ANGEL | MR WRONG PART 41

“Dee, het is weer aan.”

“Oh, gelukkiiiiiig!” Ze zegt het met een druk op haar stembanden. De laatste lettergreep van het woord geluk-KIG perst ze eruit.

“Zit je te poepen?”

“Nee, ik zit me uit te rekken. Ik ben gestopt met poepen. Ik heb er geen zin meer in. Heb er een documentaire over gezien en vind het zwaar overschat, dat hele poepen. Ik denk dat het ook schadelijk is voor mijn kontgat. En de rek gaat eruit van al dat poepen. Dat wil ik niet.”

“Ik wil ook stoppen maar het lukt nog niet zo goed.”

“Gewoon cold turkey stoppen. Ik heb al mijn pleepapier weg gegooid. Dan kom ik ook niet meer in de verleiding.”

“Ben er nog niet klaar voor. Heb teveel stress. Ik moet het langzaam afbouwen.”

Op de een of andere manier is het voor Dewi en mij heel moeilijk een serieus gesprek te voeren. Voor we het weten gaat het alweer over klinkklare bullshit en lig ik met hevige buikkrampen over grond te rollen.

“Maar fijn dat het weer goed is. Hoe heb je het gerepatetterd dan?”

“Nou, eigenlijk heb ik niet echt iets gedaan. Het ging vanzelf. Ik was naar het kerkhof gegaan en…”

“Oh ja? Ben je naar opa en oma geweest?”

“Ja, en papa. Had ik ineens behoefte aan. En toen kwamen er twee oude, versleten mensen langs die hand in hand liepen met een heel gaar zelf geplukt bosje bloemen en toen moest ik heel hard en heel lang janken en nu lijk ik op een crack junkie en nu het is weer goed.”

“Ja. Klinkt echt super logisch.”

“Ja, lang verhaal. Ik leg het nog wel uit.”

“Kom je langs? De zon schijnt als een gekkie. Dan gaan we tuinieren.”

“Ok, gezellig. Ik kom eraan.”

Toen papa ziek was, zijn Dewi en ik begonnen met tuinieren in papa’s tuin. Als hij binnen ziek zat te zijn, deden Dewi en ik de openslaande deuren naar de tuin open en gingen we onkruid wieden, plantjes en bloemen planten, kruiden zoals munt en basilicum planten, schoffelen. Heel truttig maar op dat moment voor ons heel rustgevend en zinvol. In de jaren ervoor was het een oerwoud, papa deed niets aan zijn tuin. De eerste dagen moesten we ons met kapmessen en bijlen een weg banen door het oerwoud van een meter hoog onkruid.

Maar toen er eenmaal wat vorm in kwam, werd het steeds overzichtelijker. Het was gezellig, we deden iets nuttigs, we waren dichtbij papa en toch waren we even afgeleid. Terwijl papa op weg was naar de dood, brachten wij in zijn tuintje dingen tot leven en ergens gaf dat een soort van troost. Papa stond er vaak, als hij er de kracht voor had, naar te kijken en vond het wel leuk dat we er iets moois van aan het maken waren. Soms hadden we een kleine discussie. Ik wilde zo’n strakke tuin met symmetrische lijnen, Dewi wilde er juist een avontuurlijk bos van maken met geheime hofjes en onontdekte binnenplaatstjes. Dewi had gelijk. Het is een heel mooi tuintje geworden. Niet zo’n gestyleerde tuin die je bij Eigen Huis & Tuin altijd ziet. Meer een gezellig, knus rommeltje. Het zou het tuintje van Pipi Langkous kunnen zijn. Met kleine paadjes met aan weerszijden rijen slakroppen, lavendel, groetenplantjes en hier en daar een grote hortensia. Oude, grote blikken waar vroeger olijfolie in zat en waar we nu kleine bloemetjes in verschillende kleuren in hebben gestopt. Een kringloopwinkel van allerlei plantjes en bloemetjes door elkaar. Samen met papa hebben we nog een appelboompje gepland. Die staat er nu nog steeds. Eerst nog schreeuwende ruzie over waar hij moest komen te staan. We hebben hem drie keer scheldend en tierend uit de grond getrokken om hem een meter verderop weer in te graven. “NOU, HIER DAN LUL? STAAT HIJ HIER BETER? ZEIKSTRAAL!” Papa stond er vermakelijk naar te kijken.

De appelboom groeit als een gek. Op een gegeven moment vielen de appeltjes eraf en kwamen er geen nieuwe aan. Vraag me niet hoe maar Dewi heeft de appelboom toen zelf bevrucht of bestuift of bestoven of weet ik veel hoe dat allemaal werkt met planten en bomen. Dat kan blijkbaar. Je kan zelf appelsperma van de ene appelboom op de appeleieren van de andere appelboom strooien en dan komen er appels aan. Een soort IVF maar dan met appels. Ook als het een andere soort appel is en dat heeft zij dus kennelijk per ongeluk gedaan. Nu is het een heel dun boompje waar aan de dunne, slanke takjes loeizware joekels van appels groeien die de takken helemaal naar de grond trekken. Ik moet er altijd om lachen. Dat gekke boompje staat voor mij een beetje symbool voor ons rommelige, samengestelde leven waarin niets loopt zoals het hoort maar waarin het altijd goed komt. Linksom of rechtsom.  Het tuinieren hebben we erin gehouden omdat het soms voelt het alsof papa nog steeds in de openstaande deuren naar ons staat te kijken.

(Ja. Ik weet ook niet waarom ik zo psycho uit mijn kop kijk en ik weet ook niet voor rare gezwellen dat zijn op mijn borstkas. Het zal de stress en de  Instagram filter wel geweest zijn dus laat maar ff zitten. Oh, en dat hoedje was een nieuwe trend die ik aan het zetten was).

Als Hef die week terug komt uit Denemarken, haal ik hem op van Schiphol. Aan zijn bruine kop is duidelijk te zien dat hij de nodige strandwandelingen heeft gemaakt. Natuurlijk heeft hij weer een enorme bos rozen in zijn handen. Het is weer een alsof naar een film zit te kijken alleen ik zit er zelf in. Heel surrealistisch. Hij ziet er weer fantastisch uit met die kop dik donker haar op dat witte overhemd. Met zijn imposante postuur loopt hij op me af, slaat zijn arm om mijn middel, trekt me stevig tegen zich aan en kust me lang en hard. Zijn drie-dagen-stoppels prikken in mijn huid, ik vind dat lekkere pijn. Het is een soort pijn die me nog meer vrouw laat voelen dan ik al ben. Omdat ik mijn sneakers aan heb, ben ik een flink stuk kleiner dan hij is en ik verdwijn compleet in dat grote, sterke  hulkenlijf van hem. Ik voel me opgelucht en blij.

“I am sorry, Hef.”

“I am sorry too, Angel.”

“Now, let’s have some fun together.”

Natuurlijk hebben we het er nog wel over gehad, over het hele debacle. Telefonisch toen hij in Denemarken zat. Heel fijn dat we onze verkering kunnen voortzetten maar die ruzie is niet uit het niets ontstaan. Ik wilde John er niet bijlappen maar ik moest wel omdat Mr. Wrong wilde weten waarom ik boos was en waarom ik met John mee naar huis was gegaan. Dus daar gingen we. Ik heb het zo goed mogelijk geprobeerd uit te leggen en met nadruk gezegd dat John hem niet zwart zat te maken maar uit pure dronkenschap gewoon een end de ruimte in zat te lullen en dacht dat ik het allemaal al wist omdat ik zo driftig ja zat te knikken en constant alles zat te beamen. Er op die manier dus achter kwam dat hij zoveel vreemd ging en hoe hij de vrouwen die tussen zijn ex en mij zaten, zonder pardon aan de kant schoof en dat ik natuurlijk als de dood ben dat hij dat ook bij mij doet en dat ik daarom die nacht dacht ‘Weet je wat? Dat ga ik niet afwachten, ik peer hem zelf wel nu het nog kan. De groeten.’

“First of all darling, next time someone tells you stuff about me, drunk or not, you come to me to verify.”

Heeft ‘ie helemaal gelijk in. Kan ik niets tegen inbrengen.

“True. You’re right.”

En geef nou maar eens antwoord op de rest, meneertje.

(Ik vertaal hem weer even.)

“Voor wat betreft die ‘al’ die vrouwen waar John het over heeft. Dat is hoogstwaarschijnlijk de perceptie van die vrouwen. Geen van hen is noemenswaardig genoeg om als ‘ex’ te bestempelen. We hebben korte affaires gehad, het was toch niet waar ik naar op zoek was en dan stopt het. Meer is er niet. Wat die vrouwen vervolgens in een wanhoopsdaad tegen John roepen, heb ik geen invloed op en ik ga ook geen moeite doen mezelf te verdedigen tegen eenzijdige roddels en achterklap waar ik niets van weet. Dat ligt in het verleden, jij bent mijn toekomst.”

GODSKOLERE WAT VIND IK HEM AANTREKKELIJK ALS HIJ ZO PRAAT! Ik wil door de telefoon kruipen, zijn kop van zijn romp trekken, in zijn lichaam kruipen en daar gewoon in gaan zitten een dag of drie. Zo dicht wil ik nu bij hem zijn.

Op weg in de auto van Schiphol naar zijn huis in Amsterdam, zit ik weer genietend uit het raampje te kijken. Hij is weer bij me. Mijn dromen, mijn toekomstplannen, wij, alles is weer en route.

“I invited you to South France.”

“Yes. What exactly and why?”

“Just a trip to get away, you and me. It’s a very special place, it’s magic. The most beautiful place you have ever seen. We’re leaving next weekend.”

Soms gaat het gewoon goed. En dan heb ik weinig woorden nodig, zoals vandaag. Dan is er geen spanning, dan zijn er geen intriges, dan wordt er niet overdadig gezopen of geschreeuwd. Dan ben ik gewoon gelukkig. Dan kijk ik naar die mooie, knappe rotkop van hem en dan voel ik vlinders in mijn buik. En dan moet ik poepen en dan raak ik in paniek omdat ik dat nog steeds niet durf in zijn huis.

Liefs,
Angel

Wil je af en toe een glimp van Mr. Wrong zien? Op mijn Instagram account post ik heeeel soms een kleine sneak peak. Dus als je wilt gluren… be my guest!