Shopping Terror

Ik ben niet zo’n veeleisende klant. Als ik een winkel binnen kom en de winkeldame zegt me gewoon gedag is dat voor mij voldoende. Het liefst kijk ik lekker zelf rond en als ik een vraag heb, meld ik me wel. In sommige winkels wordt je direct overladen met verstikkende aandacht. In andere winkels laten ze je lekker je gang gaan. Het zijn vooral de grotere ketens waar ik vaak de grootste lol of ergernissen heb bij het winkelen.

Een random dag uit mijn leven. Wanneer? Ergens vorige week. Ik loop een grote drogistketen binnen en struin lekker rond. Ik word niet begroet en dat is meer dan prima. Hoeft ook niet. Maar als ik dan wil afrekenen, begint de slapstick. Als ik de heftig kauwgom kauwende Esmeralda achter de kassa begroet met een vrolijk ‘Hallo!’, kijkt ze ongeïnteresseerd en verveeld de andere kant op. Snel zocht ik met mijn ogen naar een miniscuul gehoorapparaatje. Zielig, dat arme meisje is vast hardhorend. Maar wacht… ze gaat me terug begroeten. Haar Samantha style gestifte mond gaat open en blèrt naar de andere kant van de zaak ‘Hey Deb, weet je wat die bloedhond van een Ricardo gisteren sms’te? Dat ‘ie een ander wijf heb en dat ik ze scooter terug moet geven. Nou echt niet!’ Ik baalde dat ik mijn camera niet bij me had.

Goed. Dat was 1.

Mijn volgende avontuur was op de snelweg, diezelfde middag nog. Bij het benzinestation had ik mijn tank volgegooid en stervend van de honger trok ik bij de foodcorner een frikandel uit de wand. De dialoog met de jongen die achter de kassa zat ging als volgt:

‘Oh ja? Ik heb anders wel een lekkere warme frikandel voor je.’ Gevolgd door een mislukte knipoog. Ik denk dat hij een jaar of 18 was. ‘Uhm.. ja. Laat maar. Alleen de benzine graag.’ Niet te geloven. Dat was nummer 2.

Een tijdje geleden was ik met Serena aan het shoppen in Amsterdam. We liepen een zeepwinkel binnen en voordat we het wisten zaten we allebei verstrikt in de tentakels van de verkoopsters. De mijne ramde een brok lavendel door mijn neus en tetterde in mijn oor: “Hou je van lavendel? Lekker he, lavendel!”

Toen ik in paniek Serena zocht, zag ik dat zij door haar verkoopster helemaal achterin de zaak was gesleurd en daar met grof geweld een moddermasker over haar vers opgemaakte gezicht kreeg gekwakt. Anyways, we hadden te maken met hele ambitieuze vrouwen. Mij te opdringerig en ik geloof zelfs dat het averechts werkt.

Is er dan geen middenweg? Jawel. En ik ga je nu vertellen waar ze zitten. Een paar weken geleden was ik met Serena in de Bijenkorf in Utrecht. Serena bedacht dat ze nog een cadeautje wilde kopen voor vriendin Nena en dus gingen we naar de Nespresso afdeling. What Else?

En daar stonden ze. De perfecte winkelmeisjes. Lieve, vriendelijke gezichtjes. Niet opdringerig. Niet arrogant. Geen ‘heeft u wel een eens kop hete Nespresso in uw gezicht gehad?!’ Niets… behalve rust. De Nespresso meisjes lieten ons rustig rondkijken en ondertussen stonden ze vriendelijk te glimlachen en gezellig te keuvelen met koffiecupjes. En ze kunnen ook gedachten lezen. Want toen we binnenkwamen dacht ik ‘laat me met rust’. En dat deden ze. En toen ik dacht ‘ik wil wat vragen’, kwamen ze naar me toe. En toen ik dacht ‘grapje!’, draaiden ze zich weer snel om en liepen terug. Ze zijn perfect.

Toen Serena een echte vraag had, werd ze voortreffelijk geholpen. Het duurde niet langer dan nodig. Quick, easy & smooth. Ze maakten een leuk grapje en wensten ons nog een prettige avond en better yet: Ze meenden het! Tenminste, ik geloofde elk woord dat ze zeiden. Wat een verademing… Grote complimenten voor de Nespresso meisjes! Ik wil permanent wonen in de Nespresso corner bij mijn nieuwe beste Nespresso vriendinnen. Alhoewel… waarschijnlijk hebben zij ook een zware bootcamp gehad. ‘BE NICE AND MEAN IT, YOU BITCH!’

Liefs, Angel