Eens in de zoveel tijd plaats ik een persoonlijk verhaal van een Beautylabber. Vandaag is het de beurt aan Lisa, die sinds een paar maanden nieuwe borsten heeft. Men is vaak verrast als men hoort dat iemand een borstvergroting heeft ondergaan. Je denkt misschien al snel aan Pamela Anderson, Lolo Ferrari of aan van die overdreven Hollywoodvrouwen. Lisa verteld hieronder graag wat haar bewoog om de stap te zetten tot een borstvergroting. Is het allemaal zo oppervlakkig als we denken?
Borsten. Je hebt ze in allerlei soorten en maten. Groot of klein, ze hangen of ze steken pront vooruit. We houden van ze en op sommige momenten haten we ze. Om eerlijk te zijn heb ik die van mij nooit mooi gevonden. Ik vond ze te klein en dat was ik zat. En dan zijn er maar twee oplossingen: therapie of een borstvergroting. Dus lieve lezers van Beautylab: Let’s talk boobies!
Twee verjaardagen
Allereerst zal ik mij even voorstellen. Ik ben Lisa en ben 21 winters jong. Sinds november heb ik twee verjaardagen, die van mezelf (op 21 december) en die van mijn gloednieuwe borsten, op 4 november. Een borstvergroting is een enorme stap om te zetten, zowel emotioneel als lichamelijk. Persoonlijk wilde ik mijn borsten al laten vergroten vanaf mijn veertiende. Ik voelde me niet prettig in mijn eigen lichaam en zag ook dat ik wat dat betreft echt achterliep op andere meisjes. Moeder Natuur had mij een beetje overgeslagen toen ik in de rij stond voor borsten, denk ik. Ik was erg onzeker en hierdoor heb ik ook geen leuke middelbare schoolperiode gehad. Ik heb therapie geprobeerd, maar ook hierna wist ik 100% zeker dat ik mijn borsten wilde laten vergroten.
Gepest
Ik ben sinds de basisschool echt enorm gepest. Echt, echt heel erg. Ik was anders. Dun, droeg een bril en andere kleren. Ik weet niet precies waarom eigenlijk. Maar als mensen 100 keer op een dag zeggen dat jij niet mooi bent of leuk bent, ga je dit geloven. En als je dan in de spiegel kijkt, vind je de persoon die jou aanstaart helemaal niks. Op de leeftijd dat mijn borsten moesten gaan groeien, kwamen ze niet. In de rest van de klas wel. En omdat het gepest doorging, dacht ik dat het daar o.a. mee te maken had. Ik zag er niet als een viertienjarige uit. En dat deed best pijn allemaal. Sindsdien wilde ik dus altijd borsten. Niet alleen door het gepest, maar ook omdat het met uitgaan zo lastig was. Ik werd vaker gewoon geweigerd omdat met dacht dat ik 14 was, terwijl is als 18-jarige voor de uitsmijter stond. Ik had mijn altijd ID bij me, maar men dacht dan dat ik de ID van mijn oudere zus bij me had.
Vooroordelen
Als ik bij Hunkemoller naar binnen stapte konden ze me niet helpen. ‘Je hebt te kleine borsten’. Ik heb er zelfs nog een tijdje gewerkt, als bijbaantje. Ik was met een klant bezig, maar toen zei ze heel bits dat ze geen hulp van mij wilde, omdat ik er niets van af wist aangezien ik toch geen BH kon dragen. Ik heb bijna huilend in de winkel gestaan. Ik was die ‘discriminatie’ en onzekerheid gewoon zó zat. Ik wilde dat mijn bikinis mooi zaten, dat ik leuke lingerie setjes kon uitkiezen en dat mijn kleren goed zouden passen. Dat ik niet meer onzeker hoefde te zijn over mijn eigen lichaam en dat ik dat verleden als het ware een trap onder de klote kon geven en kon zeggen: Zo, zie je wel. Klinkt misschien een beetje raar, maar na alles wat ik al die jaren heb meegemaakt (niet alleen het gepest, maar ook met mannen die vreemdgingen en me verlieten), wilde ik eindelijk eens een keer lekker in mijn vel zitten.
Therapie
Ik ben een tijdje in therapie gegaan. Dit omdat mijn ex, mijn eerste liefde, was vreemdgegaan en ik kon het gewoon geen plekje geven. Ook omdat ik, op de dag van vandaag, nog steeds niet weet waarom. En dat deed echt pijn. Met de psycholoog heb ik het over een borstvergroting gehad. Dit waren één of twee sessies. Ze begreep me wel, maar kaatste de bal een beetje terug: ‘Er is helemaal niks met jou, dit zit gewoon in je hoofd. Je vind nu je borsten niet mooi, maar wat als je de borstvergroting hebt gedaan. Ga je dan op zoek naar andere dingen van je lichaam die niet mooi zijn? Of dat je er spijt van krijgt’. Ze had natuurlijk een punt, maar omdat ik zeker wist dat ik dit wilde is ze er verder niet meer op doorgegaan.
Hoe kijk ik dan naar andere meiden en vrouwen met weinig borst? Celebs met kleine borsten vind ik juist goed! Je wordt doodgegooid met plastische chirurgie en het moet allemaal maar groter. Keira Knightley is een goed voorbeeld van een zelfverzekerde vrouw die lekker in haar vel zit en zich vrouwelijk voelt, ondanks de kleine cup. Kleine borsten zijn ook mooi (plus, ze zitten minder in de weg). Maar neem Kelly Rowland. Zij had cup A en heeft haar borsten laten vergroten naar een B-cup. Ze zegt dat dit het beste is wat ze ooit in haar leven heeft gedaan. Keira voelt zich goed in haar lichaam en vind het bij zichzelf niet nodig, Kelly voelde zich niet goed en heeft haar boobies laten vergroten. Men zeg vaak dat je trots moet zijn op wat je hebt, maar de een heeft dat heel sterk en de ander niet. Ik had dat dus niet.
De eerste stap
Zodoende had ik op 1 december 2010 mijn eerste intakegesprek in het ziekenhuis. Ik had natuurlijk ook naar een privékliniek kunnen gaan, maar het ziekenhuis gaf mij een veiliger gevoel. In dit intakegesprek werd mij uitgelegd hoe de operatie zou verlopen, waar de siliconen geplaatst zouden worden, etc. Om eerlijk te zijn heb ik daar eigenlijk niet veel van meegekregen, ik was zenuwachtig en vond het toch wel erg spannend. Het was de eerste stap naar de operatie. Ik heb wel de protheses gezien en gevoeld, het is raar om te bedenken dat deze pudding-dingen later in je lichaam terecht zullen komen. Toen het gesprek ten einde liep heb ik een vervolgafspraak gemaakt met de plastische chirurg voor een aanmeting. Hier heb ik echt heel lang mee gewacht omdat de operatie dan toch wel heel erg dichtbij zou komen… Ik wilde het zo graag, maar ik heb nooit eerder in het ziekenhuis gelegen en om heel eerlijk te zijn was ik bang voor de operatie. Ik zag er erg tegenop.
Steun
Na mijn intakegesprek heb ik de belangrijkste personen in mijn leven verteld over mijn plannen. Mijn moeder, tante, vader, broertje en mijn beste vriendinnen. Iedereen vond het knap en men had er niks op tegen, behalve mijn vader dan een beetje. Hij vond het toch wel belachelijk om in een gezond lichaam te snijden waar volgens hem niks mee aan de hand was en hij was stiekem ook een beetje bang dat ik als een soort Lola Ferrari thuis zou komen na de operatie. Maar het fijnste wat ik van iedereen hoorde was: ‘Goed zo Lisa. Als jij dit wilt doen, dan steun ik je. Ik ben trots dat je dit wilt doen. En ik vind dit erg knap van je.’ Natuurlijk als je iets heel graag wilt, moet je het vooral ook doen en je niks van andere mensen aan trekken. Maar steun en een hart onder je riem krijgen is toch wel erg fijn.
De tweede stap
Op 5 september 2011, pas 9 maanden na mijn intakegesprek, had ik een afspraak met de chirurg voor de aanmeting. Ik kreeg een BH aan met hierin het formaat van de silliconen, maar dan wel zodat het leek alsof ze al in mijn lichaam zaten. Omdat ik graag wilde dat het er natuurlijk uit zou komen te zien en niet pornoster-achtig, kon ik kiezen uit twee maten, namelijk een B- of C-cup. Het zag er allebei supermooi uit en ik wilde die BH dan ook niet meer uitdoen. Ik voelde me opeens meer vrouw. Dat klinkt misschien echt heel raar, maar ik wilde gewoon niet meer zonder. Mijn chirurg was er ook samen met mij van overtuigd dat ik hierdoor beter in mijn vel zou gaan zitten. Na dit gesprek werden er voor-operatie-foto’s gemaakt, moest ik bloed laten prikken en had ik een gesprek met de anesthesist. Dit is een arts die zorgt voor de pijnbestrijding tijdens en een stukje na de operatie. In dit gesprek worden gewoon de standaard dingen gevraagd. Mijn gewicht, lengte, medicatie-gebruik en of ik bang was.
En ik was bang.
Ze probeerde mij een beetje gerust te stellen, maar dat hielp toch niet echt. Ik hield maar gewoon het eindresultaat voor ogen en ging ervan uit dat het allemaal goed zou komen, en dat ik in een ziekenhuis in goede handen ben.
De grote dag!
Op 4 november 2011 was het eindelijk zo ver! Ik moest om kwart over zeven in het ziekenhuis zijn. Ik was op tijd, raakte in mijn bange paniek totaal de weg kwijt en was pas om acht uur op de afdeling waar ik moest zijn. Het zweet brak me uit en had erg klamme handen. Ik moest me meteen operatieklaar maken, zo’n charmant operatie-pakje aan natuurlijk en hoppa richting de operatietafel. Het is wel echt zo’n ER-moment op het moment dat ze je wegrijden, leuk die lampen…
In ieder geval, voordat ik echt op de tafel lag, kwam ik in een soort tussenruimte terecht. Hierin tekende de chirurg op mijn lichaam waar de incisies moesten komen. Dat kietelt best wel en op een of andere manier luchtte het een beetje op. Ik ging dit doen, ik was er klaar voor. Daarna kreeg ik een infuus. Maar omdat ik zo gespannen was en klamme handen had, konden ze in mijn hand geen goede ader vinden om het infuus in aan te brengen. Dit moest dan maar in de holte van mijn elleboog, in het begin voelde dit raar en ook best eng. Op de operatietafel werd ik vastgebonden, om er zeker van te zijn dat ik niet zou bewegen in mijn schoonheidsslaapje, en werd ik aan het infuus gelegd. En ja, ik was nog steeds hartstikke bang. Gelukkig waren de chirurg, de anesthesist en de operatieassistentes allemaal heel erg aardig.
‘Zoek maar een mooie droom uit, we gaan goed voor je zorgen.’
Op dat moment werd de verdoving in het infuus gespoten en voelde ik een koude vloeistof in mijn aderen lopen. Hierna werden al snel mijn ogen heel zwaar en viel ik in een diepe slaap.
Pijn
De operatie duurt gemiddeld 90 minuten. Hierna werd ik wakker op de zogenoemde uitslaapzaal. Alles voelde heel zwaar, pijnlijk en duf. Het enige wat ik me hiervan ook goed kan herinneren is dat ik heel veel pijn had en heel nodig naar de toilet moest. Ik had eigenlijk al genoeg morfine gekregen en ik mocht niks meer, maar omdat ik zon pijn had, kreeg ik toch nog een beetje. Hierna ben ik gewoon weer in slaap gevallen. En dat heb ik ook heel veel in het ziekenhuis gedaan. Geslapen. Ik was ook echt bang dat ik misselijk zou worden van de verdoving, gelukkig was dit allemaal niet het geval.
Ik lag trouwens op een kamer met twee andere dames die beide kanker hadden gehad en in het ziekenhuis lagen voor een reconstructieve operatie. Ze vonden het heel knap van me dat ik mijn borsten ging vergroten omdat ik ermee zat. Een goede reden vonden ze. Om dat van deze vrouwen te horen, die er niet net als ik voor cosmetische doeleinden waren, deed me erg veel goed. Ik had veel respect voor ze. Ik bedoel, die ziekte, al die chemotherapie, borstamputatie. En dan toch nog al die ellende van een reconstructieve borstoperatie ondergaan. Ik vind het maar knap. Wij vrouwen zijn sterk.
De weken erna
De eerste twee weken na de operatie kon ik niks. Niet zelf opstaan, gaan liggen en laat staan douchen. Zelfs mijn billetjes afvegen na een toiletbezoekje was erg lastig of mijn oksels scheren. Lekker fris idee, maar om maar even aan te geven dat de dagelijkse dingen gewoon echt niet gaan. Ik woon nog thuis, dus ik had gelukkig hulp van mijn allerliefste moeder om me te helpen met opstaan. Je snapt natuurlijk wel dat ik mijn eigen billetjes af wilde vegen. Na ongeveer drie dagen kreeg ik enorm veel spierpijn. Mijn implantaten zitten onder mijn borstspieren, hierdoor kreeg ik spierpijn. Dit was echt heel pijnlijk en ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik merkte ook dat mijn lichaam echt veel rust nodig had, dus ik heb echt heel veel geslapen. . Maar al met al heb ik minder pijn gehad dan ik verwacht had, gelukkig maar. Na deze twee weken ging het langzamerhand beter en na ongeveer een maand kon ik weer gewoon lekker werken als apothekersassistente. Na ongeveer vier weken mochten de hechtingen eruit en dit was eigenlijk helemaal niet pijnlijk. Ik heb 24/7 voor zes weken lang een sportbeha gedragen voor de nodige steun. Hierna mocht ik gewoon elke bh dragen die ik wilde. Het duurt ongeveer wel ongeveer een jaar voordat je borsten echt als borsten voelen. De eerste drie maanden zijn ze best hard en heel erg gevoelig.
Na zes weken kon ik dus mijn eerste echte beha kopen. Ik heb mezelf ook lekker getrakteerd op een beha van Victoria Secret. Vroeger vond ik het verschrikkelijk om een beha uit te zoeken of laat staan kleren te kopen, alles zat net niet. En nu is het: WOW. Mijn kleren zitten beter, ik heb niet alleen maar zwarte beha’s in mijn laatje liggen (zelfs nu een met bloemen) en mijn bikini’s zitten geweldig. Ik had er een hekel om naar een openbaar zwembad te gaan en dus in mijn bikini te lopen. Nu kan ik echt niet wachten totdat het weer lekker zomer is. Terugkomend op de therapiesessies. Mijn therapeute was bang dat ik na de operatie weer iets anders zou ‘zoeken’ aan mijn lichaam wat verbetering nodig had. Ben ik op zoek gegaan naar een ander lichaamsdeel wat niet ‘mooi’ is? Nee. Heb ik er spijt van? Absoluut niet. Dit was het enige wat ik graag wilde, grotere borsten, en ik zit sindsdien een stuk lekkerder in mijn vel. Ik ben eindelijk blij met mijn lichaam.
Ook nieuwe borsten?
Dus lieve dames, mochten jullie hierover dubben denk er goed over na. Ik heb om eerlijk te zijn niet aan de consequenties gedacht omdat ik het zo graag wilde, maar ik heb er helemaal geen spijt van. Lees je goed in over de mogelijkheden, de risico’s en praat er met (professionele) mensen over om erachter te komen of dit is wat je echt wilt doen! Vaak kunnen anderen (zowel psychologen, maar ook plastische chirurgen en familieleden) een objectievere en eerlijke mening geven en bepalen of er bijvoorbeeld niet meer ‘achter’ zit.
Mochten jullie meer info willen, niet zomaar googlen! Je kan dan namelijk ook op amateursites terecht komen met onjuiste informatie. Hieronder heb ik een paar tips voor jullie waar ik zelf veel aan heb gehad;
- Vraag bij verschillende klinieken folders aan. In niet elke folder staat hetzelfde.
- Je kunt naar www.borstvergroting.nl gaan
- www.cosmedic.nl – hier heb ik het laten doen
- Op www.borstenforum.nl kun je praten met lotgenoten of gewoon dingen opzoeken
Ik hoop van harte dat jullie hier iets aan hebben!
Veel liefs,
Lisa
als ik een vrouw zou zijn , dan had ik mijn borsten 100% zeker laten vergroten naar een dd cup
Hoi,
Je hebt het erg mooi geschreven, prachtig zelfs.
Ik ben 18 dagen geleden geopereerd, en heb ook spierpijn en steken en voelt erg strak.
Probeer me niet druk te maken en hoop dat ik gauw weer lekker kan slapen, slaap altijd op mijn zij en buik en nu alleen op me rug en dit is pijnlijk en krijg het er benauwd van.
Blij om te lezen dat ze hard mogen, horen te zijn, mijne voelen als twee blokken in me borstkast kan niet wachten tot dit veranderd
Bedankt voor je verhaal
Woww het is net of ik dit zelf heb geschreven, precies het zelfde meegemaakt als jou en nu mag ik al 11 maanden genieten van mn mooie boobies 🙂
Hoi,
Hier wat jaartjes nadat je jouw ervaring hebt geschreven.
Je ziet er prachtig uit, je straalt en hoop dat ook nu, jaren na de borstvergroting, je nog steeds gelukkig bent met de ingreep.
Ik begrijp alle reacties dat je niet in een gezond lijf moet laten snijden, dat je gelukkig moet zijn met wat je hebt etc etc
Helemaal waar.
Maar wat als je een bikini of bh gaat passen en je staat bijna huilend voor de spiegel omdat het gewoon niet past, dat de cup open blijft staan omdat het gewoon leeg is, waardoor de bh/ bik,ini ook nog eens verschuift tijdens het bewegen?
En je dat deel van je lichaam gewoon wil negeren, struisvogelpolitiek voor je eigen lichaam…
Vroeger had ik een redelijke cupmaat, niet groot maar klaagde niet.
Al redelijk jong kreeg ik een kind, maar door de vele aanmaak van borstvoeding bleven de borsten op spanning.
Ondanks dat ik al jaren geen borstvoeding meer gaf, bleef de melk komen.
Ik bleek een prolactinoom te hebben, een goedaardig gezwel in mijn hypofyse.
De melkproductie is nooit helemaal verdwenen, de omvang en het volume van mijn borsten wel, ik schaam me vreselijk, voel me onzeker, durf niet echte onbezorgd een relatie aan te gaan, omdat ik eigelijk altijd eem soort van verstoppertje speel met dat deel van mijn lichaam.
Al zo lang wil ik mijn borsten terug, hoeft niet groter, wel graag steviger.
Ik slik fenegriek ( creëren grotere borsten) maar dat brengt de prolactine weer op gang, wat ivm toestand niet echt handig is, fitnessen voor stevigheid, maar heel eerlijk..weet ik t niet meer.
Toch durf ik geen operatie, wat als het mislukt en de narcose en over 10 jaar weer terug..weer dezelfde risico’s en wat als ik geen geld heb dan?
Ik wens iedereen bij welke keuze of mening dan ook, heel veel geluk en succes.
Lieve groet
Hi sue, ik lees net jou reactie op lisa… Ik heb precies hetzelfde meegemaak als jij, incl borsten die melk blijvn geven!
Ik heb na veel veel wikken en wegen (exact dezelfde twijfels) besloten op mn borsten te laten vullen en ik ben blij dat ik deze keuze gemaakt hebt! T was vervelend, maar een akkefietje ten opzichte van kinderen baren!!
Succes met je keuze, als je m niet al gemaakt hebt inmiddels!
Groetjes
achter 10 jaar weer hetzelfde ??? tegenwoordig zijn de borstvergrotingen voor altijd hoor ..
Deze hoef je nooit meer te laten vervangen …
ik heb het pas 3 weken geleden laten doen . en ik heb er zeer zeker geen spijt van !
ik heb ook bijlange de pijn niet gehad als hierboven beschreven ..
2 dagen was ik ‘lastig’ van de pijn maar ik kon meteen alles zelf . met wat vertraging welliswaar xP en 6 dagen later was ik terug aan het werk ( poetsvrouw)
Ik vraag me af hoe het NU met haar gaat 😉 x
Maar…ja oke, je had geen meloenen. Maar volgens mij zijn ze net zo groot als die van mij. Of net een tikje kleiner, ik kon niet goed vinden wat je cupmaat was.
Die van mij 75A. En ik ben 1.80 en weeg 60 kilo.
En ik hoor ook dat ze klein zijn van mensen, maar ik zal er nooit harde plastic dingen in doen. Ze zijn van mij. Ik wil niet dat ze hard aanvoelen voor jongens, dat ze rechtop blijven staan bij het liggen etc.
Niet dat ik nou je hele verhaal wil teniet doen, maar het is en blijven protheses, of je die nou ín je borsten doet, of dat je ze in je beha doet en er thuis weer uithaalt.
Het is exact hetzelfde. Jezelf voor de gek houden dat ze zo waren en anderen ook.
Ik vind persoonlijk dat je therapeute echt iets meer haar best had moeten doen, hier heb ik ook kort over nagedacht, maar ik zou mezelf echt willen villen als ik dat gedaan had toen.
Grappig dat je dit zo zegt. Blijkbaar ben jij dus tevreden met jouw lichaam. Ik heb dezelfde maten maar ik ben dit totaal niet en over 2 maanden krijg jk een borstvergroting. Mijn vriend staat hier helemaal achter, ookal heeft hij dit liever niet. Maar het maakt mij niets uit wat anderen ervan vinden, hoe het voor hen aanvoelt of eruit ziet. Het gaat erom wat ík vind, want het is míjn lichaam. Ík wil er gelukkig mee zijn, ongeacht wat anderen vinden.
Fijn dat je je nu beter voelt , dat is t aller belangrijkste
Voor wie er ook over denkt..er bestaat een Meldpunt Klachten Siliconen
Gerda
Ik zelf ben eigenlijk te goed bedeeld. Pas 12 jaar oud en cup 75 b. Shame on me.
Ik snap niet dat je dit hebt gedaan. Ik heb ook kleine borsten, maar ik kan me niet voorstellen dat ik dát er voor over zou hebben om grotere borsten te hebben. Ach, tegenwoordig draait alles om uiterlijk.
Maar goed, gelukkig ben je nu zelfverzekerd en ik weet dat dat ook belangrijk is. Ik denk er een beetje ‘dubbel’ over.
wooh die foto van Keira Knightley doet met echt denken aan Teske van teskuh.nl
Tegen borstvergrotingen ben ik altijd geweest, omdat ze dit negatieve beeld van ‘bigger is better’ wat nu zo heerst benadrukken. Echter vind ik jouw verhaal wel degelijk een goede aanleiding. Dus ik zou zeggen, geniet ervan ^_^
Ik heb het ook gedaan en nu ben ik 3 maandan verder. Ik zal je zeggen geen second spijt van.
Heel erg blij mee.
Opratie en herstel viel allemaal heel erg mee.
O wauw!
Iemand die me snapt ! ;’)
Ik kijk ook vanaf mijn 14de al naar forums en sites waar ik mijn borsten kan laten vergroten..
Ik heb er 2,5 jaar voor gespaard en in Augustus word ik 18..
Alleen toen vond ik ergens op een forum dat je jezelf om de 10 Jaar opnieuw moet laten opereren..
en dat is niet wat ik wil..
als ik over tien jaar geen geld heb moet ik weer zonder borsten.
ik heb nu nog geen eens cup A
Ik heb geen tieten me bouw is ook niet dun en mannen tepels zijn zelfs nog groter.
ik durf geen relatie aan te gaan en ik voel me ongemakkelijk over me borstte als ik met een onbekende praat.
Ik vind het knap van je,
Wees er trots op! maar dat hoef ik jou niet duidelijk te maken denk ik hihi.
liefs
@Ester, wat fijn al die voordeeltjes!! Handig!
Ben blij voor je dat de rest verder normaal is geworden.
@Iedereen, hier mijn vehaal. De andere kant van siliconen:
https://sites.google.com/site/klachtensiliconen/home/Ervaringen-van-vrouwen/beperkingen-wat-siliconen-met-ons-leven-doen
Wat een indrukwekkend verhaal! Ikzelf heb ook een apart verhaal met borsten. Bij mij wilden ze ook niet groeien en zelfs op m’n 18e liep ik nog steeds zo plat als een dubbeltje rond. Veel onzekerheid bracht dat inderdaad, net als bij jou. En ook ik werd gepest, vooral omdat ik anders was dan anderen. Door volwassenen werd ik meer dan eens voor een jongen aangezien, mede omdat ik niet echt meisjesachtige kleding droeg en mijn moeder m’n haar kort hield omdat ze niet hield van staartjes en vlechtjtes doen. Vooral dat mensen me voor een jongen aanzagen vond ik afgrijselijk.
Uiteindelijk bleek dat ik een hormonale ‘afwijking’ had. Niet alleen de borstgroei bleef uit, ook de menstruatie kwam niet op gang. Mijn hypofyse bleek niet of nauwelijks te werken. Ik werd in het ziekenhuis door alle mogelijke scans en apparaten gehaald en kreeg uiteindelijk medicatie voorgeschreven waarmee mijn hormoonhuishouding in werking gesteld zou worden. Vervolgens kwam de rest ook op gang, borstgroei, menstruatie, de hele rataplan. Inmiddels heb ik gelukkig wel borsten zonder ingreep en ze zijn uitgegroeid tot een volle C-cup waar ik best tevreden mee ben.
Enige minpunt is wel dat ik mijn leven lang pillen moet blijven slikken, niet dat de boel anders weer krimpt, maar mijn menstruatie stopt als ik ze niet neem en het is gewoon niet gezond voor mijn lichaam. Ik heb er overigens wel wat voordeeltjes aan overgehouden. zo heb ik zelden of nooit echt last van mijn menstruatie en heb ik geen haargroei op m’n benen en onder m’n oksels. Elk nadeel heeft dus ook duidelijk z’n voordeel!
Ooh, ik zag nu pas je xx Dat vind ik lief!
Bij deze ook voor jou heel veel xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Jij bedankt Serena! Vaak laten ze ons gewoon niets zeggen en jij wel en dat waardeer ik enorm.
Heb je de vijfde dag gezien? Hier de link
http://www.eo.nl/tv/devijfdedag/artikel-detail/borstimplantaten-als-tikkende-tijdbommen/
Vanavond komt ook bij Zembla iets over siliconen borstprotheses + meshmatjes (ingebracht na bijvoorbeeld baarmoederverzakking) waar ook veel slachtoffers door ontstaan. http://zembla.vara.nl/Nieuws-detail.2624.0.html?&tx_ttnews%5Btt_news%5D=58085&tx_ttnews%5BbackPid%5D=1974&cHash=e64d3eec4f100f20ab3b2386bb20c5e0
Ik probeer overal iets te zeggen hierover, omdat de wanhoop van vrouwen mijn hart verscheurt. Vrouwen zijn ernstig ziek en worden niet op de juiste manier geholpen. Dat is heel erg triest. Ik wil andere vrouwen hiervoor behoeden, maar soms kom ik inderdaad wat hard over terwijl ik dit juist uit liefde doe.
Nogmaals bedankt, bedankt, bedankt, bedankt…..
Heel veel liefs, Luna
Dat was niet mijn bedoeling Serena. Ik ben absoluut niet gefrustreerd, integendeel, mijn leven is nu beter dan het was. En ik heb iets gewonnen dat niemand mij kan afnemen en dat is dat ik mezelf en mijn lichaam liever heb dan lief.
Het enige wat ik wilde met het plaatsen van mijn bericht was vrouwen de waarheid te vertellen. De waarheid die ons niet wordt verteld. Nog steeds niet!
Er is meer aan de hand dan men weet. Er zijn namelijk een hoop artsen die al lange tijd inzien dat protheses helemaal niet zo onschuldig zijn als men denkt. Een van deze artsen werd behoorlijk tegengewerkt toen hij naar buiten wilde komen met zijn bevindingen. En een andere arts is zelfs zijn baan bij het ziekenhuis kwijtgeraakt toen alles in de media kwam.
Ben dankbaar dat je mijn bericht weer plaatste. Heel erg bedankt! Vrouwen moeten inderdaad de andere kant ook kunnen zien. En ook ingrijpende dingen lezen, want het zijn heel reële dingen die iedereen kan overkomen.
Liefs, Luna
De weg naar acceptatie…
http://klachtensilicon.forum2go.nl/de-weg-naar-accepatie-t179.html
Love your body…
http://klachtensilicon.forum2go.nl/love-your-body-t172.html
En meer over schoonheid…
http://klachtensilicon.forum2go.nl/schoonheid-f30.html
Auteur
Bedankt Luna, voor je reactie. Dit is wat rustiger 😉
xx
Lieve Lisa,
Ik had hier net een heel verhaal geschreven, maar deze is niet geplaatst. Waarschijnlijk door de links die ik erin had verwerkt.
Ik had jou en alle andere vrouwen de andere kant van siliconen borstproheses willen laten zien. Het is ons recht om te weten wat er in ons lijf wordt gestopt! Helaas is mijn verhaal dus verwijderd. Misschien kun je eens kijken op de website. Als je op mijn naam klikt, dan kom je er vanzelf.
Liefs, Luna
Lieve Serena,
Je doet enorm je best om meiden voor te lichten en dat siert je, maar er zijn veel meer kanten aan het verhaal siliconen borstprotheses. Het feit is dat plastisch chirurgen vrouwen niet voorlichten, maar VOORLIEGEN! En jij verteld wat jou is gezegd: HET SPROOKJE VAN EEUWIGE PLASTIC BORSTEN! Een sprookje dat absoluut NIET bestaat.
Ben heel erg blij dat er andere dames die klachten hebben gekregen door siliconen hebben gereageerd op jouw verhaal en wat links hebben geplaatst naar het meldpunt klachten siliconen.
‘’Ik heb om eerlijk te zijn niet aan de consequenties gedacht omdat ik het zo graag wilde, maar ik heb er helemaal geen spijt van’’ schreef jij.
Er zijn veel consequenties waar chirurgen je niet op hebben gewezen. Ik zal proberen zo veel mogelijk voor je op te schrijven. Eerst een stukje over mezelf.
In 2003 liet ik siliconen borstprotheses implanteren. Ik ben van mezelf erg fragiel gebouwd. Ik wilde wat voller lijken en dacht dat een bv wel een goede oplossing zou zijn. Meteen 2 maanden na de vergroting kreeg ik klachten. Hoofdpijnen, beven trillen en schokken. Het leken elliptische aanvallen. In het najaar van 2003 ben ik toen binnenste buiten gekeerd door een neuroloog, maar daar kwam niets uit. Ook kreeg ik kaakklachten en aangezichtspijnen. De klachten werden alsmaar erger en erger. Ik kreeg steeds meer en vaker aanvallen en ook veel gewrichtsklachten en zware vermoeidheid. Mijn haar viel uit, ik raakte vaak bijna bewusteloos, kreeg hartklachten en had moeite met ademen. Ik ben door vele artsen gezien maar daar kwam nooit iets uit. In 2009 werden de klachten heel erg hevig. Ik kreeg hitteaanvallen, koudeaanvallen, trillen, spierkrampen, schokken wat weer leek op epileptische aanvallen, een brandende huid, vooral op de borst, de armen en rug. Zweten, vooral ‘s nachts. Opgezette en pijnlijke lymfeklieren onder de oksel en in de hals. Dorst, echt heel veel dorst en een droge mond. Verder maag en darmklachten. Ik merkte dat ik veel afviel in korte tijd. Het leek net alsof ik was vergiftigd, zo beroerd voelde ik mij. De klachten waren zo erg dat ik vaak naar de spoedeisende hulp moest. De huisarts liet bloedprikken en de resultaten wezen in de kant van een auto-immuunstoornis. Ik ben toen nogmaals volledig binnenste buiten gehaald door een internist en weer: niets! Er kwamen steeds meer klachten bij ontstoken ogen, huidreacties en wondjes en bloedingen in de mond. In 2011 viel ik bijna van de roltrap af met mijn fiets. Toen kwam het fietsstuur heel hard tegen mijn borsten aan. Na 2 weken kreeg ik weer heel heftige klachten en daar kwamen bij ongelofelijk veel pijn in de borsten. Het was alsof ik 2 vuurballen in mijn borsten had zitten. Ik kreeg puntbloedingen op de benen en had zware spierkrampen waardoor ik haast niet meer kon lopen. Bij mij begonnen er toen meteen allemaal belletjes te rinkelen. Ik dacht meteen aan de protheses. Ik googlede en kwam op de website van het meldpunt klachten siliconen terecht. 1 blik op de klachten van andere vrouwen was voor mij genoeg om te weten: DIE TROEP GAAT MIJN LIJF UIT!!! Ik heb daarna heel hard mijn best moeten doen om een arts te vinden die mij ging opereren. Artsen hebben mij 1,5 maand rond laten lopen met lekkende protheses!! En deze waren dus helemaal intact! Er was geen scheur te bekennen! PROTHESES ZWETEN ALTIJD DOOR en er komt een moment dat ze heel erg gaan zweten zoals bij mij. De chirurg die mij opereerde, zei dat ik het heel goed was van mij dat ik zo aandrong op verwijdering omdat de implantaten inderdaad heel erg veel hebben gelekt. ALS KAARSVET ZAG HET ERUIT! Fijn hè?
Hier lees je meer over het zweten:
http://klachtensilicon.forum2go.nl/siliconen-zweten-de-keiharde-werkelijkheid-t144.html
Hier lees je dat explantatie uiteindelijk voor iedere vrouw onvermijdelijk is:
http://klachtensilicon.forum2go.nl/explantatie-is-onvermijdelijk-t128.html
Hier heel veel goede redenen om geen implantaten te nemen en als je ze wel hebt, te laten verwijderen:
http://klachtensilicon.forum2go.nl/37-redenen-om-geen-borstimplantaten-meer-te-nemen-t108.html
Vrouwen zoals ik zijn niet gewezen op de risico’s. Nu nog worden vrouwen voorgelogen en dat nemen wij chirurgen heel erg kwalijk!
Hier meer bestanden die de moeite waard zijn om te lezen:
Keurmerk protheses voldoet niet
http://klachtensilicon.forum2go.nl/telegraafartikel-do-15-maart-keurmerk-protheses-voldoet-niet-t189.html
Risico’s siliconen borstprotheses:
https://sites.google.com/site/klachtensiliconen/complicatie–risico-s
Wat plastisch chirurgen ons niet vertellen:
http://klachtensilicon.forum2go.nl/wat-ze-ons-niet-vertelden-t100.html
Giftige stoffen in implantaten:
https://sites.google.com/site/klachtensiliconen/giftige-stoffen-in-siliconen
Wil je moeder worden? Lees dit dan ook allemaal! Kind en siliconen:
https://sites.google.com/site/klachtensiliconen/kinderen
Dit is DE ANDERE KANT VAN HET VERHAAL! Lees het aandachtig. En als je dan nog steeds denkt aan een borstvergroting, dan weten wij het ook niet meer.
Dit is geschreven namens alle vrouwen van het meldpunt klachten siliconen: http://klachtensilicon.forum2go.nl/
https://sites.google.com/site/klachtensiliconen/
Liefs, ons
Lieve Lisa had ik moeten schrijven lees ik nu. Foutje, sorry!
Auteur
Ik vind het een ietwat gefrustreerde reactie, maar ik keur em goed. Het is ook belangrijk om de andere kant van het verhaal te weten…maar het had wel iets genuanceerder gezegd kunnen worden…
Ik kan me voorstellen dat je het hebt laten doen. Ik stond zelf ook niet voor in de rij toen de grote borsten uitgedeeld werden. Ik heb er heel lang mee gezeten, want al die laag uitgesneden truitjes kon ik niet aan, jurkjes zonder bandjes vallen zo naar beneden, een triangelbikini (zogenaamd voor mensen met kleine borsten) zorgen ervoor dat ik helemaaaal niks meer heb…. Het is wel wat meer geworden sinds ik wat aangekomen ben, al is dat allemaal weer weg als ik af zou vallen (wat ik wel wil).
Ik zou alleen nooit een operatie ondergaan, mede door het feit dat ik ziek ben (stofwisselingsziekte) en sowieso geen zin heb dingen te doen die niet nodig zijn om gezond/beter te worden. Als dat niet zo zou zijn weet ik niet of ik het ooit zou laten doen, ik voel me namelijk nu al erg ongemakkelijk als mijn borsten opvallen (door mannen/jongens die hun ogen/handen niet thuis kunnen houden grotendeels), dus ik denk dat ik mezelf alleen maar slechter zou gaan voelen als ik ze niet eens meer zou kunnen verbergen. 😛
Zijn er veel mensen die pas op hun 15e of 16e pas zijn begonnen met puberen? Ik ben namelijk 15 en nog helemaal niet begonnen en ik vraag me af of dat normaal is.
“”In De Vijfde Dag, op donderdag 15 maart, om 21.05 uur, Nederland 2:
Borstimplantaten als tikkende tijdbommen?
Hoe veilig zijn borstimplantaten? Die vraag dring zich op sinds het PIP schandaal eind 2011. Toen bleek dat de borstimplantaten van het Franse merkPoly Implant Protheses (PIP), de gezondheid van de dragers ernstig zouden kunnen bedreigen. In Nederland hebben zo’n 1400 vrouwen deze implantaten.
De Vijfde Dag ging op onderzoek uit en sprak met ervaringsdeskundingen, plastisch chirurgen en wetenschappers en kwam tot een schokkende ontdekking.”””
Mooi verhaal! Ontroerend ook.
Eigenlijk is het wel ernstig dat wij elkaar dit aan doen op jonge leeftijd. Elkaar pesten omdat je er anders uitziet. Op die leeftijd heb je totaal niet door wat voor gevolgen dit op iemands leven kan hebben.
Daarnaast vind ik dat als iemand zich niet lekker voelt in zijn of haar lichaam en er is een mogelijkheid om er iets aan te doen, why not!!
Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik je met 21 jaar nog best jong vind om deze stap te ondernemen. Je leven begint nu pas! (als 33 jarige kan ik het weten ;o))
Maar ik kan me ook heel goed voorstellen dat je na jaren van je ellendig te hebben gevoeld niet nog langer met dat gevoel rond wil lopen. Dus toch props dat je het hebt gedaan!!
Veel plezier met bikinishoppen! :o)
Ik snap helemaal dat je die keuze hebt Gemaakt. Ik heb zelf letterlijk geen borsten en daar ben ik zo onzeker over. Ik durf geen eens naakt te zijn bij mijn vriend. Dat vind ik zelf heel erg maar ik durf geen borstvergroting te nemen. Hij zegt tegen mij dat hij me zo mooi vindt. Maar alsnog blijft mijn hempje aan. Ik ben trouwens 22 jaar. Dus ik geloof niet dat het ooit nog van plan is te groeien. Ik hoop wel dat ik van die onzekerheid af kom. Want ik baal er echt van en ik vind het ook lullig voor mn vriend ( niet dat ik geen borsten heb maar dat ik niet naakt durf). Verder ben ik helemaal tevreden over mezelf. Maar geen borsten hebben àls vrouw vind ik niet mooi.
Laatst gehoord:
borsten veranderen 6 x in een vrouws leven.
Je bent ook nog niet zwanger geweest he,
of aangekomen…
Alles kan nog.
Hoi Lisa,
Ik herken heel erg veel in jouw verhaal, vooral de onzekerheid over je borsten. Ongeveer 11 jaar geleden heb ik dezelfde stap gemaakt als jou en een borstvergroting laten doen. Nooit had ik problemen tot ongeveer een paar jaar terug: chronische vermoeidheid, pijn in de ledematen, pijn in de borsten, reuma-achtige klachten. De link met de siliconen legde ik vorig jaar toen ik op https://sites.google.com/site/klachtensiliconen/ terecht kwam. Siliconen implantaten zweten namelijk altijd door en dit veroorzaakt ernstige lichamelijke klachten! In januari dit jaar heb ik een explantatie laten doen en mijn siliconen laten verwijderen. Inmiddels ben ik een ongiftingskuur begonnen en kan ik alleen maar hopen dat ik geen auto immuunziekte heb en dat mijn klachten gaan verdwijnen binnenkort. Besef je heel goed dat siliconen niet voor altijd zijn…je zult om de 10 jaar een operatie moeten ondergaan om ze te laten vervangen of (hopelijk niet) de gevolgen van lekkage ondervinden. Als de artsen mij destijds eerlijke voorlichting hadden gegeven, had ik NOOIT die borstvergroting laten doen! Ik dacht dat een borstvergroting een oplossing zou zijn voor mijn onzekerheid. Dat is het dus niet! Zelfacceptatie en zelfrespect zul je niet krijgen door je uiterlijk te veranderen, de oplossing hiervoor vind je in je denkpatroon. Ieder mens is uniek!!!
Groetjes Wendy
Wauw, Lisa…
Dit komt vast erg stom over, maar ik ken jou van vroegâh! Vreemd om jou hier op een blog terug te zien die ik regelmatig lees.
Ik weet niet of je dit leest, maar ik stond er nooit stil bij dat je borsten te klein waren of wat dan ook. Misschien ook omdat ik zelf ook niet de grootste/mooiste borsten heb, maar ik zou een vergroting niet aan durven.
Knap van je dat je deze stap hebt genomen en ik hoop dat het goed met je gaat!
Ik vindt het super knap dat je de stap hebt gezet om het te doen!
Ook ik denk er al een paar jaar over om borstvergroting te doen, ik ben niet heel onzeker over mijn borsten, maar wil graag een iets mooiere maat.
Voor de meiden die ook klein borsten hebben, bij de primark kopen ze bh’s met hele dikke vullingen, die zijn €7 euro. Ik ben zo blij met die bh’s, alleen als ik hem weer uitdoe is het weer zo klein haha.
Gelukkig houdt mijn vriend van me zoals ik ben en die is hartstikke blij met mijn kleine borstjes.
Maar moeten deze dan niet na een bepaalde tijd vervangen worden?
Ik dacht altijd dat je siliconen na 10 a 15 jaar moetsten vervangen worden.
Of heb ik het nou fout?
Ja, klopt ze gaan niet eeuwig mee. Na 10 jaar kun je ze het beste laten vervangen/controleren. Reken maar uit hoevaak je dan nog onder het mes moet als je 100 wordt.
Siliconen zweten ook altijd door (gelbleed) dat krijg je dan toch mooi in je lijf.
Het is toch een onnatuurlijk iets en vooral chemisch (!). Daarom probeert men ook via de brava methode te vergroten.
Er kunnen ook altijd complicaties optreden. Zelfs jaren later nog.
Mijn beste vriendin heeft het ook laten doen 10 jaar terug en heeft er nu spijt van. Er is veel te doen over de PIP protheses. Na een paar jaar moet je protheses weer laten vervangen dus spaar daar maar alvast voor.
Borsten veranderen … mijn moeder had ook kleintjes en heeft nu cup DD op haar 60e.
Zelfacceptatie is echt het beste.
Er is ook een explantie beweging aan de gang veel dames die aan breast implant removal doen en niet meer terug willen. Puur natuur is fijn.
Maar voor jou is dit een mooie oplossing. Over een paar jaar als je richting 40 gaat denk je er misschien anders over en laat je ze niet vervangen maar definitief verwijderen.
Ik heb niet het hele stuk gelezen, maar dat komt niet door jou, maar omdat ik zelf 3,5 jaar terug deze stap ook heb gezet (was toen ook 21) en er heel veel punten van herkenning zitten. Vooral het stuk van de operatie heb ik overgeslagen omdat ik precies weet hoe en wat het is.
Ik heb het wel gedaan in een kliniek en voelde me daar juist erg prettig. Maar daar moet iedereen zelf zijn voorkeur aan geven. Alles is goed 🙂
Maar jeetje, wat herkende ik mezelf in die stukjes van jou zeg. Niet normaal meer! Het stuk over de boobies van Keira Knightley enz. In het jaar voordat ik de grote stap nam was in constant bezig met mezelf te overtuigen dat kleine boobies mooi waren enz. En ondertussen walgde ik van mijn eigen lichaam. Jankend soms. Biddend dat ze ooit groter zouden worden. Maar ook moeder natuur heeft mij overgeslagen. Nu heb ik dat kreng terug gepakt en ben van A70 naar D70 gegaan. EAT THAT! 😉
Ik vind het prachtig als mensen met kleine boobies hun lichaam kunnen accepteren, Maar ik ben toch een partij blij dat de mogelijkheid bestaat om de natuur een handje te helpen 🙂
En die twee verjaardagen; Extra goed vieren! Elk jaar op 14 augustus koop ik voor mezelf een mooi cadeau, haal ik gebak voor mezelf en sta ik eventjes stil bij het feit dat mijn boobs alweer een jaartje ouder zijn. Veel te leuk om niet te vieren!
Ik vind het een heel goed verhaal. Ik weet precies hoe ze zich voelt maar dan omgekeerd. Ik heb een borstverkleining gehad en ik heb er geen moment spijt van gehad! Ik ben zo onwijs gelukkig en ik weet dat de meningen hier heel verdeelt zijn over ‘Snijden in een gezond lichaam’ of het kiezen voor jezelf en ik vind het ieders eigen keuze. Ik vind niet dat het in je hoofd zit. Ik zie een borstvergroting of verkleining een klein beetje als een operatie om je flap oren goed te zetten. Dat is mijn mening. Toen ik bij het ziekenhuis kwam was er een zuster die hetzelfde zei. Je vind iets aan jezelf niet mooi, wat je kunt veranderen en wat anderen dan ook vinden. Jij wordt er gelukkiger van en dat is belangrijk. Wie er ook maar wat over te zeggen heeft. Er zijn genoeg mensen die hebben gezegd dat het helemaal niet opvalt en dat ik het niet moet doen, maar het was totaal mijn eigen keus en ik ben nog nooit gelukkiger geweest 🙂
Om er nog even aan toe te voegen. Ik was (ben) 18 jaar toen ik de operatie heb gehad.
En toch vind ik een borstverkleining anders. Bij een borstvergroting stop je siliciconen (lichaamsvreemd materiaal) erin en die hebben gewoon levenslang onderhoud nodig. Jij was na 1 operatie inprincipe klaar.
Flaporen corrigeren is een stuk kleinere ingreep dan je borsten laten vergroten.
Het is ook vaak dat de “wil van het accepteren” niet ontbreekt. Degene die het laten vergroten of verkleinen doen er vaak alles aan om hun lichaam maar te accepteren. De meeste gaan staan echt niet sochtends op en besluiten dat een vergroting wel leuk is.
Hoeveel meiden ik wel niet heb gesproken op het borstenforum die meer dan 10 jaar aan het twijfelen waren, maar ook aan het proberen om hun lichaam te accepteren.
Het is vaak dat de wil van het accepteren niet meer lukt. Op een gegeven moment heb je gewoon door dat je het niet kunt accepteren. Je wilt het wel, maar je hart zegt wat anders. En wat mensen in je omgeving ook zeggen; jouw gevoel veranderd op een bepaald moment niet meer. Hoevaak men ook roept dat je prachtig bent. Het is dat gevoel van binnen uit. De worsteling tussen de wetenschap en wat andere zeggen en je eigen gevoel.
De walging die een mens heeft over zichzelf is er in sommige gevallen gewoon niet uit te krijgen. Ook niet met 10 jaar therapie.
En waarom is een borstvergroting/verkleining anders dan iemand die de bobbel op haar neus laat veranderen? Geheid dat die persoon ook jarenlang zichzelf heeft proberen te accepteren. Maar ook die lukt het niet. Want daar waar vrouwen met boobie issues walgen van de BH’s en kleding die niet past, walgen mensen met een bobbel op de neus van de foto’s die gemaakt worden.
Ieder mens maakt zijn eigen keuze. Er is geen goed of fout in dit verhaal, Mensen kunnen heel respectloos reageren, maar zij hoeven niet te leven met de walging die ze van binnen voelen.
Het gaat niet om accepteren, het gaat om het missen van dat ene kleine beetje blije gevoel; het gevoel van vrouw zijn.
(Oh en Jilou, nu reageer ik op jou. Maar ik val jou dus niet aan ofzo hoor. Don’t get me wrong! Tekst is wat langer geworden dan gepland ;))
Ik weet dat ik hier reactie’s op ga krijgen maar ik vind het belachelijk dat je iets van jezelf wilt veranderen wat je niet hebt. Het is idd gewoon snijden in een gezond lichaam. Ook ik heb een moeder gehad die ik bijna verloor aan borstkanker. Ik vind het sowieso niet sterk van iemand als diegene door invloed van anderen iets aan zichzelf laat veranderen. Ookal zit je er zelf mee. Ik heb ook genoeg onzekerheden en dingen die ik zou willen laten veranderen o.i.d. maar dat doe ik niet omdat dit is hoe ik ben. Naja, eigen keuze he. Het zit in je hoofd.
Ik vind je wel een hele mooi meid verder en je hebt je verhaal wel neutraal verteld, dat siert je zeker.
Een dochter van een plastische chirurg had het zijn eigen dochter afgeraden ze moest het nooit doen!
Los van de gezondheidsrisico’s zijn ze alleen mooi met kleding aan. Naakt liggen er 2 schijven opgeplakt. Dat gaf hij zelf ook aan, trouwens.
en borsten willen, omdat je een discotheek niet inkomt zonder ID.
Sorry, dat is kul.
Ten eerste lijkt me dat helemaal niet boeiend voor je levensinvulling en ten tweede heb ik dat probleem nooit en zie er 10 jaar jonger uit. Ken niemand die je borsten meet bij de uitgang.
Heb het idee dat je allerlei redenen zoekt om het goed te praten.
waar moet ik respect voor hebben, voor het feit dat je onder het mes durft?
Ik zou respect voor je hebben als je je onzekerheid zou overwinnen. Er zijn zoveel meiden met kleine borsten, er is toch meer aan je lichaam?
Nee, slechte reclame dit onder jonge meiden.
Snap het op zich wel, maar ermee te koop lopen vind ik niet ok.
Overigens zijn siliconen allang uit de mode…
Auteur
Wat reageer jij ontzettend respectloos. Bah!
Serena, mogen we dan alleen maar comments geven, met “respect” of “wat knap van je”.
Juist als site voor jonge meiden zou je je (in mijn ogen) meer moeten richten in zelfacceptatie hoe je eruit ziet in plaats van in je lichaam te gaan lopen snijden om het ideaalbeeld (slank, grote borsten, mooie kont, slanke taille, etc) na willen streven.
Ik had gehoopt dat je meer op het niveau ala Jean Kilbourne zat met haar filmpje Advertising Kills.
Verder vergelijken jullie een borstvergroting met gewoon iets doen aan je onzekerheid, zoals bijvoorbeeld acne. Ik vind dat de risico’s van zo’n operatie een beetje achterwege worden gelaten in dit artikel, want die zijn er wel degelijk!!!!!
Daarnaast gaan implantaten nooit een leven lang mee en zullen ze bijvoorbeeld ook vervangen/onderhouden moeten worden. Wat dus betekent dat je zoiezo (minimaal) nog ooit 1x voor je borsten onder het mes zal moeten.
Tja, nogmaals hoeveel heb je er voor over?? Voor mij in ieder geval niets…..
Ik vond dit wel een mooie quote:
A woman is often measured by the things she cannot control. She is measured by the way her body curves or doesn’t curve, by where she is flat or straight or round. She is measured by 36-24-36 and inches and ages and numbers, by all the outside things that don’t ever add up to who she is on the inside. And so if a woman is to be measured, let her be measured by the things she can control, by who she is and who she is trying to become. Because as every woman knows, measurements are only statistics. and STATISTICS LIE.
Nikki, volgens mij heb je geen kleine borsten en weet je totaal niet waar je over praat. Mijn maat is AA en ben nu 33. Ik loop ook al sinds mijn 14e met de gedachten om ze te laten vergroten. Gezien ik model sinds die leeftijd ben heb ik ze nooit mogen vergroten (fashion model). Altijd ben ik onzeker geweest. Ik heb det looks, maar mannen rennen na de eerste keer letterlijk weg. Altijd heb ik gezegd na mijn 30ste mag ik ze laten vergroten en heb eindelijk vandaag gebeld om het proces in werking te zetten. Ik kan niet wachten tot het zover is. Ja ik ben bang voor de operatie, maar heb het er voor over. Misschien dat ik ondanks jaren modellenwerk mezelf nu toch eens echt vrouw voelen.
Ik heb van nature een volle voorgevel en ondanks dat bh’s kopen een hel is (wie de f*ck laat nou grotere borsten dan een c maken) ben ik er toch blij mee. Ik ben verder totaal niet curvy en heb hemaal geen kont, dus zonder mijn boobies had ik het lijf van een jongen. Ik kan me ook voorstellen dat als ik ze niet had, ik ze zeker zou laten maken. Ik zou me het brood uit de mond sparen.
Ik heb twee vriendinnen die een borstvergroting gedaan hebben en zij hebben nu een kleine B en een C en het ziet er uit als gewone borsten die bij hun lichaamstype passen.
Ik vind het fijn voor je dat je dit hebt kunnen doen en je ziet er ook prachtig uit! Al vond ik dat op de ‘voor’ foto’s ook al.
Laat mensen lekker lelijk doen als zij dat willen. Die zitten zelf vast ergens anders mee.
Al moet ik zeggen dat RESPECT roepen ook erg ver gaat.
Veel plezier deze zomer!!
Ik vind het altijd heel erg om te horen dat er iemand heeft geleden, omdat ze werden gepest. For what its worth, je bent echt een hele mooie meid.
je bent een mooie meid nu maar dat was je eerst ook!
(Je vind moet met een extra t en men zeg is zegt.)
De reden waarmee jij het hebt laten doen, dan sta ik toch achter plastische chirurgie. Normaal ben ik daar heel erg op tegen. Nog steeds eigenlijk, maar als iets lichamelijks zo een invloed heeft op je leven dan wel. Heel erg knap dat je het toch gedaan hebt!
Zoo wat een verhaal! Ik zag die foto van de Eiffeltoren en ik dacht echt, okee zo ben ik ook, moet ik nou ook aan een borstvergroting beginnen? Maar dat vind ik niet nodig. Ik heb er zelf namelijk vrede mee. Ik vind het echt knap dat je het hebt gedaan!
Groetjes!
hmmm ik weet het nog niet zo niet.
waarom doen voor de onzekerheid? ik denk dat je therapeut wel een beetje gelijkheeft dat je dan misschien weer wat anders gaat zoeken enzo. maargoed. jemoetzelfweten he! 🙂
oh en er zaten nog al wat spellings fouten in het verhaal, misschien moet je da nog even aanpassen of doorlezen 🙂