My 6 months of fame

Door Angel – Het zal geen verrassing voor je zijn dat ik niet het type meisje ben dat investeert in een paar stevige wandelschoenen om met een rugzak de wereld over te trekken. Met slechts twee onderbroeken, een thermoskan en een pot witte bonen in tomatensaus alle continenten ontdekken, lijkt me de ultieme vorm van volwassen worden. Echter, ik zou er doodongelukkig van worden. Maar dat jaar in het buitenland moest en zou ik van mijn to-do lijstje afvinken en dus besloot ik op mijn twintigste een jaar in Indonesië te gaan wonen.

Gelukkig kon ik intrekken bij familie. Niet heel avontuurlijk, maar wel zo gezellig.
“Zo, je bent er. Wat wil je hier eigenlijk gaan doen?” vroeg mijn nicht.
“Ik weet het niet. Het land heb ik al gezien dus rondtrekken hoeft niet meer. Werken, denk ik. Ik wil hier wonen en leven dus ook werken. De taal spreek ik niet maar mijn Engels is perfect dus ik kan vast wel bij een internationale bank terecht.”
“Nee, het werk ligt hier niet op straat. Ook voor jou niet. Als je wilt werken, zit maar één ding op. Maak je op, trek wat leuks aan, we gaan.’’
Gaat ze me nu naar een bordeel brengen waar ik als animeermeisje aan de slag moet? Haar chauffeur reed ons naar de stad en liet ons uitstappen voor een enorme glazen wolkenkrabber. In de lift drukte ze op het bovenste knopje, de twintigste verdieping. Ik las de bedrijfsnaam die ernaast stond.
“Wat gaan we bij Elite Models doen?”
“Daar ga je voor werken. Je bent een half-bloed, Angel. Die zijn razend populair, meer heb je niet nodig om het hier te maken. Je hoeft niets te kunnen, je hoeft geen talenten te hebben, je hoeft de taal niet te spreken. Het enige dat je hoeft te doen is half-bloed zijn.”
“Dat gaat me geloof ik nog net lukken.”

En ze had gelijk. Elite Models nam me gelijk aan. Er werd een portfolio gemaakt en ik kon aan de slag. Ik vloog van de ene naar de andere shoot en verscheen van het ene op het andere glamour feestje. Het was op één van deze feestjes dat de directrice van Elite Models mij voorstelde aan een televisieproducent en zo stond ik binnen een week ook nog voor de camera.

“Maar ik spreek bijna geen Indonesisch.”
“Maakt niet uit, schatje. Gewoon je tekst uit je hoofd leren en er een beetje gevoel in leggen.”
“Uhm… ok.”

Ik speelde een rol in de Indonesische variant van Goede tijden, Slechte tijden. Daarna volgde een comedyserie, een aantal televisiefilms, één bioscoopfilm en een aantal videoclips. Mijn dagen sleet ikmet wachten. Eindeloos wachten tot een set was opgebouwd. Eindeloos wachten tot het licht goed was. Eindeloos wachten op mijn volgende scene. Het duurde niet lang voordat ik ook op straat werd herkend en voor ik het wist stond ik zelfs handtekeningen uit te delen. Ik kreeg the whole shabang…
en ik vond er geen REET aan.

Op 11 september brak de pleuris uit. Ik kwam thuis van weer zo’n saaie schijtdag van wachten op de set in de brandende hitte van een Indonesische zomer. Op tv zag ik hoe twee vliegtuigen zich in de World Trade Towers boorden. Na wat “ooooh’s” en “aaaaah’s” ging de familie na een uurtje ramptoeristje spelen, rustig naar bed. Ik bleef de hele nacht op, vast gekluisterd aan CNN. Waar ik al bang voor was gebeurde. Indonesië moest als grootste Moslimland ter wereld een standpunt innemen. Zijn ze pro- of con Amerika?

De vrouwelijke president deed er iets te lang over om te roepen dat ze tegen was en de sfeer in het land werd van dag tot dag grilliger. De shopping malls waar ik veel te vinden was, werden stuk voor stuk opgeblazen. Amerikaanse toeristen waren niet langer veilig en niet lang daarna was geen enkele blanke zijn leven meer zeker. De Nederlandse ambassade zette vliegtuigen klaar om Nederlandse expats en toeristen te evacueren. Ook mijn naam stond op de lijst maar ik vond het niet nodig om te gaan. Als je twintig bent, voel je je namelijk onsterfelijk. Zeker als je in een Lara Croft pakje rond loopt.

Voor een comedyserie, moest ik in Angelina Jolie’s rol van Lara Croft kruipen. Compleet met tanktop, hoge zwarte laarzen, lange staart en gunbelt (met een echt pistool erin. Echt, ja. In een corrupt land als Indonesië zijn echte pistolen kennelijk goedkoper dan props) zat ik weer eens puffend van de hitte te wachten tot ik mijn kunstje mocht doen. Aan de overkant van de set zag ik een McDonalds (jawel, met mijn beste vriend, de airco) waar ik besloot wat verkoeling te zoeken in de vorm van een milkshake. En daar maakte ik een kapitale fout.

Terwijl het land voorop liep in de wereldwijde religieuze oorlog, wandelde ik, midden in de ramadan, in mijn pornopakje een Amerikaanse McDonalds in. Zonder cameraman, zonder geluidsman, zonder regisseur, helemaal alleen. Nadat ik een half uur onder een airco ijsblokjes had zitten kauwen en voldoende afgekoeld was, liep ik naar de uitgang waar ik werd opgewacht door een uitzinnige menigte van boze mannen die waarschijnlijk net een rondje fikkies stoken en winkelcentra bombarderen hadden gedaan.

“Ja natuurlijk, Angel. Op elke hoek van de straat worden blanke toeristen gelyncht. Hoe haal je het in vredesnaam in je hoofd om als half-bloedje verkleed in een hoerig pakje in een Amerikaanse fastfoodketen te gaan zitten?”
In mijn beste Indonesisch probeerde ik mezelf nog uit deze idiote situatie te redden.
“Nee, dit zijn mijn kleren niet. Dit is mijn kostuum. We zijn aan het opnemen, kijk maar aan de overkant. Daar is de set.”
Het schreeuwen ging door en ik probeerde met gebogen hoofd tussen de menigte door te glippen. Met een harde duw werd ik terug op mijn plek gezet. Ik zou hier niet weg komen. Verdomme. “Was gewoon op dat evacuatievliegtuig gestapt, eigenwijs stuk stront dat je bent” schoot er door mijn hoofd. “Nu ga ik dus dood”. Aan de andere kant van de wereld. In een pornopakje.

Maar wat ik toen deed, zag ik zelf niet eens aankomen. Ik pakte het ongeladen pistool uit mijn holster en richtte het bevend op degene die me zojuist had aangevallen. Mijn handen trilden en ik had geen idee wat ik met dat ding aan moest maar het deed wat het moest doen. De groep deinsde achteruit. Daar stond ik dan, als Lara Croft een groep mannen onder schot te houden met een wapen waar nog niet eens een losse flodder in zat. Het volgende moment werd ik van achteren aan mijn arm de McDonalds in gesleurd. Het was de filmcrew die via de achteringang van de McDonalds naar binnen was gegaan om mij de tent in te trekken. Ik was weer veilig.

Het was tijd om naar huis te gaan. Mijn geleerde les? Voor mij geen leven in de schijnwerpers. Ik ben lekker achter de schermen gaan werken. Maar nog belangrijker. There’s no place like home.

Hebben jullie wel eens voor langere tijd in het buitenland gewoond?

Liefs,
Angel