur heb ik met dat maandverbandje rondgelopen en goor dat ik het vond, ‘gadverdamme wat onwaarschijnlijk smerig is dit’, was het enige dat ik constant dacht. Toen het maandverbandje vol zat, heb ik mijn beste vriendinnetje gebeld die gelijk op haar fietsje naar me toe snelde met een doosje mini tampons in haar tasje om me uit te leggen hoe die dingen werken. Even stevig aan het touwtje trekken om te kijken of het goed vast zit, vinger er een beetje in en naar schuin naar achteren schuiven. Easy peasy! Wat een verademing was dat. Het was de eerste en de laatste keer dat ik maandverband heb gebruikt.
“Echt niet? Kan ik echt niet, als ik er heel goed op let, steeds mijn tampon verschonen? Ik zal er ’s nachts zelfs mijn wekker voor zetten.”
“No Angel, just don’t do so it if she tells you not to.”
Verslagen slaak een diepe zucht. Hef kijkt me verbaasd aan.
“Really? And this is what brings you down? Not even the miscarriage?”
“Ja, sorry. Ik vind maandverband gewoon echt de smerigste uitvinding ooit en de uitvinder van tampons verdient wat mij betreft de nobel prijs. Nu loop ik een paar weken met een volgelopen bloedluier tussen mijn benen. En die vieze stinklappen die plakken zo aan je Truus en billen.”
De verloskundige rondt haar gesprek af en geeft ons nog wat informatie mee.
“Angel, luister goed naar je lichaam. Bij koorts, duizeligheid of onophoudelijke pijn, direct contact met me opnemen.”
“Dat zal ik doen maar het komt wel goed. Dankjewel voor alles.”
Ze geeft me nog een stuk of drie maandverbanden zo dik als matrassen mee en dan staan Hef en ik voor de verloskundigenpraktijk op de stoep.
“En nu? Wat zullen we gaan doen? Zullen we maar ergens gaan ontbijten? Of een paar hele dure troostschoenen voor mij gaan kopen?”
“I am taking you home, I’ll put you in bed and I’ll get you a pack of diapers.”
Hij slaat zijn grote armen om me heen en fluistert iets liefs in de trant van “I’m so sorry baby, it will be fine, It’s okay to feel a bit sad…”
Maar ik ben ook ok. Niets aan de hand, nog steeds geen buikpijn, ik kan gewoon leuke dingen gaan doen. Ik denk dat hij er meer last van heeft dan ik. ’s Avonds liggen we in bed film te kijken en als ik bloedchagrijnig naar het toilet sjok om mijn laatste reuzemaandverband van de verloskundige te verwisselen, realiseer ik me dat we helemaal vergeten zijn een voorraad van die vieze, kloteluiers te kopen.
“Hef, I need diapers!”, roep ik vanaf het toilet.
“Shit. I’ll get them right now! The shops are open for five more minutes.”
Hij springt op zijn fiets en snelt de straat uit. Een paar minuten later komt hij trots terug met dit.
Beteuterd staar ik naar het doosje in mijn hand. Inlegkruisjes. En dan ook nog Light.
“Really? En hier moet ik bloedklonten zo groot als vuisten mee opvangen?”
“I’m sorry. You didn’t tell me what to buy.”
“That’s ok. Thank you, darling. This will do.”
Die avond probeer ik in slaap te komen met een vijf op elkaar geplakte inlegkruizen in mijn grote ouwe-wijven-tent. Ik voel me nat en vies en slaap voor geen meter maar voel me gek genoeg nog steeds prima. Geen vuiltje aan de lucht, ik verlies wat bloed maar daar is alles mee gezegd. En dus ga ik de volgende dag gewoon naar mijn werk, met een family pack luiers in mijn skinny jeans.
“Eend, wat loop je raar. Heb je pijn in je rug?”, vraagt mijn collega.
“Nee, ik heb een miskraam en moet nu een paar weken net als een baby met een fakking volgescheten strontluier rondlopen. Doodziek ben ik ervan.”
Ik verschoon het maandverband om het half uur. Ik heb een soort smetvrees van mezelf. Veel te vaak, elk half uur want zoveel bloed verlies ik nog helemaal niet, maar vind die misselijkmakende bloedlappen die aan mijn lijf plakken een klein drama. ’s Avonds is onze wekelijkse vriendinnenavond en daar verheug ik me ontzettend op. Lekker wat afleiding, veel vreten, emmers thee, glazen wijn erbij en lekker hele grove kritiek geven op onze favoriete programma’s. Ik Vertrek enzo. En Grenzeloos Verliefd is ook zo’n mooie.
“Eend, ben je ok?”
Het is goed bedoeld van iedereen. De mensen in mijn omgeving zijn zo lief en vol aandacht en medeleven maar ergens kan ik er niet goed mee omgaan. Ik weet niet goed waarom maar het lijkt alsof ik al die aandacht ongepast vind. Ik ben toch ok? En het is niet zo dat ik al acht maanden zwanger was en een kant en klare baby verlies. Mama verloor haar zoon van bijna vier. Die kreeg ’s ochtends koorts, ’s middags werd hij blind en ’s avonds was hij dood. Dat is pas een verlies. Op een gegeven moment stond iemand me zo heftig te troosten dat ik me bijna verplicht voelde er een traan uit te persen. Iedereen beleeft het op een andere manier. Voor de ene vrouw is het een enorm verlies, voor mij is het niet zo’n big deal. En daarom weet ik niet zo goed hoe ik moet reageren op mensen die met me gaan mee rouwen terwijl ik dat zelf helemaal niet zo voel. Het is gewoon een miskraam, gebeurt aan de lopende band. Het is de natuur de iets opruimt dat blijkbaar niet goed is. Misschien sla ik wel door in mijn relativeringsvermogen maar is het nou eenmaal mijn beleving. Als ik er straks nog drie miskramen op heb zitten en ik ben 42 kan het heel goed zijn dat mijn wereld wel instort. Maar met deze miskraam kan ik goed omgaan.
Vijf paar ogen staren me bezorgd aan.
“Ik ben helemaal prima. Nergens last van. Laten we alsjeblieft gewoon normaal doen. Als ik niet goed word, dan horen jullie het wel.”
Gelukkig kennen mijn vriendinnen me door en door en accepteren ze onmiddellijk mijn antwoord. Al snel staan we met zijn vijven we druk te kippenhokken in de keuken. Er worden flessen wijn opengetrokken, er wordt wat voer in een pan omgeroerd, er staat van alles te pruttelen en te borrelen op het fornuis, met veel kabaal van servies wordt de tafel gedekt, er wordt een enorme homp kaas gesneden, de kaarsen gaan aan, radijsjes worden gesneden, de muziek moet aan en iedereen overschreeuwd elkaar want de hele week moet besproken worden en het ene verhaal is belangrijker dan het andere. Hef belt.
“Darling, are you ok? You should take it easy tonight.”
“Yes, yes, yes I feel fine. Echt, alles is ok. Je bedoelt het goed, dat weet ik, maar ik hoef niet door iedereen zo bemoederd te worden. Ik zie je vanavond, ok? Weet niet hoe laat want we zijn van plan om lekker lang door te halen.”
“Ok, babe. You’re a copy of mother. Strong like a bull.”
“Damn right. I am iron man.”
“Zo!”, brul ik de keuken in nadat ik de telefoon over mijn schouder op de bank gooi. “En nu gaan we even vieren dat er weer rauw vlees gevroten mag worden!”
Vier uur later lig ik op de eerste hulp.
Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest.
Liefs,
Angel
Maandverband en tampons No way!!! Ik gebruik een menstruatiecup en zit niet steeds te klooien met die vieze dingen. Gebruik em nu een half jaar en kan niet meer zonder. Je kunt het uren in houden, het stinkt niet (tampons en vooral maanverband wel) en ik vergeet soms zelfs dat ik ongesteld ben. Topuitvinding!
Tampons ok, maar maandverband vind ik zo goor en onhygiënisch.
Als ik vragen mag, van welk merk heb in zo’n cup? Wil ook graag na 15 jaar tampons overstappen hierop.
He hebt weer heerlijk geschreven Angel . Hoop dat alles goed is x
Hier ook een miskraam gehad nu alweer zo’n 2 jaar geleden. Ik was er trouwens wel kapot van, maar ook omdat ik weet dat ik normaal gesproken niet natuurlijk (of geheel niet) zwanger kan worden. Wij zijn nu bijv alweer 2 jaar met ivf bezig…. Kinderen krijgen is helaas niet altijd vanzelfsprekend. Maar goed na de miskraam had ik aan niemand steun op mijn partner na. Iedereen dacht dat het mij niet zo boeien en er was zelfs een dame uit de omgeving die mij dapper mee sleepte naar haar echo… Zelfs van de huisarts kreeg ik geen mooie uitleg over hoe de miskraam zou gaan lopen totale paniek toen ik inderdaad zulke grote stolsels zag en de paniek was nog groter omdat ik geen idee had wat er gebeurde. Eindigde ook in het ziekenhuis, ter plekke haalde ze een soort placenta achtig zakje er uit dat luchten echt meteen op! En een dag later nog een curretage. En voor deze curettage werd ik eerst nog langs de pasgeboren baby’s gereden want hoe humoristische ook ik lag gewoon op de verloskunde afdeling…. Na dat wij naar huis mochten was er ook nog een stel met een pasgeboren baby die mij wel even opzij wilde duwen gelukkig was het personeel in de buurt die mij gelijk in een rolstoel drukte om bij te komen… Ze dachten waarschijnlijk dat ik even plaats voor ze moest maken omdat ze net ouders zijn donder ff op… Nee al met al vond ik mijn miskraam afschuwelijk en helemaal het idee dat ik nooit meer zo dichtbij zal komen…
Yep lang leve tampons, helemaal mee eens !!
Oh Angel, wat schrijf je toch prachtig. Ik kijk elke keer weer uit naar je stukjes. Deze serie is een verrijking voor Beautylab!
Anyhow, ik hoop dat alles intussen weer beter is.
Veel liefs, Ellen
Jeetje. Wat kan jij toch verekkes goed schrijven!!
Wat en hoe je het tegen mij hebt verteld, zo staat het ook gewoon op papier. Zoveel respect voor jou, zo trots op mijn beste vriendin <3
Vreselijk trouwens dat je moeder haar zoontje en jouw broertje heeft verloren! Ik schrok daar wel vab tussen alle zinnen door!!
Grappig, je ervaring met maandverband is bijna dezelfde als de mijne: ben bijna per direct na eerste menstruatie op tampons overgestapt. Vind maandverband verschrikkelijk! Verder: ook al kan je je miskraam goed handelen, alsnog mijn medeleven. Leuk is het niet.
Hi Angel. Ik herken het zo. Ik heb miskraam gehad met 9 weken. Iedereen bezorgd om mij heen maar ik was gewoon Ok. Tuurlijk voelde ik me niet toppie maar ook niet zwaar bedroefd. Ben na uitdrijving ook echt na weekje weer gaan werken(ivm bloedingen ziekgemeld)en op werk niet eens vertelt,alleen aan mijn leidinggevende . Nauwelijks nog over gesproken daarna. Heel sporadisch alleen met vriendinnen als een bekende ook miskraam heeft gehad,dan denk ik ook altijd ff terug.
Life goes on matter what..dat is mijn motto.
En dan aan t einde bam
4 uur later
Wtf
Shockeffect
Pfffff
Hoop dat t goed gaat
Ik vind je verhalen heerlijk. Zo puur en eerlijk, what you see is what you get, houd ik van!
Ik vind het knap dat je er zo open over bent en nog knapper dat je durft op te schrijven dat je het wel erg vindt, maar er niet kapot van bent. Dat is natuurlijk ook voor iedereen anders. Ik vond het verschrikkelijk dat iedereen zei na mijn miskraam dat het toch nog amper wat was. Het was nog maar een propje, maakt het uit. Terwijl ik dacht; maar wel míjn propje, mét een hartslag. Een combinatie van de genen van mij en mijn partner die we nooit nooit mogen leren kennen. Dat deed me erg veel pijn al bedoelde iedereen het goed.
Voor jou is het duidelijk anders en dat is net zo prima als ik die er kapot van was. Al merk je dan wel dat dan iedereen idd doet of je je veel slechter zou moeten vielen en zou MOETEN huilen etc… Ach, ze bedoelen het allemaal goed. Iedereen dealt er op zn eigen manier mee en hoop dat je niet aangevallen word hier (of op insta etc) op je ‘nonchalante (vind ik niet overigens)’ manier. Want dat zou oneerlijk zijn.
Vind het echt knap van je. Hoop dat het hele eerste hulp verhaal meeviel uiteindelijk, maar zal niet prettig geweest zijn.
Vind het oprecht zo naar om te lezen en hoe koel jij er dan mee omgaat.. als ik je zo mag geloven. Hopelijk is het jullie in de toekomst alsnog gegund. Sterkte de komende tijd!
Ik voelde m aankomen maar toch.. damn! En weet je dat 2 weken soms echt heel lang duren? Pff…
Wacht maar tot je bevallen bent, dan mag je 6 (ja, zes!) weken met zo’n bloedlap in je broek lopen. Dan mag je al helemaal geen tampons ivm infectiegevaar. Vre-se-lijk. Maar heb er wel een mooi meisje voor teruggekregen (nu 6 maanden)!
Hoop dat het allemaal meegevallen is op de spoed, ben benieuwd wat er aan de hand was.
“Wacht maar tot je bevallen bent” …
Beetje cru aangezien ze net een miskraam heeft gehad….
Niet zo bedoeld waarschijnlijk.
Dat zes weken geldt niet voor iedereen hoor. Zat vrouwen die na een week of twee niet meer vloeien 😉
Hi lieve Angel,
lees al heel lang trouw je stukjes en normaal gesproken reageer ik nooit maar ik herkende me wel een beetje in jou verhaal, dus dacht doe eens gek!
Ik heb ook altijd gedacht dat ik niet zo snel zwanger zou raken. Waarom? Geen idee! Het was niet dat ik/we het gericht probeerde maar na een relatie van 8 jaar en geen strikte anticonceptie, en nog de klok op je menstruatie gelijk kunnen zetten dacht ik van: hm..
Nou die relatie was inmiddels over, mijn huidige vriend leren kennen en tadaaa ik was zwanger! Ik kon het niet geloven. Toch nog steeds een onbehaaglijk gevoel en voelde me ook helemaal niet zwanger. Inmiddels een week later en tijdens een wc bezoekje, je raad het al, einde lied. Bloedverlies etc. Naar de huisarts en bleek een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het enige moment dat ik echt schrok was dat ik op de wc zat, en het bloed zag en wist ook meteen: dit is niet goed.
De rest van de rit (heeft al met al een aantal maanden geduurd voor ik er goed en wel over heen was qua bloeden enz) ben ik er heel rustig onder gebleven, en dacht ik ook: het kan in ieder geval, alles ‘werkt’ op naar de volgende keer!
Andere mensen zeiden me bv ook van die datum zul je nooit meer vergeten, maar hoe erg dit ook klinkt: ik weet alleen nog – na het te hebben opgezocht- dat het ergens in december was.
Ieder persoon is anders, iedereen maakt andere dingen mee in zijn leven en iedereen relativeert anders. Ik heb wel eens op een zwangerschap/baby site een topic gelezen van een meisje/vrouw met de titel: HELP WAT MOET IK MIJN KINDJE AANDOEN BIJ DE GEBOORTE? -inclusief foto’s van setjes etc- en ze was nog niet eens zwanger!! Ow men.. wat kunnen mensen toch verschillen.
In ieder geval een jaar later op oudejaarsdag
(dus ook nog in december, en precies een jaar verder) had ik voor de 2e keer een positieve zwangerschaps test.
Het heeft volgens mij echt tot aan de bevalling geduurd voordat ik het echt kon beseffen (haha) en als dat kleine hummeltje je dan aankijkt valt er onbewust toch ontzettend veel onzekerheid van je schouders af!
7 maanden later zitten mijn vriend en ik hartelijk (en kinderachtig) te lachen om Nijntje die aankondigt dat ze goed kan ballen, en om de baby tv ‘raps’. Ik hoop dat jij en hef snel ook jullie hummeltje mogen verwelkomen. Alles komt goed!
Serieus die laatste zin was niet leuk alhoewel het bij jou niet eens om de miskraam hoeft te gaan, voor hetzelfde geldt heb je je poten ergens aan open gesneden en boed dat erger dan van onder…..maar ff serieus….ik zit in een dikke ellende en huil al 3 dagen van pijn en en gedoe maar alleen jij weet mij je met het ‘Hef haal maandverband’ verhaal mij zo aan het lachen te krijgen dat de tranen me over de wangen rollen. Omg hoe geweldig is dit weer geschreven. En dan die foto erbij wat hij heeft gehaakd ???Thanks!!
Hoop natuurlijk dat je 1e hulp verhaal wel ok was. Dat was het uiteindelijk want daarna heb ik je ontmoet op het I love beauty event en je wat niet normale vragen mogen stellen voor de vlog van mijn dochter en mij en daar was je dus ok en heb ik je ook pas naar de zwangerschap gevraagd toen ik de bolle buik beweging naar je collega maakte en die nee schudde. Ik heb zelf 3 miskramen gehad waarvan 1 buitenbaarmoederlijke en een eileider verloren en daarna kreeg ik de 2 mooiste kinderen op de wereld. Even voor de namen misschien vind je deze ook wel sneu: Indigo (nu ff Indy) en daar komt ie……mijn zoon heet Jazz….past trouwens heel goed bij hem. Ik ben om de miskramen heel verdrietig geweest maar iedereen gaat hier anders mee om. Jij bouwt met je luiers aan een feestje met wijn en rauw vlees en ik euh….kreeg curitages. Afijn…..
Alles komt goei en ik denk dat er vast nog wel een kleine Anhef of een Hefang gaat komen voor jullie. Prima namen al zeg ik het zelf ?
Oh Angel, never a dull moment with you. Ik zit hier met een haartslag van 6000. Weer 2 weken wachten…
Ik dacht gelukkig, geen gekke cliffhanger, toen was ik bij de laatste zin, en zit ik weer volledig in mijn laptop.. Wat maak je toch een hoop mee!
Echt zo leuk 😉
Ach jee
Je hebt een geweldige instelling Angel. Ik sta er precies zo in. Aan sommige dingen kan je nu eenmaal niets doen dat overkomt je, het loopt nou eenmaal niet altijd zoals gepland. Net zoals je zelf zegt, iedereen ervaart, beleeft en verwerkt het op een andere manier. Geen mens is hetzelfde. Er is geen standaard reactie. De ene vrouw kan het verdriet niet loslaten en de andere is vrij luchtig en denkt volgende keer beter. De impact verschilt per vrouw, maar dat maakt de gebeurtenis zelf niet minder naar. Pffff… al dat bloed. Mannen hebben het op dat gebied maar goed. Fijn dat Hef zo lief voor je is, want juist wij doe-effe-normaal-het-gaat-prima-met-mij vrouwen hebben soms die extra knuffels hard nodig.
Ow wat kijk ik uit elke week naar je verhalen en wat gaat ik de klifhangers….. verschrikkelijk!!!!
Liefs Sanne
Ahw.. weer een cliffhanger hoor! Hoop dat je inmiddels helemaal oké bent! Sterke vrouw!
Nee jeetje… weer een week wachten. Wat een spanning!!
Aaaaaaaah!!!
Eerste hulp?! Dit kan je ons niet aan doen Angel!!