Blogs, YouTube, Facebook, Whatsapp, allerlei vormen van social media die door de komst van de smartphones steeds meer populariteit hebben vergaard. Aan de ene kant is er een beweging die graag gebruik maakt van deze middelen, maar aan de andere kant is er een beweging die vind dat we door de social media steeds asocialer worden.
Ik behoor tot allebei de groepen. Ik heb veel neefjes en nichtjes, maar buiten Maren en Hester om zag of sprak ik ze eigenlijk nooit. Sinds de komst van Facebook, waar bijna elk familielid van mij een profiel heeft aangemaakt, zijn we veel closer geworden met elkaar. Ik weet nu bijvoorbeeld dat mijn oom en tante een nieuwe hond hebben genaamd Coco. Dat mijn neef en zijn vriendin twee lieve kittens hebben, dat mijn andere neef op zichzelf woont, dat het kindje van mijn nichtje ongein heeft uitgehaald, dat mijn andere nichtje op zoek is naar een appartement en dat mijn neef lekker Indonesisch aan het koken is. Foto’s en gedachten worden gedeeld, en plots ben ik helemaal op de hoogte van wat er zich in hun leventjes afspeelt. We reageren op elkaar, maken grapjes, en hee, we hebben het zelfs over weer gezellig met zijn alles afspreken, ‘zoals vroeger bij oma’.
Sinds de dood van mijn opa en oma zijn we elkaar namelijk een beetje uit het oog verloren. Daarbij wordt iedereen ouder, gaat studeren, werken, samenwonen en leidt zijn of haar eigen leventje. Maar met de komst van Facebook groeien we weer naar elkaar toe. Laatst hebben alle neefjes en nichtjes een groeps-whatsapp aangemaakt. Whatsapp is een applicatie op je smartphone waarmee je kan chatten. Dit is handig, want het kost geen geld. Je kunt het zien als een soort privé MSN chat, maar dan alleen met de mensen die in die chatroom zijn uitgenodigd (in ons geval dus alle neefjes en nichtjes). Het is er heel gezellig en omdat we met zovelen zijn is er altijd wel iemand online die respons kan geven.
 |
| nichtjes |
De keerzijde van alle social media is dat men er verslaafd aan raakt. Er zijn mensen die zo’n beetje alles van hun leven willen vastleggen op Twitter. ‘Ik heb honger’ gevolgd door ‘Ik loop even naar beneden’ gevolgd door ‘Ik heb eten gevonden! Nu lekker opeten’. En dat binnen een tijdsbestek van een paar minuten. Als ik uit eten ga, en ik betrap mezelf er ook wel eens op, zie ik stelletjes tegenover elkaar zitten die beiden met hun telefoon in de weer zijn. Of groepen vrienden waarvan er een paar afgezonderd in hun smartphone verdiept zijn. Die zo druk bezig zijn met foto’s maken, doortwitteren, retweeten, facebooken en whatsappen, dat ze lijken te vergeten zich in gezelschap te bevinden. Dan denk ik, ‘waar moet dat heen in de wereld?’. Het is eigenlijk verdomde onbeleefd!
In plaats van gezellig met de familie op de bank The Voice kijken wordt er nu van je verlangd dat je een thuiscoach bent en dat je je mening over elke kandidaat twittert, bijgestaan door de hashtag #tvoh. In plaats van een ouderwets bordspel met vrienden zit men nu zwijgend tegenover elkaar te Wordfeuden. En in plaats van een persoonlijk telefoongesprek zit men ‘lekker goedkoop’ te whatsappen.
De wereld veranderd, de tijden veranderen, en wij veranderen zowel tevreden als ontevreden mee. Hoewel ik niet meer zou willen leven in een wereld zonder internet en social media, verlang ik soms nog wel eens terug naar tijden dat je ongestoord met iemand kon praten of bellen, zonder dat de ander met een schuin oog zijn of haar mobieltje in de smiezen houdt. Social media kent vele voordelen, maar helaas ook de bijkomstige nadelen. We kunnen er tegenwoordig echt niet meer omheen, en ik voorspel dat we alleen nog maar ‘erger’ verzeilt raken in allerlei (nieuwe) vormen van social media. Steeds meer mensen krijgen een smartphone en elke dag worden er weer nieuwe applicaties op de markt gebracht.
Als jullie mochten kiezen, zouden jullie dan in een wereld willen leven met of zonder social media? En wat vinden jullie van de stelling ‘social media maakt ons asociaal’? Ik ben benieuwd naar jullie mening.
Until next time,
Serena Verbon
