Angel | Mr. Wrong part 12

– Het eindeloze geëmmer van een vrouw die zich van een de ene in de andere beerput stort –

Het zou de titel van een boek kunnen zijn. Van de week zat ik eens na te denken over hoe ik in het leven sta en hoe ik naar het leven in het algemeen kijk. Als je me vraagt het leven een cijfer te geven, zeg ik zonder na te denken: “Mhow… toch wel een dikke negen denk ik.”

Hoe meer ik van de wereld en zijn geschiedenis snap, hoe meer ik vind dat het leven mooi,interessant, soms wat pijnlijk maar vooral heel erg kort is. We krijgen er maar ééntje (vind ik trouwens erg weing) en dat ene leven is in een scheet voorbij. Mijn credo is dus vooral; maak er wat van. En wat dat ‘wat’ dan is, dat mag iedereen zelf invullen. Zo maak ik er op mijn beurt vooral liefst een puinhoop van. En dan het liefst op het gebied van mannen.  Zo beloof ik plechtig, na het beëindigen van mijn laatste serieuze-samenwoon-relatie, met mijn hand op mijn hart, aan mijzelf, aan mijn vaderland en aan de Nederlandse vlag nooit en te nimmer meer een minuut te verspillen aan hufters op witte paarden. We zijn de dertig gepasseerd en we gaan de kostbare tijd die ons nog rest nuttig en zinvol besteden aan lieve, eerlijke, nette meneren die geen hobby’s hebben als vreemdgaan. En liegen. En die ook geen onverwerkte jeugdtrauma’s hebben. Dat geklootzakkerlij is nu over. Beloofd? Beloofd. Zo waar helpe mij God almachtig.

Hoe goed ik ben ik het nakomen van mijn heilige beloftes, blijkt wel als ik drie jaar later, en drie jaar dichter bij een paar afgestorven eileiders, hooggehakt en in vol ornaat in het huis van een eerste klas hufter op een wit paard sta. Recht tegenover Mr. Wrong die voor de gelegenheid niet in een Giorgio Armani pak nonchalant tegen de schouw van de openhaard leunt met in zijn hand een Vodka dry Martini – shaken, not stirred -, maar wijdbeens op bed ligt in een witte onderbroek en een bak nacho’s op zijn veel te bruine buik.

-You motherfucker – Met je champange-ontbijt. En je rozen. En je romantische James Bond-achtige geglij. En nu deze goedekope troep?

“Well, well, look at you… All dressed up”.

Hij kijkt me zelfverzekerd aan en slaat met zijn hand een paar keer op bed om duidelijk te maken dat hij daar een plekje voor me heeft gereserveerd.

“Yes ma’m. All dressed up for a comfy evening with my best friend Netflix. Have you met? Netflix, this is Angel. Angel, this is Netflix.”

Ondertussen vraag ik me af of ik blijven of gaan. Dit is niet waarvoor ik in mijn auto ben gestapt.

“Nice to meet you Netflix. So. Nacho’s and cheese for diner?”

“Yes. We’re going for luxury food today. And why do you look like you are on your way to a wedding? You look like a million by the way…”

En het ergste is dat hij nu denkt dat ik speciaal voor hem alle registers heb open getrokken. Wat ook zo is. Maar wat hij niet mag weten. Want als je een man echt, echt, echt misschien wel een beetje leuk vindt, is dat het laatste wat hij mag weten. Want zo fucked up zijn (sommige) meisjes nou eenmaal. Vooral niet eerlijk zijn. En vooral het ene zeggen maar het andere bedoelen. En vooral nee zeggen en ja doen. En vooral niet toegeven dat we ons zo in de steigers hebben gezet omdat we stiekem hoopten dat hij een driehonderd koppig strijkorkest aan zou laten rukken en dat we er op ons best willen uitzien omdat hij misschien die avond al wel gelijk op zijn knieën zou gaan. Dat hij alle rozen in Amsterdam voor me had afgekocht. Dat hij een sterrenstelsel voor me had gekocht om ze vervolgens allemaal naar mij te vernoemen. Neeeeeeuh… vooral niet toegeven. Want dat zit nou eenmaal in onze genen gebakken. Dus daar gaan we maar weer.

“Oh, this old junk? No, I just came from a networking thing. Very posh. And busy. Lot’s of uhm… networking people. And stuff.”

Ik slaak een diepe zucht, trap mijn schoenen uit, gooi mijn tas nonchalant in een hoek van de kamer en gooi mezelf op bed.

“Netflix and nacho’s. Exactly what I needed after a long, hard, exhausting week. So, what are we watching?”

“I know what I am watching”.

Hij klapt zijn laptop dicht en verdwijnt – terwijl hij me langzaam meetrekt – onder de dekens om er vervolgens nooit meer onderuit te komen. Nooit meer. Zo voelt het althans. En zo volgt ondanks mijn lichte teleurstelling toch weer een hartstochtelijke nacht die me opzadelt met de nodige zuigzoenen en hier en daar een blauwe plek als gevolg van rauwe, pure passie. Goed, dat is dus duidelijk. Scharrelen. Prima. Ook goed. Niks aan het handje. Als het maar duidelijk is. Lekker clean and simple.

Maar de volgende morgen krijg ik doodleuk hetzelfde riedeltje als de vorige keer. Meneer vliegt de deur uit, komt terug met een roos, een tas boodschappen, staat zich vervolgens weer een dik half uur uit te sloven in de keuken en presteert het om een nog uitgebreider ontbijt op mijn blote schoot te serveren dan de vorige keer. Het handgeschreven kaartje vertelt me vandaag:

“Well well, Miss A. Turns out even Netflix and nacho’s like you as much as I do. What’s next?”

Nou doet hij het verdomme weer. Alweer zet hij me op een dwaalspoor. Wilt hij nou the real deal of ziet hij in mij een makkelijke booty call?

Het antwoord krijg ik snel genoeg als ik aangekleed en opgemaakt bij de voordeur sta, klaar om te vertrekken. Ongemakkelijk schuif ik een beetje heen en weer.

“Ok. Well.”, krijg ik er met moeite uit.

Hij loopt op me af en blijft recht voor mijn neus voor me staan. Omdat hij een stuk langer is, moet ik mijn hoofd bijna in mijn nek leggen om hem aan te kunnen kijken. Hij zegt niets. Staat me daar alleen maar met fonkelende ogen aan te kijken. Ogen waar ik inmiddels in sta te verdrinken en waar ik bloednerveus van wordt. Hoewel hij eigenlijk niets verkeerds doet, kan ik het niet helpen te denken hoe onbeschoft ik het eigenlijk vind dat hij niets zegt. Wat hij kan wel zo zelfverzekerd zijn dat hij het zich kan permitteren niets te zeggen… het creëert een dermate ongemakkelijke situatie dat het bloed bijna uit mijn ogen loopt. En dus ratel ik als een eencellig organisme iets uit als…

“Thank you for the breakfast.”

Stilte. Nee hoor meneer. Vooral niet praten. En vooral heel sexy voor me staan met je atoombom ogen. Laat mij hier maar kapot gaan.

“So. Yeah. Breakfast is ah… good. Very important. Most important meal of the day, they say.”

Hij trekt een wenkbrauw op en glimlacht.

“Ok. I guess I’ll be going.” Dan draait hij zich om rent naar het bed.

“Don’t forget your souvenirs. Very important too… they say.”

Hij geeft me de roos en het kaartje. En dan komt het verschrikkelijke moment van afscheid nemen. Hoewel het niet het daadwerkelijk afscheid nemen is dat erg is. Dat is alleen maar erg als je hele familie naar China emigreert en jij als enige achterblijft. Of als je je hond in moet laten slapen. Het verschrikkelijke in dit geval is ‘hoe’ je afscheid neemt. Want met een scharrel ga je niet uitgebreid staan tongen. Of wel? Of geef je dan gewoon een boks of een high five? Of geef je een hand? Lang hoef ik niet op antwoord te wachten want hij neemt het voortouw. Maar hoor dit dan… Weet je wat die lul doet? En die had ik niet in het rijtje mogelijkheden staan.

“My love. You are an amazing piece of art.”

Hij buigt voorover en geeft me een kus op mijn wang.

OP MIJN WANG?! Yep. Op mijn wang. Hij had me net zo goed een kopstoot kunnen geven. Verbouwereerd kijk ik hem aan.

“Yeah. You’re something too. Ok bye.”

En nu, lieve allemaal, gaan we even een sprongetje in de tijd maken. Want het introduceren van Mr. Wrong heeft maar liefst 12 hele hoofdstukken geduurd. Maar dan breekt er een hele poos aan van heel weinig, heel saai, heel niks. Vier maanden lang wordt er namelijk heel ingewikkeld ge-hard-to- get (voornamelijk vanuit mijzelf). Omdat ik hartgrondig vast blijf houden aan de overtuiging dat hij Satan himself is. Totdat op Koningsdag alles verandert. En laat dat nou net volgende week zondag zijn! Huppekee, actie in de tent!

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account (@thebeautybakery) post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!

Liefs,
Angel