ANGEL | MR. WRONG PART 34

Na een bloederige vechtpartij in Istanbul, kom ik als een ander meisje terug in Nederland, namelijk als een meisje dat verkering heeft. En niet met zomaar iemand. Ik weet nog steeds niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen de zo’n beetje meest begeerde vrijgezel van het land aan me te binden maar daar zijn we dan.

Als hij dat weekend terug komt van een week vol werktrips naar London, Parijs en weet ik veel waar hij allemaal heen moet, trek ik vrijwel gelijk bij hem in. Niet letterlijk met mijn hele hebben en houwen maar ik ben constant bij hem in zijn appartement. En gek genoeg gaat dat zonder al teveel problemen. We irriteren ons niet aan elkaar, er ontstaan geen ergernissen, we hebben het gewoon leuk. Ik probeer per week minstens twee a drie keer in mijn eigen huis in Hilversum te slapen. In de eerste plaats omdat ik het te vroeg vind om gelijk bij hem in te trekken. Dat heb ik twee keer eerder bij exen gedaan en dat was toen prima maar ik zie geen reden om dingen nu te overhaasten. Bovendien vind ik het ook lekker om iemand twee dagen te moeten missen om daarna weer extra blij te zijn hem weer te zien. En hij moet mij ook missen. Ik moet natuurlijk wel een gewild object blijven. En dat blijf ik niet als ik de hele dag aan zijn lip hang. In de tweede plaats slaap ik regelmatig thuis omdat ik simpelweg slaap nodig heb. Mr. Wrong en ik vullen onze dagen met uitgebreid ontbijten, naar huis om te sexen, nog uitgebreider lunchen, dan weer huis voor de nodige fysieke inspanningen, dan moet er eindeloos gedineerd worden en je raadt het al… daarna gaan we niet naar huis om elkaar in bed gedichten voor te lezen. Het is allemaal flink slopend maar gelukkig krijg je van verliefd zijn ook stevige stoten energie anders is het gewoon niet uit te houden. En tot slot in de derde plaats omdat Mr. Wrong snurkt als een bezopen beer. Hele bossen zaagt hij ’s nachts om als hij van me af rolt en letterlijk binnen vijf seconden ligt te ronken als een vrachtwagenmotor. Het is zo belachelijk om tot vijf uur in de ochtend wakker te liggen dat ik soms van pure frustratie met tranen in mijn ogen lig. Oplossing: thuis slapen. Maar omdat ik in deze periode een tijdelijke baan heb aangenomen in Amsterdam, komt het me doordeweeks toch beter uit om bij hem te crashen. Dan ben ik ’s ochtends lekker snel op mijn werk namelijk in twintig minuten in plaats van een uur. We moeten tenslotte wel praktisch blijven denken.  Als ik op vrijdag of zaterdag of zondag dan zeg dat ik in Hilversum wil zijn, beweegt hij hemel en aarde om me in Amsterdam te houden. Dat vind ik dan wel weer schattig. Ik ga toch. Natuurlijk.

Nu het allemaal zo goed gaat, nu Mr. Wrong en ik fluitend hand in hand door het leven huppelen, samen high-fivend op de bank staan te juichen, wordt het zo onderhand tijd voor iets nieuws. Gelukkig voor jullie hebben Mr. Wrong en ik een stormachtige relatie. Zo een waarbij soms de pannen door de kamer vliegen en soms de vonken van het bed schieten. Nu we een paar weken gezellig aan het stellen zijn, en ik net denk dat mijn leven eindelijk eens in een wat rustiger vaarwater is gekomen, besluit het universum om voor de verandering eens niet zijn, maar mijn geduld op de proef te stellen.

Het is prachtig weer. Zo’n dag die eindeloos duurt. Ik zit in Mr. Wrongs appartement mijn wekelijkse stukje privéleven voor Beautylab te schrijven. Hij zit samen met zijn vriend John op een terras in de Pijp en belt me om 14:00 om te vragen of ik klaar  ben.

“Yes! Just finished my piece. Finally.”

“Well done darling. Why don’t come over here and join us for a drink?”

“I am on my way.”

Heerlijk. Precies wat ik nodig heb. Dit heb ik zo gemist in mijn jaren als single. Natuurlijk ging ik wel eens met vriendinnen lunchen, dineren of kwam ik een enkele keer in een donkere club terecht, maar dit, dagelijks een legitieme reden hebben om mijn haar in de steigers te zetten en een paar stelten aan te trekken… dit heb ik gemist. Als ik in vol ornaat de taxi instap, geniet ik van elke seconde van de rit. Van de zon die schijnt, van de zomerjurkjes op straat, van mijn gebruinde huid, van het jurkje dat ik aan heb, zelfs van het wachten voor alle rode verkeerslichten. Sinds papa dood is, sta ik veel vaker stil bij kleine geluksmomentjes. Niet bewust, dat is erin geslopen.

De taxi stopt op een druk pleintje in de Pijp. Een soort kruising van straten vol cafeetjes en restaurantjes. De terrassen zitten overvol. Ergens in de menigte zie ik een groot gestalte opstaan dat met een enkele rode roos begint te zwaaien. Hij heeft er weer ergens een vandaan getoverd. Mr. Wrong loopt naar me toe, zwieperd me over zijn linkerarm achterover en geeft me een lange kus met de roos nog in zijn hand. Midden op het pleintje. Zie je het voor je? Dit zijn dus van die momenten dat ik denk dat hij een oplichter is. Dat ik morgenavond bij hem kom en dat zijn appartement leeg en hij nergens te bekennen is. Of dat zijn hele straat niet bestaat en nooit heeft bestaan. Dat het allemaal een hersenspinsel was van mij. En dat ik straks wakker word onder een brug met een heroïnenaald in mijn arm.

Hij stelt me voor aan John. Ik zie gelijk dat John al flink wat glazen rosé achter zijn spierwitte kiezen heeft. Hij hikt, boert en slaakt na elke hik een gilletje gevolgd door een uitgebreid excuus aan alle tafeltjes om ons heen. Hij heeft een vriendelijk gezicht met ondeugende ogen en is van boven tot onder compleet doorgestyled. En rode wangen, maar die zijn van de drank denk ik. Ik schat hem achter in de dertig en alles klopt aan zijn outfit, van zijn schoenen tot aan zijn horloge. Snel kom ik erachter waarom. John is homo is heeft een functie ergens hoog in de boom bij een klassiek internationaal modemerk. We hebben gelijk een klik. Ik heb altijd gelijk een klik met homo’s. Ik houd van hun humor. Hun scherpte. Dat heb ik zelf ook, althans, dat geloof ik graag. Aangezien Mr. Wrong en ik al weken op elkaars lip leven, is Johns aanwezigheid een welkome afwisseling. We spreken zoveel mogelijk Engels voor Mr. Wrong maar schieten soms per ongeluk over in het Nederlands, vooral als er een scherpe grap gemaakt moet worden. Bovendien zit Mr. Wrong toch de hele tijd in zijn telefoon te pieren. John houdt zijn glas omhoog en proost met een onzichtbaar iemand die blijkbaar naast hem zit. Dan begint hij te giechelen.

“Oh… haha. Hmm.” Dan richt hij zijn blik op mij.

“Zo, en wat doe jij in het dagelijks leven Angel?”

“Ik zit in de prostitutie.”

“Goh, wat interessant. Wel prettig dat de economie weer een beetje aantrekt nu voor je zeker?”

Kijk, dat vind ik leuk aan homo’s. Die gaan me niet geschokt met een bek die open is gevallen van verbazing aan zitten staren. Die hakken er zo, Tjak, op in. Heerlijk.

“Geneukt wordt er altijd wel. Ook in tijden van crisis. Maar gelukkig melden nu ook de vrachtwagenchauffeurs en bouwvakkers zich weer.”

“Hahaha!” Hij stoot Mr. Wrong aan. “I love her! I loooove this hooker!”

Hij drinkt zijn glas leeg en gaat weer verder met mij. “En die mannen in de bijstand. Die markt moet je ook eens aanboren. Ik heb het zelf ook jaren gedaan. Maar ik werd te oud. Dus nu ben ik pooier.” John proest het uit om zijn eigen grap. Beetje zoals Gordon dat ook kan. Ik houd daarvan.

Mr. Wrong laat van zich horen, zonder op te kijken van zijn telefoon.

“In English please.”

“You’re right. I’m sorry darling.”. Ik aai hem over zijn hand.

“I’m sorry?”, gilt John. “Je verstaat het allemaal heus wel hoor. Dat mag ook wel na tien jaar in Amsterdam! Hik! Leer eens Nederlands, analfabeet!”.

Hij schenkt zichzelf nog even riant bij. Ik lach. Mr. Wrong lacht niet mee. Hij blijft stoïcijns op zijn telefoon rammen. Heel even vraag ik me af of hij soms chagrijnig is maar dat laat ik snel weer los. Ik heb het veel te gezellig met John. We praten, drinken en lachen aan een stuk door, Mr. Wrong wordt steeds stiller. Drinken doet hij wel maar het is nog niet bij me opgekomen dat hij dronken begint te worden en wat voor consequentie daar aan hangt. De ruzie in Istanbul is alweer een paar weken geleden en in die tussentijd heeft hij zich keurig aan zijn belofte gehouden. Daardoor is de hele toestand alweer naar een onbelangrijk plekje in mijn harde schijf gezakt. John vertelt me over zijn laatste scharrel, een 24-jarige bloedmooie jongen die niet uit de kast is en nooit uit die kast gaat komen omdat hij heel hoog voetbalt en omdat zijn familie het nooit zou accepteren. Super top secret highly confidential classified allemaal en ik smul ervan. Het is zo’n echte verwijfde homo die met een hoog stemmetje gaat praten als het allemaal te spannend wordt, soms gilt en mij vaak bij mijn arm of bovenbeen vast pakt om zijn woorden kracht bij te zetten. We gaan compleet in elkaar op. Als Mr. Wrongs telefoon gaat, staat hij plotseling op en loopt weg. Zo’n twintig meter verderop in de straat staat hij met een boos gezicht een gesprek te voeren.

“Jezus, wat is er met hem aan de hand?”

“Weet ik veel, John. Ik ken hem nog niet zo lang maar van wat ik tot nu toe heb gezien, weet ik dat hij ontzettend vervelend kan worden als hij dronken wordt.”

“Oh meid, tell me something I don’t know.” Hij drinkt zijn glas in een teug leeg, het zat nog zeker half vol, en schenkt hem zelf weer bij. Hij heeft de hele middag zitten klagen. Over alles.” Hij gooit theatraal zijn handen omhoog. “Over zijn business, over hoe moeilijk het nu allemaal is. Over jou.”

En dan gaan mijn oren open. Ja, ik heb er ook al een paar sapjes in zitten maar ik ben in een klap kraakhelder. Over mij?! What the fak valt er over mij te klagen als ik vragen mag? Dat wil ik wel eens weten. Sterker nog, dat wil ik heel graag weten. Dat MOET ik nu weten. Want na een paar weken van rust, van echte steady verkering zonder onzekerheden en zonder twijfel, van leien dakjes, beginnen alle alarmbellen toch weer bij me te rinkelen. Zit ik er dan toch naast? Had ik het dan toch allemaal bij het rechte eind in het begin van deze hele affaire? Was mijn onderbuikgevoel dat door een megafoon in mijn beide oren tetterde dat ik als sodeflikker weg moest wezen dan toch waar? Godskolere, daar gaan we weer. Er is maar een manier op erachter te komen en dat is via John. Maar dat is een vriend van hem dus die gaat mij echt niet zomaar vertellen waar hij over heeft zitten klagen. Ik moet dus een tactiek hebben en gelukkig kan ik altijd vertrouwen op de spion in mij: in ben in een master in het uitzetten van strategieën. In psychologie toepassen op mensen om iets gedaan te krijgen. Om ze mijn kant op te buigen. Kijk, als ik nu met opengesperde ogen verbaasd ga beginnen met “Klagen? Over mij? Wat dan? Waarover dan verdomme allemaal wel niet?”, dan kan ik het wel vergeten om informatie los te peuteren. Ik moet het dus anders doen. Gelukkig staat het geluk aan mijn kant en heb ik een groot voordeel, John is zo lam als een garnaal. Ik pak mijn glas op en houd het in de lucht om met hem te proosten.

“Ooooh John”, zeg ik dramatisch, “dat geklaag van die man… gek word ik ervan. Over mij maar ook tegen mij hoor. Ik weet er alles van.”

Ik lieg. Mr. Wrong klaagt nooit.

“Man, houd op. Dat geklaag. Over dat jullie 24 uur per dag samen zijn. Geile schoentjes heb je trouwens aan. Gucci?”

What de fak… Really? Klaagt hij over het feit dat we 24 uur per dag samen zijn? Terwijl IK juist degene ben die ook een paar nachten per week in haar eigen huis wil slapen? Seriously? John merkt niets van de stoom die uit mijn oren uren spuit.

“Oh ja… die ken ik. Dat 24 uur op elkaars lip zitten. Hij roept de hele dag niets anders. Hik!”. Ik hang over de tafel, kijk een beetje scheel en doe alsof ik dronken ben.

“Jaaa. Of deze dan, ken je die ook? -Quote- ‘En ze denkt maar dat ze de hele week bij mij kan slapen omdat ze nu in Amsterdam werkt… Ik ben geen hotel’. Hik.”

“Oooh ja die, hou op. Ik hoor de hele dag niets anders. Hik!”.

John heeft niets door maar het bloed loopt uit mijn ogen van woede. Wat. Een. Tyfuslijer. Ik knik heftig mee alsof ik niets nieuws hoor. Alsof ik het allemaal al honderd keer heb meegemaakt. Mijn tactiek werkt. En die arme John heeft geen seconde in de gaten dat hij zijn vriend aan het verlinken is. Dramatisch en met veel handgebaren schreeuwt hij verder.

“Het ene moment is het ‘John, this is her. This is the one. This is the last woman for me. Listen to me John, I have never been more in love with anyone than with her. I am fucking serious with this one’. Maar goed, dat hoor ik natuurlijk elke keer als hij weer een vrouw tegen het lijf loopt. Hij pakt ze helemaal in met alle toeters en bellen en de hele flikkerse bende derop en deran. Die vrouwen hangen dan aan zijn lippen en kunnen niet meer zonder hem leven. En dan ineens zijn ze verdwenen en horen we nooit meer iets van haar. Misschien liggen ze wel dood in zijn kelder. Man, zo gaat het elke keer. Die vuile stinkplayboy. Hik! Schat, als je hem aan je wilt binden, word niet te afhankelijk hoor! Daar wordt ‘ie gek van.”

Hij gaat eraan. Mr. Wrong gaat er vanavond nog aan. Ik hak hem in stukken. Niemand zal ooit weten wat er met hem gebeurd is.

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!