Angel | Mr. Wrong part 20

De gordijnen (allemaal, van every single room, en dat zijn er heel wat bij mij) liggen in een stapel van wel een meter hoog op de grond voor de wasmachine die op volle toeren draait. Het bruinige waswater verraadt hoe goor de gordijnen van de woonkamer zijn die er als eerste in zijn gegaan. Het hele huis halen we ondersteboven. Demy gaat systematisch te werk en brult het ene na het andere commando in mijn oor. Als ik me van de pijn in mijn rug even een half minuutje op een krukje wil laten zakken, staat ze alweer als een megafoon in mijn kop te tetteren.

“Angel!”

“Deem, ik moet heel even…”

“Kom onmiddellijk van die grond af! Keukenkastjes leeg, pannen eruit, rotte pannen weg, kastjes uitsoppen, potten blikvoer weg. Kledingkasten leeg, alles wat langer dan een jaar niet gedragen is; het land uit. Schoenen: idem. Post sorteren, te betalen rekeningen op een hoop gooien, rest veeg je je reet mee af. Bureau; helemaal leeg halen, 5 pennen bewaren, andere veertig weg. Jammer dan dat het ooit geld heeft gekost, opruimen die zooi. NU.”

Ze gaat als een tornado met grof geweld door mijn huis. Die vrouw is werkelijk onvermoeibaar. Vijftien vuilniszakken later laten we ons uitgeput op de bank vallen. Zij met een fles witte wijn in haar hand, ik met twee glazen.

“Ik kan wel janken. Zo moe ben ik. Ik heb niet eens de kracht op die glazen te vullen.”

Ze trekt de fles uit mijn handen, draait de schroefdop eraf en zet de fles aan haar mond. Dan laat ze een grote boer en geeft de fles aan mij.

“Goed. Dit was deel 1 van je re-integratieproject. Nu is die kerel van je aan de beurt.”

“Laat maar zitten. Dat wordt niets.”

“Ik heb je zus gebeld en we zijn het er allebei over eens dat jij hier het probleem bent. Niet hij.”

“Ja, doei Deem. Jij hebt al die tijd tegen mij gezegd dat ik afstand moet houden en van alles de helft moet geven. De 50/50 regel remember? Vooral niet teveel van jezelf geven, altijd een stuk achter de hand houden, daar blijven ze lekker hongerig van. Want zodra je je hart uit je borstkas rukt en het op een presenteerblaadje aanbiedt, zijn ze binnen de kortste keren…”

“Jahaaa, weet ik. Ik ben net zo wantrouwig naar kerels toe als jij. Het zijn over het algemeen hufters, in ieder geval die smeerlappen waar wij op vallen, maar na lang beraad met je zus geloof ik dat hij niet in die categorie thuishoort.”

“Ja, dachten we ook van onze vorige kerels.”

“Ja. En normale vrouwen worden ouder en wijzer. Maar wij niet. Wij worden alleen maar ouder en dommer. Want in plaats van wijzer, worden wij zuur en achterdochtig. En als we niet oppassen, blijven we de rest van ons leven alleen omdat we niemand meer vertrouwen en liggen we straks als we zestig zijn drie weken dood in een flat en worden we opgevreten door onze vijftien katten. Maar gelukkig hebben we jouw zus die wel wijzer is geworden. Die zus van jou is briljant, die moet echt een praktijk beginnen.”

“Dat weet ik nou wel. Wat is je plan?”

“Ok, daar gaat ‘ie…”, ze gaat rechtop zitten en haalt diep adem, “Ik weet dat het tegen al onze natuurwetten in gaat en dat je snoeihard uit je comfortzone moet, maar ik sta je bij… every step of the way.”

Vol verwachting kijk ik haar aan. “Ja…?”

“Je gaat tegen hem zeggen dat je hem leuk vindt.” Ze zegt het alsof ze eigenlijk zei ´Je gaat in je blote kont naar Rusland lopen en weer terug. Binnen 24 uur.´

“Deem, sorry… even serieus…”

“Ok. Ik had ook niet verwacht dat het zo makkelijk zou gaan. Dus ik blijf hier net zolang zitten tot je het snapt.”

“Ik vind het heel lief maar je vergeet een ding. Jij en ik zijn precies hetzelfde. We hebben dezelfde trieste historie op mannengebied. Hoe moet ik van jou nou aannemen hoe ik deze kerel binnen moet halen? Ik weet niet eens of ik dat wel wil.”

“Bek dicht en luisteren. Dewi heeft echt mijn ogen geopend, ik heb hier ook van geleerd. Ik ga een nieuwe religie opzetten. Het Dewi-isme. Let op, zij zegt dus dat wij, het mainstream-cheerleader-type zoals jij en ik, zijn opgegroeid en als ware ook zijn opgevoed door vrouwen als Beyonce en Rihanna en Carry Bradshaw. We don’t take shit from no one, we denken overal doorheen te moeten prikken, alle liedjes waarin de mannen vreemdgaan brullen we mee, we zijn survivors die de wereld moeten rulen. We zijn allemaal powervrouwen die moeten zien te overleven en goed moeten uitkijken voor klootzakken. Allemaal leuk, maar we analyseren alles kapot en we zien het niet meer helder. We handelen allemaal zoals onze voorbeelden zouden doen. En dat is vooral, zodra iemand te dichtbij komt, heel hard roepen:

‘The shoes on my feet, I bought it. The clothes I’m wearing, I bought it. The rock I’m rocking, I bought it. ‘Cause I depend on me. Kortom, ‘I don’t need you and I don’t need your shit, so fuck you.”

Ik neem nog een slok uit de fles en kijk haar niet begrijpend aan.

“Ja, dus?”

“Dus, wat we echt nodig hebben in die urban jungle is een fatsoenlijk werkend boerenverstand. Hebben wij niet. Naast het feit dat je gebrainwashed bent door de supersterren, zie je te weinig echte mensen. Ja, je ziet mij, maar ik ben ook niet goed bij mijn hoofd. Wat jij nodig hebt is het boerenverstand van vrouwen niet die niet zo gestoord zijn zoals jij en ik, maar vrouwen die dingen helder zien en de boel op een rij hebben.”

“En waar zitten die?”

“Jij hebt volgende week toch die uitnodiging voor dat Koningsdagfeestje bij Laurien thuis?”

Laurien is een vriendin van mij. Toen Demy en ik nog bij de televisie werkte was Laurien onze collega. Ze deed de PR en ik was Personal Assistant. Binnen de kortste keren werden we dikke maten. Laurien is vijf jaar ouder dan ik ben en ze is een beetje een kakker. Een hele lieve kakker. Zo een die heel chic praat. En ze heeft allemaal vriendinnen die ook chic praten en vijftien jaar geleden cum laude zijn afgestudeerd en nu allemaal dikbetaalde powervrouw-banen in de top van bedrijven hebben. En al die vriendinnen zijn fan van mij omdat ik zo gek als een deur ben en altijd in van die achterlijke avonturen beland waar ze van smullen.

“Ga ik niet heen. Geen zin in.”

“Jawel. Daar gaan we wél heen.

“Waarom?”

“Omdat die vrouwen die het wel snappen daar allemaal zijn. En omdat jij pas iets gelooft als het 350 keer tegen je gezegd wordt. En dat is precies wat zij gaan doen. Wanneer heb je Mr. Wrong voor het laatst gesproken?”

“Vandaag. Hij belde van het vliegveld. En ik liet merken dat ik dat raar vond.”

“Ok. Dus je was je afstandelijke zelf. Deze week laat je niets meer horen. Daarmee kun je de boel even resetten. Je hebt namelijk de afgelopen maanden de rol gespeeld van cold bitch. En als je nu ineens heel aanhankelijk gaat doen, denkt hij dat je schizofreen bent.”

“Demy, just give it up. Ik ga niet tegen hem zeggen dat ik hem leuk vind. Ik ga nog niet eens zeggen dat zijn haar leuk zit. Ik doe het niet. Ik geef nog liever een nier weg.”

Een week later staan Demy en ik druk te mingelen op het feestje van Laurien. Mr. Wrong heeft zich de hele week niet gemeld. Hij heeft het vast opgegeven. Maar ik heb het nu naar mijn zin en vertel iedereen over mijn spannende escapades. Zoals verwacht, ze smullen ervan. Maar stuk voor stuk spreken ze me ook streng toe.

“Angel, ben je nou helemaal gek? Je moet als de sodeflikkers tegen hem zeggen dat je hem leuk vindt! … Nee natuurlijk weet hij dat niet uit zichzelf! Moet je kijken hoe je tegen hem doet!”

En waar het normaal gesproken mijn andere oor weer uit vliegt, komt het uit de monden van deze slimme, ontwikkelde, sterke vrouwen op de een of andere manier wel bij mij binnen. Demy wacht rustig af hoe de leeuwinnen hun werk doen en tegen 2 uur ‘s nachts ben ik compleet geïndoctrineerd. En redelijk aangeschoten. Ik zie haar tegen een muur aan staan met een halve fles champagne in haar hand. Waarom pakt zij er toch nooit gewoon een glas bij? Ze brabbelt zonder diegene aan te kijken tegen iemand die naast haar staat. Zonder dat ze het door heeft, draait hij zich om en begint tegen iemand anders te praten. Ze lalt onverstoorbaar door.

“Demy, luister eens. Ik ben helemaal verkeerd bezig. Wat ben ik nou in godsnaam aan het doen? Die gast trekt werkelijk alle registers open om mij binnen te hengelen. Vraag me niet waarom maar hij doet het. Sleurt me van het ene naar het andere restaurant waar ik van voor tot achter word volgestouwd met de duurste champagnes en oesters. Elke keer dat ik hem zie, staat hij weer met een roos klaar. Laat me alle hoeken van de slaapkamer zien, en laten we eerlijk zijn Deem, daar houden wij van, om vervolgens zijn armen om me heen te slaan en zo in slaap te vallen. Dan zegt hij ook nog…”

“Eend, ik ken het verhaal.”

“Lang verhaal kort; het wordt zo onderhand eens tijd dat ik gewoon, zoals normale mensen, tegen hem zeg dat ik hem leuk vindt.”

“Goh… really?”

Ze trekt mijn telefoon uit mijn kontzak en legt hem in mijn hand. Ik drink mijn glas in één teug leeg. Zij schenkt hem weer vol.

Daar gaat ‘ie.

WHATSAPP.

Mr. Wrong.

1. When will you be back in town?

2. Because I miss you.

3. And I might love you.

SEND.

Demy pakt mijn telefoon uit mijn hand en kijkt naar wat ik zojuist verstuurd heb. Haar ogen worden groot en haar vrije hand zoekt steun bij het aanrecht om niet om te vallen.

“NEE JOH, GEK!”

Lfs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!